دوست دارم با عکس‎هایم به اجتماع کمک کنم/حوزه هنری توجه بیشتر به عکاسی داشته باشد

عکاس گلستانی گفت: عکاس مستند اجتماعی همیشه به آسیب های اجتماعی با نگاه ویژه تر می نگرد و آنها را ثبت می کند. هر روز دوست دارم بیشتر یاد بگیرم و بهتر بتوانم کار کنم که هم خودم لذت ببرم و هم اگر با عکس هایم کمکی به اجتماع شود آن را انجام دهم.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از گلستان ما، محسن کابلی متولد 1361 از گرگان هستم. اصالت مان به روستای کفشگیری گرگان برمیگردد. به علت شغل پدرم که کارمند اداره کشاورزی بود دوران کودکی و نوجوانی ام را در خانه های سازمانی واقع در گلها گذراندم.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, گلستان ما,

رشته تحصیلی بنده در دوران دبیرستان ریاضی فیزیک بوده و در دانشگاه آزاد گرگان رشته روانشناسی خوانده ام.

در شرکت کی تیرینگ(تشریفات) که برگزار کننده جلسات، مراسم ها و جشن ها می باشد، مشغول به کار هستم.

به سبب سه حرفه ای که در آن فعالیت می کنم (روانشناسی، برگزاری مراسمات و عکاسی) با آدم های مختلفی در ارتباط می باشم.

انگیزه فعالیت در عکاسی از سال ها پیش در من وجود داشته ولی بارور نمی شد، در گذشته یک دوربین تهیه کرده بودم و عکسهای خانوادگی و طبیعت می گرفتم، ولی با تکنیک های فنی آن آشنا نبودم و از 89 تصمیم گرفتم وارد دنیای عکاسی شوم.

به واسطه مشاوره ای که با چند نفر داشتم وارد انجمن سینمای جوان و خانه عکس پیگیر که کلاس هایی را در آن زمان برگزار می کرد، شدم و از آنجا با دنیای عکاسی آشنا و اطلاعات خوبی از عکاسی حرفه ای بدست آوردم.

نگاها می تواند متفاوت باشد. آدم های عادی و معمولی میبینند و عکاس ها نگاه می کنند، در واقع فرقی بین نگاه کردن و دیدن عادی وجود دارد.

هر کسی که در جایی مختلف کار می کند مستند اجتماعی، طبیعت و خبری، می تواند نگاهش مختلف و خاص تر باشد. مثلا یک عکاس مستند اجتماعی همیشه به آسیب های اجتماعی با نگاه ویژه تر می نگرد و آنها را ثبت می کند. یک عکاس مستند اجتماعی می تواند به کودکان کار دقت بیشتری داشته باشد.

M Kaboli 1

نخستین عکس: اولین عکس را در همان خانه عکس پیگیر که آن زمان طرح موضوع می کردند، گرفتم. مثلا دکتر فرشاد یزدیان مسئول خانه عکس گفت بود تکنیک فرم این فرم(قاب در قاب) را عکس بگیرید و جلسه بعد بیاورید.

خیلی فکر کردم تا یک عکس خوب و در خور این موضوع بگیرم و ارائه دهم. به ذهنم رسید به راه آهن گرگان بروم و آن جا عکسی از یک قطاری ایستاده را از لابه لای گاردی که کنار راه آهن بود گرفتم که آن عکس خیلی مورد توجه قرار گرفت و هنوز که هنوز خیلی به آن عکس علاه دارم و خیلی ها نیز آن عکس در خاطرشان است. چون با ذهنیت خودم به آن مکان رفتم و بعد از ارائه آن عکس مورد تشویق و توجه قرار گرفتم، انگیزه ام را برای عکاسی دوچندان کرد.

M Kaboli 1

تعداد شرکت در جشنواره ها و نمایشگاه: در ۶ نمایشگاه گروهی کشوری شرکت کردم و بیش از ۲۰ نمایشگاه عکس های جشنواره ای حضور داشتم.

نسل: ما جزو نسل های خود آموخته هستیم، یعنی جز عکاسانی هستیم که هیچ وقت پای درس عکاسی شخص خاصی به طور تئوری و یا یک جا و رو به روی تخته سیاه ننشستیم بلکه همیشه علاقه و پیگیری های مستمر خودمان و دیدن عکس های زیاد از عکاسان بزرگ و مشاوره هایی که از پیشکسوتان عکاسی می گرفتیم تاثیرگذار بوده است.

سبک عکاسی: من در واقع دو ژانر از عکاسی را زیاد کار کردم، در اوایل ورود به حرفه عکاسی به واسطه ی دوستان، در عکاسی طبیعت فعالیت کردم ولی خودم به شخصه خیلی به عکاسی مستند اجتماعی علاقه داشته و دارم. چون بخاطر رشته ام که روانشناسی بود و به واسطه کارم با انسان های مختلفی ارتباط داشتم و موارد اجتماعی و اتفاقات روزمره ای که به وجود می آید و اینکه بتوانم با گرفتن عکس و نشان دادن آن کمکی به جامعه کرده باشم، علاقه ام به کار در ژانر مستند اجتماعی بیشتر شد ولی در کنار این سبک، عکاسی طبیعت را نیز انجام می دهم.

M Kaboli 1

عکاسی مستند اجتماعی؛ یعنی با اجتماع و مسائلی که در آن پیش می آید و با آدم ها و آسیب های مختلف برخورد و با آن ها در ارتباط باشیم.

برای مثال؛ رمانی که در محیط خانواده هایی که از لحاظ مالی و کیفیت زندگی وضعیت مناسب نداشتند، عکاسی می کردم به واسطه صحبت هایی که در حین کار با آن ها داشتم، منقلب می شدم ولی خودم را کنترل می‎کردم و نمی‎گذاشتم حسم بر من قالب شود و مرا از کارم باز دارد. چون احساس می‎کردم اگر آن لحظه دوربینم را کنار بگذارم و نتوانم آن صحنه را ثبت کنم، ممکن است نتوانم آن گونه که باید به آن خانواده کمک نمایم.

M Kaboli 1

یک عکاس باید به پیرامون خودش با دقت نگاه کند وقتی وارد خانه می‎شویم همیشه، همه چیز برای ما عادی است ولی اگر با نگاه ویژه‎تری مشاهده کنیم همه آن صحنه‎ها می‎تواند یک کادر باشد.

همیشه همه چیز برای شما تازگی دارد، عکاس باید از آشنایی زدایی رهایی یابد و با دقت به اطرافش نگاه کند. (شوکولوفسکی: ساحل نشینان دیگر صدای موج را نمی‎شنوند).

عکسی تاثیرگذار برای مسئولین: عکسی بود که از یک مدرسه ی ابتدایی در یکی از روستاهای محروم آق قلا گرفتم که تعدادی از آن عکس ها در جشنواره ی ملی رشد سال ۹۴ پذیرفته شدند. آن عکس ها را برخی از مسئولین دیدند و محرومیت ها را مشاهده کردند و باعث شد جهت آسایش و رفاه دانش آموزان کمک هایی به آن مدرسه شود و همچنین کمبود هایی که وجود داشت، برطرف شود.

دغدغه عکاس: کسی که عکاسی را به عنوان شغل انتخاب کرده باشد. یک دغدغه دارد و کسی مانند من عکاسی را به عنوان یک کار هنری در کنار شغلش انجام می دهد، بحث جدایی دارد.

کسی که شغلش محسوب می شود دوست دارد از این راه امرار معاش کند و در واقع درآمد کسب کند در کنار عشق هنری که وجود دارد. خیلی از دوستان ما قبلا کار هنری انجام می دادند ولی چون درآمد نداشتن به کار بیزینس و آتلیه روی آوردند و از بحث هنری فاصله گرفتند، چون در هنر پولی نیست و در واقع در کار هنری در آمدی وجود ندارد.

M Kaboli 1

در کل دغدغه خیلی از جوان هایی که وارد این حرفه می شوند زیاد است.این که اولش به یک امیدی وارد این حرفه می شوند که واقعا به یک جایی برسند و بعد مدتی می بینند که واقعا منبع در آمد خوبی نیست، وارد کارهای درآمدزا می شوند.

مقام ها: اول که به بحث هنری عکاسی علاقه پیدا کردم و این که خیلی دوست داشتم خودم را محک بزنم با حضور در جشنواره ها که می تواند میدان مسابقه ای برای نمایش دادن عکس ها و محک زدن عکاسان باشد و داوران جشنواره به عنوان معلمان سر کلاس درس می مانند که به شاگردان نمره می دهند.

من اوایل خیلی دوست داشتم عکسایی که ثبت می کنم در جشنواره ها شرکت کنم حتی در خیلی از جشنواره ها شرکت کردم ولی پذیرفته نمی شدم، اما هیچگاه انگیزه خودم را از دست ندادم و عقب نشینی نکردم، همیشه برای من سوال بود که عکس هایی که رتبه آوردن چه عکس هایی هستند، منتظر می ماندم تا این عکس ها انتشار پیدا کنند تا به ضعف های خودم پی ببرم و خودم را با مطالعه و تحقیق بروزتر می کردم تا در جشنواره های بعدی بهتر باشم تا عکس هایم پذیرفته شود و سرانجام اینگونه شد و با گذشت زمان عکس هایی که می فرستادم، حداقل در جشنواره ها پذیرفته می شدند و اولین جایزه ای که برایم بسیار شیرین بود جایزه مسابقه ای بود که که حوزه هنری استان گلستان به کمک استان سمنان برگزار کرد و موضوع آن محرم بود (سوگواره ی محرم در قاب تصویر) که در سال ۹۱ برای اولین بار در استان گلستان برگزار شد و در آن جا مقام اول را کسب کردم و اولین جایزه شیرین من از آن جشنواره شکل گرفت و بعد از آن جشنواره های دیگری هم بود.

M Kaboli 1

جشنواره‎های بین المللی: جشنواره‎های بین المللی زیادی شرکت کردم و حائز رتبه شده ام. مانند جشنواره بین المللی رنگ رژان، گلستانه، پول دینوف بلغارستان که ۶ عکس از بنده پذیرفته شد و در جشنواره پرسپکتیو هند که مدال طلا و تقدیر ویژه هیات داوران را کسب کردم و همچنین به تازگی ‎در جشنواره گرادس مونتنگرو که پذیرش ۴ عکس و یک عکس شایسته تقدیر ویژه (انجمن عکس آمریکا) شده است و عکس های من حداقل در ۱۲ کتاب به چاپ رسیده است.

M Kaboli 1

بهترین عکس: عکس زیاد گرفتم و جاهای مختلفی برنده و استفاده شدند. عکسی که خودم دوستش دارم عکسی بود از دو کودک کار که مورد توجه زیادی قرار گرفت، البته خیلی ها در کشور آن عکس را رد کردند ولی آن عکس در جشنواره بین المللی کودکان کار بین ۷۲ کشور و بیش از ۷ هزار عکس، توجه داوران را به خود جلب کرد و درر جشنواره دست های مهربانی مورد تقدیر هیات داوران قرار گرفت.

رابطه عکاسی و زندگی شخصی: خیلی سعی کردم عکاسی و زندگی شخصی‎ام را تفکیک کنم، زمان عکاسی فقط برای عکاسی و زمان زندگی فقط برای زندگی کردن است.

دلیل گمنامی شما در عرصه هنری استان: از نظر من هنر باید خودش حرف بزند اگر جایی که عکاس بخواهد مطرح شود آنقدر قدرت این هنر بالاست که فرد را مطرح می کند، چون آثار حرف می زنند و نیاز نیست با صدای بلند مطرح شود. من از بزرگان عکاسی آموختم که اثر، عکاس را مطرح می کند و همچنین به شخصیت خود افراد هم بر می گردد. من برای دل خودم و مشخص شدن جایگاهم در جشنواره ها شرکت می کردم، نه برای مطرح شدن.

ادامه دادن عکاسی: چون با عشق و علاقه این کار هنری را شروع کردم دوست دارم به راهم ادامه دهم و هر روز تشنه یادگیری بیشتر هستم، زمان هایی که احساس میکنم که وقت عکاسی فرا رسیده، تمام کارهایم را کنار می گذارم و به عکاسی می پردازم و هر روز دوست دارم بیشتر یاد بگیرم و بهتر بتوانم کار کنم که هم خودم لذت ببرم و اگر با عکس هایم کمکی به اجتماع شود آن را انجام دهم.

همان طور که جسم انسان برای رشد نیاز به غذا دارد، روح انسان هم نیاز به غذا دارد، که عکاسی غذای روح من شده و توانستم با این هنر ارتباط برقرار کنم و تا جایی که توان داشته باشم عکاسی را ادامه میدهم.

M Kaboli 1

یک عکاس مخصوصا عکاس مستند اجتماعی باید در مرحله اول حریم افرادی که از آن ها عکاسی می کند را حفظ کند. همیشه بحث عکاسی را بر کارهای دیگر اولویت نداند و شخصیت افراد مقابلش هم برایش مهم باشد، در این صورت می تواند موفق باشد و این کسی که عکاس است و تجربه ای دارد آن تجربه اش را به اشتراک بگذارد و در این راه خودش به تنهایی جلو نرود و مانند بزرگان عکاسی برخورد کند که تجربه هایشان را پدرانه در اختیار دیگران می گذارند و به گفته پیامبر اسلام: زکات علم، نشر آن است

خاطره ای درباره عکاسی محرم: داشتم از مراسم تعزیه ای که با شور عظیم مردم در وسط خیابان اجرا میشد، عکاسی می کردم که پیر زنی را مشاهده کردم که آنقدر از به تصویر کشیدن صحنه واقعه کربلا منقلب شده بود و با آن خمیدگی و کوهلت سن وارد صحنه ی تعزیه شد و یقه شمر را گرفت. خیلی صحنه تامل برانگیزی بود و آن حس پیرزن واقعا برایم جالب بود که انگار باورش شده بود این شمر واقعی است که دارد خیمه ها را به آتش می کشد و طفلان را کتک می زند.

در عکاسی محرم ثبت حس های افراد خیلی مهم است و همچنین باید بازنمایی صحنه کربلا خوب انجام شود.

حرف آخر: کسانی که تازه وارد عکاسی می‎شوند با نگاه خاص‎تر به این حرفه نگاه کنند و دنبال کسب درآمد نباشند چون این حرفه جایگاه خودش را دارد و ارزشمند است. عکس زیاد ببینند و مطالب را دنبال کنند، چون این‎گونه بهتر و بیشتر رشد می‎کنند. حتی در عکاسی از طبیعت با این نگاه ویژه که طبیعت را سالم نگاه دارند وارد آن شوند. حتی در مستند اجتماعی بحث عکاسی اول برایشان مهم و اولویت عکاسی قالب نباشد و همچنین سعی کنند در راستای کمک به آن منطقه محروم باشند. همچنین از اداره ارشاد و حوزه هنری تقاضا دارم بیشتر و بهتر به عکاسی توجه کنند، چون عکاسان استان گلستان خیلی برای استان اعتبار به دست آوردند ولی نسبت به انجمن های دیگر محروم هستند.

M Kaboli 1