آشتی ملی؛ شعارسازی یا انگیزه ای برای موج سواری در دریای سیاست تاکنونی
فلسفه کاربردی نبودن واژه آشتی ملی در قاموس کشورها از چرایی آن نیست، بلکه از پیشینه این واژه ترکیبی است؛ زیرا که به کار بردن آن بدین معناست که حتما جنگ، بلوا، قهر و یا کینه ای در میان است که اینک باید خواستار آشتی ملی شد.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل ازشاهوخبر؛ زمینه های تاریخ سیاسی بسیاری از کشورها، سیاستمداران را واداشته تا شعاری درخور اوضاع دولت و ملت را به عنوان شعار ملی برگزینند؛ در واقع این شعار برای توصیف قصد و یا انگیزه مردم و حکومت، در یک عبارت کوتاه است و بافت سیاسی اجتماعی کشوری را به خوبی نشان می دهد.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, شاهوخبر,به عنوان نمونه شعار کشور ترکیه این است، «حاکمیت بدون قید و شرط به ملت تعلق دارد» و یا در فرانسه شعار ملی «آزادی، برابری، برادری» می باشد و شعار مردم و نظام اسلامی در ایران «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» است؛ همه اینها نشان دهنده آن است که در چند کلمه و در جمله ای کوتاه، درون مایه وچارچوب سیاسی کشورها متبین و معلوم گردد.
,اگر شعار ملی تمام کشورها را بررسی کنیم - حتی کشورهایی که سال ها در جنگ و تفرقه و جدایی خواهی اقوام، مذاهب ویا جناح ها و احزاب بوده اند-کمتر کشوری از واژه ترکیبی «آشتی ملی» استفاده کرده است؛ در همین اطراف مرزهای ایران، در افغانستان و پاکستان و یا عراق و ترکیه، واژه آشتی شاید بارها و بارها تکرار شده باشد، اما دم زدن از آشتی ملی چنان گران می آید که نه مردمان این کشورها در پی آن هستند و نه دولتمردان برآن تکیه می کنند.
,فلسفه کاربردی نبودن واژه آشتی ملی در قاموس کشورها از چرایی آن نیست، بلکه از پیشینه این واژه ترکیبی است؛ زیرا که به کار بردن آن بدین معناست که حتما جنگ، بلوا، قهر و یا کینه ای در میان مردمان آن کشور وجود دارد که اینک باید خواستار آشتی ملی شد؟
,از سیاست زده ها گرفته تا سیاستمداران کهنه کار این را می دانند که باید در سخنان و موضع گیری هایشان واژه هایی را برگزینند که توان پلتیک آنان را نشان دهد و معمولا به سراغ واژه های پرطمطراق و دگم نمی روند، مگر اینکه در پی یک ناکامی به دنبال موج سواری بر دریای سیاست و کامیابی زودگذر باشند.
,اما مفهوم آشتی ملی چیست و به چه معناست؟ «آشتی» و «ملی» در واژه زیبا و نوستالژیک هستند و همین باعث شده است که از آنها استفاده ها و گاه سواستفاده های زیادی شود؛ آشتی در مقابل قهر و از هم جدا شدن مفهوم یافته است و ملی نیز محوری نمادین برای درکنار هم بودن و باهم بودن است و این معانی باعث شده اند تا هر از گاه در ادبیات سیاسی ایران واژه ترکیبی «آشتی ملی» نقل محافل گردد و به مانند تورپاره ای به میان امواج سیاست روز ایران انداخته شود، تاکه شاید ابر و باد و مه وخورشید و فلک یار شوند و این واژه به مانند ماهی در تور دریا زده بیفتد و کام ناکامانی را کامیاب سازد.
,در هفته اخیر برخی چهره های سیاسی اصلاح طلب خواهان زمینه سازی برای رفع کدورت‌ها و تحقق آشتی ملی در عرصه سیاست داخلی شده اند و حتی در این راستا فراکسیون امید در مجلس شورای اسلامی نیز عنوان کرده این طرح را اصلاح‌طلبان زیر عنوان «گفت‌وگوی ملی» مطرح کرده و در مجلس پیگیری می‌کنند.
,اگر نگاهی کلی به موضع گیری اصلاح طلبانی که تاکنون راجع به این موضوع سخن گفته اند داشته باشیم، این افراد برای طرح آشتی ملی عنوان کرده اند که «جامعه از مشکلات فراوانی رنج می‌برد که در صورت مهار نشدن، ممکن است دیر یا زود به بحران تبدیل شوند»، ونیز «به مخاطراتی بازمی‌گردد که پس از روی کار آمدن ترامپ، میهن ما را تهدید می‌کند و رفع و دفع آنها نیاز به همکاری و هماهنگی همه نیروها دارد»، و « در مقطع فعلی مسئولین و جناح‌های سیاسی باید با اجماع و تفاهم به سمت آشتی ملی حرکت کرده و تمامی تلاش‌ها را در جهت پیشرفت کشور و رفع مشکلات قرار دهند»، ویا « برای اینکه پلاسکوهای دیگری فرو نریزد و ... باید به تفاهمی عمومی برسیم و بر اساس آن بتوانیم از تجربه، توان، دانش و استعداد همه نیروها بهره‌مند شویم».
,بدون شک تلاش برای ایجاد همگرایی و اتحاد جریانات سیاسی برای حل مشکلات و مقابله با دشمن خارجی و بیرونی امری نیکو و پسندیده است و طبعا ایده ای مبارک و بر مبنای اصول و قواعد مشخص سیاست روز کشورهای مستقل و مردمی می باشد.
,اما نکته نامفهوم در این بیانات این است که مگر اتحاد و همگرایی را باید از دریچه آشتی ملی جست؟ آیا فشارهای غرب و مشکلات اقتصادی و بودن ها و نبودن ها باعث اضمحلال اجتماعی ملت شده است که باید به دنبال آشتی ملی بود؟ آیا دست های چدنی استکبار چنان توان از آستین درآمدن پیدا کرده است که ملت دنباله رو سیاست های غرب شده اند و در صف مستحکم ملت و نظام اسلامی گسستگی ایجاد شده که باید به دنبال راهکاری به نام آشتی ملی باشیم؟
,تاریخ نشان داده است که با واژه بازی و واژه سازی نمی توان گذشته سخیف سیاست زده ها و نامردان بازارسیاست را پاک کرد و ملت های هوشیار هر فرد و جریانی را با کارنامه دیروز و امروزش می سنجند و در دام واژه ها نمی افتند؛ پس با وجود اتفاقی مردمی چون پیروزی انقلاب اسلامی در سال 57 و انسجام ملی در برابر 8 سال زورگوئی و تجاوز استکبار در دوران دفاع مقدس و سال ها تحریم و دشمنی آشکار، مردمان سرزمین ایران چنان با هم هستند که واژه ای چون آشتی ملی مترصد این را نمی یابد که اصلا در دایره المعارف واژه های سیاسی و اجتماعی این ملت خود را نشان دهد؛ چه برسد به آن که نقل محافل مردم شده و جزو خواسته های ملت قرار گیرد.
,از نظام جمهوری اسلامی و مکتب انقلابی آن چنان پاسداری می شود که آشی به نام آشتی ملی کاسه ای برای نشو ونما نمی یابد وآشپزان بازار مکاره آشتی ملی بهتر است توبره ای دیگر یافته، زیرا کوله بارشان رنگ و رو باخته و منظور و مفهوم جنسشان عرضه نشده، برای ملت عیان گشته است؛ ضمن اینکه تا شعار «استقلال ، آزادی، جمهوری اسلامی» در این سرزمین برافراشته است، دیگر نیازی به شعار سازی نیست.
,حسن ختام و پایانی بر شعارسازی و شعار زدگی این روزها، سخنان روزچهارشنبه 27 بهمن ماه حضرت آیت الله خامنه‌ای است که فرمودند، تعبیر«آشتی ملی» بی‌معنی است؛ مگر مردم با هم قهر هستند که بخواهند آشتی کنند؟ قهری وجود ندارد، البته مردم ما با کسانی که در سال 88 به روز عاشورای حسینی اهانت کردند و با قساوت و لودگی و بی‌حیایی، جوان بسیجی را در خیابان لخت کردند و کتک زدند، قهر هستند و با آنها آشتی هم نمی‌کنند.
,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه