نقدی بر فیلم"برادرم خسرو"؛
شوخی و لوس بازی های بیش از اندازه یک بازیگر!
همه چیز شوخی است و الکی. اضافه کنید لوس بازی های بیش از اندازه شهاب حسینی را که ریشه شخصیت را به کلی می زند و به هیچ عنوان نمی توانیم به شخصیت نزدیک شویم و بیماری اش را باور کنیم...[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ زیتون؛ پس از تب و تاب انتخابات قطعا سینما برای من میتواند فضا را تعدیل دهد. بنابرین رفتم سراغ فیلم برادرم خسرو که این روزها روی پرده سینماست. البته با چند نشان جایزه روی پوسترش! فیلمی آرام که از همان تیتراژ به نظر فیلم قابل قبولی می رسد. مخصوصا هم که اسم سعید ملکان به عنوان تهیه کننده موفق این روزها، روی تیتراژ، نوید یک فیلم خوب را می دهد. اما این فیلم خوب ده دقیقه طول می کشد. بستر خوبی که در فیلم طرح می شود بعد از ده دقیقه هدر می رود. برادری که مشکل روانی دارد و قرار است دو هفته ای را در خانه برادر دندانپزشک اش بماند. فیلم تا اینجا خوب است. دو برادر با دو نوع سبک زندگی متفاوت. یک خانواده اتوکشیده قانونمند مودب. در مقابل برادری سر به هوا و بیخیال و پر انرژی. اما این فرصت می سوزد. از این به بعد ریتم کند فیلم و اتفاقات تکراری، برادرم خسرو را کسل کننده می کند. چهار شخصیت مقوای فیلم، بعد جدیدی ندارند. خسروی که دیوانه بازی در می آورد و کارهای جنون آمیز انجام می دهد. ناصری که جلوی او می ایستد. مادری که مدارا می کند و از خسرو حمایت می کند و بچه ای که از خسرو تاثیر می گیرد. فقط رفته رفته رفتارها تشدید می شود. هم دیوانه بازی خسرو بیشتر می شود و شیشه ماشین را می شکند و هم برخوردهای ناصر بیشتر می شود و قصد کشتن خسرو را دارد.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, زیتون,علاوه بر این، درام ناچیزی در فیلم است که پیش برنده نیست و ما فقط اتفاقات بی خاصیت تکراری میبینیم که هیچ کدام نه مشکل می شود و نه درد. مخاطب انگار با جامعه ای بی درد طرف است که نمی داند با کدام مشکل این خانواده های مرفه قرار است همدردی کند. فیلم برادرم خسرو بشدت فاصله دارد با جامعه ما. اغلب مخاطبان این فضا را نمی شناسند و این شخصیت ها بیگانه اند. حتی خود خسرو که فیلمساز ادعا دارد مشکل روانی دارد نیز با مخاطب بیگانه است. این درد نه معلوم می شود چیست و نه معلوم می شود از کجا آمده است. همه چیز شوخی است و الکی. اضافه کنید لوس بازی های بیش از اندازه شهاب حسینی را که ریشه ی شخصیت را به کلی می زند و به هیچ عنوان نمی توانیم به شخصیت نزدیک شویم و بیماری اش را باور کنیم.
,پازل بیرون زده از فیلم هنگامه قاضیانی هم دردی از درام نداری فیلم دوا نمی کند. فیلمساز، خیانت ناصر به همسرش را به زور به فیلمش الصاق می کند تا ما دیگر حتما قبول کنیم که ناصر مرد رذلی است. غافل از اینکه ما پس اش می زنیم و گول فیلمساز را نمی خوریم! صحنه آخر فیلم درام دارد. و خسرو می فهمد که برادرش قصد کشتن او را داشته است. اما این صحنه یک تنه در مقابل بی تحرکی فیلم چه کار می تواند بکند!؟
,در هر حال فیلم برادرم خسرو را هم من جزء دسته فیلم های آپارتمانی دم دستی تکراری می بینم که فیلمسازش نه تجربه متفاوتی دارد و نه دیدگاه تازه ای. کل فیلم هیچ چیز جدیدی به مخاطب اضافه نمی کند و مهم تر از آن حرفی برای گفتن ندارد.
,منتظر فیلم های دیگر احسان بیگلری جوان می مانیم...
,یادداشت: علی علی بیگی
,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه