«بدون تاریخ بدون امضا» چالش اخلاق بدون شعارزدگی

این فیلم در طول نمایشش روی پرده سینما، مخاطب را مجبور به تجربه ای می کند که اگرچه تلخ است ولی شاید زمینه ای برای رشد شخصیتی وی باشد و بدون اینکه به شعار روی بیاورد، نمایی درست از یک اخلاق بایسته انسانی را رو به روی چشمان مخاطب به تصویر می کشد.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛به نقل از ندای اصفهان، فیلم «بدون تاریخ بدون امضا» را شاید بتوان یکی از قوی ترین فیلمهای در حال اکران در سینماهای کشور دانست. فیلمی که برخلاف بسیاری دیگر از فیلمها، از پس یک قصه گویی درست و درمان، خیلی خوب برآمده است و مخاطب را هرچند با اندوه، در طول فیلم درگیر اتفاقات آن می کند.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, ندای اصفهان,

دومین اثر بلند وحید جلیلوند، بدون شک یکی از پدیده های جسنواره فجر سال گذشته بود و بعد از یک سال درو کردن تعداد قابل توجهی از افتخارات بین المللی، اکنون کمتر از یک ماه است که به اکران عمومی گذاشته شده است.

داستان فیلم، روایتی از یک پزشک قانونی (کاوه نریمان با بازی امیر آقایی) است که با پیش آمدن یک اتفاق تلخ در زندگی اش، به دنبال مقصر بودن خود می گردد. او از روی وجدان و عواطف انسانی که دارد، ماجرا را پیگیری می کند و نهایتا به نتایجی می رسد.

اشکالات فیلمنامه بیشتر مربوط به تلاش هایی است که نویسنده آن سعی می کند مخاطب را با پیشینه ای مختصر از شخصیت ها آشنا کند ولی این تلاش در جاهایی منجر به ابهام و در جاهایی منجر به زوائدی در داستان می شود؛ زوائدی مانند نقش مادر کاوه یا پرستار او یا برخی دیگر از شخصیت هایی که تا پایان داستان هیچ جایی را در ذهن مخاطب برای خود باز نمی کنند.

همچنین به طور مثال ابهام و سوال در مورد نوع رابطه بین کاوه و سایه (با بازی هدیه تهرانی) یا اینکه چرا این دو نفر از هم جدا زندگی می کنند، می تواند از جمله مواردی باشد که در فیلمنامه و شناخت شخصیت ها ایجاد ابهام کند. غیر از همه اینها، فیلمنامه را می توان یک متن قوی با ساختار درست و نقاط اوج و فرود مطلوب ارزیابی کرد.

شاید نظر بسیاری از اهالی سینما در مواجهه با این فیلم این باشد که فیلم از لحاظ داستان و موقعیت بسیار شبیه به فیلم «جدایی نادر از سیمین» است که در آنجا نیز مساله قتل و وجدان قاتلی که اتفاقا می تواند نماینده ای از مردم یک جامعه باشد مطرح است. از این نظر باید گفت این دیدگاه درستی است و چیزی که من به آن اضافه می کنم این است که این فیلم نسبت به فیلم مذکور تصویر درست تر و بهتری را از جامعه هدفش ارائه می دهد و شاید برای اکران های بین المللی شایستگی بیشتری داشته باشد. فیلم «بدون تاریخ بدون امضا» در حقیقت فیلمی با محتوای مقابل نسبت به فیلم «جدایی نادر از سیمین» است.

ویژگی قابل تحسینی که در فیلم وجود دارد، توازن درستی است که بین فرم و محتوای اثر ایجاد شده است. می تواند خیالمان راحت باشد که با یک سینمای درست مواجهیم. شاید اگر بسیاری دیگر از فیلمسازان سینمای ایران بخواهند در چنین موضوعی فیلم بسازند، ناگزیر به شعار دادن و تصویر شخصیت هایی بیش از حد مثبت شوند؛ ولی در این فیلم، شاهد بیان حقایقی از جامعه هستیم که بدون شعارزدگی مخاطب را به فکر کردن در پنهان ترین ویژگی های شخصیتی خودش وامی دارد.

به طور دقیق تر، «بدون تاریخ بدون امضا» با نشان دادن تلاش های مصرانه شخصیت اصلی فیلم (دکتر کاوه نریمان) برای اینکه بفهمد در واقعه پیش آمده تا چه حد مقصر بوده، مخاطب را به واکنش وادار می کند و شاید در لحظاتی هم مخاطب را از فیلم دور کند و این سوال و مطالبه را در او به وجود بیاورد که: «چرا شخصیت تا این حد در مورد مقصر بودن خود وسواس به خرج می دهد و چرا خود را از مهلکه نجات نمی دهد؟»

در این فیلم، شخصیت اصلی با اینکه به راحتی قدرت آن را دارد که از کنار واقعه پیش آمده بدون هیچ اتهامی بگذرد، از روی حسی درونی و برای اینکه تنها یک پدر رنج کشیده را از عذاب وجدان نجات دهد، کارهایی می کند که شاید مخاطب احتمال دهد که: «اگر من در این شرایط قرار می گرفتم، چنین کارهایی را انجام نمی دادم.» فیلم برای ایجاد چنین حسی در مخاطب، با استفاده از طراحی حوادث و موقعیت ها، توانسته است تعلیق بی نظیری را برای او به وجود آورد؛ تعلیقی که شاید بتوان گفت کمتر در آثار مطرح سینمای ایران دیده شده است.

«بدون تاریخ بدون امضا» فیلمی صرفا در مورد فقر طبقات محروم جامعه نیست؛ فیلمی است که باعث می شود مخاطب هنگام بیرون آمدن از سالن سینما در خود بیاندیشد که آیا در آزمونی که فیلم برایش مطرح کرده، قبول شده است یا خیر.

این فیلم در طول نمایشش روی پرده سینما، مخاطب را مجرب به تجربه ای می کند که اگرچه تلخ است ولی شاید زمینه ای برای رشد شخصیتی وی باشد و بدون اینکه به شعار روی بیاورد نمایی درست از یک اخلاق بایسته انسانی را رو به روی چشمان مخاطب به تصویر می کشد و دقیقا به همین خاطر است که می گوییم در این فیلم با سینما به معنای نسبتاً درستِ خودش رو به رو هستیم.

انتهای پیام/

]