• شنبه ۰۳ شهریور ۱۳۹۷ ۰۹:۲۳
• کد خبر : 1401478

• اخبار
• سایر رسانه ها

در روستا، هیچ کوچه ای به درهای بسته ختم نمی شود و هیچ بن بستی از چشم کوچه ها پنهان نمی ماند. در باغ های اینجا، هیچ غنچه ای از ترافیک نسیم دلگیر نمی شود و هیچ بادی از گرده های مسافر امان نمی گیرد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کُردتودی، با وجود اینکه کمتر از یک ماه به فراررسیدن پاییز باقی مانده است اما هنگامی که به طرف روستا حرکت می کنیم محو تماشای خیره کننده آن می شویم ، زیبایی هایی که دل هر انسانی را با خود به تصوراتی می برد که در ذهن خود پرورانده ایم، شاید بهتر باشد ما هم به جرگه روستاگردان بپیوندیم؛ مگر غیر از این است که روستاهای کردستان در کنار داشتن زیباترین فضا، خونگرم ترین و ساده دل ترین مردمان را در خود جای داده اند؟

روستا یعنی جریان زندگی، تلاش بی وقفه، شاکر بودن و چشم به آسمان داشتن؛ روستا رگ حیات هر کشوری است؛ رگ هایی که خون تولید در آن جاری است و تداوم حیات هر روستا تضمینی است برای حیات کل کشور. روستا هنوز هم تداعی کننده عشق و صفا و صمیمیت است، همدلی مردم، هم صدایی همه و پاکی و بی ریا بودن.

در روستا، هیچ کوچه ای به درهای بسته ختم نمی شود و هیچ بن بستی از چشم کوچه ها پنهان نمی ماند. در باغ های اینجا، هیچ غنچه ای از ترافیک نسیم دلگیر نمی شود و هیچ بادی از گرده های مسافر امان نمی گیرد.

هوای خوش و بوی گل و تا چشم کار می کند سبزه و درخت؛ یک روستا، سرشار از حس و حال خوش و پر از شادابی است. با این همه آرامش و نشاط، اگر نخواهیم لااقل ساعاتی را در فضای دل انگیز روستا سپری کنیم، به نوعی کم آورده ایم. به خصوص از این پس که روستاها در تنهایی نفس می کشند. شاید بهتر باشد ما هم به جرگه روستاگردان بپیوندیم؛ مگر غیر از این است که روستاهای ایران در کنار داشتن زیباترین فضا، خونگرم ترین و ساده دل ترین مردمان را در خود جای داده اند؟

با این وصف، درنگ جایز نیست و تنها یک نکته می ماند؛ این که آیا روستاها و روستاییان، باز هم آماده پذیرایی از این میهمانان ناخوانده خود هستند، یا نه؟ در روستاها، شادی ها و غم ها تقسیم می شوند. آدم های روستا به هم نزدیک ترند و آنجا که همسایه از حال همسایه خبر دارد؛ آدم هایی که همیشه در جست و جوی زندگی آرام و به دور از ازدحام شهرها هستند، تصویری شاعرانه از روستا در ذهن خود دارند و برای همین است که خیلی وقت ها می گویند خوشا به حال این روستا؛ روستایی که خبر از بوق های پی در پی ماشین ها و هیاهوی شهرنشینی ندارد.

روستای کایوشه ، روستایی که در چند کیلومتری شهرستان دهگلان قرار دارد و وقتی وارد آنجا می شویم به گرمی از ما اشتقبال می کنند، آنجا زن و مرد فرقی نمی کند همه و همه در روزی خانواده سهیم هستند.

همه اعضای خانواده از مرد و زن و کودک و پیر و جوان، در فرایند فعالیت های تولیدی نقش دارند و هر کدام وظیفه و نقشی را عهده دار می باشند.

می توان اعتقاد داشت هر یک از اعضای خانواده روستایی در حد و اندازه توانایی خود سهمی خاص از کار و تولید را بر عهده دارند. از طرف دیگر و در قبال این، خانواده به عنوان تولیدکننده نیازهای اعضای خود، وظیفه دارد هزینه زندگی اعضای خود را نه در ازای نقش و سهمی که در امر تولید بر عهده دارند، بلکه به اندازه نیازشان ـ هر چه باشد ـ تأمین کند .

صبح از ساعت 8 زنان از خواب بلند می شوند و بعد ازکارهای خانه راهی باغ می شوند، در حال حاضر غیر از برداشت گندم و کلزا که کار مخصوص مردان است زنان نیز همپای مردان راهی باغ و بستان می شوند و مشغول چیدن خیار می شوند در آنجا جمع صمیمی میان آنها حاکم است و همه با شور و صمیمیت کنار هم گرد می آیند از خوشی های قدیم می گویند و با شور و حال به آینده حرف می زنند .

این دختران و زنان تا ساعت 7 عصر همچنان با شور و شوق مشغول به کار هستند و در پایان روز نیز با نوشیدن چای روی کتری خستگی یک روز خود را با رفتن و جمع شدن در کنار اعای خانواده حفظ می کنند.

خانواده روستایی به قولی «یک دکان عطاری است» که در آن از هر چیز به مقدار کم به منظور گذران چرخ زندگی تولید می شود. این تعدد و تنوع فعالیت های اقتصادی هر چند ناچیز باشد اما در هر حال کار و فعالیت همه اعضای خانواده از اجزای لاینفک این چرخه محسوب خواهد شد.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #