سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

با فرا رسیدن ماه محرم الحرام ماه حزن و اندوه تمام عالم یک پارچه به عزای سید الشهدا می نشینند.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح توس؛ با فرا رسیدن ماه محرم الحرام ماه حزن و اندوه اهل بیت و همه خاکیان و افلاکیان؛ در یکی از گروه های پر تعدد مهاجرین با بحثی پیرامون گریه و عزاداری فرشتگان بر عزای امام حسین(ع) مواجه شدم که در این خصوص با ادبیات مختلف، تایید، رد و حتی جدل و عمدتا در نقد یکدیگر به برخی مستندات روایی ارجاع می دادند.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, صبح توس,

قطع نظر از برخی سند روایات کتب مختلف در این خصوص که در این مجال قصد ورود به آنها ندارم خوبست گاهی از عقل بعنوان چهارمین رکن از ادله اربعه در بدیهیات و واضحات و اشارات عقلی و شهود قلبی بیشتر و پیشتر بهره بریم.
ما همواره به تفکر و تدبر از سوی قرآن کریم دعوت شدیم تا در مواجهه با واقعیات یا حقایق هستی رد و پذیرش اقوال را بهتر درک کنیم.
در خصوص مقام عزاداری و گریه ملکوتیان و فرشتگان بر اهل بیت عصمت و طهارت بخصوص دُردانه هستی حضرت اباعبدالله الحسین (ع)؛ گواه عقلی و شایدم نقلی اینست که صرف نظر از بحث غریضه نداشتن یا احساس نداشتن ملائک که یک موضوع کلامی و فنی است با این حال این نبشتار بر این باور است که آنها هم باید از چنین رخداد عظیمی متاثر شده باشند زیرا به نص آیات الهی، فرشتگان با مقام های معلوم و گونه گون [و ما منا الا له مقام معلوم -صافات 164]؛ حامل، تابع و مجری دستورات الهی اند لذا از این نگاه عقلی، رضایت یا خشم الهی در یک امر ویژه نمی تواند موضع گیری یا همدلی فرشتگان و قدسیان را با مشیت الهی بهمراه نداشته باشد.
بالاخص اگر این قهر یا خشنودی برگرفته از وقایع و سُرور یا آلام وارد شده بر بهترین و برگزیده ترین ابنای بشر یعنی پیامبر(ص)، و امامان معصوم (ع) و اوصیای آنان باشد.
آیا میتوان پذیرفت که در دنیای دنی و خاکی که در مراتب قوس نزول و صعودِ معرفت الهی در پایین ترین رتبه یعنی ناسوت است، شیعیان و مسلمانان از فِرَق مختلف بلکه همه آزادگان و دیگر انسان ها از ادیان و مذاهب دیگر این چنین واله و دلسوخته ی عزای جانسوز میوه باغ رسالت محمدی(ص) شده باشند ولی در بالاترین مرتبه قوس صعود که مراحل ملکوت، جبروت و لاهوت و... است ساکنانش در غم نورِ دیدگان علی مرتضی(ع) و فاطمه زهرا(س) در سوگ و ماتم ننشسته باشند؟؟! در مقیاس عقل و بلکه شهود و عرفان این محال است.
چگونه می شود که بنا بر روایات صحیح، اشک یتیم عرش رحمان را به لرزه می آورد ولی همان عرش و حاملانش از اشک یتیمان حسینِ(ع) سر از قفا بریده، متلاطم و متزلزل نگردد؟؟! این بی خبری در دایره ممکنات، حکمت و معرفت قطعا قابل باور و پذیرش نیست.
کوته سخن کنیم و بگوییم...

اصلا حسین جنس غمش فرق می کند
این راه عشق پیچ و خمش فرق می کند

اینجا گدا همیشه طلبکار می شود
اینجا که آمدی کرمش فرق می کند

شاعر شدم برای سرودن برایشان
این خانواده، محتشمش فرق می کند

“صد مرده زنده می شود از ذکر یا حسین”
عیسای خانواده دمش فرق می کند

از نوع ویژگی دعا زیر قبه اش
معلوم می شود حرمش فرق می کند

تنها نه اینکه جنس غمش جنس ماتمش
حتی سیاهی علمش فرق می کند

با پای نیزه روی زمین راه میرود
خورشید کاروان قدمش فرق می کند

من از "حسینُ منّی" پیغمبر خدا
فهمیده ام حسین همش فرق می کند
شاعر: علی زمانیان