• پنج‌شنبه ۰۳ آبان ۱۳۹۷ ۰۹:۰۵
• کد خبر : 1422059

• اخبار
• سایر رسانه ها

در محله ی حاشیه نشین نایسر، منطقه ای که شاید در یکی دو سال اخیر همه درباره ی آن نوشتند و گفتند اما عمق محرومیتهای آن اصلا نای کم نشدن ندارد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کُردتودی، ما حاشیه نشین هستیم ، مادرم میگوید :پدرت هم حاشیه نشین بود ، در حاشیه به دنیا آمد ،در حاشیه جان کند یعنی زندگی کرد و در حاشیه مُرد ، من هم در حاشیه به دنیا آمده ام ، ولی نمیخواهم در حاشیه بمیرم، برادرم در حاشیه بیمارستان بود ،خواهرم همیشه مریض است ،همیشه گریه میکند  کمی هم میخندد، مادرم میگوید سرنوشت ماراهم در حاشیه صفحه تقدیر نوشته اند  او هر شب ستاره بخت مرا که در حاشیه آسمان سوسو میزند به من نشان میدهد، ولی من میگویم :این ستاره من نیست و ....

این متن دلنوشته را قیصر امین پور می گوید،  شاید به ظاهر بنگریم و کمی غصه در دل داشته باشیم اما بگوییم شعر است و با بی خیالی از کنار آن بگذریم، اما در عمق این شعر می توانیم به مناطق حاشیه نشین برویم و عمق محرومیت ها را در انجا نظاره گر باشیم.

در محله ی حاشیه نشین نایسر، منطقه ای  که شاید در یکی دو سال اخیر همه درباره ی آن نوشتند و گفتند اما  عمق محرومیتهای آن اصلا نای کم نشدن ندارد.

از خاکی بودن کوچه هایی که سد راه دانش آموزان است تا مادرانی که به دلیل زخم زندگی نای حرف زدن ندارند و پدرانی که دیگر بار زندگی کمرشان را راست نگه نمی دارد.

چه بگویم از درد، دردی که نام آشنای این محلات است، دردی که همانند بچه هایشان از ابتدای ورود به این دنیا با آنها بزرگ شده است و عجین گرفته اند.

شاید برچسب حاشیه نشینی را از همان اوایل زندگی تحمیلشان کرده اند و چه بخواهند و چه نخواهند کوله بارشان همانند ستاره بختشان به حاشیه برود اما هستند در میانه ی این بچه های بزرگ شده که دیگر تاب شنیدن لقب حاشیه ای را ندارند و می خواهند بزرگ شوند و محله ی خود را بزرگتر نشان دهند، می خواهند بگویند درست است که خانه هایشان همانند بزرگی دیگر خانه های اعیان و مسئولین حاشیه ندیده نیست اما می توانند در حاشیه ی آن هم بخندند و شاد باشند اما دلم تاب نیاوردن این دردها را بر زبان ندارد و می خواهم بنویسم از زجرها، مشکلات، گوشه نشینی ها، سختی ها و هر آنچه دل انسان را به درد می آورد تا بلکم درد مسئولی به درد آید و بیاید تا از نزدیک این مشکلات را ببیند و با آنها دست و پنجه نرم کند.

پا به آن مسیر که می گذاریم از همان ابتدای ورود جاده ی خاکی و آسفالت نشده ی این منطقه توجهم را به خود جلب می کند جلوتر که می روم مادر و پدرانی با بچه هایی که در آغوش گرفته اند قدم در این مسیر می گذارند و می گویند که چه بگویم هر چند سالها از گذشتن مدرسه ی فرزندانمان گذشته است اما شلوغی این مسیر و وجود معتادین و بزهکاران در این منطقه بچه هایمان را ترسانده است و مجبوریم خودمان آنها به دبستان برسانیم به راستی آیا مسئول آسیب های اجتماعی این منطقه را دیده است !

در پایین تر از آن معتادی را می بینم که با سوزنی در دست و چرت دادن همیشگیش و لباسی مندرس عمق نگاه مردم را می بیند اما شاید خودش هم متوجه نباشد چرا که در دنیایی به سر می برد که شاید فقط تماشای روزگار می کند و خودش هم نمی داند که چطور به دام این گرفتاری ها مهلک شده است؟
به راستی نیروی انتظامی و مسئول هماهنگی مبارزه با مواد مخدر این چنین آسیب هایی را دیده و بررسی کرده است ؟

اما در بهبهه ی این مسائل که عمق ذهنم را متوجه خود کرده است کودکی در این میان می آید و می گوید و می خندد از او سوال می کنم از این افرادی که اینجا هستند نمی ترسی می گوید نه من همیشه از این مسیر می آیم و به آن عادت کرده ام آنقدر شیرین از لذت هایش سخن می گوید که ناگاه آینده اش در ذهنم متبلو می شود که آیا روزی حاشیه نشینی را نتیجه ی کارهایش در آینده نمی داند و شاید هم فرزندی بزرگ شد و این فرهنگ حاشیه نشینی و نبود و نرسیدن به این مناطق را انچنان متحول کند که هیچگاه فکر نمی کردیم که این چنین محلاتی با چنین مشکلاتی وجود داشته است؟

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #