گِراشی؛ گور خُـمره‌ای دوره اشکانیان در هرمزگان!
گــِراشی یکی از تاریخی ترین صنایع دستی دوره اشکانیان در منطقه استان هرمزگان است که در پس عدم احیا و معرفی غبار فراموشی بر این صنعت کهن نشسته است.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از هرمز؛ صنایع دستی در استان هرمزگان همانند بسیاری از نقاط دیگر کشورمان حالتی مکمل اقتصاد، کشاورزی را داشته و در اثر موارد تأمین‌کننده بخشی از نیازهای منطقه است.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, هرمز,گلابتون‌دوزی، خوس‌دوزی، بادله‌دوزی و زری‌دوزی از مهم‌ترین صنایع‌دستی بومی بوده که در واقع منحصر به استان هرمزگان است و مشابه آن‌ها در مناطق دیگر کشور یافت نمی‌شود.
,این هنرها در میان اهالی بندرعباس، بندرلنگه، بستک و میناب کاملاً رایج است و از دیرباز برای تزیین لباس از آن‌ها استفاده کرده‌اند و حصیربافی از جمله صنایع‌دستی است که در میناب، بشاگرد و روستاهای اطراف آن رواج زیادی دارد و تقریباً تمامی زنان و دختران با آن آشنا هستند.
,جهله سازی یکی از کم نظیرترین سفالینه‌های جهان است که امروزه تنها در روستای شهوار از توابع شهرستان میناب تولید می‌شود. این کوزه آبخوری با قائده کروی و غیر ایستا یکی از رایج‌ترین ظروف کاربردی مردم هرمزگان بود که علاوه بر تصفیه آب دمای آن را نیز بین 7 الی 8 درجه خنک می کند، اما امروزه با ورود یخچال‌ها به میزان بسیار زیاد از کار برد آن کاسته شده و بواسطه فرم زیبای آن بیشتر درحوزه تجسمی مطرح می‌شود.
,
, در میان صنایع دستی های استان هرمزگان، صنعتی دیرینه به نام گــراشی که نشان از آئین و فرهنگ کهن مردم شرق هرمزگان بخصوص مردم میناب دارد، کاربرد آن در زندگی های امروزی بکلی فراموش شده ، گراشی نام خمرههای بزرگ سفالین نخودی‌رنگ مایل به قرمز است که جهت تدفین مردگان دورهٔ اشکانی از ناحیهٔ گراش، فارس به هرمزگان برده می‌شد.
,قدیمی های منطقه جنوب از جمله قدیمی های میناب برای اینکه آب آشامیدنی خود را سرد نگه دارند درون گراشی می ریختند و همچنین اشیا های قیمتی خود را از دستبرد حوادت طبیعی یا سارقان جلوگیری کنند در درون سفالینه های بزرگی به نام گِــراشی یا خُـمره می گذاشتند و در در دل زمین چاله می کردند.
,در کاوش‌های باستان‌شناسی که در منطقهٔ تاریخی روستای نخل ابراهیمی"مغ بریمی" میناب انجام شده‌است، قبرستان وسیعی حاوی گورخمره‌های گراشی کشف شده و در اداره میراث فرهنگی میناب نگهداری می شود.
,
, درون گورخمره‌ها به شیوهٔ تدفین دورهٔ اشکانی، اجساد به صورت جنینی دفن شده و این گورخمره‌های سفالی در میان بومیان هرمزگان به گراشی مشهور است؛ زیرا از دیرباز این گونه خمره‌ها را از شهر گراش به بنادر و شهرهای حاشیهٔ خلیج فارس می‌بردند.
,این خمره‌ها امروزه به عنوان صنایع دستی میناب شناخته می‌شوند و به بخشی از آیین‌های سنتی برخی شهرهای منطقهٔ جنوب ایران تبدیل شده‌است.
,واژهٔ «گراشی» به‌طور مشخص برگرفته از منطقه گراش و به معنی «منسوب به گراش» است و در واقع سفال‌گری در گراش پیشینه‌ای دیرینه دارد و شهرت آن به گونه‌ای است که در برخی مناطق مانند روستای لشتغان بندر خمیر کوره‌های خمره‌پزی وجود دارد که گفته می‌شود محل سکونت مهاجران گراشی بوده‌است.
,امروزه نیز تعداد معدودی کارگاه‌های سفال‌گری در میناب فعال است،این خمره‌ها هنوز هم در هرمزگان، مخصوصاً در شهرهای میناب و بندر خمیر، به خمرههای بزرگی که برای ذخیرهٔ خرما، آب و… و همچنین ساخت تنور سنتی استفاده می‌شود، «گراشی» می‌گویند.
,در میان مردم میناب ضرب‌المثلی رایج است که به گراشی اشاره دارد. ضرب‌المثل «باشی باشی ابیتت گراشی» به معنی «جلوی باد نرو که می‌میری و تو را در گراشی دفن می‌کنند» در واقع به گور-خمرههای تاریخی منطقه اشاره دارد.
,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه