روز خبرنگار؛ حس درد مردم تفریح نیست!

هفدهم مرداد سالروز شهادت محمود صارمی است؛ خبرنگاری که سال 75 برای رسالت اش به دست گروهک تروریستی طالبان جانش را از دست داد تا روزی به اسم خبرنگاری در تقویم جای گیرد. همین یک سطر کافیست برای اندیشیدن تا تعریف جامعی از خبرنگاری عاید هر خواننده ای شود.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سعید پیرزاده- هفدهم مرداد سالروز شهادت محمود صارمی است؛ خبرنگاری که سال 75 برای رسالت اش به دست گروهک تروریستی طالبان جانش را از دست داد تا روزی به اسم خبرنگاری در تقویم جای گیرد. همین یک سطر کافیست برای اندیشیدن تا تعریف جامعی از خبرنگاری عاید هر خواننده ای شود.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا,

نه تنها خبرنگار بلکه روزش نیز امروز از آنچه باید قدر شود، به دور است؛ نه در شلوغی شبکه های مجازی و نه در تلاطم زندگی انسانها جایی مشخص و خواستنی برای این روز و این شغل نمی توان یافت. جالبتر آنکه 8 میلیارد نفر در طول شبانه روز دنبال دسترنج همین قشر خاص می روند؛ دنبال می کنند، نظر می دهند و در آخر به قاضی نرفته قضاوت می کنند.

نوشته های مخصوص روزخبرنگار هر سال چند روز مانده به ١٧مرداد همیشه مرا به خود جذب می کرد؛ یادداشت هایی به قلم خبرنگاران با تجربه ای که در این وادی دست و پنجه نرم می کنند برای ما تازه کارها منبع انرژی بود، هر چند بعد از گذشت 10 سال نه منبعی مانده نه ذوقی برای خبرنگاری!

اینکه خبرنگاران و فعالان این عرصه همیشه طلبشان بیش از بدهی شان بوده حقی است که هیچکس نمی تواند آن را زیر سوال ببرد و این خود دلیل خوبیست تا این روز دیگر برای هیچ خبرنگاری مهم نباشد! کافیست روزهای یک سال خبرنگاری را مرور کنید؛ "توهین، اخراج و بیکاری"، ملموس ترین واژه هایی که هر روز یکسال، با آن سروکار دارند.

اما با همه این تفاسیر خبرنگار باز در صحنه است و می جنگد؛ نه خبری از برآورده شدن سختی کارش می شود نه سطری که خنده ای مهمان خبرنگار کند. راحت بیکار می شود و سخت کار پیدا می کند. این اتفاق برای همه خبرگاران آنقدر آشنا و ملموس است که هر روز در اندیشه تکرارش سر می برند. کم نبود اخبار تلخی که امسال از تعطیلی نشریه، روزنامه و سایت های خبری به گوش رسید و غصه خوردند. حتی همدردی خشک و خالی نمی خواستند؛ اما طعنه های آشنا و به سخره گرفتن بیکاری یک عده خبرنگار، جانشان را بدرد آورد. کاش بازی های سیاسی هم ردیف بیکاری خبرنگاری نمی شد.

دردهای‌شان را همگان حفظ شدند؛ می دانند واژه "کمترین" هم در مقابل خواسته های یک خبرنگار شرمسار است؛ حتی مسئولین راه درمانش را هم می دانند و عجیب است که در سال فقط همین امروز آن هم به اندازه ی ساعتی که صرفا باعث دیده شدنشان خواهد بود قندانی هدیه می دهند.

یک عده خبرنگاران را به جریان‌های موهومی وابسته دانستند که برابر ملت ایستاده و عده ای دیگررسیدگی به دغدغه ها و نیازهای اساسی مردم را تفریح خبرنگار تعریف کردند. آقای رئیس آنقدر سفره شما رنگی است که خبرنگار مجبور است با نشان دادن سفره مردم، افزایش قیمت عجیب گوشت و از جنس همین خبرها، دردهایشان را به گوشتان برسانند. حس کردن درد مردم تفریح نیست؛ درد است!

حرف بسیار است و تلخ؛ باید کوتاه کرد و نوشت تا ارزش قلم بیش از پیش حفظ شود؛ و در آخر فکر کنید اگر عشق به شغل، از خبرنگاران کوچ کند! چه خواهید کرد ؟

انتهای پیام/

]