منشاء مشکلات مردم روهینگیا استعمار است/ روند رو به کاهش امداد جهانی به مسلمانان

هیچ کس بهتر از مردم روهینگیا متوجه شکست‌ها و ناکامی‌های قوانین بین‌الملل نیست. در طومارهایی که در مورد مخمصه و گرفتاری مسلمانان روهینگیا نوشته شده، محرومیت مزمن و مطلق از ثابت‌ترین موضوعات است.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از "تیتریک"؛ هیچ کس بهتر از مردم روهینگیا متوجه شکست ها و ناکامی های قوانین بین الملل نیست.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, تیتریک,

مذاکره "گرندیوس" درباره امدادرسانی و عدالت جهانی با اقدامات اندکی همراه بوده است. اکنون گزینه های این گروه محدود می شوند.

, گرندیوس,

"محیب الله" به عنوان یک مدافع بین المللی با وجهه ای از یک جامعه که در خطر است، مواجه نمی شود. این گیاه شناس 44 ساله مؤدب معلم مهربان مدرسه است. وقتی با شما صحبت می کند، توجه بی طرفانه ای به شما دارد، لبخند می زند و چشمانش مستقیم به شما خیره می شود.

با این حال، این الله بود که به مستندسازی نسل کشی ارتش برمه علیه مردم خود (روهینگیا) کمک کرد. الله بود که در ماه مارس از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد کمک خواست. او بود که در اتاق بیضی کاخ سفید ایستاد و از دونالد ترامپ پرسید که دولت آمریکا چه تصمیمی برای کمک به جامعه وی اتخاذ کرده است.

او در دومین سالگرد نسل کشی به همکار خود گفت که آنها (رهبران جهان) به سرعت از گزینه ها خارج می شوند. الله در سخنان خود به مردم روهینگیا گفت که 2 گزینه پیش رو داریم، یا با پذیرفتن برخی اقدامات در متراکم ترین اردوگاه پناهندگان جهان از زندگی در وطن خود کناره گیری کنیم و یا از دولتی که ارتش آن مردم روهینگیا را ذبح کرده خواستار حمایت از حقوق خود در میانمار شویم و سپس به وطن بازگردیم.

در میان بزرگنمایی ها درباره کمک های جهانی، اینها تنها امکانات واقعی ارائه شده برای مسلمانان روهینگیا که هر روز تعداد حامیان آن در صحنه بین المللی کاهش می یابد، هستند. الله می داند که کمکی در راه نیست. وی با اشاره به دیدارهای خود در واشنگتن دی.سی گفت: "در جلسات بزرگ، هیچ کس واقعیت را نمی گوید. حقیقت این است که هیچ کس کمک نمی کند."

در طومارهایی که در مورد مخمصه و گرفتاری مسلمانان روهینگیا نوشته شده، محرومیت مزمن و مطلق از ثابت ترین موضوعات است. منشاء مشکلات مردم روهینگیا استعمار است، در سال 1982 دولت برمه قانونی مبنی بر اجازه مصادره خودسرانه اموال این مردم را تصویب کرد.

در آگوست سال 2017، خشونت های شدید یکی پس از دیگری رخ داد و تقریبا 1 میلیون روهینگیایی را به اجبار آواره کرد و بی پناهی آنها را به اوج خود رساند.

به گفته سازمان غیردولتی پزشکان بدون مرز موسوم به "مدیسینسانسفرانتیرز" که تا به امروز معتبرترین تخمین تلفات را ارائه داده، دست کم 9000 نفر از اعضای جامعه روهینگیا در اولین ماه از سرکوب ارتش جان باختند. این جنایات همچنان ادامه دارد و این امر منجر به تعمیق فاجعه بشردوستانه در استان راخین می شود. دولت میانمار بارها و بارها هرگونه پاکسازی نژادی یا نسل کشی را انکار کرده است.

پناهندگانی که اکنون در اردوگاه بنگلادش گرفتار هستند، بارها از دولت میانمار خواسته اند تا آزادی عمل آنها را تضمین کند و پیش از بازگشت احتمالی راهی برای حق شهروندی آنها ارائه دهد. آنها همچنین از نیروهای صلح سازمان ملل متحد مستقر در استان راخین (محل اقامت سابق آنها) که عدالت را در مورد کسانی که این کشتار را راه انداخته اند اجرا کنند.

الله و برادرانش بارها این درخواست ها را تکرار کرده اند، اما سال گذشته وقتی که دولت میانمار به عنوان اولین قدم جهت بازگرداندن مردم روهینگیا تفاهم نامه ای را با دو آژانس سازمان ملل متحد امضا کردند درباره این مشکلات همفکری صورت نگرفت. بنابراین، وقتی به 3،450 خانواده روهینگیایی پیشنهاد بازگشت داوطلبانه به راخین داده شد، هیچکدام آن را نپذیرفتند.

با طفره رفتن مردم از بازگشت، بنگلادش در حال بررسی جابجا کردن پناهندگان است. این کشور تاکنون صبر و استقامت داشته، اما تمایل آن برای میزبانی چنین جمعیت عظیمی از پناهندگان ضعیف شده است.

داکا (پایتخت و پرجمعیت ترین شهر بنگلادش و بیستمین شهر بزرگ جهان) قصد دارد تا حدود 100،000 روهینگیایی را به جزیره ای دورافتاده در دهانه رودخانه مگنا در خلیج بنگال منتقل کند.

این جزیره معروف به Bhasan Char یا "جزیره شناور" به زبان بنگالی، جزیره کوچکی است که از گل و لای انباشته ساخته شده و رسیدن به آن سخت است. امدادرسان ها نگران هستند که هرکسی که به آنجا نقل مکان کرده در برابر سیل، طوفان ها و قاچاقچیان آسیب پذیر است.

دیده بان حقوق بشر از دولت بنگلادش خواسته که برنامه های جابجایی را خنثی کند، این در حالی است که "یانگهی لی" گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در میانمار پس از بازدید از این مکان که بر نگرانی های وی افزود، گفت: "آیا این جزیره واقعا قابل سکونت است؟"

ماندن در اردوگاه نیز خطرات خود را دارد. گذشته از طوفان های موسمی، لغزش زمین، فاضلاب حاصل از توالت های پیش ساخته و آب آلوده که منجر به عفونت های کشنده می شوند، کودکان هیچ دسترسی به آموزش رسمی ندارند و یونیسف (صندوق اضطراری بین المللی کودکان سازمان ملل متحد) آنها را "نسل از دست رفته" نامیده و قاچاقچیان انسان نیز دختران و پسران جوان را طعمه قرار می دهند.

این اوضاع روز به روز بدتر می شود. حامیان نیز برای کمک به این مردم در شک و تردید هستند. بنگلادش نیز با اثر اقتصادی و زیست محیطی حاصل از جمعیت عظیم پناهندگان دست و پنجه نرم می کند.

سازمان ملل متحد در ماه فوریه سال جاری (2019) درخواست 920.5 میلیون دلار کرد، اما تنها یک سوم آن توسط حامیان تأمین شد.

انتهای پیام/

]