• پنج‌شنبه ۰۲ بهمن ۱۳۹۳ ۰۹:۴۴
• کد خبر : 220990

• اخبار
• سایر رسانه ها

جرم اهانت به مقدسات مانند ناسزا گفتن به خدا و پیامبر و ائمه معصومین از روی عمد و اختیار اعدام است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از پایگاه خبری ثامن،دین مبین اسلام نسبت به رعایت حقوق همه‌ افراد و حتی حیوانات حساسیت نشان می‌دهد و طبیعی است که چنین مکتبی نسبت به توهین به یکی از اصول مسلّم خود یعنی نبوت که تجلی متعالی آن در پیامبر رحمت (ص) نمود یافته حساسیتی شگرف دارد و مجازات هر عملی را خداوند متناسب با قبح آن و پیامدهای ناگوار آن تعیین می‌کند.

درقانون مجازات‌ جمهوری اسلامی ایران به تبعیت از اسلام برای توهین به مقدسات در ماده 513 مجازات تعیین شده و نه تنها توهین به رسول مکرم اسلام (ص) را در بر‌ می‌گیرد بلکه توهین به ائمه اطهار (ع) و سایر پیامبران بزرگ الهی نیز مشمول این ماده می‌باشد. البته این برخورد شدید در مقابل توهین به اعتقادات مخصوص مسلمانان نیست بلکه در حقوق غرب نیز وجود دارد. در نظام حقوقیCommon Law «حقوق عمومی» نیز که متأثر از حقوق کلیسایی است و هم اکنون برخی از کشورهای غربی از جمله انگلیس و آمریکا از آن تبعیت نسبی دارند از دیرباز توهین به مقدسات با عنوان «Blas(ص)hemy» جرم شناخته شده است و بعضاً برخورد شدیدی با مرتکبان این جرم صورت می‌گیرد.

البته با توجه به تفاسیری که از این جرم شده فقط توهین به مقدسات مسیحیت را مشمول این جرم دانسته‌اند و بر همین استدلال بود که دادگاه‌های انگلیس شکایات عدیده مسلمانان از سلمان رشدی را نسبت به توهین به پیامبر اکرم (ص) رد نمودند و این عملکرد دوگانه، علی‌رغم گزافه‌گویی غرب در شعار برابری و تساوی انسان برای روشن‌بینان عالم بدیهی بود.

جرم اهانت به مقدسات مانند ناسزا گفتن به خدا و پیامبر و ائمه معصومین از روی عمد و اختیار اعدام است؛ هرکس به مقدسات اسلام و یا هر یک از انبیاء عظام یا ائمه طاهرین(ع) یا حضرت صدیقه طاهره(س) اهانت نماید،اگر مشمول حکم سب‌النبی باشد اعدام می‌شود و در غیر این موارد طبق نظر حاکم شرع مجازات تعیین می‌شود.

منظور از مقدسات اسلامی در درجه اول ذات باری تعالی و پس از آن همه مکان‌ها، و اشخاصی هستند که از لحاظ موازین دین اسلام، مقدس و قابل احترام محسوب می‌شوند، مثل وجود مقدس پیامبر اسلام و ائمه معصومین و وجود مقدس فاطمیه زهرا سلام الله علیها و سایر پیامبران، قرآن کریم، کعبه، مزار پیامبر و امامان(ع) و یا سایر شخصیت‌های اسلامی مثل حضرت ابوالفضل یا علی اکبر یا حمزه یا زینب یا خدیجه کبری(سلام الله علیهم أجمعین).

سوره‌ای که راجع به نخستین توهین‌کننده به پیامبر((صلی الله علیه و آله)) نازل شد

آیات سوره «مسد» که از سوره‌های قصار جزء سی‌ام قرآن کریم است و به موضوع جسارت «ابولهب» نسبت به پیامبراکرم(ص) پرداخته است؛ مراجعه به تفسیر این سوره و سیره نبوی در صدر اسلام حاکی از آن است که «ابولهب» عموی پیامبر اکرم(ص) و یکی از 10 فرزند حضرت عبدالمطلب بود.

ابولهب که بود؟

نام ابولهب، «عبدالعزی» نقل شده است و در واقع، «ابولهب» کنیه وی بود؛ «لهب» به معنای شعله آتش است؛ از عرب‌های آن زمان دور نبود که نام فرزندانشان را لهب بگذارند؛ آنها چنین فرهنگی داشتند و هنوز هم آثار آن باقی است؛ به عنوان مثال «صدام» یعنی صدمه زدن بسیار؛ «هدام» یعنی خراب‌کننده بسیار؛ فلسفه این کار عرب‌ها این بود که چون حکومتی نداشتند تا از آنها حمایت کند، باید فرزندان‌شان را سفاک، بی‌باک،

خونریز و به تعبیر عرب‌ها شجاع و دلاور و جنگاور بار بیاورند؛ لذا خیال می‌کردند اگر فرزندانشان را از کودکی با این عنوان‌ها صدا بزنند، این موجب تلقین قوت، نیرومندی و شجاعت آنها می‌شود.

«ابولهب» همسر «ام جمیل بنت حرب»، خواهر «ابوسفیان» به عنوان دشمن شماره یک پیامبر اکرم(ص) بود؛ نام ابوسفیان هم «فخر بن حرب» بود؛ «ام جمیل» برخلاف نامش، مانند برادرش «ابوسفیان» میان زنان، دشمن شماره یک حضرت محمد(ص) به شمار می‌رفت که ضدیت شدید با اسلام و پیامبر اسلام(ص) داشت.

بنی‌امیه در دوره جاهلیت از رقبای سرسخت بنی‌هاشم بود؛ در حالی که نه تنها با ازدواج «ابولهب» از قبیله بنی‌هاشم و «ام‌جمیل» از قبیله بنی‌امیه، روابط حسنه بین‌شان ایجاد نشد، بلکه منجر شد، این دشمنی‌های کینه‌توزانه خاندان بنی‌امیه از طریق «ام جمیل» به شوهرش «ابولهب» سرایت پیدا کند؛ از بررسی این قضیه به دست می‌آید که این زن شرور و مسلط بر شوهرش بود.

کنایه قرآن کریم به همسر ابولهب

قرآن کریم در سوره کوتاه «مسد» اشاره‌ای به این معنا دارد که «وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ»؛ اگر «ام جمیل» آتش‌‌بیار معرکه علیه اسلام و پیامبر اسلام(ص) نبود، قرآن کریم این اندازه اعتنا و اهمیت نمی‌داد که نام او را با این کنایه بیاورد؛ قرآن کریم این زن را به عنوان آتش افروز یاد کرده است؛ در حقیقت این زن، شوهرش را علیه پیامبر اکرم(ص) تحریک ‌کرد.

آغاز کینه‌توزی ابولهب نسبت به پیامبراکرم(ص)

سر به سر گذاشتن «ابولهب» با پیامبر اکرم(ص) از زمانی آغاز شد که بزرگان مشرکین قریش در «دارالنوده» شکنجه، آزار و اذیت مسلمانان را قرار گذاشتند؛ چون رسم عرب‌ها بر این بود که بزرگ هر طایفه‌ای، متصدی شکنجه بردگان و ضعفای طایفه خودش شود. لذا قرار شد هر طایفه‌ای که ضعفایشان، مسلمان شدند، بزرگان به قدری آنها را به شکنجه بگیرند تا شاید از اسلام دست بردارند؛ چون پیامبر اکرم(ص) از بنی‌هاشم بود، شخصی از بنی‌هاشم باید متصدی پیشروی ایشان برای تبلیغ اسلام می‌شد.

بزرگان قریش سعی کردند تا ابوطالب این کار را بر عهده بگیرد اما نه تنها ابوطالب زیر بار نرفت بلکه اصرار و پافشاری فوق‌العاده و شدیدی در حد توان خود برای دفاع از پیامبر اکرم(ص) کرد. آنها به جای ابوطالب، ابولهب را متصدی این کار کردند.

ابولهب برای رسیدن به اهداف خود، روی جاهای مرتفع می‌ایستاد و فریاد بلند می‌کرد که «مردم! هر کس مرا شناخته باشد که می‌شناسد؛ هر کس هم نمی‌شناسد می‌گویم که من عبدالعزی ابولهب ابن عبدالمطلب، عموی محمد هستم و محمد را تکذیب می‌کنم؛ مراقب باشید که او شما را فریب ندهد؛ من می‌گویم که او دروغگوست و دروغ می‌گوید که خدای یگانه‌ و معاد هست و او ادعای پیامبری خدا را می‌کند و قرآنی دارد!»؛ «ابولهب» در ادامه توهین‌هایش به پیامبر اعظم(ص)، سنگی پرتاب می‌کرد؛ بچه‌های کوچه هم می‌گفتند: چون عمویش به سمت او سنگ می‌زنند، ما هم سنگی به محمد بزنیم.

خبری که قرآن کریم از آینده «ابولهب» داد

لذا سوره «مسد» در مقام رد ابولهب نازل شد؛ در آیه «تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ»، کلمه «تب» به معنی «بریده می‌شود» است؛ یعنی قرآن کریم از آینده خبر می‌دهد که دست‌های او بریده می‌شود. آیه «مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا کَسَبَ» هم به این اشاره دارد که «ابولهب» همراه برادرش «عباس» در کار تجارت بود؛ او از این تجارت اموالی برای خود اندوخت؛ قرآن کریم اشاره دارد که این مال نمی‌تواند از «ابولهب» دفاع کند و او را از آسیب‌ رسیدن نجات دهد.

آیه «سَیَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ» تعبیر از این است که «ابولهب» بر روی آتش شعله‌وری سوزانده خواهد شد؛ «وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ؛ فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ» می‌فرماید «در حالی که همسر او هیزم بیاور معرکه است، طنابی به گردن او هست، همراهش به آتش انداخته می‌شود». سوره کوتاه «مسد» حاکی از دشمنی اولیه در صدر اسلام در برابر دعوت رسول اکرم(ص) از سوی عمویش ابولهب بود.

مسخره کردن، حربه مشرکان علیه رسول اکرم(صلی الله علیه و آله)

مطلب دیگری که از لحاظ ضدیت با پیامبر اسلام(ص) در قرآن کریم به آن اشاره شده است، آیه 94 و 95 سوره حجر است. این آیات به تمسخر پیامبر(ص) از سوی مشرکین اشاره دارد و به این تعبیر می‌فرماید: «آنچه را مأموریت داری، آشکارا بیان کن و از مشرکان روی گردان؛ ما شر استهزاءکنندگان را از تو دفع خواهیم کرد». یکی از رویارویی‌های مشرکین با پیامبر اسلام(ص)، این بود که آنها بیش از 3 سال بنی‌هاشم را در محاصره معروف «شعب ابی‌طالب» قرار دادند که با آنها داد و ستد نکنند؛ آذوقه‌ای به آنها ندهند و هیچ نسبت و رفاقتی با آنها نداشته باشند.

یکی از احکام مسلم در فقه اسلام این است که هر کسی به خدا، قرآن یا پیامبر اسلام(ص) اهانت کند، حکمش مرگ است و بر این اساس مرحوم امام خمینی(ره)، سلمان رشدی را که تمام این مقدسات را به مسخره گرفته بود، حکم به هدر خونش و اعدام او داده بودند.

انتهای پیام/پ

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #