در جلسه اخیر ایشان با اعضای دولت نیز این موارد را در دستور کار دولت قرار دادند، بیانات ایشان به شرح زیر است:

«یکی مسئله‌ی حفظ شتاب علمی است. خب، رتبه‌ی علمی محفوظ مانده؛ یعنی تنزّل نکرده. ما همان رتبه‌ پانزدهم و شانزدهمی که بودیم - که رتبه‌ی خیلی بالا و خوبی است - [هستیم‌]؛ لکن شتاب تنزل کرده. این را من به دوستان دانشگاهی هم گفتم و عرض می‌کنم که نگذارید شتاب علمی در دهه‌ دوم چشم‌انداز - الان وارد دهه‌ دوم چشم‌انداز شده‌ایم - کم بشود، ما اگر چنانچه با همین شتاب پیش برویم، حتماً رتبه‌ علمی ما باز هم ارزش و اهمیت بیشتری پیدا خواهد کرد؛ یعنی شاید در رتبه‌های زیر دهم قرار بگیریم؛ این به نظر من خیلی مسئله‌ مهمی است. خب، علم زیرساخت اصلی کشور است.

در همه‌ این مطالبی که آقایان بیان کردید، اگر ما در صنعت، در کشاورزی، در نفت، در نیرو، در بهداشت و درمان و در بخش‌های دیگر، عنصر علم را داخل کنیم و عنصر علم و ابتکار علمی و پیشرفت علمی و حضور دانشمند، وارد معادلات شد، به‌کلی اوضاع فرق می‌کند؛ جهش به‌وجود می‌آید؛ ما نباید این را دست‌کم بگیریم؛ من اعتقادم این است، من معتقدم در زمینه‌ علم و کار تحقیقی، هرچه هزینه کنیم، سرمایه‌گذاری است؛ یعنی اصلاً نترسیم از هزینه کردن، یک جاهایی هست که هزینه‌ها واقعاً هدر نمی‌رود؛ یکی‌اش همین‌جا است، هرچه هزینه کنیم، سرمایه‌گذاری کرده‌ایم برای آینده و این بهترین کاری است که با موجودی‌مان، با پول‎مان، با منابع‎مان می‎توانیم انجام بدهیم.

آن‌وقت یک نکته‌ اساسی که وجود داشت در این دهه‌ اول - که خوشبختانه طبق آمارهای جهانی، ما شروع کردیم به پیشرفت علمی و به اینجا رسیدیم - این است که حرکت علمی تبدیل شد به یک گفتمان؛ یعنی کار، منحصر نماند در چند دستگاه دولتی؛ یعنی بین دانشگاه‌ها و دانشجوها؛ شد یک گفتمان عمومی. بنده در ملاقات‌هایی که با مجموعه‌های دانشگاهی در این چند سال اخیر به‌خصوص، داشتم ملاحظه می‌کردم که می‌آیند صحبت می‌کنند - یا استاد است یا دانشجو است - و به‌عنوان مطالبه‌ از حقیر، همان حرف‌هایی را می‌زنند که ما این‌ها را مثلاً چند سال قبل در مجامع دانشگاهی مطرح کردیم؛ من خیلی خوشحال می‌شوم. 

معلوم می‌شود که این حرف‌ها تبدیل شده به گفتمان، تبدیل شده به یک فضای عمومی و خواست عمومی؛ این خیلی باارزش است. این گفتمان را حفظ کنیم؛ یعنی من اصرار دارم مجموعه‌های مرتبط - مجموعه‌های دانشگاهی، آموزش و پرورش و به‌خصوص همین دستگاه معاونت علمی، که ظاهراً امروز هم اینجا نیستند - حتماً در این زمینه، یعنی حفظ این گفتمان پیشرفت علمی، بایستی پافشاری کنند.

روی شرکت‌های دانش‌بنیان - که حالا گزارش داده شد و خوب بود - حتماً باید تکیه بشود؛ تجاری‌سازی علوم و فناوری‌ها، پارک‌های علم و فناوری و مانند این‌ها کارهای بسیار لازم و خوبی است. ببینید ما یکی از مشکلات اقتصادی‌مان مسئله‌ اشتغال است؛ یکی از بهترین راه‌های اشتغال، همین پارک‌های علم و فناوری و همین وارد کردن دانشجویان به فناوری‌های قابل تبدیل به ثروت است. یک مقداری به این‌ها کمک بشود، یک راهنمایی بشوند، یک کار عملی و عملیاتی - واقعی - جلوی پای این‌ها گذاشته بشود، این‌ها مشغول می‌شوند.

این تصور که هرکسی فارغ‌التحصیل شد، باید بیاید در یک مجموعه‌ دولتی کارمند بشود و مانند اینها، و ما عزا بگیریم که فارغ‌التحصیل‌ها زیاد شدند، جا نداریم، امکان نداریم، این به نظر من نگاه غلطی است. نگاه درست این است که ما راه را باز کنیم؛ برای این باید فکر بشود؛ یعنی باید برنامه‌ریزی بشود که دانشجوی ما از دوران تحصیل - از مثلاً فرض کنید دوران دانشگاه یا مثلاً فرض کنید تحصیلات تکمیلی؛ وقتی‌که وارد آگاهی‌های علمی سطح بالا شد - راه برای او باز بشود تا بتواند بیاید در یک‌جایی کار علمی بکند؛ و واقعاً شغل‌های بی‌پایان [وجود دارد]. به نظر من مشاغلی که ناشی از علم هست، انتها ندارد. هرچه ما آدم داشته باشیم، می‌توانیم شغل علمی در اختیار این‌ها بگذاریم، مشروط بر اینکه بنشینیم کار کنیم. یک مسئله مسئله‌ علم است.»