یادداشت؛

• پنج‌شنبه ۲۳ دی ۱۳۹۵ ۱۰:۴۳
• کد خبر : 1003577

• اخبار
• سایر رسانه ها

شهرستان بهمئی با داشتن استعدادهای فراوان انسانی و طبیعی همچنان واژه محروم را با خود یدک می کشد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از آوای ماغر، شهرستان بهمئی که از لحاظ موقعیت جغرافیایی در نقطه استراتژیکی از جنوب کشور قرار دارد متاسفانه با گذشت نزدیک به چهار دهه  از عمر پربرکت انقلاب اسلامی ایران هنوز در خیلی از مولفه ها توسعه در حد صفر است ؛مصداق بارز این مدعا سخنان بی پرده امام جمعه شهر لیکک در خطبه های نماز جمعه گذشته بود که به صراحت اعلام کرد"در شهرستان بهمئی محرومانی داریم که به مراتب از گورخوابها بدترند".

شهرستان بهمئی نزدیک به 200 حلقه چاه نفت و گاز دارد که برخی از مسئولان خود شهرستان نیز از این موضوع خبر ندارند این در حالی است که آمار بیکاری و معضلات اجتماعی در شهرستان ما بیداد می کند.

هر روز به تعداد فارغ التحصیلان دانشگاهی این شهرستان افزوده می شود، طوری که خود این افراد بر این باورند که پس از تحصیل با واسطه بتوانند خود را در شغلی کاذب و غیر مرتبط مشغول کنند .این افراد حاضرند با کمترین مزایا و سخت ترین شرایط و هرجای کشور کار کنند تا فقط بیکار نباشند، غافل از اینکه شهرستان خود ما نه تنها استعداد بکارگیری فرزندان خودمان را دارد بلکه این زمینه را دارد که فرزندان دیگری از این مرز و بوم نیز در آن مشغول به کار شوند و برکت گنج های نهان بهمئی بر سر سفره دیگر هموطنان نیز برود.

 البته این ناامیدی نسبت به توسعه شهرستان بهمئی تنها به جوانان این خطه زرخیز بر نمی گردد بلکه مسئولینی که شاید هیچگاه نسل های آینده آنها را نبخشند نیز مقصرند  که تا حال هیچ همتی از بیشتر آنها ندیدیم.

هر کس دست به ظاهر یاری به سمت این مردم صادق و با صفا دراز کرد با انگیزه رسیدن به اهداف خود بود، شاید کسانی که به فکر توسعه همه جانبه شهرستان محروم ما باشند به تعداد انگشتان یک دست هم نرسند.

این یک واقعیت تلخ است که مصداق حقیقی آن وجود چندهزار جوان بیکار، چاه های نفت و گازی که تنها بوی دود آن به مشام مردم ما می رسد، راه های ارتباطی بسیار خطرناک و غیر کارشناسی، شکل نا همگون و بی ریخت شهر لیکک، مرکز و تنها شهر شهرستان ما، دشت های بادامی که بدون حمایت مسئولین معلوم نیست محصول آن با چه مکافاتی به فروش می رسد، دشت های درخت کنار که بی هیچ مطالعه و تحقیقی در حال نابودی هستند، جنگل ها و پوشش گیاهی شهرستان که همچنان چشم انتظار بهره برداری درست و اصولی است، معادن مختلف شهرستان که باز هم سر به مهر در دل طبیعت بکر بهمئی خاک می خورند .

به این فکر فرو رفته ام که درست است فشارهای بین المللی تاسیسات هسته ای  کشور ما را پلمپ و محدود کرده است، اما مانده ام چه کسی مهر خاموشی بر توسعه شهرستان بهمئی زده است؟آیا بهمئی پلمپ توسعه است؟پاسخ آن ساده است، بله!

استعدادهای بهمئی که آن را رها کرده و بدون مطالعه به فکر مشاغل کاذب برای خود و خویشاوندان خود در خارج از منطقه هستند، مسئولانی که تنها به فکر ارتقاء شغلی خود هستند، استعدادهایی که ماندند اما به علل مختلف منزوی شدند، سیاسیونی که از مردم به عنوان پله ترقی استفاده کردند و پس از رسیدن به اهداف خود آنها را رها کردند همه و همه از بهمئی شادی و نشاط را گرفتند و چهره سرد و بی روحی ساختند که هر جوان بهمئی برای یافتن یک لقمه نان، رخت بستن از آن را بر ماندن و پوسیدن ترجیح می دهد.

بله به قول شاعر، از ماست که برماست ؛موانع توسعه شهرستان بهمئی خود ما هستیم . باید از خواب غلفت بیرون آمده، کاری کنیم .

طبق احادیث و  روایات اسلامی همه ما در هر پست و جایگاه اجتماعی که هستیم مسئولیم، از من خبرنگار گرفته تا کارشناس و متخصصی که در شهرهای دیگر تنها به منافع مادی خود می اندیشد، از یک فرد روستایی که در دورترین و محروم ترین نقطه شهرستان سکونت دارد تا مدیران کلان شهرستان همه مسئولیم و همه باید در قبال کم کاری در زمینه توسعه شهرستان پاسخگو باشیم.

یادداشت از سید علمدار تقوی زاده-مدیر مسئول پایگاه خبری آوای ماغر

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #