چرا امر به معروف ونهی از منکر نمی کنیم

مسئول بسیج اساتید استان چهارمحال وبختیاری گفت: بسیاری از افراد در جامعه با بهانه های مختلف از امر به معروف ونهی از منکر طفره می روند.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ احمدرضا بسیج در گفتگو با خبرنگار اساتید برتر در رابطه با ضرورت امر به معروف و نهی از منکر گفت: در اصطلاح معروف به چیزی گفته می شود که حسنش از نظر شارع و یا عقل محرز و شناخته شده است چنانکه راغب می گوید: «والمعروف اسم لکل فعل یعرف بالعقل او الشرع حسنه والمنکر ما ینکر بهما» معروف در اصطلاح اسم است برای هرکاری که حسنش به وسیله عقل و یا شرع شناخته شده و منکر چیزی است که به وسیله آنها مورد انکار قرار گرفته و ناشناخته مانده است بنابراین امر به معروف و نهی از منکر شامل فعل واجب و حرام و مستحب و مکروه است( نه مباح متساوی الطرفین) که در صورت اول امر و نهی واجب و در دو صورت دوم مستحب و مکروه است.

وی منکر را همانند میکروبی دانست که اگر مهار نشود وارد بافت جامعه می شود و به جامعه آسیب می رساند، جامعه ای هم که در آن منکر نهی نمی شود همانند بدن آلوده و فاقد سامانه ایمنی می باشد
از سوی دیگر معروف را مانند آب دانستند که برای ادامه حیات جامعه ضروری است، جامعه ای که در آن امر به معروف نمی شود مانند بدن فاقد شبکه عصبی است و لذا از تشنگی خواهد مُرد.

بسیج افزود جامعه همانند یک موجود زنده است، اگر گلبول های مقابله با میکروب یا سلول های هشدار دهنده ی نیازهای ضروری در جامعه وجود نداشته باشد جامعه به نابودی کشیده می شود.

وی در رابطه با چرایی پرداخته نشدن به فریضه امر به معروف و نهی از منکر گفت: اغلب واجبات الهی معارضی ندارند و عمل به آنها را حت تر است، نماز، روزه، خمس، زکات، حج و … به خود فرد مربوط است و طرف مقابلی ندارند؛ اما در واجباتی مانند امر به معروف و نهی از منکر و جهاد که طرف مقابل وجود دارد کار قدری سخت تر است؛ لذا بسیاری از مسلمانان برای انجام ندادن این واجبات به دنبال بهانه هستند و سعی می کنند عذری برای خود بتراشند.

در قرآن آیات متعددی در مورد طفره روندگان از جهاد آمده است، امر به معروف و نهی از منکر نیز چنین است و علت اصلی مهجور بودن این فریضه مهم الهی همین است. برای رواج فریضه امر به معروف و نهی از منکر و خارج کردن این واجبات از انزوا لازم است علل این مهجوریت را بشناسیم و بهانه های ترک آن را بدانیم.

بسیج در ارتباط با این که بعضی وقت ها ممکن است بگوئیم گناه یا ترک معروف دیگران، به خودشان مربوط است، بمن چه مربوط یا کسی که مورد امر و نهی قرار می گیرد بگوید به تو چه مربوط گفتند : جواب چنین سوالاتی را پیامبر این گونه داده است که گروهی از مردم در یک کشتی سوار شدند و کشتی سینه دریا را می شکافت و می رفت هر یک از مسافران در جایگاه مخصوص خود نشسته بودند یکی از مسافران به عذر اینکه اینجا که نشسته ام جایگاه خودم است و تنها به خودم تعلق دارد با وسیله ای که در اختیار داشت به سوراخ کردن همان نقطه پرداخت. اگر سایر مسافران همانجا دست او را گرفته و مانع می شدند، غرق نمی شدند و مانع غرق شدن آن بیچاره نیز می شدند.

انتهای پیام