یادداشت/
سایه بازگشت‌پذیری تحریم‌ها برسر قراردادهای پسابرجامی ایران
با اصلاحیه جدیدی که اوفک منتشر کرد مشخص شد تمام قراردادهای اقتصادی که در دوران اجرای شدن برجام بسته شوند، در معرض خطر بازگشت_تحریم‌ها هستند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سازمان بسیج دانشجویی، نکته جالب این است که پس از اصلاحیه جدید منتشر شده از سوی وزارت خزانه‌داری آمریکا هیچ‌گونه واکنش منفی از سوی وزارت خارجه ایران به آن صورت نگرفت. به نظر می‌رسد عدم واکنش طرف ایرانی به معنای پذیرش این معنا از سوی ایران است.
🔴اما این نوع طراحی از بازگشت تحریم‌ها که مورد توافق طرف ایرانی و آمریکایی قراردارد، چه فضایی را ایجاد می‌کند؟ به عبارت دیگر آمریکا چه برنامه‌ریزی برای ایران دارد؟
بر اساس این اصلاحیه، قراردادهای بلند مدت اقتصادی همچون سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز و سایر بخش‌های اقتصادی با عقلانیت_اقتصادی همخوانی نداشته و در نتیجه قراردادهایی که منجر به فروش کالا و یا خدمات در مدت زمان کوتاه شود مورد استقبال خارجی‌ها قرار می‌گیرد. از آنجایی که ایران در دریافت پول_نفت خود به دلیل تحریم‌های بانکی مشکلات زیادی دارد و تنها راه استفاده از درآمدهای نفتی خرید از خارج است، لذا ایران نیز تمایل بیشتری برای این نوع تجارت دارد. پس میزان واردات کالا و خدمات از سوی ایران متناسب با افزایش فروش نفت خام افزایش خواهد یافت.
به جرات می‌توان گفت کشورهایی که در دوران پسابرجام قراردادهای بلند مدت اقتصادی با ایران منعقد می‌کنند به صورت نانوشته می‌دانند که باید ابتدا رضایت_آمریکا را جلب کنند. به این معنا که تمامی آنها با هماهنگی طرف آمریکایی خواهد بود. مشخص است که آمریکا به قراردادهایی اجازه خواهد داد با ایران بسته شود که با طراحی_کلان آمریکا برای ایران همسو باشد.
پس نباید تعجب کرد که بیشتر قراردادهای مهمی که در یکسال پس از اجرا شدن برجام منعقد شده با فرانسه بوده است. قرارداد خودروسازی، قرارداد توسعه فاز ۱۱ پارس_جنوبی و قرارداد خرید هواپیما.
انعقاد قراردادهای بلند مدت با طرف‌هایی که هماهنگی حداکثری با آمریکا دارند، قدرت مانور زیادی به آمریکا برای مدیریت فضای پسابرجام را می‌دهد. طرف ایرانی می‌داند که قراردادهای اقتصادی از برگشت تحریم‌ها مصون نمی‌ماند و در صورت برهم خوردن برجام تمامی قراردادها بعد از ۱۸۰ روز پایان می‌یابند. پس طبیعی خواهد بود که ایران هرچه بیشتر قراردادهای کانالیزه شده با طرف‌های خارجی منعقد کند، تمایل کمتری برای برهم_خوردن برجام خواهد داشت.
به عبارت دیگر هرچقدر قراردادهای اقتصادی بلند مدت در دوران پسابرجام بیشتر شود، اولا که کانالیزه شده خواهد بود و ثانیا چسبندگی ایران به برجام را افزایش می‌دهد.
افزایش چسبندگی ایران به برجام از طریق قراردادهای اقتصادی کانالیزه شده، آمریکا می‌تواند استفاده‌های بیشتری از ظرفیت برجام کند. آمریکا می‌تواند به صورت نرم و گام به گام مطالبات خود از ایران را افزایش دهد. شاید اتفاقی که در نشست اخیر کمیسیون_مشترک رخ داد طلیعه این راهبرد باشد. با این حساب باید منتظر افزایش مطالبات آمریکا از ایران بود که البته این مطالبات تنها در موضوع هسته‌ای محدود نخواهد شد و می‌تواند به حوزه‌های دیگر تسری پیدا کند.
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه