دو روی سکه در سیستم آموزش و پرورش کشور!

در گذشته، تنبیه در مدارس وجود داشت، تنبیه بدنی و تنبیه روحی اما نوع این تنبیه‌ها مشخص بود، رویه‌ای که اشتباه بود اما تا اندازه‌ای هم ترس از آن سبب کنترل رفتار دانش‌آموزان می‌شد.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کُردتودی، همه ما بچگی‌مان را خوب به یاد داریم خصوصا آن زمانی که به مدرسه می‌رفتیم. سختگیری‌های آن زمان و خشونت‌های معلم‌مان هیچ‌گاه از یادمان نمی‌رود. در آن سال‌ها اصل بر این بود که دانش‌آموز باید درسش را بخواند؛ اگر نمی‌خواند یا قوانین مدرسه را رعایت نمی‌کرد، تنبیه می‌شد.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, کُردتودی،,

در گذشته، تنبیه در مدارس وجود داشت، تنبیه بدنی و تنبیه روحی اما نوع این تنبیه‌ها مشخص بود، رویه‌ای که اشتباه بود اما تا اندازه‌ای هم ترس از آن سبب کنترل رفتار دانش‌آموزان می‌شد. در حال حاضر بر اساس قوانین نباید تنبیه بدنی وجود داشته باشد، قوانین باید آنقدر قوی باشند که هم جایگاه رفتاری دانش‌آموز را مشخص کنند و هم معلم را، قوانین باید مشخص کنند که حوزه امکانات و اختیارات معلم در برخورد با رفتار خارج از استاندارد دانش‌آموز چه باشد اما ضعف ما در این حوزه سبب شده تا همچنان شاهد وجود خشونت و تنبیه بدنی در مدارس باشیم.

باید در نظر داشته باشیم که بسیاری از دانش‌آموزان از خانواده‌هایی نابسامان می‌آیند، خانواده‌هایی که میان والدین آنها اختلاف وجود دارد یا والدین به هر نحوی درگیر مشکلات روحی هستند و درگیری‌ها در محیط خانه سبب می‌شود که بچه تصور کند در هر محیطی و با هر مشکلی باید با پرخاش رفتار کند. در برخی خانواده‌ها وجود مشکلات اقتصادی سبب می‌شود که بیکاری و ناتوانی پدر و مادر در اداره امور منزل منجر به رواج تنش شود و این تنش همراه کودکان به محیط آموزشی وارد شود. همه اینها سبب رنج می‌شود و این رنج دانش‌آموزان را برای خشونت مهیا می‌کند، در نتیجه رفتارهای ناصواب، برخورد نادرست با معلم و دیگر همکلاسی‌ها رواج پیدا می‌کند.

بسیاری از تنبیه‌ها گزارش داده نشده و خانواده‌ها پیگیر نمی‌شوند که یکی از دلایل آن ارزش‌ها و رسوم فرهنگی می تواند باشد که به تداوم کودک آزاری در مدارس و تولید خشونت دامن می‌زند؛ ‌رسومی که برخی پدر و مادرها هنوز زنده‌اش نگه می‌دارند و از تنبیه فرزند پرشیطنت خود به‌دست کادر مدرسه حمایت می‌کنند.

با این حال فقط ته‌مانده رسوم غلط ِمبتنی برخشونت نیست که مانع توقف چرخه تنبیه در مدارس می‌شود، گرفتاری‌های قانونی نیز کم دردسرساز نیستند.

از سویی دیگر، گرچه در قانون مجازات اسلامی تنبیه بچه‌ها از سوی کسانی بجز والدین یا سرپرست قانونی آنها غیرمجاز است ولی در قانون حمایت از کودک و نوجوان، برای مجرمان پرونده‌های کودک آزاری فقط شش ماه حبس پیش‌بینی شده که به اندازه کافی بازدارنده نیست.

با این خلأهای قانونی، وضعیت بزه دیده چندان روشن نیست، اما حداقل می توان کارهای پیشگیرانه ای انجام داد، مثل تهیه پروتکلی برای مدارس که خطوط قرمز رفتار با دانش‌آموزان را مشخص کند یا نصب دوربین‌های مداربسته درمدارس تا ناظرانی همیشه بیدار بررفتارها باشند.

سید کاظم اکرمی وزیر اسبق آموزش و پرورش می گوید: یکی از موضوعاتی که سبب می‌شود معلمان آماده تن دادن به خشونت شوند این است که وضعیت حقوقی و اقتصادی بسیاری از آنها مطلوب نیست. از چندین معلم شنیده‌ام که تا نیمه شب به عنوان راننده آژانس مشغول به کار هستند، چنین معلمی که تا نیمه شب مشغول است و صبح زود هم باید در کلاس درس حاضر شود بعید نیست که تحمل پایینی داشته باشد و در ازای شیطنت یا کم‌کاری دانش‌آموزان، با آنها درشتی کند یا دست به کاری ناصواب و خشونت‌آمیز بزند. خشونت هم مانند عطوفت از عوامل محیطی نشات می‌گیرد، بدون دانستن این عوامل و از میان بردن ریشه‌های آن نمی‌توان مساله را حل کرد.

تغییر نگاه به مسئله آموزش، آگاه‌سازی والدین و همین‌طور به روی کار آمدن معلم‌های جوان‌تر بر روی کاهش تنبیه‌های بدنی تاثیر زیادی باید داشته باشد اما با این وجود، همچنان از گوشه و کنار خبرها و تصاویری دست به دست در جامعه منتشر می‌شود که نشان می‌دهد، هنوز هم تنبیه بدنی در بسیاری از مدارس ایران باقی است.

انتهای پیام/

]