فرمانده دلاور گردان تکاوران که دل در گرو نام و نشان نداشت

شهید جمیل شهسواری در روز بیست و هفتم اسفندماه سال 1374 برای منهدم ساختن مرکز تجمع نیروهای ضد انقلاب به کردستان عراق اعزام شد و طی یک مبارزه شجاعانه با نیروهای ضد انقلاب به شهادت رسید.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از پیشمرگ روح الله، شهید جمیل شهسواری در سال 1342 در روستای علی آباد از توابع شهرستان دیواندره به دنیا آمد، مقطع ابتدایی را در زادگاهش به پایان رساند و برای تحصیل در مقطع راهنمایی به شهرستان دیواندره رفت. در همان مقطع بود که مانند بسیاری از جوانان دیواندره ای با نور انقلاب اسلامی همراه شد و در راه تحقق اهداف آن در حد توان خود تلاش کرد.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, پیشمرگ روح الله,

هنوز یکسال از پیروزی شکوهمندانه انقلاب اسلامی نگذشته بود که گروهک های ضد انقلاب در چند استان مرزی کشور به ویژه کردستان مظلوم سر برآوردند و مردم بی گناه منطقه را مورد اذیت و آزار قرار دادند.

خانواده شهید شهسواری نیز در این راه متحمل اذیت و آزار فراوانی شدند، شهید شهسواری که اراده ای سیل آسا داشت و با صخره های ناچیز متوقف نمی شد درنگ را جایز ندانست و به همراه پدر بزرگوارش در اواخر سال 1360 به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شهرستان دیواندره در آمد.

کاک جمیل مدتی پس از ورود به سپاه، مسئول یکی از مقرهای عملیاتی شد و در سال 1362 به عنوان مسئول عملیات گردان حضرت رسول (ص) شهرستان دیواندر انتخاب شد. کاک جمیل در همان سال ازدواج کرد که ثمره این پیوند، یک فرزند پسر و دو فرزند دختر می باشد.

شهید شهسواری در سال 1365 طی یک درگیری شدید با نیروهای ضد انقلاب از ناحیه سر به شدت مجروح شد و با اینکه پزشکان متخصص حضور ایشان را در درگیری ها و امور رزمی ممنوع کرده بودند، اما ایشان حاضر به ترک میدان های نبرد نشد.

در سال 1369 به دنبال سازماندهی جدید سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به تیپ یکم انبیاء (ع) انتقال یافت، ابتدا به عنوان کارشناس نظامی انتخاب شد، اما در سال 1371 فرماندهی گردان تکاوران تیپ یکم لشکر 8 نجف اشرف را پذیرفت.

شهید شهسواری در طراحی عملیات های نظامی به ویژه جنگ های نامنظم بسیار توانمند بود و همرزمانش ایشان را به عنوان صاحب نظری نمونه می شناختند. مسایل و کارهایی را که به کاک جمیل محول می شد آنچنان دلسوزانه پیگیری می کرد که حتی حاضر نبود ساده ترین آنها هم مورد کم توجهی واقع گیرد.

کاک جمیل همواره دوست داشت نخستین کسی باشد که با دشمن روبرو می شود و نیروی دیگری جلوتر از او نباشد؛ آرزو می کرد هر خطری که هست متوجه او باشد و دیگران بالاخص برادران سربازی که تجربه کمتری در جنگ و مبارزه دارند، از هر خطری مصون بمانند.

شهید شهسواری پس از گذراندن آموزش های ویژه به همراه نیروهای تحت امرش برای امن کردن منطقه سروآباد به آن منطقه اعزام شد و مدت دو سال و نیم در آنجا ماند. شهید جمیل شهسواری در روز بیست و هفتم اسفندماه سال 1374 برای منهدم ساختن مرکز تجمع نیروهای ضد انقلاب به کردستان عراق اعزام شد و طی یک مبارزه شجاعانه با نیروهای ضد انقلاب به شهادت رسید. مزار مطهر شهید جمیل شهسواری در گلزار شهدای شهرستان دیواندره قرار دارد.

شهید شهسواری نمونه کامل اخلاص و بی ادعایی بود؛ اگر کار ارزشمندی انجام می داد سعی می کرد به نام او تمام نشود؛ در حالیکه بیشترین تلاش و مجاهدت را انجام می داد اما کمترین بهره مادی را در نظر داشت؛ با آنکه خودش مشکلات زیادی داشت اما همیشه سعی می کرد مشکلات دیگران را مرتفع سازد.

شهید شهسواری از نام و شهرتهای کذایی بیزار بود و آنها را فانی می دانست، به طوریکه در یکی از دفترهای یادداشت خود، این بیت را نوشته بود:

یک نام به خون نوشته بر سنگ // بهتر ز هزار نام آلوده به ننگ