• سه‌شنبه ۰۸ فروردین ۱۳۹۶ ۱۰:۴۵
• کد خبر : 1071526

• اخبار
• سایر رسانه ها

سید احمد؛ یکی از قدیمی ترین بازاریان شهر سروآباد با بیش از 50 سال سر و کله زدن با آهن و پتک و گرمای کوره، اینک دیگر ضربه هایش رونقی ندارد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل اورامانات، در مغازه ی زیر زمینی در یکی از کوچه های شهر سروآباد گاهگداری صدای چکش های آهنگری که سالهاست بر پتک آهنین ضربه می زند سکوت شهر را می شکند.

وارد مغازه استاد احمد می‌شویم. مغازه انباشته از وسایل و ابزارآلات کشاورزی و فنر و تکه های آهن به همراه دود کوره و خاک آهنگری است و پیرمردی روی دو زانو نشسته است و با چکش بر لبه ی داسی می کوبد و آن را برای کشاورزی که در مغازه منتظرش بود آب دیده می کرد.

دقایقی را با سید احمد 84 ساله اهل روستای تفلی سروآباد بیش از 50 سال است که با همه سخی ها و ناملایمات زندگی در کنار ابزاری که با آنها زندگی کرده و امورات زندگی و روزی خانواده اش را با آنها گذرانده  هم کلام شدم.

از خانواده و فرزندانش که پرسیدم لحظه ای سکوت کرد و آهی از اعماق وجودش کشید که آهن سرد را گداخته می کرد، سیگارش را درآورد و گفت: نتیجه زندگی ام دو فرزند پسر بودند که یکی معلم بود و دیگری کشاورز، پسرم که معلم بود در راه مدرسه و هنگامی که برای ماموریت و بردن کتاب برای دانش آموزان رفته با ماشین تصادف کرد و از دنیا رفت و دیگری نیز سر کار کشاورزی و در سانحه تصادف با تراکتور به همین سرنوشت دچار شد.

وقتی از سرنوشت غم انگیز فرزندانش به من گفت دلیل این همه ماندگاری با آب و آتش و ضربه های مداوم بر این دو را کم کم درک کردم و اینکه چرا در حالی‌که بسیاری از جوانان امروزی کار و شغل را در پشت میز و یا استراحت در خانه و یا اداره‌ای خلاصه می‌کنند، پیر مردی 84 ساله با دست بردن به آتش و سندان و چکش روزی خود را از خداوند می‌گیرد.

از رونق کار و درآمدش که پرسیدم گفت: پیش از این که مردم بیشتر به کشاورزی مشغول بودند و هنوز وسایل کشاورزی مکانیکی و برقی نشده بوده و البته من هم جوانتر و پر انرژی تر بودم وضعیت بهتر از الان بود اما اکنون که من دیگر توانی ندارم و مردم نیز بابت دسترنج و کار دست من پولی نمی دهند و وسایل چینی شکستنی و آماده و نامرغوب را از بازار با قیمت ارزان تری می خرند روز یکی دو لبه تیغ تیز می کنم و به خانه می روم.

سید احمد فنر ماشین و آهن آلات کهنه را که در دسترس دارد به وسیله گداختن در کوره و پتک و آب و دست های خسته اش به داس، تیشه، تبر و کلنگ بزرگ و کوچک تبدیل می کند.

سید ادامه می دهد که در قدیم کار خیلی سخت تر از الان بود و الان همه چیز برقی شده و دمیدن در آتش و کوره نیز آسان تر گشته است اما در گذشته برای دمیدن در آتش باید از وسله ای که با پوست بز درست می شد و کار کردن با آن نیز بسیار سخت تر بود باید در آتش می دمیدیم.

از او می پرسم که آیا به جز این کار منبع درآمد دیگری نداری یا تحت پوشش نهاد و یا بیمه نبوده ای؟ در جواب سرش را تکان می دهد و می گوید: منبع درآمد دیگری که ندارم تحت پوشش هیچ نهادی هم نیستم و بیمه که نه اصلا آن زمان و در این منطقه کسی نبود که به آن فکر کند و یا جایی نبود که ما را بیمه کند و الحمدالله با همین روزی دو بار چاقو و تبر تیز کردن اموراتمان می گذرد.

سید احمد که نگران از بین رفتن شغل آهنگری است و می‌گوید ماشینی شدن وسایل، کار ما را روز به روز کم رنگ‌تر می‌کند و تمام نگرانی من از بین رفتن کامل این شغل است به جوانان توصیه ای کرد و مشکل اشتغال جوانان را رویای پشت میز نشینی دانست و گفت: به جوانان پیشنهاد می‌کنم که فقط دنبال کارهای آسان و پشت میز نباشند و دنبال کار با روزی حلال باشند که خداوند همیشه یار و یاور آنها خواهد بود.

  

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #
• #