نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با اشاره به اینکه ۹۴ هزار نفر در بخش صنعت در سال ۹۵ بیکار شدند، گفت: از ۶۷۰ هزار شغلی که دولتیها از آن خبر میدهند، حدود ۷۰ درصد در بخش خدمات بوده که پایداری ندارد.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از تهران نیوز ، این جملات، خبری است که روز گذشته از صحبتهای علیرضا محجوب، دبیرکل خانه کارگر در یک نشست خبری منتشر شد. او گفت: «در سال ۹۵ حدود ۹۴ هزارنفر در صنعت شغل خود را از دست دادند و ۴۸ هزار نفر شغل به دست آوردند؛ از ۶۷٠٠ هزار شغلی که دولتیها از آن خبر میدهند حدود ۷٠ درصد در خدمات بوده است. دوبرابر آنهایی که شغل در صنعت به دست آوردند شغل خود را در صنعت از دست دادند. مشاغل خدماتی به میزان مشاغل صنعتی پایداری ندارند. در صنعت به میزان بیکاران پتانسیل وجود دارد اما متأسفانه با واردات بی رویه برای خارجیها شغل ایجاد کردهایم.» از یک سو صحبتهای گلایه آمیز دبیر کل خانه کارگر از وضعیت بیکاری شاغلان صنعتی منتشر میشود و از سوی دیگر شاهد حمایت خانه کارگر از رئیس جمهور دولت وقت هستیم. به بهانه چنین اتفاقاتی که روز گذشته رخ داد، سراغ یکی ازکارخانه های ورشکسته در سالهای اخیر رفتهایم که نزدیک به ۳۰۰ کارگر آن در آستانه بیکاریاند یا بیکار شدهاند و کاسه چه کنم چه کنم بهدست گرفتهاند.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, تهران نیوز,بیکاری۳۳٠ کارگر کارخانه روغن نباتی قو
, بیکاری۳۳٠ کارگر کارخانه روغن نباتی قو,بیکاری۳۳٠ کارگر کارخانه روغن نباتی قو یکی از معضلاتی است که این روزها با آن در کنار سایر کارخانههای تعطیل شده یا در حال تعطیل مواجه هستیم. کارخانهای که یکی از دلایل تعطیلی آن را آلایندگیهای زیست محیطی بیان کردند اما در نهایت تکلیف این تعداد کارگری که بالای ۲٠ سال سابقه دارند، چه میشود؟ آقای صفایینژاد یکی از کارگران این کارخانه است که ۲٠ سال از فعالیت کاریاش میگذرد در حالی که ۴ ماه است حقوق عقب افتاده دارد، بلاتکلیف است و نگران آینده. او درباره وضعیت موجودی که برایشان پیش آمده به «صبح نو» میگوید: «از ۵ بهمن شرکت تعطیل است. کارخانهای که تولیداتش بیش از ۴٠٠ تن بود در حال حاضر به ۳٠-۲٠ و نهایت ۵٠ تن رسیده است. تا زمانی که کارخانه در اختیار بنیاد شهید بود یعنی تا سال ۹۲ مشکلی وجود نداشت. مشکلات از زمانی آغاز شد که ۵۴ درصد سهام را به بخش خصوصی فروختند. مکافاتها نیز از همین تاریخ شروع شد.»
تا ۳٠ تیر کارخانه قو تعطیل باقی میماند
صفایینژاد درباره بیکاری کارگرانی میگوید که به شکل قراردادی فعالیت میکردند: «این مجموعه بیش از ۳٠٠ پرسنل داشت. قبل از عید، یکسری از قراردادیها را با سابقه ۸ سال بیرون کردند و هنوز هم آنها بلاتکلیف هستند. تمام کارگران حقوق بهمن، اسفند و فروردین بهعلاوه عیدی و سنواتشان را نگرفتهاند.» صفایی نژاد با وجود آنکه از سال ۷۶ در کارخانه قو کار خود را آغاز کرده اما به شکل قراردادی بوده و میگوید: «من از سال ۷۶ به صورت قراردادی در شرکت کار میکنم. ابتدا قراردادها ۶ماهه بود و بعد به قراردادهای ۲ ماهه کاهش پیدا کرد تا به قراردادهای یک ماهه رسید. من در حال حاضر با۲٠ سال سابقه، کار بیکار شدهام. می گویند شرکت تعطیل است و دستگاهها فرسوده شده و تا ۳٠ تیر شرکت تعطیل باقی خواهدماند و وضعیت ما تا آن زمان مشخص نیست.»
۳۹ بازنشستهای که هنوز بازنشسته نشدهاند
این کارگر ساده که حقوق ماهانهاش به یک میلیون و ۴٠٠ هزار تومان میرسد، از تأخیر بیمههای رد شدهای میگوید که برای همهشان دردسرساز است: «به جز دیرکرد حقوق، آنها بیمهها را نیز به موقع رد نمیکنند. به همین دلیل وقتی میخواهیم دفترچه بیمهها را تمدید کنیم، دردسر زیادی میکشیم. یکی از همکاران من به دلیل همین تأخیر نتوانست فرزند ۹ سالهاش را به موقع درمان کند و فوت کرد… اکنون بیمه را تا برج۹ واریز کردهاند و به شکل صوری اعتبار بیمه میافزایش میدهند تا مشکل به ظاهر برطرف شود. همین موضوع معضلی برای بازنشستگان به وجود آورده و چون بیمهشان را واریز نکردهاند، بلاتکلیف ماندهاند. متاسفانه۳۹ نفر بازنشسته داریم که درچنین وضعیتی به سرمی برند…»
کسانی که این کارخانه را خریدند از اول هم نیت کارکردن نداشتند
آقای افضلی، رئیس شورا کارخانه قو است که تمام تلاش خود را میکند تا بتواند از حق و حقوق خود و دیگر کارگران دفاع کند. او در گفتوگو با «صبح نو» از شرایط نا بسامان موجود میگوید: «در حال حاضر شرکت کارش خوابیده، چون می گویند تولید دیگر صرف ندارد. کسانی که این کارخانه را خریدند از اول هم نیت کار کردن نداشتند. سال گذشته ۴٠ نفر پرسنل قراردادی را بیرون کردند. حدوداً ۸ نفر را هم به تازگی بیرون کردهاند و ۳٠ نفر مانده که گویا منتظرند دوران انتخابات تمام شود تا آنها را هم بیرون کنند.» رئیس شورا از کارگران رسمی میگوید که آنها نیز در شرایط خوبی به سر نمیبرند: «۱۸٠ پرسنل رسمی داریم که فعلاً هیچ برنامهای برای آنها ندارند. گاهی در اخبار گفته میشود به آنها بیمه بیکاری تعلق میگیرد، اما باز هم مشخص نیست.»
بیکاری بزرگترین درد ماست
افضلی با اشاره به تلاشهایی که در این چند ماه اخیر صورت گرفته شده، میگوید: «بیشترین حقی که ما به دنبال آن هستیم در زمینه اشتغال است. بیکاری بزرگترین درد ماست. چون اکثر بچهها بالای ۲٠ سال سابقه کار دارند؛ سنها بالا رفته و کارکرد بسیاری از آنها به بالای ۲۵ سال رسیده. بیشترین مشکل در این زمینه است. به همه جا نامه نگاری کردیم. از دفتر رئیس جمهور و آقای جهانگیری گرفته تا مجلس شورای اسلامی، وزارت کار و صنعت و… حتی به خود وزیرکار هم نامه نوشتهایم. یکسری از بچهها دفتر وزیر رفته و درخواست مطالبات و اشتغال کردهاند. به اکثر جاها نامه نوشتیم و مراجعه کردیم؛ اما متاسفانه تا این لحظه به هیچ جا نرسیدهایم. فقط، تنها چیزی که به ما گفتهاند این است که قرار است حقوقها را بدهند…»
کارخانهای که زمینش ارزش دارد نه کارکردش
رئیس شورا با گلایه از اینکه به بهانه آلاینده بودن کارخانه میخواهند آن را تعطیل کنند، گفت: «کارخانه ما شاید بوی نامطبوع داشته باشد؛ اما هوایش مضر نیست. شاید ترمینال جنوب ضررش بسیار بالاتر باشد؛ اما کسی به آنها کاری ندارد و فقط مشکل را در این کارخانه میبینند. بنیاد شهید نصف این کارخانه را با ۳۲ میلیارد به دو نفر فروخت که آنها در ابتدا تا ۸ میلیارد آن را پرداخت کردند و مابقی چکها مانده و برگشت خوردهاند. نه بنیاد شهید راضی میشود کارخانه را پس بگیرد و نه آنها بدهی را پرداخت میکنند. بانک ملت کارخانه را بیش از ۲٠٠میلیارد تومان قیمت گذاشته؛ اما میبینید وضعیت به چه صورت است. مسلماً کسانی که زمین را خریدهاند به این دلیل بوده تا از زمین استفاده کنند و نیت تولید و کار نداشتند و دائماً می گویند نمیصرفد! اکثر کارخانهها را به همین دلیل تعطیل میکنند. چون زمین و مستقلات خوبی دارد و با عملکرد مسوولان خیلی راحت میتوانند تغییر کاربریشان دهند.»
اینها بهانه است؛ میخواهند کارخانه را تعطیل کنند
آقای قورچی نیز با ۲۳ سال سابقه کار در کارخانه قو یکی از کارگران قدیمی است و به این نکته تاکید میکند که در سه سال اخیر، بار سوم است که کارخانه تعطیل میشود و به «صبح نو» میگوید: «از روزی که این کارخانه به بخش خصوصی واگذار شد، مسلم بود میخواهند کارخانه را تعطیل کنند و بهانهای شد آن را از بخش دولتی دربیاورند. از همان زمان واگذاری زمزمههای تعطیلی، کم کاری و تعطیلیهای مکرر شروع شد تا بهمن سال گذشته. یک سال دائماً حقوقها را عقب میانداختند. کم کم مواد اولیه نیامد و الان هم میبینید که به این وضعیت رسیدهایم و سه ماه حقوقمان عقب افتاده…»
به اعتراضها کاری ندارند، کار خودشان را انجام میدهند
به گفته قورچی، تا کنون به هر دری زدهاند آن را بسته دیدند: «به تمام ارگانهای دولتی سر زدیم. به بنیاد شهید رفتیم. به دفتر مرکزی خودمان رفتیم؛ اما کاری از دستمان برنمی آید. هرقدر تجمع کنیم و جلوی در آتش روشن کنیم، فایدهای ندارد. خریداران فقط برای زمین کارخانه آمدند نه فعال کردن کارخانه و تولید انبوه. تمام دستگاهها سالم و مرتباند. حتی ۱٠ روز پیش از طرف تلویزیون آمدند و از مجموعه فیلمبرداری کردند؛ اما جلوی پخش آن را گرفتند. همه دستگاهها سالماند، کارگر کار میکند اما مواداولیه نمیآورند. روز گذشته باز هم تجمع اعتراضی داشتیم اما آنها کاری به اعتراضهای ما ندارند و هر کاری را که دلشان میخواهد، انجام خواهند داد.»
انتهای پیام/
بیکاری۳۳٠ کارگر کارخانه روغن نباتی قو یکی از معضلاتی است که این روزها با آن در کنار سایر کارخانههای تعطیل شده یا در حال تعطیل مواجه هستیم. کارخانهای که یکی از دلایل تعطیلی آن را آلایندگیهای زیست محیطی بیان کردند اما در نهایت تکلیف این تعداد کارگری که بالای ۲٠ سال سابقه دارند، چه میشود؟ آقای صفایینژاد یکی از کارگران این کارخانه است که ۲٠ سال از فعالیت کاریاش میگذرد در حالی که ۴ ماه است حقوق عقب افتاده دارد، بلاتکلیف است و نگران آینده. او درباره وضعیت موجودی که برایشان پیش آمده به «صبح نو» میگوید: «از ۵ بهمن شرکت تعطیل است. کارخانهای که تولیداتش بیش از ۴٠٠ تن بود در حال حاضر به ۳٠-۲٠ و نهایت ۵٠ تن رسیده است. تا زمانی که کارخانه در اختیار بنیاد شهید بود یعنی تا سال ۹۲ مشکلی وجود نداشت. مشکلات از زمانی آغاز شد که ۵۴ درصد سهام را به بخش خصوصی فروختند. مکافاتها نیز از همین تاریخ شروع شد.»
,
تا ۳٠ تیر کارخانه قو تعطیل باقی میماند
صفایینژاد درباره بیکاری کارگرانی میگوید که به شکل قراردادی فعالیت میکردند: «این مجموعه بیش از ۳٠٠ پرسنل داشت. قبل از عید، یکسری از قراردادیها را با سابقه ۸ سال بیرون کردند و هنوز هم آنها بلاتکلیف هستند. تمام کارگران حقوق بهمن، اسفند و فروردین بهعلاوه عیدی و سنواتشان را نگرفتهاند.» صفایی نژاد با وجود آنکه از سال ۷۶ در کارخانه قو کار خود را آغاز کرده اما به شکل قراردادی بوده و میگوید: «من از سال ۷۶ به صورت قراردادی در شرکت کار میکنم. ابتدا قراردادها ۶ماهه بود و بعد به قراردادهای ۲ ماهه کاهش پیدا کرد تا به قراردادهای یک ماهه رسید. من در حال حاضر با۲٠ سال سابقه، کار بیکار شدهام. می گویند شرکت تعطیل است و دستگاهها فرسوده شده و تا ۳٠ تیر شرکت تعطیل باقی خواهدماند و وضعیت ما تا آن زمان مشخص نیست.»
۳۹ بازنشستهای که هنوز بازنشسته نشدهاند
این کارگر ساده که حقوق ماهانهاش به یک میلیون و ۴٠٠ هزار تومان میرسد، از تأخیر بیمههای رد شدهای میگوید که برای همهشان دردسرساز است: «به جز دیرکرد حقوق، آنها بیمهها را نیز به موقع رد نمیکنند. به همین دلیل وقتی میخواهیم دفترچه بیمهها را تمدید کنیم، دردسر زیادی میکشیم. یکی از همکاران من به دلیل همین تأخیر نتوانست فرزند ۹ سالهاش را به موقع درمان کند و فوت کرد… اکنون بیمه را تا برج۹ واریز کردهاند و به شکل صوری اعتبار بیمه میافزایش میدهند تا مشکل به ظاهر برطرف شود. همین موضوع معضلی برای بازنشستگان به وجود آورده و چون بیمهشان را واریز نکردهاند، بلاتکلیف ماندهاند. متاسفانه۳۹ نفر بازنشسته داریم که درچنین وضعیتی به سرمی برند…»
کسانی که این کارخانه را خریدند از اول هم نیت کارکردن نداشتند
آقای افضلی، رئیس شورا کارخانه قو است که تمام تلاش خود را میکند تا بتواند از حق و حقوق خود و دیگر کارگران دفاع کند. او در گفتوگو با «صبح نو» از شرایط نا بسامان موجود میگوید: «در حال حاضر شرکت کارش خوابیده، چون می گویند تولید دیگر صرف ندارد. کسانی که این کارخانه را خریدند از اول هم نیت کار کردن نداشتند. سال گذشته ۴٠ نفر پرسنل قراردادی را بیرون کردند. حدوداً ۸ نفر را هم به تازگی بیرون کردهاند و ۳٠ نفر مانده که گویا منتظرند دوران انتخابات تمام شود تا آنها را هم بیرون کنند.» رئیس شورا از کارگران رسمی میگوید که آنها نیز در شرایط خوبی به سر نمیبرند: «۱۸٠ پرسنل رسمی داریم که فعلاً هیچ برنامهای برای آنها ندارند. گاهی در اخبار گفته میشود به آنها بیمه بیکاری تعلق میگیرد، اما باز هم مشخص نیست.»
بیکاری بزرگترین درد ماست
افضلی با اشاره به تلاشهایی که در این چند ماه اخیر صورت گرفته شده، میگوید: «بیشترین حقی که ما به دنبال آن هستیم در زمینه اشتغال است. بیکاری بزرگترین درد ماست. چون اکثر بچهها بالای ۲٠ سال سابقه کار دارند؛ سنها بالا رفته و کارکرد بسیاری از آنها به بالای ۲۵ سال رسیده. بیشترین مشکل در این زمینه است. به همه جا نامه نگاری کردیم. از دفتر رئیس جمهور و آقای جهانگیری گرفته تا مجلس شورای اسلامی، وزارت کار و صنعت و… حتی به خود وزیرکار هم نامه نوشتهایم. یکسری از بچهها دفتر وزیر رفته و درخواست مطالبات و اشتغال کردهاند. به اکثر جاها نامه نوشتیم و مراجعه کردیم؛ اما متاسفانه تا این لحظه به هیچ جا نرسیدهایم. فقط، تنها چیزی که به ما گفتهاند این است که قرار است حقوقها را بدهند…»
کارخانهای که زمینش ارزش دارد نه کارکردش
رئیس شورا با گلایه از اینکه به بهانه آلاینده بودن کارخانه میخواهند آن را تعطیل کنند، گفت: «کارخانه ما شاید بوی نامطبوع داشته باشد؛ اما هوایش مضر نیست. شاید ترمینال جنوب ضررش بسیار بالاتر باشد؛ اما کسی به آنها کاری ندارد و فقط مشکل را در این کارخانه میبینند. بنیاد شهید نصف این کارخانه را با ۳۲ میلیارد به دو نفر فروخت که آنها در ابتدا تا ۸ میلیارد آن را پرداخت کردند و مابقی چکها مانده و برگشت خوردهاند. نه بنیاد شهید راضی میشود کارخانه را پس بگیرد و نه آنها بدهی را پرداخت میکنند. بانک ملت کارخانه را بیش از ۲٠٠میلیارد تومان قیمت گذاشته؛ اما میبینید وضعیت به چه صورت است. مسلماً کسانی که زمین را خریدهاند به این دلیل بوده تا از زمین استفاده کنند و نیت تولید و کار نداشتند و دائماً می گویند نمیصرفد! اکثر کارخانهها را به همین دلیل تعطیل میکنند. چون زمین و مستقلات خوبی دارد و با عملکرد مسوولان خیلی راحت میتوانند تغییر کاربریشان دهند.»
اینها بهانه است؛ میخواهند کارخانه را تعطیل کنند
آقای قورچی نیز با ۲۳ سال سابقه کار در کارخانه قو یکی از کارگران قدیمی است و به این نکته تاکید میکند که در سه سال اخیر، بار سوم است که کارخانه تعطیل میشود و به «صبح نو» میگوید: «از روزی که این کارخانه به بخش خصوصی واگذار شد، مسلم بود میخواهند کارخانه را تعطیل کنند و بهانهای شد آن را از بخش دولتی دربیاورند. از همان زمان واگذاری زمزمههای تعطیلی، کم کاری و تعطیلیهای مکرر شروع شد تا بهمن سال گذشته. یک سال دائماً حقوقها را عقب میانداختند. کم کم مواد اولیه نیامد و الان هم میبینید که به این وضعیت رسیدهایم و سه ماه حقوقمان عقب افتاده…»
به اعتراضها کاری ندارند، کار خودشان را انجام میدهند
به گفته قورچی، تا کنون به هر دری زدهاند آن را بسته دیدند: «به تمام ارگانهای دولتی سر زدیم. به بنیاد شهید رفتیم. به دفتر مرکزی خودمان رفتیم؛ اما کاری از دستمان برنمی آید. هرقدر تجمع کنیم و جلوی در آتش روشن کنیم، فایدهای ندارد. خریداران فقط برای زمین کارخانه آمدند نه فعال کردن کارخانه و تولید انبوه. تمام دستگاهها سالم و مرتباند. حتی ۱٠ روز پیش از طرف تلویزیون آمدند و از مجموعه فیلمبرداری کردند؛ اما جلوی پخش آن را گرفتند. همه دستگاهها سالماند، کارگر کار میکند اما مواداولیه نمیآورند. روز گذشته باز هم تجمع اعتراضی داشتیم اما آنها کاری به اعتراضهای ما ندارند و هر کاری را که دلشان میخواهد، انجام خواهند داد.»
انتهای پیام/
,,
]
ارسال دیدگاه