روزهای عید و تب و تاب سال نو برای همه با لذت گذشت البته برای کارگران کمی تلخ، شاید هم کمی تلخ تر، به تلخی یک سر فرو افتاده و نگاهی که به دست مسئولان بود. مسئولانی که شاید نه کاملا در خواب، اما بیدارِ بیدار هم نبودند.
کارگران طبس دیروز پس از گذشت یک ماه از سال جدید با امیدهایی که از سال ۹۵ به ۹۶ آورده اند در جلسه ای موسوم به خودشان شرکت کردند. جلسه حل مشکلات کارگری اما هیچ کس در این جلسه حرفی نزد.
جلسه کوتاه و کمتر از یک ساعتی فرماندار ویژه و کارگران در میان سکوت معنی دار مردانی که به جرات می توان گفت زحمت زندگی همه شهروندان طبسی بر دوش آنان است برگزار شد ولی هیچکدام از آنها حاضر به سخن گفتن نشدند.
گرچه دلسوزان شهر، خود کمی از مشکلات آنان را می دانستند اما کاش در میان حجب و حیای کارگران و تقدیم گل به مسئولان، راز سکوتشان را نیز درک میکردند.
اما راز این کلام خسته و دهان بسته چه بود؟!
چرا هیچکس حرفی نزد و همه تنها به شنیدن یک صدم از مشکلاتشان از زبان نماینده های پشت میز نشینشان اکتفا کردند؟
برملا شدن این حقایق درگرو شنیدن داستان زندگی کارگرانی است که حتی در نبود کارفرمایان و مسئولان نیز جرات ابراز این مسائل را نداشتند و با دیدن ضبط کوچک خبرنگار درد هایشان را گذاشتند و رفتند تا حداقل کارشان را از دست ندهند. همان کاری که گذشته از عیدی، حقوق اسفند و فروردینش را هم نگرفته بودند.
همان شغلی که پیمانکارش بیمه هایشان را یکی در میان جا می اندازد، تازه کدام بیمه؟ بیمه ای که نمایندگی اش حتی در شهرستان وجود خارجی نیز ندارد تا به درد کارگر صدمه دیده ای برسد که به دلیل نداشتن کفش ایمنی که طبق قانون باید هر شش ماه یکبار به اوتحویل شود اما نشده پایش شکسته.
بیمه ای که کارشناسش سه هفته است قرار گذاشته فردا اینجا باشد اما این فردا هنوز نیامده و هیچکس پیگیر این دردها نیست.کارگری که دم بر نیاورده نامه «خدا حافظ به سلامت» البته با متنی کاملا قانونی که خودش بالاجبار در ابتدای امر امضایش کرده به دستش می دهند.
مسئولان دلسوز و مردمی طبس به هوش ، همه سکوتها از رضایت نیست، شاید اینجا دلهایی بزرگ است که زیاد اهل شکایت نیست.
یادداشت: فاطمه ابوالحسنی رحمانی
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه