اندراحوالات پوشش سنتی جنوب کشور؛

• سه‌شنبه ۰۲ خرداد ۱۳۹۶ ۱۰:۲۵
• کد خبر : 1111208

• اخبار
• سایر رسانه ها

یک استاد دانشگاه عنوان کرد: پوشش سنتی و بومی هرمزگان و دیگر اقوام مختلف کشور میراث معنوی ارزشمندی است که در دهه های اخیر در بوته فراموشی قرار گرفته است که نقش آن در تقویت فرهنگ اسلامی ایرانی مغفول مانده است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ خدیجه یدالهی استاد دانشگاه های شهرستان میناب در گفتگو با خبرنگار فرهنگ کده با اشاره به پوشش مردم ایران گفت: پوشش ایرانی به زمان های بسیار دور و حتی به قبل از میلاد حضرت میسح (ع) بر می گردد و در سال 1350 قبل از میلاد با شهادت آثار به جای مانده از تمدن ایلامی ها، ایرانیان لباس کامل به تن می کردند و حتی در تاریخ هم آمده است که پارسیان، باز گذاشتن هر یک از قسمت های بدن، جز دستان را خلاف ادب می شمردند و به جهت پوشش سر و پای خود، از سربند یا کلاه یا پاپوش استفاده می کردند.

وی افزود:اگر چه پوشیدن لباس برای جلوگیری از سرما و تابش آفتاب و یا به منظور حفظ بدن است، اما انتخاب رنگ و نقش‌ روی پارچه و تزیین لباس، معرف قومیت، شخصیت، باورها و منزلت اجتماعی است .

این استاد دانشگاههای شهرستان میناب شرایط جغرافیایی، نحوه زندگی، اسکان، اوضاع اجتماعی، جنگ ها و اوضاع سیاسی، اعتقادات مذهبی ، آداب و رسوم و نظام حاکم بر جامعه را در فرم و اشکال لباس ها در یک جامعه تأثیر گذار دانست.

یدالهی یادآور شد: با یک نگاهی اجمالی به پوشش در ایران و تاریخ به وجود آمدن آن در این منطقه خواهید دید که حجاب در هر سرزمینی با گونه ای خاص وجود داشته اما باید بدانیم که کشور ما یکی از نخستین، سرزمین هایی است که در بحث گرایش به پوشش در جهان قدمتی طولانی دارد .
وی تصریح کرد:بی حجابی عنوانی که نه تنها مدالی درخشنده بر پیکره فرهنگ غنی و دستورات اسلامی ما نیست بلکه سر منشاء اعمال ، رفتاره و هنجارهایی است که می تواند بر مهم ترین شرایط زندگی ما یعنی امنیت و حیا تأثیر منفی بگذارد.

این استاد دانشگاه به عوامی که در تغییر فرهنگ های یک جامعه دخیل است اشاره کرد و گفت: عده ای با نشستن در پای ماهواره ها و برنامه های فرهنگ ساز غربی، بر این باورند که فرهنگ ایرانی در دنیا به یک مهره سوخته تبدیل شده است برخی ها به این باور هستند که باید از فرهنگ های دیگر ملل به اصطلاح پیشرفته تقلید کنیم تا ما هم در مسیر پیشرفت و ترقی قرار بگیریم در صورتی که این یک اشتباه محض است که عواقب آن را متأسفانه چند سالی است که مشاهده می کنیم.
وی با بیان اینکه پوشش سنتی و بومی هرمزگان و دیگر اقوام مختلف کشور میراث معنوی ارزشمندی است که در دهه های اخیر در بوته فراموشی قرار گرفته است ؛ خاطر نشان کرد: پوشش سنتی و بومی و نقش آن در تقویت فرهنگ اسلامی- ایرانی مغفول مانده است.

یدالهی افزود: ما نباید این مهم را نادیده بگیریم که پوشاک در تمام کشورها به عنوان یک عنصر فرهنگی مورد توجه قرار می گیرد چراکه تنها یک پوشش و لباس نیست بلکه تجلی باورها، عقاید و ویژگی های مذهبی، اجتماعی و هنری یک قوم و ملت است که در لباس زنان و مردان و کودکان آن نشان داده می شود.

استاد دانشگاه های شهرستان میناب با اشاره به اینکه یکی از ابزار شناخت فرهنگ، لباس یا تنپوش است ؛ اظهار کرد: لباس ابزاری است که نشانگر فرهنگ و تمدن هر جامعه به شمار می‎رود و در بسیاری از کشورها، لباس خود به تنهایی گویای فرهنگ، تمدن و حتی زبان است و لباسهای بومی و محلی هر منطقه، معرف تمدن و آداب و رسوم آن دیار به شمار می‎رود و از اصالت و جایگاه والایی در فرهنگ هر یک از اقوام برخوردار است.

وی در ادامه گفت: لباس محلی بندری میراث ارزشمند ایران با زیبایی که از روح نیاکان این خاک در آن به امانت مانده اسـت لذا باید به عنوان یک هویت ملی حفظ شود و این لباسها با توجه به آب و هوای مناطق از تنوع رنگ و شکل برخوردار بوده و از گذشته های دور دارای پوشش کامل بوده اند.

این فعال اجتماعی بیان کرد: زنان روزگاران کهـن هرمزگان بـا لـطافـت روحشان بهشت چشم را به تار و پـود پـارچه رسوخ دادند و رنگ در رنگ در هم تنیدنـد و با عشقی به پهنای طبیعت زیبای هستی پوششی تهیه کردند، رنگین و پرنشانه و آنها سینه به سینه آموختند، طرح زدنـد، به تن کردند، گوشه گوشه بقچه های جهیزیه را با آن زینت کردند و نسـل بـه نسـل بـه یکدیگر رنگ هدیه کردند.

یدالهی با بیان اینکه لباس های محلی این روزها درگیر و دار مدها و مدل‌های از آن سوی آب آمده رنگ باخته است و دیگر جز در تاریکی بازارهای قدیمی نشانی از آنها نمی‌بینید ؛ افزود: لباس‌های محلی ایرانی با تمام جلال و وقاری که به فرد می‌دهد و اصالت و زیباییش در حالی از قامت ایرانیان افتاده که بسیاری از کشورها از هیچ تلاش و تکاپویی برای معرفی و ترویج پوشش سنتی‌شان دریغ نمی‌کنند و تا آنجا که مردم همه دنیا، ساری هندی، کیمونوی ژاپنی و لباس سنتی کره را به خوبی می‌شناسند.
وی اضافه کرد: زندگی شهرنشینی و صنعتی امروز در کنار تغییر شیوه معیشت مردم از جمله عوامل عمده‌ای است که سبب فراموشی و به کار نگرفتن لباس های سنتی و محلی نه تنها در هرمزگان بلکه در تمام استان‌های مختلف کشور شده است.
استاد دانشگاههای میناب اظهار کرد:تلاش‌های بسیاری برای تهیه یک الگوی واحد ملی در بحث لباس صورت گرفته است، هرچند که این اقدامات تاکنون نتیجه چندانی نداشته ولی مسئولان امیدوارند با توجه و کمک رسانه ها، مردم الگوی واحدی در این زمینه ارائه و فراگیر شود که در این صورت شاهد احیای لباس اقوام ایرانی در قالب یک لباس متحد خواهیم بود.

یدالهی با اشاره به اینکه ظرافت پوشش اقوام ایرانی به ویژه قوم های هرمزگانی که در واقع پایتخت نژادهاست در گذر زمان از چنان غنایی بهره مند است که در صورت مطالعه و استفاده هدفمند از آن می توان عظمت تمدن را با طراحی های نوین پوشش به تصویر کشید ؛ بیان کرد:  نبود متولی واحد در زمینه پوشش، حمایت نکردن از تولیدکنندگان لباسهای محلی و بی توجهی در گذر زمان، این ظرافت و غنا را به ورطه فراموشی کشانده است.
وی خاطر نشان کرد: توجه به طرح و رنگ، استفاده از الگوهای جامعه پسند، قیمت متناسب با وضع اقتصادی تمام اقشار جامعه و برنامه ریزی اصولی و هدفمند برای پرداختن به پوشش های محلی و بومی می تواند دائقه نسل جوان را با فرهنگ بومی و محلی ایرانی و اسلامی آشتی داد و گرایش مدگرایی با لباسهای غربی را به فراموشی سپرد.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #