یادداشت؛

همه مردم را دوست داشته باشیم

کاش حداقل مردم را دیگر نسنجیم. کاش یاد بگیریم مردم سرزمین خود را بشناسیم و به تک تک آنها احترام بگذاریم.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛به نقل از مرآت وقتی از مردم صحبت می کنیم یا آنها را تحسین می کنیم و از خوبی هایشان می گوییم تفاوتی نمی کند این مردم چگونه فکر می کنند. تفاوتی نمی کند در کدام نقطه سرزمینمان زندگی می کنند یا در فلان روز چه تصمیمی گرفته اند.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, مرآت,

وقتی قرار است همه مردم را دوست داشته باشیم تفاوتی ندارد در کدام سطح جامعه زیست می کنند و یا سطح آگاهی و اطلاعاتشان نسبت به مسائل چقدر است.

من وقتی از مردم می نویسم چهره آن پیرمرد رنجور در ذهنم متجسم می شود که پس از ساعتی کار در روستایی دورافتاده گوشه ای نشسته و از کتری و قوری دودگرفته اش چای می ریزد و به ادامه کارش فکر می کند.

من وقتی کلمه مردم را می شنوم به آن جوان فکر می کنم که در جستجوی کار پس از ساعتها تحمل رنج سفر از شهر خود به تهران آمده و خود را در میان انبوهی از غربت حس می کند.

وقتی از مردم می نویسم به آن خانواده ای فکر می کنم که بعد از سالها فرصتی یافته اند بار خود را ببندند و شادمان به زیارت امام هشتم بروند. وقتی از مردم می گوییم تصویر آن خانواده ای جلوی چشمانم می آید که بعد از سالها منتظر آمدن مسافرشان از آن سوی دنیا هستند و با اشک به استقبال میهمان خود می روند.

آن جوانی که تصمیم می گیرد برای ساعتی شادمانی همراه با دوستانش در یک برنامه شهری شرکت کند هم جزء مردم است و به اندازه سایرین از این آب و خاک سهم دارد.

فراموش نکنیم همه اینها مردم هستند، همه اینها! گویا این روزها عده ای می خواهند مردم را هم تفسیر کنند. حالا مگر خود ما چه گلی بر سر کشور زده ایم که که حس می کنیم برتر از سایرین هستیم؟ چرا فکر می کنیم آنان که در بالای شهر هستند با آنها که پایین شهر هستند فرق می کنند؟ چرا فکر می کنیم کسی که با فلان ماشین تردد می کند با کسی که با آن یکی ماشین به اموراتش می پردازد فرق دارد؟ چرا مردم را قضاوت می کنیم؟ چرا از موضع بالا به مردم نگاه می کنیم؟ چرا از دریچه قدرت و رسانه ها به مردم می نگریم؟

کاش حداقل مردم را نسنجیم. کاش یاد بگیریم مردم سرزمین خود را بشناسیم و به تک تک آنها احترام بگذاریم. کاش حداقل دیگر مردم را کِیفی نکنیم.

مسعود تبریزی

انتهای پیام/

]