• چهارشنبه ۱۰ خرداد ۱۳۹۶ ۱۵:۱۹
• کد خبر : 1117925

• اخبار
• سایر رسانه ها

ارتباط صنعت با دانشگاه وقتی برقرار می شود که طرفین به یکدیگر نیاز واقعی داشته باشند و به عبارت دیگر یک تعامل برد- برد داشته باشند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از روشن خبر،به منظور بررسی ضعف کشور ما در خصوص ارتباط دانشگاه ها با صنایع،  مقایسه دانشگاه های صنعتی کشور با دانشگاه های پزشکی می تواند رهگشا  باشد. در کشور ما خوشبختانه توانایی متخصصین در حوزه پزشکی در حل مشکل بیماران در حد کشورهای پیشرفته بوده و به حمد ا. . . مشکل جدی در حوزه پزشکی و درمان در کشور وجود ندارد.  به منظور بررسی این مهم و علل عقب ماندگی صنعتی در کشور شاید مناسب باشد که به نحوه ی شکل گیری دانشگاه های پزشکی و غیر پزشکی توجه نماییم .

نحوه ی شکل گیری دانشگاه های پزشکی

بعد از بازگشت ناصرالدین شاه از یکی از سفرهای فرنگ ، ایشان به طبیب مخصوص خود ، آقای ناظم الاطبا ، دستور می دهد که مریضخانه ای در تهران به سبک اروپایی دایر نموده و برای این کار از طبیبان اروپایی استفاده نماید. جناب ناظم الاطبا در محل میدان حسن آباد تهران اولین مریضخانه به سبک جدید و اروپایی را با کمک پزشکان اروپایی به نام “مریضخانه دولتی ایران”  دایر می کند. بعد از مدتی آقای ناظم الاطبا به این فکر می افتد که لازم است طبیبان این مریضخانه ایرانی باشند و حرف و درد مردم را درست فهمیده و   تشخیص صحیح دهند . ایشان این مسئله را با میرزا تقی خان امیر کبیر مطرح نموده و  قرار بر این می شود که در مدرسه دارالفنون  (که آنرا امیرکبیر تاسیس نموده بود ) بخشی به تربیت طبیبان مورد نیاز مریضخانه دولتی اختصاص داده شود و به این ترتیب اولین دانشکده پزشکی کشور به منظور پاسخ به نیاز مریضخانه دولتی ایران  شکل می گیرد و دانشجویان ملزم بودند بخشی از زمان تحصیل خود را در مریضخانه دولتی به کار و فعالیت در مریضخانه دولتی طی نمایند و ارتباط تنگاتنگی با آنجا داشته باشند.

نحوه ی شکل گیری دانشگاه های غیر پزشکی

در سال ۱۳۱۳ شمسی در یکی از جلسات هیات دولت رضا خان ، آقای فروغی خطاب به رضا خان و اعضای دولت می گوید ما در کشور چیزهای که در فرنگ وجود دارد ، داریم ؛ مانند نظمیه ، بلدیه و . . .  ولی آنجا چیزی هست که ما نداریم ! و آن اونیورسیته (Universitete) می باشد و بعد از توصیف آن ، رضا خان یکی از وزرا  را  ماور احداث اونیورسیته می نماید و در نهایت در سال ۱۳۱۸ دانشگاه تهران بر اساس و الگوی دانشگاه های اروپایی تاسیس می گردد. سایر دانشگاه های ایران (نظیر دانشگاه های شیراز ، تبریز ، مشهد و . . . . ) هم به همین شکل احداث شدند . در اواسط سالهای ۱۳۳۰ کارخانجات بزرگ کشور از اروپا وارد می شوند، (نظیر شرکت سایپا ، شرکت کمباین سازی ، ماشین سازی تبریز ، شرکت ایران خودرو و . . . . ) و شروع به تولید محصول می نمایند. همانطور که مشاهده می شود ، دانشگاه های غیر پزشکی ما بر اساس نیاز صنایع و یا سایر بخشهای جامعه شکل نگرفته و مستقل از آنها شروع به کار نمودند و پیش رفتند . از طرف دیگر صنایع ما هم مستقل از دانشگاه های ما تشکیل شدند و پیش رفتند .

بنابر این نه صنعت ما و نه دانشگاه ما هیچگاه به یکدیگر نیاز نداشتند. هر دو نیاز خود را همواره از خارج کشور تامین نموده اند و راه حل مشکلات خود را در خارج مرزهای کشور جستجو نموده اند. صنایع ما همواره منتظر بوده اند تا ببینند در خارج چه ماشین جدید و تکنولوژی آمده تا آنرا وارد کشور نمایند و مشغول تولید شوند. دانشگاه های ما هم همواره منتظر هستند تا ببیند در خارج روی چه موضوعانی کار می شود تا آن موضوع را به داخل آورده و شروع به تولید مقالات دسته دوم روی آن موضوعات و مسایل آنها ( مسایل مبتلا به در خارج کشور) (عمدتا هم به صورت نظری و تئوری) نمایند.

هر دو آنها ( هم دانشگاه و هم صنعت ) پیشرفت و ارتقای خود را در خارج کشور جستجو می نمایند ؛ در دانشگاه ، پژوهش و مقاله ای ارزش بیشتری دارد که توسط مجلات خارجی به چاپ رسیده باشد ؛ در صنعت نیز محصولی با ارزشتر است که با ماشین آلات جدیدتر خارجی تولید شده باشد.

بنابر این در این شرایط هیچگاه ارتباط دانشگاه و صنعت برقرار نمی شود و نخواهد شد. ارتباط وقتی برقرار می شود که طرفین به یکدیگر نیاز واقعی داشته باشند و به عبارت دیگر یک تعامل برد-برد داشته باشند . در طی سالهای گذشته خیلی تلاش شده که این ارتباط برقرار شود و بعضا هم توسط تزریق منابع مالی و یا ارائه مشوق هایی دولتی ، این ارتباط از طریق عقد قراردادهای تحقیقاتی بین بعضی از دانشگاه ها و صنایع برقرار شده که پاسخ گوی نیاز های واقعی کشور نمی باشند.

از طرف دیگر شاهد پیشرفتهای بزرگ در حوزه پزشکی و درمان در کشور هستیم. این پیشرفت به دلیل درست قرار دادن سنگ بنای پزشکی در کشور  و  ارتباط تنگا تنگ دانشگاه های پزشکی با بیمارستانها می باشد که از روز اول تاسیس دانشکده پزشکی تا به امروز ادامه دارد. اگر به سردرب بیمارستانهای کشور نگاه کنیم ، نام یک دانشگاه پزشکی بالای آن  قید شده است و نشان می دهد که این بیمارستان با فلان دانشگاه مرتبط بوده و دانشجویان و استادان آن دانشگاه در این بیمارستان فعالیت دارند و مشکلات این بیمارستان در آن دانشگاه مورد بررسی و حل و فصل می گردد. در صورتیکه روی سردرب هیچ کارخانه ای نامی از هیچ دانشگاه به چشم نمی خورد !

از نتایج این روند ، این است که محصولات دانشگاه های (دانشگاه های غیرپزشکی) ما که دانش آموختگان و همچنین پژوهش ها و مقالات آنها می باشند در داخل کشور کارآیی نداشته و هیچکدام قادر به حل مشکلات و معضلات کشور نیستند و شاهد بیکاری روزافزون دانش آموختگان و همچنین مشکلات روزافزون صنایع در کشور هستیم. از نتایج این روند حرکت در خلاف جهت سیاستهای اقتصاد مقاومتی می باشد که در صورت تداوم آن ، مشکلات اقتصادی و معیشتی در کشور افزوده شده و هر روز وابستگی به بیگانگان بیشتر و بیشتر می گردد.

انشاء ا . .  مسئولین و قانون گذاران به این مهم توجه نموده و راه کار های درستی جهت حل این مشکل ارائه گردد . به نظر می رسد شروع راه حل این مشکل در دانشگاه های کشور می باشد .

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #