صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت؛
ماه خوب میهمانی؛ خداحافظ
مگر ماهی زیباتر از ماه میهمانی داشته‌ایم که اکنون با پایانش غصه‌اش را نخوریم و غمگین رفتنش نشویم؟[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از آناج، فرصت‌ها چون ابر در گذرند و عمر نیز به همین سادگی؛ تا چشم روی هم می‌گذاریم خود را غرق در دنیایی می‌بینیم که ماندنی در آن نیست. برخی روزها و ماه‌ها اما این خاصیت را دارند که ما را از این وادادگی برهانند. ما را از تکرار عادات بیرون بیاورند و تکانی به روح خسته‌مان دهند...
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, آناج,رمضان را همیشه دوست داشته‌ام... نه به خاطر مهمانی‌هایی که فامیل را دور هم جمع می‌کند بلکه بیشتر به خاطر سحری‌هایی که در زمانی نامتعارف خورده می‌شود و نماز صبح‌هایی که نه خواب آلود و کسل بلکه با نشاطی مضاعف درست اول وقت خوانده می‌شوند و روزه داری که خود عشق بازی است با خدا...
,مگر می‌شود در این روزهای بلند و گرم تابستان هفده ساعت نخورد و ننوشید و تنها دم از دین‌داری زد؟ مگر محرکی جز عشق به خدا می‌تواند در میان وسوسه‌های بی‌شمار نفس ما را به روزه‌داری عادت دهد؟
,اصلا رمضان و روزه‌داری بهانه‌ایست برای تمرین استقامت، برای کنترل نفسانیت و ایستادنِ تمام قد در برابر خواسته‌های مشروع و دنیایی و چه فرصتی بهتر از این برای بستن بار از سوی خود به خدا...
,چه ایامی بهتر از اینکه حتی خواب‌هایمان حکم تسبیح داشت و خاموشی و سکوت درهای بسته‌ی وجود را به رویمان می‌گشود.. شب‌های قدری که قدر می‌گرفتیم و همپای مَلک تا خود صبح ثناگوی باریتعالی می‌شدیم و سرآخر با دستی پر از رحمت و عنایت خدا به خانه باز می‌گشتیم...
,مگر ماهی زیباتر از ماه میهمانی داشته‌ایم که اکنون غمگین رفتنش نشویم؟
,ماه رمضانی هم آمد و رفت...
,چه بسیار بودند دلهایی که در این ماه طعم رحمت حق را چشیدند و خود را از ضلالت به نور و هدایت رساندند. چه بسیار گمراهی که در این ماه یک آن تامل کرده و خدا را یافت و بدا به حال آنانی که این ماه را فقط با تشنگی و گرسنگی به سر کردند و هر روز حضور در این ماه میهمانی را برای خود روزهای سخت و طاقت‌فرسا قرار دادند... زیرا هم از لذت بندگی محروم شدند و هم جان را به اذیت انداختند...
,اینک عید فطر از راه رسیده است و فرصت آن است که هر کس مزد بندگی‌اش را بگیرد...
,,
انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه