آن بزرگ‌مرد علم و عمل از این فرصت استفاده کامل و اسلام و فقه آن را از دیدگاه ائمه اهل‌بیت(ع) معرفی کرد و با تربیت شاگردان بسیار و برجسته، حیات تازه‌ای به اسلام و مسلمانان بخشید و فرهنگ ناب تشیع را، که از متن اسلام محمدی و علوی نشأت گرفته بود، به جهانیان عرضه کرد.

امام صادق(ع) به عنوان رئیس مذهب جعفری حوزه علمیه اسلامی در سطح عمیق و وسیع تشکیل داده و علوم اسلامی را تدریس می‌کرد.

امام صادق(ع) در سن 31 سالگی پس از شهادت پدر بزرگوارشان به امامت رسید، و زمان ولایت ایشان همزمان با حکومت بنی امیه و بنی عباس بود.

ایشان در دوران امامت خود فرصت مناسبی برای گسترش فعالیت‌های فرهنگی و مذهبی نسبت به سایر امامان داشت و توانست شاگردان بسیاری را در علوم مختلف تربیت کند.

حجت‌الاسلام محمد عبدلی طلبه حوزه در گفت‌و‌گو با بلاغ، اظهار کرد: با وجود آنکه خلفای عباسی آزار و اذیت بسیاری را در سال‌های پایانی عمر بر امام صادق(ع) وارد کردند، اما ترس و کینه عباسیان از محبوبیت ایشان میان مردم روز به روز بیشتر می‌شد.

وی تصریح کرد: امام صادق(ع) بیش از سایر ائمه عمر کرد و شاید دلیل اصلی آن بار علمی و وظیفه‌ای بود که بر دوش ایشان از سوی خداوند گذاشته شده بود.

این طلبه حوزه با بیان اینکه ایشان تنها به دنبال دروس دینی و مذهبی نبودند، گفت: بینش عمیق سیاسی امام صادق(ع) نیز زبان‌زد بود و همین امر نیز خلفای عباسی را به وحشت انداخته بود.

عبدلی با اشاره به اینکه آثار فراوانی از امام صادق(ع) به جای مانده است، اظهار کرد: بر همه مسلمانان وظیفه است تا با توجه به این آثار ارزنده سیره عملی ایشان را در زندگی خود به کار گیرند.

وی افزود: نقش پدر نیز پیش از امامت این بزرگوار قابل ستایش است؛ چرا که میدان دادن به یک نوجوان در عرصه‌های دینی و علمی کار بزرگی است که از سوی امام باقر(ع) صورت گرفت.

حجت‌الاسلام محمدعلی ابراهیمی کارشناس مسائل مذهبی نیز در گفت‌و‌گو با بلاغ، اظهار کرد: با توجه به امامت امام‌صادق(ع) در پایان خلافت امویان و آغاز صدارت عباسیان، جنبش‌های مختلف سیاسی، فرهنگی و اجتماعی در آن عصر به وجود آمد و این فرصت در اختیار ایشان برای گسترش زمینه‌های دینی قرار گرفت.

وی تصریح کرد: امام صادق(ع) با توجه به فرصت مناسب سیاسی و نیاز شدید جامعه، دنباله نهضت علمی و فرهنگی پدرش را گرفت و حوزه وسیع علمی و دانشگاه بزرگی به وجود آورد و در رشته‌های مختلف علمی و نقلی شاگردان بزرگی تربیت کرد.

این کارشناس مسائل مذهبی افزود: نباید تصور کرد که امام به کلی خود را از جریانات و امور سیاسی دور نگه داشت، بلکه همواره از وقت‌های مناسب برای ترویج حقانیت خود و بطلان هیئت حاکمه بهره می‌برد.

ابراهیمی خاطرنشان کرد: پس از به قدرت رسیدن عباسیان فشار بر شیعیان افزایش یافت و سرانجام کار به جایی رسید که حضرت را به شهادت رساندند.

به گزارش بلاغ، آن حضرت در سن 65 سالگی در سال 148 هجری به شهادت رسید و در قبرستان معروف بقیع در کنار مرقد پدر و جدّ خودش مدفون شد.

 

 

 

انتهای پیام/