• یک‌شنبه ۰۱ مرداد ۱۳۹۶ ۱۴:۵۴
• کد خبر : 1155461

• اخبار
• سایر رسانه ها

عده زیادی به من گفتند که کتاب "کسی که نبود" داستان نیست، اما من می توانستنم به آنها ثابت کنم که " کسی که نبود "، داستان است اما سخت ترین سبک داستان نویسی ای که در حدود 15 سال اخیر جان گرفته و رشد کرده است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از  عصر اترک، " کسی که نبود "، داستان های کوتاه به سبک "می نی مال" است و رمان نیست، کتاب داستان های کوتاه " کسی که نبود "هر چند در سایر نقاط ایران خوانده و درباره آن اظهار نظر شد اما در خراسان شمالی که زادگاه دومم شده است اصلا دیده نشد و درباره آن نظری هم داده نشد همینطور عزیزان دست به قلم این خطه گفتند که نویسنده " کسی که نبود "، آدم بی سوادی است.

این درد دل بانوی دهه پنجاهی است که از زمانه و عده ای از دست به قلمان این زمانه گلایه دارد.

اعظم نیازمند این بانوی دهه پنجاهی خطه خراسان بزرگ که در سن دو سالگی بر اثر فلج اطفال از دو پایش معلول می شود و در بزرگترین تجربه زندگی اش مجبور می شود که دوران ابتدایی خود را در مدرسه دانش آموزان استثنایی در کنار دانش آموزان دارای معلولیت های جسمی و ذهنی پشت نیمکت بنشیند و درس بخواند، هر چند که تحصیل در مدرسه استثنایی موجب شد تا او از تحصیل در یک مدرسه عادی باز بماند و نتواند آنچه را که یک دانش آموزی عادی در پشت نیمکت ها یاد می گیرد او نیز به موقع آنها را یاد بگیرد، با این وجود، قریحه ای ذاتی نویسندگی و شاعری اش، او را از هم سن و سالانش متمایز کرد و دوران کودکی، نوجوانی و جوانی او را به کتاب های ادبی و داستانی نزدیک تر کرد.

با توجه به اینکه در دهه 50 علاقه یک دانش آموز پنجم ابتدایی، بازی بود اما علاقه نویسنده کتاب " کسی که نبود " خواندن داستان های صادق هدایت و نوشتن انشاء برای بچه های محله بود و ازبرکردن اشعار بزرگانی همچون حافظ در دوران نوجوانی.

و " کسی که نبود" نیز شد ثمره جوانی، این بانوی معلول نویسنده، شاعر و ورزشکار خطه خراسان که گوشه ای از احساسات و زندگی معلولان را در این در کتاب به تحریر درآورد و به جامعه معرفی کند.

هر چند که قلم این بانوی جوان نویسنده سعی بر این دارد که دنیای واقعی معلولان را در داستان ها و اشعارش به دنیا معرفی کند اما چشم های او از دل پر درد غریبه بودن و درد ویلچر نشینی اش که مانع رسیدن او به جایگاه واقعی اجتماعی و اقتصادی اش شده اند، حکایت دارد.

دردهای این چشم ها حکایت از آن دارد که چرا با وجود قریحه نویسندگی و شاعری و تحصیلات عالیه، سهمش از این دنیا باید صندوق داری آتلیه عکاسی و با کمترین دستمزد باشد.

دفتر پایگاه خبری تحلیلی عصر اترک با اعظم نیازمند این بانوی نویسنده، شاعر که از دو سالگی بر اثر بیماری فلج اطفال معلول شده است درباره چگونه نویسنده شدنش و موضوع کتاب داستان های کوتاه " کسی که نبود " مصاحبه ای را انجام داده است که می خوانید.

چرا مقطع ابتدایی خود را در یک مدرسه استثنایی تحصیل کردید؟

زادگاهم قوچان بود و شهر قوچان نیز شهری بسیار سرد است و در آن زمان نیز برف زیاد می بارید همینطور شرایط مالی خانواده ام بسیار ضعیف بود و خانواده ام از لحاظ مالی تحت فشار بودند همچنین مدرسه استثنایی این شهر نیز سرویس مدرسه ای داشت، بنابراین مجبور شدم که در مدرسه استثنایی قوچان تا پنجم ابتدایی درس بخوانم و متاسفانه این مدرسه روی تحصیلات ابتدایی ام تاثیر خیلی بدی گذاشت.

با توجه به اینکه در این مدرسه بر اساس شرایط جسمی و ذهنی بچه ها درس داده می شد من نیز در سطح این دانش آموزان درس خواندم و این سبب شد وقتی که به دوره راهنمایی وارد شدم و در یک مدرسه عادی ثبت نام کردم و در این دوره با افت شدید تحصیلی روبرو شوم و این افت تحصیلی تا پایان دوره دبیرستان ادامه داشت.

اما اگر در یک مدرسه عادی درس می خواندم، می توانستم که همسطح همسن و سالانم درس بخوانم .

پس از دیپلم، تحصیلاتتان را چطور ادامه دادید؟

وقتی دیپلم گرفتم، بین دیپلم تا کارشناسی یک وقفه تحصیلی داشتم و البته در همین مدت وارد انجمن ادبی شهر قوچان شدم و با دوستان خیلی خوبی آشنا شدم که آنها تحصیلات دانشگاهی داشتند، همین دوستان مودبانه آمدند و من را از این انجمن خارج کردند و گفتند باید تحصیلت را ادامه بدهی و من در سال 85 در شهر بجنورد در رشته علوم تربیتی دانشجو شدم و پس از آن تحصیلم را تا مقطع کارشناسی ارشد در رشته روانشناسی تربیتی ادامه دادم.

البته این موضوع را باید یادآوری کنم که از دوره نوجوانی پی به علاقه ام به ادبیات برده بودم، من در کلاس پنجم ابتدایی کتاب های صادق هدایت می خواندم و برای بچه محلی هایم انشاء می نوشتم، در سال 77 نیز به انجمن ادبی قوچان معرفی شدم و در این محیط بود که به نوشتن شعر پرداختم و در سال 83 نیز انجمن ادبیات داستان قوچان را راه اندازی کردم که تاکنون برپا مانده است.

چرا رشته ادبیات را انتخاب نکردید؟

موضوع اصلی بازار کار بود.

با این وجود، رشته ای که برای تحصیل دانشگاهی ام انتخاب کردم را خیلی دوست دارم و با این رشته به دنبال این بودم که از شخصیت های داستانم یک تحلیل علمی داشته باشم و بدانم این شخصیتی که می سازم، رفتارهایی را که از او تعریف می کنم، منشاء علمی و رفتاریش چیست!

به طور جدی از کی به عرصه نویسندگی قدم گذاشتید؟

در سال 77 که وارد انجمن ادبی قوچان شدم به طور جدی به موضوع نویسندگی توجه کردم چون به این کار علاقه داشتم و عقیده ام این بود که با نویسندگی می توانم حرف بزنم.

تحصیل در مدرسه ابتدایی چه تاثیری بر شخصیت سازی داستان هایت داشته است؟

در سال 92 مجموعه داستان کوتاهم به نام " کسی که نبود " چاپ شد که اغلب شخصیت های داستان های این کتابم بچه های معلول و آسیب پذیر هستند و علت اینکه این گروه را به عنوان شخصیت های داستانم انتخاب کرده ام به سبب این بود که دردهای آنان را به جامعه نشان دهم و من خود را از این بچه ها جدا نمی دانم و این عقیده را دارم که بهتر از دیگران می توانم درد و دنیای آنها را به جامعه منتقل کنم.

شما میان تجربه در مدرسه استثنایی در دوره ابتدایی با استعداد نوشتن خود چه رابطه ای می بینید؟

به عقیده من این دوره از زندگی ام به ضرر من بود، چون این دوره از زندگی تاثیر بدی روی زندگی من داشت و سبب شد از نظر تحصیلی افت شدیدی را تجربه کنم و اگر در یک مدرسه عادی درس می خواندم مطمئنا در زمینه تحصیل در طول 12 سال با پیشرفت تحصیل می کردم از جمله اینکه از ابتدایی تا کنون املای ضعیفی داشتم درحالیکه انشایم خیلی خوب بود.

با این وجود، در دوره های راهنمایی و دبیرستان برای اینکه همسطح بچه ها باشم خیلی درس می خواندم تا عقب نیفتم و در دوره دانشگاه نیز مطالعات ادبیاتی فشرده ای داشتم که در این شاخه جلو باشم که اگر نمی خواندم، عقب می ماندم.

درون مایه کتاب " کسی که نبود " که در سال 92 در هزار جلد چاپ شد، چیست؟

شخصیت های این کتاب درباره معلولان است که البته شخصیت بیشتر نوشته هایم من بچه های معلول هستند.

رشته روانشناسی چقدر بر روی انتخاب موضوع و شخصیت داستان شما اثر گذاشته است؟

به عمد این رشته را انتخاب کردم تا به طور علمی داستان هایم را بنویسم، علاوه بر آن به انجام مشاوره هم علاقه دارم و هدفم این است که به بچه های معلول مشاوره بدهم تا بتوان به آنها کمک کنم که از گوشه عزلت خود خارج شوند و راه خود را پیدا کنند.

چه اظهار نظرهایی درباره این کتاب انجام شد؟

ایوب بهرامی از اهواز درباره این کتاب نقد و بررسی انجام داد و نظر او درباره این کتاب در یک روزنامه رسمی کشور نیز چاپ شد.

در همین زمینه گلایه ای دارم در این زمینه که آنقدری که کشور مرا با این کتابم می شناسد، عده ای در مرکز خراسان شمالی دومین زادگاهم هنوز نگذاشته اند که علاقمندان به ادبیات داستانی، مرا بشناسند و من حتی به هیچ شب شعری دعوت نمی شوم و نمی دانم چرا؟ اما به دلیل علاقه ای که به شعر دارم به محفل شب شعرهای این شهر می روم و فقط گوش می کنم.

آیا هنگامیکه این کتاب زیر چاپ برده شد، از نقد و عدم استقبال عمومی از این کتاب نگران نشدید؟

وقتی که این کتاب را چاپ کردم، می خواستم بگویم که به یک سطحی رسیده ام که می توانم از اثرم دفاع کنم اما عده ای به من گفتند که این داستان نیست اما می توانستم ثابت کنم که داستان است چون من سبکی را انتخاب کردم که سخت ترین سبک بود (سبک می نی مال ) و سبک می نی مال حدود 15 سال است که پا به این عرصه گذاشته است و اثر داستان کوتاه من نیز می نی مال است و من با رمان به این عرصه پا نگذاشتم.

البته خاطر نشان می کنم که عده ای هم به من گفتند که من آدم بی سوادی هستم چون پذیرش این کتاب در این استان ضعیف بود درحالیکه این کتابم در سایر استان ها مورد نقد و بررسی قرار گرفت.

در زمینه شعر چه می سرایید؟

سپید، غزل و رباعی.

درون مایه این اشعار شما چیست؟

اجتماعی ای که عاشقانه است.

آیا کتابی از اشعار شما به چاپ رسیده اند؟

خیر، چون حامی مالی ندارم.

در حال حاضر نوشته هایتان را فقط شعر و داستان کوتاه تشکیل می دهند؟

چند ماهی است که دارم ادبیات نمایشی می خوانم تا نوشته های بعدی ام در زمینه ادبیات نمایشی باشد و البته سوژه ام حتما همین بچه های معلول و استثنایی خواهند بود چون این رسالت بر دوش من است و عقیده دارم که اگر من اینکار را انجام ندهم، پس چه کسی این کار را باید انجام دهد، بنابراین عقیده دارم که بالاخره این بچه ها باید یک تریبونی داشته باشند برای معرفی شدن.

چشم های شما چه دردی را حکایت می کند؟

درد من این است که چرا نباید در جایگاه خودم قرار بگیرم، حرف من این است که اگر در شاخه ادبیات کار کرده ام و در رشته روانشناسی تحصیل کرده ام چرا نباید در جایگاه واقعی ام باشم و صندوق دار آتلیه عکاسی باشم آنهم با دستمزد ناچیز.

حق من است که کار داشته باشم و در جایگاه واقعی ام باشم اما بخاطر معلولیتم نه در بهزیستی و نه در فرهنگ و ارشاد جایی نداشتم.

در تنگناهای زندگی اتان چقدر به خودتان مشاوره می دهید؟

مشاور خوبی برای خودم نیستم، من یک روحیه لجبازی دارم کاری که در پیش بگیرم چه به ثمر برسد یا نرسد کارم را انجام می دهم.

در همین زمینه یک خاطره تعریف کنم و آن این است که من نوشتن داستان را موقعی شروع کردم که در نمایشگاه کتاب تهران در سال 80، در یک غرفه ای کتاب هزارتوهای بورخاست را از جلوی من برداشتند و گفتند که تو اصلا این کتاب را نمی فهمی و این حرف به من برخورد و همان باعث شد که همه کتاب های بورخاست را بخوانم.

من از منع شدن بدم می آید.

دست های من جای پاهایم را گرفت و من دست هایم را دارم که با آنها خیلی از کارها را انجام می دهم اما با این وجود، از وضعیت کنونی اجتماعی و شغلی ام راضی نیستم چون وضع کنونی، جایگاه من نیست.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #