طنز؛

• سه‌شنبه ۲۴ مرداد ۱۳۹۶ ۱۵:۰۳
• کد خبر : 1171447

• اخبار
• سایر رسانه ها

حقیقت امر این است یک عده در این مملکت که از ژن خوب یا پارتی خوب بهره مند هستند یا قوانین جای گیری و حرکت در فضاهای ارزشمند را به خوبی فرا گرفته اند پس از تصدی یک پست چنان به صندلی یا منصب شان تکیه می کنند که گویی این پست را مادر زاد به ارث برده اند و ول کن صندلی نیستند!

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از سلام کمیجان؛ آدم یا قول نمی‌دهد یا وقتی که قول داد دیگر چاره‌ای ندارد و باید پای قولش بایستد. یعنی باید بین قول ما با قول بعضی ها یک تفاوت‌هایی وجود داشته باشد. هر چند ما نه سر پیاز هستیم و نه ته پیاز ولی همین طوری یک عده سایه ما را با تیر می زنند و حالا اگر قول هم بدهیم و عمل نکنیم، فکر کنم به صورت مستقیم ما را هدف گیری کنند!

از مقدمه پرهیز کنم و بروم سر اصل داستان ... از خدا پنهان نیست از شما چه پنهان چندی قبل بنده خدایی از ما قول گرفت راجع به عزل و نصب ها در ادارات ولایت مان هم مطلب بنویسیم. ما هم به این بنده خدا یک «چشم» معمولی گفتیم و سوختیم.

یعنی هفته ای نبود که این شیر پاک خورده ( شاید هم دامداران یا میهن خورده) حدیث و جملات بزرگان راجع به وفای به عهد و قول صدیق و راست کرداری برایمان با پیامک و تلگرام و سایر فرستادنی های مجاز و غیر مجاز نفرستد. هر وقت هم ما را می دید به صورت لسانی یا ایما و اشاره و ... قول شفاهی ما را یادآور می شد. فلذا امشب مجبور شدیم دست به صفحه کلید شویم و راجع به این مقوله درخواستی افاضه کنیم.

حقیقت امر این است یک عده در این مملکت که از ژن خوب یا پارتی خوب بهره مند هستند یا قوانین جای گیری و حرکت در فضاهای ارزشمند را به خوبی فرا گرفته اند پس از تصدی یک پست چنان به صندلی یا منصب شان تکیه می کنند که گویی این پست را مادر زاد به ارث برده اند و ول کن صندلی نیستند!

البته تا اینجای داستان مشکلی نیست ولی گاهی اوقات آدم در این مسیر چیزهایی می بیند یا می شنود که می‌ماند روز است یا شب؟ اصل است یا فیک؟ واقعی است یا تراریخته‌ای؟ و از اینجور مسائل شبه فلسفی – تخیلی که کار دست آدمیزاد می‌دهد و آدم را تا حوالی یأس فلسفی هل می دهد...

یکی از این مسائل زجر آور موعد تودیع این افراد چسبیده به صندلی رخ می دهد. این بزرگواران صاحب منصب در زمان تصدی پست جابجایی نیروها را حق مافوق می دانند و آن را از ضروریات مطلق مدیریت منابع انسانی و در زمره اختیارات مدیریتی بر می شمارند ولی وقتی نوبت به جابجایی خودشان می شود، زمین و زمان را گاز می گیرند و تمام کائنات را با همه ی مخلفاتش زیر سوال می برند تا جلوی این عزل و نصب را بگیرند.

از داشتن آشنا در ادارات کل و وزارتخانه و یونسکو و ... سخن به میان می آورند. با فرماندار و بخشدار و استاندار و نماینده ... فامیل سببی و نسبی می شوند! کلید اطاق را تحویل نمی دهند؛ خلاصه یک لشکر آدم در ادارات مختلف بسیج می کنند و به قولی «الغریق یتشبث به کل حشیش» می کنند تا کسی پست شان را از آنها نگیرد.

دست آخر هم خلایق را هر چه لایق می نامند و فقدان شان را ثلمه ای۱ در نظام اداری کشور قلمداد می کنند! البته نا گفته نماند رئیس جمهور مملکت با چهل میلیون رای هر هشت سال یک بار جابجا می شود، ولی این بزرگواران دوست دارند به قول عمو سیفی مادام العمر(!) ریاست کنند. آدم با دیدن این صحنه یاد دیالوگ ماندگار نمایشنامه معروف رود و مرداب می افتد.

مرداب به رود گفت: چه کردی که زلالی؟ رود گفت: از «تصفیه آب پنج مرحله ای آکواجوی» استفاده کردم. مرداب گفت: خودت را مسخره کن... بگو چه کردی؟ رود گفت: مگر جمله معروف بایزید را نشنیده ای که « آب که دیر ماند به جای خود، بگندد!» روزگاران انوشه و فرخنده...

وحید حاج سعیدی

۱: سوراخ، ترک، رخنه

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #