اخبار داغ

روایت صفر عمادی آزاده و جانباز سرخسی از ۳۰۶۰ روز اسارت؛

رحلت امام، تلخ‌ترین خاطره من از دوران اسارت است/ شکنجه شوخی عراقی‌ها با ما بود

رحلت امام، تلخ‌ترین خاطره من از دوران اسارت است/ شکنجه شوخی عراقی‌ها با ما بود
در اردوگاه عراقی‌ها برای شوخی خودشان و به قولی شوخی شکنجه می‌کردند؛ شکنجه‌ها از کشیدن ناخن پاها با انبردست بود تا رد کردن میله‌داغ از استخوان دست‌وپا، شکنجه به‌وسیله برق و کلاه الکتریکی و آویزان کردن برعکس از سقف که باعث می‌شد خون در مغز جمع شود و فرد به کما برود.
[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از نسیم سرخس، صفر عمادی با ۱۰۲ ماه (۸ سال و ۶ ماه) اسارت در زندان‌های ارتش بعث عراق باسابقه‌ترین آزاده در شهرستان سرخس است. ۲۶ مردادماه سالروز ورود آزادگان سرافراز به ایران اسلامی بهانه‌ای شد تا با آقای عمادی گفتگو کنیم. عمادی در گفتگو با خبرنگار نسیم سرخس، از نحوه اعزام به جبهه، عملیات‌هایی که شرکت کرده است، نحوه اسارت و دوران اسارت، شکنجه‌هایی مانند رد کردن میله‌داغ از استخوان دست‌وپا که در دوران اسارت تحمل کرده است و نحوه آزادی خود می‌گوید.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, نسیم سرخس, نسیم سرخس,

 

,

مشروح گفتگوی تفصیلی نسیم سرخس، با صفر عمادی از آزادگان هشت سال دفاع مقدس شهرستان سرخس به این شرح است:

عمادی (1)

نسیم سرخس: سلام، لطفاً توضیحاتی درباره نحوه اعزام به جبهه بفرمائید.

عمادی: با عرض سلام، من در ۱۵ آذر ۱۳۵۹ به‌عنوان سرباز به جبهه اعزام شدم. دو ماه در مرکز آموزشی ۰۴ بیرجند دوره آموزش سربازی را گذارندم و چون دوره آموزشی ما با شروع جنگ همزمان شده بود مستقیماً بعد از تقسیم با لشکر ۷۷ خراسان به ایلام غرب منطقه صالح‌آباد میمک اعزام شدیم.

 

نسیم سرخس: درباره حضورتان در جبهه بفرمائید. در کدام مناطق و در کدام عملیات‌ها حضور داشتید؟

عمادی: از بهمن‌ماه ۱۳۵۹ تا تیرماه ۱۳۶۰ در ارتفاعات میمک کله‌قندی یک، دو و سه حالت دفاعی داشتیم. در تیرماه سال ۱۳۶۰ جای ما را با نیروهای تازه‌نفس عوض کردند و من پس از مرخصی کوتاهی، به جنوب اعزام شدم. در شهرک چینی‌های ماهشهر دوره‌های آزادسازی آبادان را دیدیم که برای حمله و وارد شدن به جنگ تن‌به‌تن در آبادان روزانه تعدادی از دوره‌دیده‌ها اعزام می‌شدند و به‌صورت جنگ تن‌به‌تن از منطقه بهمن‌شیر وارد آبادان می‌شدند و خیابان به خیابان جنگ تن‌به‌تن داشتیم تا اینکه مناطقی را آزاد کردیم و فضا را برای نیروهای بعدی آماده کردیم. پس از طی این مراحل تصمیم نهایی گرفته شد تا در مهرماه سال ۶۰ حمله گسترده‌ای برای آزادسازی حصر آبادان صورت بگیرد. بعد از آزادی حصر آبادان، عملیات آزادسازی بستان را انجام دادیم.

 

نسیم سرخس: نحوه اسارت شما به چه صورت بود؟

عمادی: پس از آزادسازی بستان، استراحت کوتاه داشتیم که بحث حمله متحدان اعراب مطرح شد و چهار لشکر به فرماندهی چهار رئیس‌جمهور قصد حمله داشتند. تصمیم بر این شد که لشکر ۷۷ طلاییه آمادگی لشکر دشمن که قصد حمله به اهواز را داشتند به هم بزند بنابراین مسئول به هم زدن سیستم دفاعی آن‌ها شدیم. دشمن قصد داشت ساعت ۶ و ۳۰ صبح حمله خود را شروع کند بنابراین برای به هم ریختن آمادگی لشکر دشمن ساعت یک‌شب به دشمن حمله کردیم و آن‌قدر جلو رفتیم که نیروهای پشتیبانی ما دیگر نمی‌توانستند پشتیبانی کنند و در تنگه چزابه در تپه‌های رملی در محاصره قرار گرفتیم و تمام منطقه در دست عراقی­ها افتاد. در آنجا از ناحیه زانوی پای چپ مجروح و سپس اسیر شدم.

صفر عمادی (10)

نسیم سرخس: بعد از اسارت به کجا منتقل شدید؟

عمادی: به علت جراحت زانوی پا، مرا به بهداری پشت جبهه‌های عراق بردند و در آنجا مداوای موقتی انجام دادند و ازآنجا به شهر العماره و سپس با آمبولانس به بغداد فرستادند و در بغداد به مدت سه شبانه‌روز شکنجه شدیم. بعدازآن، توسط صلیب سرخ به اردوگاه عنبر استان الانبار منتقل شدیم. اردوگاه عنبر اولین اردوگاه اسرای ایرانی بود که تا آن موقع ۲۹۰۴ نفر اسیر رابه ثبت رسانده بود و من به‌عنوان نفر ۲۹۰۵ شماره خوردم.

 

نسیم سرخس: آیا در مدت ۱۰۲ ماه اسارت فقط در همین اردوگاه عنبر بودید؟

عمادی: خیر، در طول ۱۰۲ ماه اسارت چهار بار اردوگاه من تغییر کرد. ابتدا در اردوگاه عنبر بودم، سپس به اردوگاه موصل و بعدازآن به اردوگاه الرمادی منتقل شدم و درنهایت به اردوگاه عنبر که اولین اردوگاهی بود که من در آن حضور داشتم، منتقل شدم.

 

نسیم سرخس: این انتقال‌ها به چه علت بود؟

عمادی: چند سال در اردوگاه عنبر بودیم که اجازه نمی‌دادند مراسمات عاشورا را برگزار کنیم که علی‌رغم مخالفت عراقی‌ها و شکنجه‌هایی که انجام می‌دادند، ما این مراسمات را برگزار می‌کردیم تا اینکه به شب تاسوعا رسیدیم و بعثی‌ها در آن شب آن‌چنان بچه‌ها را مورد ضرب و شتم قرار دادند که تمام اسرا اعتصاب غذا کردند و کار به‌جایی رسید که نفربرها را پشت سیم‌خاردارها قرار دادند و مستقیم به سمت آسایشگاه‌ها تیراندازی می‌کردند و اسرا مجبور شدند کف آسایشگاه دراز بکشند.

 

سه روز به خاطر همین قضیه اعتصاب غذا کردیم و روز چهارم و پنجم، نماینده صلیب سرخ وارد اردوگاه شد و پرسیدند خواسته شما چیست؟ گفتیم خواسته ما همین بود که ما مراسم دهه محرم را برگزار کنیم که شما نگذاشتید. آن‌ها بعدازاین قضیه به قول خودشان به دنبال شناسایی شورشیان افتادند؛ گرچه به قول آن‌ها ما شورشی بودیم؛ اما در حقیقت از ارزش‌های خودمان دفاع می‌کردیم. حدود ۶۰۰ نفر را به فرماندهی حاج‌آقای ابوترابی به‌عنوان شورشی، آشوب گر و پیرو خط اصلی آیت‌الله خمینی شناسایی کردند و ۶۰۰ نفر را از هم جدا کردند و به اردوگاه‌های مختلف فرستادند که من نیز جزو آن‌هایی بودم که به اردوگاه موصل منتقل شدم. اردوگاه من از اول اسفند ۱۳۶۰ که اسیر شدم تا اول شهریور ۱۳۶۹ که آزاد شدم چهار بار به علت شورشی بودن تغییر کرد.

 

صفر عمادی (11)

نسیم سرخس: خاطره تلخی که در زمان اسارت دارید چیست؟ وقتی میگویم خاطره تلخ چه چیزی به ذهنتان خطور می‌کند؟

عمادی: تنها خاطر تلخ من شنیدن خبر «رحلت حضرت امام (ره)» است (وقتی حرف از رحلت امام شد اشک از چشمانش جاری شد و بغض گلویش را گرفت).

از غم رحلت امام (ره) چند روز بچه‌ها غذا نخوردند. لحظه‌به‌لحظه از طریق تلویزیون و رادیو، خبر بستری شدن امام و وضعیت جسمانی ایشان را دنبال می‌کردیم. آن‌قدر ناراحت بودیم که حتی عراقی‌ها هم دهنشان بسته‌ شده بود و وقتی برای بهبودی حال امام دسته‌جمعی دعا می‌کردیم، عراقی‌ها هیچ‌چیز نمی‌گفتند.

 

نسیم سرخس: چگونه از رحلت حضرت امام (ره) باخبر شدید؟

عمادی: از طریق بلندگوهای اردوگاه اعلام کردند و خبر رحلت امام آن‌چنان همهمه‌ای در اردوگاه پیچید که نگهبان‌ها به دیوارها چسبیدند و تکان نمی‌خوردند. تمام بچه‌ها واقعاً ناراحت بودند.

 

نسیم سرخس: خاطره شیرینی که دارید چیست؟

عمادی: هر زمانی که قطعه‌ای از ایران اسلامی از دست بعثی‌ها آزاد می‌شد و خبرش به ما می‌رسید، شیرین ترین خاطره برای ما بود. زمانی که آتش‌بس اعلام شد، صحبت همگی این بود که ایران پیروز شد و ایران آن‌قدر جلو رفت که حتی وارد عراق هم شده بود.

 

نسیم سرخس: در اردوگاه‌ها با شما چگونه برخورد می‌کردند؟

عمادی: وارد هر اردوگاهی که می‌شدیم یک تونلی وجود داشت به نام «تونل وحشت». همه را به‌صف می‌کردند و از تونل عبور می‌دادند و با باطوم، کابل و بعضاً با لگد به قول خودشان از ما پذیرایی می‌کردند تا از این طریق زهرچشمی نشان داده باشند. وقتی از تونل وحشت عبور می‌کردیم ابتدا یک کابل به شکم می‌زدند به‌محض اینکه خم می‌شدیم تا درد شکم را تحمل کنیم کابل بعدی را روی کمر و گردن ما می‌زدند و به خاطر درد کمر و گردن وقتی راست می‌ایستادیم با لگد و باطوم شروع می‌کردند به زدن و این قصه تا پایان تونل وحشت ادامه داشت و اگر دراین‌بین از حال می‌رفتی از صف خارج می‌کردند و یک‌گوشه می‌انداختند. کسانی که بالای تونل ایستاده بودند تا اسرا را بزنند همه رزمی‌کار بودند.

 

در اردوگاه حمل کتاب دعا و امثال آن ممنوع بود و حمل کردن آن مانند جرم حمل سلاح محسوب می‌شد.

عمادی (2)

نسیم سرخس: چه شکنجه‌هایی توسط بعثی‌ها انجام می‌شد؟

عمادی: در اردوگاه عراقی‌ها برای شوخی خودشان و به قولی شوخی شکنجه می‌کردند. شکنجه‌ها از کشیدن ناخن پاها با انبردست بود تا رد کردن میله‌داغ از استخوان دست‌وپا، شکنجه به‌وسیله برق و کلاه الکتریکی و آویزان کردن برعکس از سقف. باعث می‌شد فرد بدون اینکه بفهمد چه می‌گوید به برخی چیزها اعتراف کند و اعترافاتی که از این طریق می‌گرفتند را با اعترافاتی که به‌صورت عادی گرفته بودند مطابقت می‌دادند. شکنجه از طریق آویزان کردن برعکس از سقف باعث می‌شد خون در مغز جمع شود و فرد به کما برود.

 

نسیم سرخس:­ شما چه شکنجه‌هایی شدید؟

عمادی: ناخن‌های تمام انگشتان پای من را با انبردست درآوردند. میله‌داغ از داخل پایم رد کردند، من را از سقف به‌صورت برعکس آویزان کردند که نهایتاً چند روزبه کما رفتم. تنها شکنجه‌ای که روی من انجام ندادند شکنجه با برق بود.

 

نسیم سرخس: آزادی شما به چه صورت بود؟

عمادی: زمانی که تعویض اسرا توسط صلیب سرخ قطعی شد، صدام دستور داد تعویض اسرا را از قدیمی‌ترین اردوگاه‌ها شروع کنند و به هر اسیر یک لباس تمیز و یک قرآن بدهند و طبق توافقی که شده بود عراق اسرای ایرانی را به کربلا و نجف ببرد و ایران نیز اسرای عراقی را به مشهد، قم و شیراز. زمان انتقال ما که شد، ساعت یک‌نیمه شب اتوبوس وارد اردوگاه عنبر شد تا ما را به کربلا ببرد. اولین زیارت ما کربلا بود و زیارت دوم ما نجف که توفیق شد ناهار مهمان حرم حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) باشیم. در این سفر همه‌چیز معنوی و خوب بود؛ اما یک بخش از این سفر خیلی برای ما به‌خصوص برای اسرایی که تشکیل خانواده داده بودند تلخ و سخت بود. زمانی که از بین‌الحرمین عبور می‌کردیم، عرب‌ها به همراه فرزندانشان برای دیدن ما صف کشیده بودند و وقتی اسرایی که صاحب فرزند بودند؛ اما سال‌ها بود فرزندان خود را ندیده بودند با آن صحنه مواجه شدند و بچه‌ها را دیدند به یاد فرزندان خودشان افتادند و شروع کردند به گریه کردن واقعاً صحنه عجیبی بود واقعاً دیدن آن لحظه سخت و ناراحت‌کننده بود.

 

صفر عمادی (13)

نسیم سرخس: چه چیزهایی در زمان اسارت تجربه کردید و از اسارت یاد گرفتید؟

عمادی: صبر، تحمل، پایبندی به اعتقادات، چیزهایی است که در زمان اسارت یاد گرفتم. اینکه چه کسی هستیم؟ برای چه آمدیم؟ به کجا می‌خواهیم برویم؟ این سؤالات در زمان اسارت شعار من بود و ذهن من را به‌شدت درگیر کرده بود.

 

تحصیلات من قبل از اسارت سوم ابتدایی بود؛ اما دوران اسارت برای من یک دانشگاه بود. در حد توان با قواعد و ادبیات فارسی یاد گرفتم. زبان انگلیسی را در حد خواندن، نوشتن و ترجمه یاد گرفتم و در سال‌های پایانی اسارت کمی با زبان آلمانی آشنا شدم. در زمان اسارت به‌هیچ‌وجه ناامید نبودیم. همیشه امیدوار به آینده بودیم و هدف خاصی را دنبال می‌کردیم.

 

نسیم سرخس: بعد از اسارت چه فعالیتی داشتید؟

عمادی: از سال ۱۳۷۰ نماینده و رابط ستاد آزادگان در شهرستان سرخس بودم و پس از ادغام آن با بنیاد شهید و تشکیل بنیاد شهید و امور ایثارگران به‌عنوان مسئول امور آزادگان شهرستان فعالیت می‌کنم.

 

نسیم سرخس: با تشکر از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید.

عمادی:‌ خواهش می‌کنم، موفق باشید.

 

– حاشیه‌ها:

* زمانی که از آقای عمادی درباره خاطره تلخش در زمان اسارت سؤال کردیم؛ با بغض و اشکی که در چشمش جمع شد و درنهایت بر روی گونه‌هایش جاری شد به‌سختی گفت: «رحلت امام»

** در پایان مصاحبه آقای عمادی پای خود را که از آن میله‌داغ رد کرده بودند و همچنین ناخن‌های انگشتان پایش را که به‌وسیله انبردست کشیده شده بود به خبرنگار ما نشان داد.

*** وقتی عکاس ما خواست از جای کشیده شدن ناخن‌ها به‌وسیله انبردست عکس بگیرد، آقای عمادی اجازه ندادند.

مصاحبه از علی رضا علی صوفی و احسان بابائی

انتهای پیام/

,

مشروح گفتگوی تفصیلی نسیم سرخس، با صفر عمادی از آزادگان هشت سال دفاع مقدس شهرستان سرخس به این شرح است:

, نسیم سرخس,

عمادی (1)

, عمادی (1), عمادی (1),

نسیم سرخس: سلام، لطفاً توضیحاتی درباره نحوه اعزام به جبهه بفرمائید.

, نسیم سرخس: سلام، لطفاً توضیحاتی درباره نحوه اعزام به جبهه بفرمائید., نسیم سرخس,

عمادی: با عرض سلام، من در ۱۵ آذر ۱۳۵۹ به‌عنوان سرباز به جبهه اعزام شدم. دو ماه در مرکز آموزشی ۰۴ بیرجند دوره آموزش سربازی را گذارندم و چون دوره آموزشی ما با شروع جنگ همزمان شده بود مستقیماً بعد از تقسیم با لشکر ۷۷ خراسان به ایلام غرب منطقه صالح‌آباد میمک اعزام شدیم.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس: درباره حضورتان در جبهه بفرمائید. در کدام مناطق و در کدام عملیات‌ها حضور داشتید؟

, نسیم سرخس: درباره حضورتان در جبهه بفرمائید. در کدام مناطق و در کدام عملیات‌ها حضور داشتید؟, نسیم سرخس,

عمادی: از بهمن‌ماه ۱۳۵۹ تا تیرماه ۱۳۶۰ در ارتفاعات میمک کله‌قندی یک، دو و سه حالت دفاعی داشتیم. در تیرماه سال ۱۳۶۰ جای ما را با نیروهای تازه‌نفس عوض کردند و من پس از مرخصی کوتاهی، به جنوب اعزام شدم. در شهرک چینی‌های ماهشهر دوره‌های آزادسازی آبادان را دیدیم که برای حمله و وارد شدن به جنگ تن‌به‌تن در آبادان روزانه تعدادی از دوره‌دیده‌ها اعزام می‌شدند و به‌صورت جنگ تن‌به‌تن از منطقه بهمن‌شیر وارد آبادان می‌شدند و خیابان به خیابان جنگ تن‌به‌تن داشتیم تا اینکه مناطقی را آزاد کردیم و فضا را برای نیروهای بعدی آماده کردیم. پس از طی این مراحل تصمیم نهایی گرفته شد تا در مهرماه سال ۶۰ حمله گسترده‌ای برای آزادسازی حصر آبادان صورت بگیرد. بعد از آزادی حصر آبادان، عملیات آزادسازی بستان را انجام دادیم.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس: نحوه اسارت شما به چه صورت بود؟

, نسیم سرخس: نحوه اسارت شما به چه صورت بود؟, نسیم سرخس,

عمادی: پس از آزادسازی بستان، استراحت کوتاه داشتیم که بحث حمله متحدان اعراب مطرح شد و چهار لشکر به فرماندهی چهار رئیس‌جمهور قصد حمله داشتند. تصمیم بر این شد که لشکر ۷۷ طلاییه آمادگی لشکر دشمن که قصد حمله به اهواز را داشتند به هم بزند بنابراین مسئول به هم زدن سیستم دفاعی آن‌ها شدیم. دشمن قصد داشت ساعت ۶ و ۳۰ صبح حمله خود را شروع کند بنابراین برای به هم ریختن آمادگی لشکر دشمن ساعت یک‌شب به دشمن حمله کردیم و آن‌قدر جلو رفتیم که نیروهای پشتیبانی ما دیگر نمی‌توانستند پشتیبانی کنند و در تنگه چزابه در تپه‌های رملی در محاصره قرار گرفتیم و تمام منطقه در دست عراقی­ها افتاد. در آنجا از ناحیه زانوی پای چپ مجروح و سپس اسیر شدم.

, عمادی:,

صفر عمادی (10)

, صفر عمادی (10), صفر عمادی (10),

نسیم سرخس: بعد از اسارت به کجا منتقل شدید؟

, نسیم سرخس: بعد از اسارت به کجا منتقل شدید؟, نسیم سرخس,

عمادی: به علت جراحت زانوی پا، مرا به بهداری پشت جبهه‌های عراق بردند و در آنجا مداوای موقتی انجام دادند و ازآنجا به شهر العماره و سپس با آمبولانس به بغداد فرستادند و در بغداد به مدت سه شبانه‌روز شکنجه شدیم. بعدازآن، توسط صلیب سرخ به اردوگاه عنبر استان الانبار منتقل شدیم. اردوگاه عنبر اولین اردوگاه اسرای ایرانی بود که تا آن موقع ۲۹۰۴ نفر اسیر رابه ثبت رسانده بود و من به‌عنوان نفر ۲۹۰۵ شماره خوردم.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس: آیا در مدت ۱۰۲ ماه اسارت فقط در همین اردوگاه عنبر بودید؟

, نسیم سرخس: آیا در مدت ۱۰۲ ماه اسارت فقط در همین اردوگاه عنبر بودید؟, نسیم سرخس,

عمادی: خیر، در طول ۱۰۲ ماه اسارت چهار بار اردوگاه من تغییر کرد. ابتدا در اردوگاه عنبر بودم، سپس به اردوگاه موصل و بعدازآن به اردوگاه الرمادی منتقل شدم و درنهایت به اردوگاه عنبر که اولین اردوگاهی بود که من در آن حضور داشتم، منتقل شدم.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس: این انتقال‌ها به چه علت بود؟

, نسیم سرخس: این انتقال‌ها به چه علت بود؟, نسیم سرخس,

عمادی: چند سال در اردوگاه عنبر بودیم که اجازه نمی‌دادند مراسمات عاشورا را برگزار کنیم که علی‌رغم مخالفت عراقی‌ها و شکنجه‌هایی که انجام می‌دادند، ما این مراسمات را برگزار می‌کردیم تا اینکه به شب تاسوعا رسیدیم و بعثی‌ها در آن شب آن‌چنان بچه‌ها را مورد ضرب و شتم قرار دادند که تمام اسرا اعتصاب غذا کردند و کار به‌جایی رسید که نفربرها را پشت سیم‌خاردارها قرار دادند و مستقیم به سمت آسایشگاه‌ها تیراندازی می‌کردند و اسرا مجبور شدند کف آسایشگاه دراز بکشند.

, عمادی:,

 

,

سه روز به خاطر همین قضیه اعتصاب غذا کردیم و روز چهارم و پنجم، نماینده صلیب سرخ وارد اردوگاه شد و پرسیدند خواسته شما چیست؟ گفتیم خواسته ما همین بود که ما مراسم دهه محرم را برگزار کنیم که شما نگذاشتید. آن‌ها بعدازاین قضیه به قول خودشان به دنبال شناسایی شورشیان افتادند؛ گرچه به قول آن‌ها ما شورشی بودیم؛ اما در حقیقت از ارزش‌های خودمان دفاع می‌کردیم. حدود ۶۰۰ نفر را به فرماندهی حاج‌آقای ابوترابی به‌عنوان شورشی، آشوب گر و پیرو خط اصلی آیت‌الله خمینی شناسایی کردند و ۶۰۰ نفر را از هم جدا کردند و به اردوگاه‌های مختلف فرستادند که من نیز جزو آن‌هایی بودم که به اردوگاه موصل منتقل شدم. اردوگاه من از اول اسفند ۱۳۶۰ که اسیر شدم تا اول شهریور ۱۳۶۹ که آزاد شدم چهار بار به علت شورشی بودن تغییر کرد.

,

 

,

صفر عمادی (11)

, صفر عمادی (11), صفر عمادی (11),

نسیم سرخس: خاطره تلخی که در زمان اسارت دارید چیست؟ وقتی میگویم خاطره تلخ چه چیزی به ذهنتان خطور می‌کند؟

, نسیم سرخس: خاطره تلخی که در زمان اسارت دارید چیست؟ وقتی میگویم خاطره تلخ چه چیزی به ذهنتان خطور می‌کند؟, نسیم سرخس,

عمادی: تنها خاطر تلخ من شنیدن خبر «رحلت حضرت امام (ره)» است (وقتی حرف از رحلت امام شد اشک از چشمانش جاری شد و بغض گلویش را گرفت).

, عمادی:,

از غم رحلت امام (ره) چند روز بچه‌ها غذا نخوردند. لحظه‌به‌لحظه از طریق تلویزیون و رادیو، خبر بستری شدن امام و وضعیت جسمانی ایشان را دنبال می‌کردیم. آن‌قدر ناراحت بودیم که حتی عراقی‌ها هم دهنشان بسته‌ شده بود و وقتی برای بهبودی حال امام دسته‌جمعی دعا می‌کردیم، عراقی‌ها هیچ‌چیز نمی‌گفتند.

,

 

,

نسیم سرخس: چگونه از رحلت حضرت امام (ره) باخبر شدید؟

, نسیم سرخس: چگونه از رحلت حضرت امام (ره) باخبر شدید؟, نسیم سرخس,

عمادی: از طریق بلندگوهای اردوگاه اعلام کردند و خبر رحلت امام آن‌چنان همهمه‌ای در اردوگاه پیچید که نگهبان‌ها به دیوارها چسبیدند و تکان نمی‌خوردند. تمام بچه‌ها واقعاً ناراحت بودند.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس: خاطره شیرینی که دارید چیست؟

, نسیم سرخس: خاطره شیرینی که دارید چیست؟, نسیم سرخس,

عمادی: هر زمانی که قطعه‌ای از ایران اسلامی از دست بعثی‌ها آزاد می‌شد و خبرش به ما می‌رسید، شیرین ترین خاطره برای ما بود. زمانی که آتش‌بس اعلام شد، صحبت همگی این بود که ایران پیروز شد و ایران آن‌قدر جلو رفت که حتی وارد عراق هم شده بود.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس: در اردوگاه‌ها با شما چگونه برخورد می‌کردند؟

, نسیم سرخس: در اردوگاه‌ها با شما چگونه برخورد می‌کردند؟, نسیم سرخس,

عمادی: وارد هر اردوگاهی که می‌شدیم یک تونلی وجود داشت به نام «تونل وحشت». همه را به‌صف می‌کردند و از تونل عبور می‌دادند و با باطوم، کابل و بعضاً با لگد به قول خودشان از ما پذیرایی می‌کردند تا از این طریق زهرچشمی نشان داده باشند. وقتی از تونل وحشت عبور می‌کردیم ابتدا یک کابل به شکم می‌زدند به‌محض اینکه خم می‌شدیم تا درد شکم را تحمل کنیم کابل بعدی را روی کمر و گردن ما می‌زدند و به خاطر درد کمر و گردن وقتی راست می‌ایستادیم با لگد و باطوم شروع می‌کردند به زدن و این قصه تا پایان تونل وحشت ادامه داشت و اگر دراین‌بین از حال می‌رفتی از صف خارج می‌کردند و یک‌گوشه می‌انداختند. کسانی که بالای تونل ایستاده بودند تا اسرا را بزنند همه رزمی‌کار بودند.

, عمادی:,

 

,

در اردوگاه حمل کتاب دعا و امثال آن ممنوع بود و حمل کردن آن مانند جرم حمل سلاح محسوب می‌شد.

,

عمادی (2)

, عمادی (2), عمادی (2),

نسیم سرخس: چه شکنجه‌هایی توسط بعثی‌ها انجام می‌شد؟

, نسیم سرخس: چه شکنجه‌هایی توسط بعثی‌ها انجام می‌شد؟, نسیم سرخس,

عمادی: در اردوگاه عراقی‌ها برای شوخی خودشان و به قولی شوخی شکنجه می‌کردند. شکنجه‌ها از کشیدن ناخن پاها با انبردست بود تا رد کردن میله‌داغ از استخوان دست‌وپا، شکنجه به‌وسیله برق و کلاه الکتریکی و آویزان کردن برعکس از سقف. باعث می‌شد فرد بدون اینکه بفهمد چه می‌گوید به برخی چیزها اعتراف کند و اعترافاتی که از این طریق می‌گرفتند را با اعترافاتی که به‌صورت عادی گرفته بودند مطابقت می‌دادند. شکنجه از طریق آویزان کردن برعکس از سقف باعث می‌شد خون در مغز جمع شود و فرد به کما برود.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس:­ شما چه شکنجه‌هایی شدید؟

, نسیم سرخس:­ شما چه شکنجه‌هایی شدید؟, نسیم سرخس,

عمادی: ناخن‌های تمام انگشتان پای من را با انبردست درآوردند. میله‌داغ از داخل پایم رد کردند، من را از سقف به‌صورت برعکس آویزان کردند که نهایتاً چند روزبه کما رفتم. تنها شکنجه‌ای که روی من انجام ندادند شکنجه با برق بود.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس: آزادی شما به چه صورت بود؟

, نسیم سرخس: آزادی شما به چه صورت بود؟, نسیم سرخس,

عمادی: زمانی که تعویض اسرا توسط صلیب سرخ قطعی شد، صدام دستور داد تعویض اسرا را از قدیمی‌ترین اردوگاه‌ها شروع کنند و به هر اسیر یک لباس تمیز و یک قرآن بدهند و طبق توافقی که شده بود عراق اسرای ایرانی را به کربلا و نجف ببرد و ایران نیز اسرای عراقی را به مشهد، قم و شیراز. زمان انتقال ما که شد، ساعت یک‌نیمه شب اتوبوس وارد اردوگاه عنبر شد تا ما را به کربلا ببرد. اولین زیارت ما کربلا بود و زیارت دوم ما نجف که توفیق شد ناهار مهمان حرم حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) باشیم. در این سفر همه‌چیز معنوی و خوب بود؛ اما یک بخش از این سفر خیلی برای ما به‌خصوص برای اسرایی که تشکیل خانواده داده بودند تلخ و سخت بود. زمانی که از بین‌الحرمین عبور می‌کردیم، عرب‌ها به همراه فرزندانشان برای دیدن ما صف کشیده بودند و وقتی اسرایی که صاحب فرزند بودند؛ اما سال‌ها بود فرزندان خود را ندیده بودند با آن صحنه مواجه شدند و بچه‌ها را دیدند به یاد فرزندان خودشان افتادند و شروع کردند به گریه کردن واقعاً صحنه عجیبی بود واقعاً دیدن آن لحظه سخت و ناراحت‌کننده بود.

, عمادی:,

 

,

صفر عمادی (13)

, صفر عمادی (13), صفر عمادی (13),

نسیم سرخس: چه چیزهایی در زمان اسارت تجربه کردید و از اسارت یاد گرفتید؟

, نسیم سرخس: چه چیزهایی در زمان اسارت تجربه کردید و از اسارت یاد گرفتید؟, نسیم سرخس,

عمادی: صبر، تحمل، پایبندی به اعتقادات، چیزهایی است که در زمان اسارت یاد گرفتم. اینکه چه کسی هستیم؟ برای چه آمدیم؟ به کجا می‌خواهیم برویم؟ این سؤالات در زمان اسارت شعار من بود و ذهن من را به‌شدت درگیر کرده بود.

, عمادی:,

 

,

تحصیلات من قبل از اسارت سوم ابتدایی بود؛ اما دوران اسارت برای من یک دانشگاه بود. در حد توان با قواعد و ادبیات فارسی یاد گرفتم. زبان انگلیسی را در حد خواندن، نوشتن و ترجمه یاد گرفتم و در سال‌های پایانی اسارت کمی با زبان آلمانی آشنا شدم. در زمان اسارت به‌هیچ‌وجه ناامید نبودیم. همیشه امیدوار به آینده بودیم و هدف خاصی را دنبال می‌کردیم.

,

 

,

نسیم سرخس: بعد از اسارت چه فعالیتی داشتید؟

, نسیم سرخس: بعد از اسارت چه فعالیتی داشتید؟, نسیم سرخس,

عمادی: از سال ۱۳۷۰ نماینده و رابط ستاد آزادگان در شهرستان سرخس بودم و پس از ادغام آن با بنیاد شهید و تشکیل بنیاد شهید و امور ایثارگران به‌عنوان مسئول امور آزادگان شهرستان فعالیت می‌کنم.

, عمادی:,

 

,

نسیم سرخس: با تشکر از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید.

, نسیم سرخس: با تشکر از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید., نسیم سرخس,

عمادی:‌ خواهش می‌کنم، موفق باشید.

, عمادی:‌,

 

,

– حاشیه‌ها:

, – حاشیه‌ها:,

* زمانی که از آقای عمادی درباره خاطره تلخش در زمان اسارت سؤال کردیم؛ با بغض و اشکی که در چشمش جمع شد و درنهایت بر روی گونه‌هایش جاری شد به‌سختی گفت: «رحلت امام»

,

** در پایان مصاحبه آقای عمادی پای خود را که از آن میله‌داغ رد کرده بودند و همچنین ناخن‌های انگشتان پایش را که به‌وسیله انبردست کشیده شده بود به خبرنگار ما نشان داد.

,

*** وقتی عکاس ما خواست از جای کشیده شدن ناخن‌ها به‌وسیله انبردست عکس بگیرد، آقای عمادی اجازه ندادند.

,

مصاحبه از علی رضا علی صوفی و احسان بابائی

, مصاحبه از علی رضا علی صوفی و احسان بابائی,

انتهای پیام/

,

 

]

به اشتراک گذاری این مطلب!

ارسال دیدگاه