محسن جان با خودم فکر می کنم که تو آیا از جنس مایی؟
از میان همین مردم و به خصوص جوانان برای دفاع از کیان اسلامی بلند شدی؟ از میان همین افرادی که اکثرا مدعی بسته شدن تمام راه ها برای مبارزه با شیاطین درون و بیرون اند؟
از میان جماعتی که مسئولانش به جای دست در دست خدا گذاشتن از شیطان مدد می طلبند؟
از بین مردمی سربلند کردی که بسیاری از آنهاه روزها و شبهاشان غرق در آلودگی و گناه سپری می شود؟
از بین جماعتی که دیگر دست خدا را نمی بینند و به جای ولایت او ولایت ابلیس را برگزیدنند؟
محسن جان چه زیبا به همسرت گفتی : دعا کن شهید بشوم و گویا می دانستی با شهادتت ملت بیدار می شوند که بکشید ما را تا ملت ما بیدارتر شوند..
محسن جان تو به ما آموختی که هر کس سر در کف اطاعت از دوست گذارد پیروز است.
محسن جان این کار تو یعنی قیام تک نفره که عالمی را بیدار کرد…
این یعنی جهاد کبیر…
این یعنی آتش به اختیار…
آه می کشم و به حال و روزت غبطه می خورم که ای کاش جای تو بودم و این حال خوب را با شهادتم به دنیا ارزانی می داشتم.
نوش جانت…
انتهای پیام/