"علی حبیب" تنها بازمانده هنر سفالگری در میناب

تنها سفالگر فعال شهرستان میناب با وجود همه مشکلات همچنان احیاگر هنر بومی و ملی جنوب کشور است.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از میناب جنوب، از آنجایی که هنر سفالگری و صنایع دستی ریشه در فرهنگ بومی و ملی مردمان خطه جنوب بویژه مردم شهرستان میناب دارد، مسئولان باید برای احیا و ترویج این فرهنگ در جامعه بکوشند تا زنگار فراموشی این صنعت کهن از جامعه زدوده شود.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, میناب جنوب,

علی فخاری مشهور به علی حبیب مرد صنعتگر مینابی که همه نام و آوازه آن را شنیده اند و بارها تصاویر دیدنی او از سیمای خلیج فارس و گاهی هم شبکه های اجتماعی و سایت های خبری مشاهده کرده اند.

این صنعتگر کهنسال علیرغم همه مشکلات و بی مهری هایی که از سوی متولیان فرهنگ دوست به وی شده همچنان در ساخت سفال های گلی در شکل و نقش های مختلف یکه تاز بوده و هیچ وقت از کارش خسته و دلزده نمی شود.

توان مضاعف و پشتکار فراوان از شاخصه های این صنعتگر مینابی است،که چشم های هر بیننده ای را به خود جذب می کند.

علی، جایگاه خاصی برای فعالیت در این عرصه ندارد و تنها در کلبه حقیرانه ای که با برگ نخل موریانه خورده درست شده به کار سفالگری مشغول است .

این صنعتگر نیازمند یک جایگاه و بستر مناسبی است که تا کنون در پس قول های داده شده مسئولین هیچ اقدامی برای رفع مشکلات این هنر مند نامی نشده است.

وی در ساخت انواع سفال، کوزه، گدوک، گلدان، اشترکو، گشته سوز و جهله تبحر خاصی دارد، و به تنهایی روزانه انواع ظروف گلی درست می کند.

این صنعتگر، مصالح اولیه ساخت ظروف گلی را از اطراف کلبه خود جمع آوری می کند و شروع به ساختن انواع سفال در شکل و طرح های مختلف می کند.

دستگاهی که این صنعتگر مینابی از آن برای تهیه سفال استفاده می کند کاملا چوبی است و نیازی به برق ندارد و برای چرخاندن این دستگاه از پاهای خود کمک می گیرد، حرکت پاها بر روی صفحه ای که در پائین دستگاه قرار دارد سریع انجام می شود تا یک سفال به شکل و قالب خاصی ساخته شود.

علی فخاری تنها بازمانده صنعتگران روستای حکمی فارغ از مشکلات روزمرگی از هر انگشتش هنر می بارد،شوخ طبع و مهمان نواز است و برای اینکه بتواند شاگردانی در این عرصه تربیت کند نیازمند حمایت دولت و مدیران شهرستان است.

صنعت سفالگری علاوه بر روستای حکمی در روستاهای شهوار و گوربند میناب به واسطه سابقه ی کهن این صنعت طرفدارانی دارد.سفالگران روستای شهوار هنوز به شیوه ای که از نیاکانشان آموخته اند به حرفه ی سفالگری مشغولند این حرفه در این منطقه دارای پیشینه ای 300 ساله دارد.

اگر مسئولان در جهت شکوفایی و ترویج این صنعت کهن از اقشار صنعتگر بومی منطقه حمایت کنند قطعا" آینده صنعت سفالگری این منطقه روز به روز شکوفاتر می شود.