فهم جداسازی مسائل اصلی از مسائل حاشیه‌ای

در میان ده‌ها و صدها مسائل چالشی، که باید در سایه وفاق عمومی و با جد و جهد دولت به نقطه قابل قبولی برسند، به ناگاه طرح مسئله حضور زنان در ورزشگاه‌ها، موجب حیرت کارشناسان و صاحب‌نظران و استراتژیست‌ها شد و همگی معتقدند که اصلی‌سازی فرعی‌ها و غلبه دادن حاشیه‌ها بر متن، مصداق فرار به جلو و اغفال افکار عمومی در نپرداختن به مسائل و مشکلات اساسی کشور است.
 
مطالبه چند درصد از زنان ایرانی حضور در استادیوم است؟
 
موضوع دست چندم ورود زنان به ورزشگاه، بار دیگر باعث غلبه حاشیه بر متن مطالبات زنان شد.
 
 دغدغه بانوان یا مسئله‌سازی رسانه‌ای و جناحی؟!

هرچند وقت یکبار به بهانه‌هایی، آتش تهیه تبلیغاتی توسط رسانه‌های وابسته به جریان اصلاح‌طلب سعی دارند تا افکار عمومی و به طور ویژه اذهان زنان حامی دولت را از خلف وعده‌های انتخاباتی همچون، انتخاب سه وزیر زن در کابینه یا سهم 30 درصدی زنان از پست‌های مدیریتی به حواشی مرتبط با این مسئله منحرف کنند و تا یافتن دستمایه‌های بعدی نفس راحتی بکشند.
 
حکایت حضور زنان در ورزشگاه‌ها و تماشای مسابقات ورزشی دیگر به موضوعی لوس و نخ‌نما برای تبلیغات انتخاباتی تبدیل شده است. این ماجرا که تا چند سال پیش حتی به ذهن بسیاری از خانم‌ها هم خطور نمی‌کرد و در عمل به عنوان یکی از موضوعات دسته چندم اجتماعی محسوب نمی‌شد، به مدد یک پروپاگاندای تمام‌عیار رسانه‌ای به مطالبه قشر خاصی از زنان تبدیل شده است؛ زنانی که نداشتن دغدغه‌هایی همچون دغدغه معاش، ‌بیمه و آینده یا مسئولیت‌های اجتماعی و خانوادگی آنقدر برای‌شان فرصت باقی گذاشته تا متوجه شوند مجوزی برای حضور زنان برای تماشای بازی‌های ملی در ورزشگاه‌ها وجود ندارد.
 
وقتی که جزء کوچک خود را بر کل تحمیل می‌کند!

قاطبه جامعه زنان آنقدر دغدغه دارند که شاید تاکنون و تا پیش از موج‌سازی‌های رسانه‌ای، اصولاً به موضوعی نظیر حضور در ورزشگاه برای تماشای مسابقات ورزشی فکر هم نمی‌کردند، چه رسد به اینکه چنین موضوعی در فهرست مطالبات‌شان قرار بگیرد.
 
 مدد رسانه‌های همسو با دولت باعث می‌شود تا هراز گاه این موضوع به صدر اخبار بیاید تا بدانجا که دستیار ویژه رئیس‌جمهوری در امور حقوق شهروندی در صفحه توییتر خود به منشور حقوق شهروندی اشاره کرد و نوشت: حق همه شهروندان، به ویژه زنان است که به امکانات ورزشی و آموزشی و تفریحات سالم دسترسی داشته باشند و بتوانند با حفظ فرهنگ اسلامی- ایرانی در عرصه‌های ورزشی ملی و بین‌المللی حضور یابند. این سبک از استدلال، یعنی برخورداری بانوان از امکانات ورزشی و حضور در عرصه‌های ورزشی که هیچ‌کسی مخالف آن نیست، چه ارتباطی به حضور دختران و بانوان در ورزشگاه‌ها برای تماشای ورزش مردان و آنان را به‌صورت ابزاری معطل دستخوش تهدیدات اخلاقی و تربیتی کردن دارد؟!
 
شاهد مثال زنده و گویا

جالب‌ترین نکته موجود در ماجرای ورود زنان به ورزشگاه‌ها، بی‌تفاوتی زنان به حضور در مسابقات ورزشی زنان است. مهدی محبی، قائم مقام انجمن آسیب‌شناسی ایران در این باره معتقد است:‌ مسئله ورود خانواده‌ها و زنان به ورزشگاه یک مسئله دست‌چندم اجتماعی است که متأسفانه با برخی رفتارها برجسته می‌شود. وقتی ما حق را ادا نمی‌کنیم و مرتب جلوی حق مانع ایجاد می‌کنیم، موضوع را در جامعه پررنگ‌تر می‌کنیم.
 
 وی در عین حال می‌گوید: درست است که ورزشگاه‌ها دارای ناهنجاری‌هایی هستند، اما آیا همه افرادی که وارد ورزشگاه می‌شوند فعالیت‌های ضد ارزشی و فرهنگی دارند؟ بی‌شک زمانی که یک مرد با زن و فرزند و خواهرش به ورزشگاه می‌رود ناهنجاری از خود بروز نمی‌دهد، اما چه تضمینی وجود دارد که دیگران رعایت کنند و یا این‌که همه دختران و زنان به‌صورت خانوادگی در کنار مردان‌شان بخواهند شرکت کنند؟
 
نامه‌نگاری و حمایت یک ژن خوب از این موضوع  

با این وجود، در حال حاضر اعضای فراکسیون زنان خانه ملت همان خانم‌هایی که سن بازنشستگی پیش ا‌ز موعد زنان را از 42 سال به 50 سال رساندند و به رغم رکورد‌داری مجلس دهم با حضور 17 زن هنوز خروجی مثبتی برای زنان نداشته‌اند، به ماجرای ورود زنان به ورزشگاه که می‌رسد فعال می‌شوند.
 
 یکی از این زنان نماینده، سید فاطمه حسینی است. پیش از این با نطقی جنجالی در حمایت از حقوق نجومی پدر و صرافی شوهرش در خانه ملت و در صحن عمومی مجلس، که اداره هر دقیقه‌اش 300 میلیون تومان هزینه بر می‌دارد، به مردم اعم از زن و مرد معرفی شد. البته نه به عنوان نماینده مردم بلکه به عنوان دختر صفدر حسینی این‌بار وی دست به قلم شده و در نامه‌ای خطاب به سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان در این خصوص می‌پرسد: "تا کنون در راستای فراهم نمودن شرایط مطابق با موازین اسلامی و در شأن بانوان کشورمان جهت حضور در ورزشگاه برای تماشای رقابت‌های ورزشی چه برنامه‌ریزی و اقدامی صورت گرفته است؟"
 
واقع‌بینی، درست‌بینی است، آنچنان‌که معاون می‌بیند

در این میان معصومه ابتکار، معاون تازه‌نفس رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده، به عنوان بالاترین مقام مسئول حوزه زنان در دولت، به مسئله حضور زنان و خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها نگاه واقع‌بینانه‌تری دارد. وی این مسئله را از اولویت‌های اصلی مطالبات زنان نمی‌داند و می‌گوید: "فکر نمی‌کنم ورود به ورزشگاه‌ها مطالبه اصلی بانوان ایرانی باشد. یکی از مطالبات اصلی خانم‌های ایرانی این است که دختران همگام با پسران بتوانند از امکانات ورزشی مناسبی برخوردار باشند. دختران ایرانی به دلیل فقدان امکان ورزش و محرومیت‌هایی که در نقاط مختلف کشور دارند، از مشکلات اسکلتی رنج می‌برند."
 
دغدغه‌هایی که باید در اولویت قرار گیرند 

شاید تعداد کمی از زنان برای حضور در ورزشگاه‌ها دغدغه داشته باشند، که اگر وفق ملاحظاتی این گروه مورد توجه قرار نگیرد، به هیچ جایی بر نمی‌خورد و هیچ خانه و کاشانه‌ای به ویرانی کشانده نمی‌شود، اما در کشور ما هستند ‌زنان سرپرست خانوار که دغدغه‌شان نان شب فرزندان‌شان است و یا زنان خانه‌داری که 15 سالی می‌شود، چشم انتظار حمایت بیمه‌ای هستند.
 
شکم‌سیران و دغدغه نامشخص‌شان

غلامعباس کلباسی، که در رشته دومیدانی فعالیت دارد، حضور زنان و دختران در ورزشگاه مخصوص خودشان را طبیعی و بالاشکال می‌داند و می‌گوید: اینکه دختران و زنان ورزش کنند تا سالم و تندرست باشند، که هیچ‌کسی مخالف نیست، و اینکه در محیط‌های خاص خود به ورزش و تفریح سالم بپردازند که همه موافقند؛ اما آنانی که شعار حضور دختران و زنان در ورزشگاه‌های مختلط را سر می‌دهند، واقعاً چه چیزی را تعقیب می‌کنند؟
 
وی ادامه داد: اگر غرض خاص و منفی در این ایده و شعار نیست، چه اصراری بر تکرار وقایع تلخ هنجارشکنی و ابتذال‌گرایی وجود دارد؟. چرا عده‌ای برای لذائذ پست حیوانی خود قصد به فساد کشاندن محیط‌های ورزشی را دارند که واقعاً از تقدسی قابل احترام برخوردار هستند؟!
 
این همه افتخارات ورزشی بانوان نادیده گرفته نشود

کبرا عباسی، دبیر ورزش و از قهرمانان ورزش‌های رزمی معتقد است: مگر تاکنون دختران این مملکت ورزش نمی‌کردند و از امکانات هرچند ضعیف ورزشی برخوردار نبودند؟ حضور قهرمانانه بانوان محجبه ایرانی در مجامع ورزشی جهان نشانه ابطال مدعیان دروغینی است که از این بهانه می‌خواهند حرمت ورزشگاه‌ها و نجابت بانوی ایرانی را ملعبه شهوت‌رانی خود قرار دهند.
 
علی محمدی‌فر، مربی فوتبال، پرداختن به ورزش بانوان را مبارک دانست و گفت: ما هم مدافع ورزش بانوان آنهم بدور از پرده‌دری و حرمت‌شکنی هستیم و معتقدیم که محیط ورزشی بانوان باید مختص خودشان و با حفظ عفاف و حجاب‌شان باشد. اینکه حضورشان در ورزشگاه‌ها با مردان، موجب آلوده‌سازی محیط ورزشی و بروز فساد به بهانه ورزش خواهد شد، که ما شدیداً مخالف آنیم.
 
عفاف، مقدم بر هرچیز برای بانوان است

فرزاد پورحسینی، پدر چند فرزند ورزشکار، طرح مسائل اخیر پیرامون حضور بانوان در ورزشگاه‌ها را غیرضروری و دغدغه جمعی بی‌درد و حاشیه‌پرداز دانست و اظهار کرد: اگر دختران و زنان محترم و با انگیزه ورزشی مدعی حضور در ورزشگاه می‌بودند، شاید مسائل‌شان قابل بررسی می‌بود، اما انگیزه‌های غیرورزشی این افراد بر کسی پنهان نیست؛ ضمن اینکه نباید فراموش کرد که مشکل اصلی زنان و دختران این موضوعی نیست که این روزها از سوی برخی رسانه‌های جناحی مطرح می‌شود.

 

انتهای پیام/