• سه‌شنبه ۱۸ مهر ۱۳۹۶ ۱۳:۵۸
• کد خبر : 1211088

• اخبار
• سایر رسانه ها

حضرت زینب(س) تنها یک زن درد کشیده و داغ دیده و حتی فقط به عنوان یک مبلغ عاشورایی نیست بلکه می توان از ایشان به عنوان یک فیلسوف بزرگ هنر و زیبایی یاد کنیم ! زیرا او در برابر تمام نظریاتی که در حوزۀ هنر و زیبایی از سقراط تا به امروز – حتی !! – بیان شده است ، حرف تازه و نگاه ویژه و درک جدیدی از هنر و زیبایی ارائه داده که از دید فیلسوفان هنر و زیبایی و از منظر هنرمندان پنهان مانده است !

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از قابوس نامه، در زمان سقراط  سوال « زیبایی چیست ؟!»  موضوعیت پیدا کرد و از « زیبا کیست » ؟! و «چیست »؟! تفکیک شد، سقراط در پاسخ به این پرسش که چگونه اشیای زیبا را می‌شناسد، به آریستیپوس می‌گوید که اشیای زیبا بسیار متعدد و گوناگون هستند و شبیه هم نیستند. یک دونده زیبا شبیه یک کشتی‌گیر زیبا نیست و یک سپر زیبا شبیه یک نیزه زیبا نیست و این نمی‌تواند طور دیگری باشد زیرا یک سپر زمانی زیباست که بتواند خوب محافظت کند و یک نیزه زمانی زیباست که با سرعت بتواند پرتاب شود.

هر چیزی هنگامی زیباست که به نحو مناسب در خدمت هدفش قرار گیرد: "حتی یک سپر طلایی می‌تواند زشت و یک سطل آشغال می‌تواند زیبا باشد اگر اولی به گونه‌ای نامناسب و دومی به طرزی مناسب در راستای هدفش قرار گیرد. زیرا تمام چیزها در رابطه با اهدافی که خوب برگزیده شده‌اند زیبا و خوب هستند و تمام چیزهایی که در رابطه با اهدافشان بد انتخاب شده‌اند، زشت و بد هستند."

در روزگار افلاطون زیبایی شناسی مطرح شد و عمق پیدا کرد .  افلاطون زیبایی را هماهنگی اجزا با کل می‌دانست و آن را به دو نوع زیبایی طبیعت و موجودات زنده و زیبایی هندسه، خط و دایره تقسیم می‌کرد.

او معتقد بود که زیبایی طبیعی نسبی است، در حالی که زیبایی هندسی یا آنچه به دست بشر ساخته می‌شود مطلق است و آنچه در نظریه افلاطون، زیبایی هندسی نامیده شده را لوکوربوزیه زیبایی مهندسی نامیده‌است .

ارسطو فیلسوف سومی است که نظراتش بسیار مهم است آنقدر که توانست دوره ای از تاریخ فلسفه را به نام خود ثبت کند و فیلسوفان مسلمان از آراء اش استفاده کردند .

ارسطو زیبایی را در رساله خطابه تعریف می‌کند؛ « زیبایی چیزی است که به خودی خود ارزشمند است و در عین حال لذت می‌بخشد.» بر این اساس ارسطو تعریف زیبایی را بر دو ویژگی زیبایی بنا نهاد؛ نخست اینکه او زیبایی را به عنوان چیزی که ارزشش ذاتی آن است - و نه در ارتباط با تاثیراتش - تفسیر کرد. ثانیاً او زیبایی را به عنوان چیزی که فراهم آورنده لذت است تعبیر کرد به عبارت دیگر، زیبایی را نه تنها به عنوان چیزی که ارزش دارد، بلکه چیزی تفسیر کرد که موجب لذت و تحسین می‌شود.

بعد از این قله های فلسفه در یونان ، فیلسوفان و نظریه پردازان اسلامی نیز در باب هنر و زیبایی نظر دادند . فیلسوفانی چون ابن سینا ، فارابی ، ملاصدرا ... حتی عرفایی چون مولوی و عطار هم دربارۀ زیبایی صاحب نظر اند اما آنچه فصل مشترک اندیشه ی همۀ این بزرگان است ، این است که زیبایی ، رابطۀ مستقیم دارد با آنچه انسان آن را « خوشایند » می داند !

هم زیبایی مادی و هم زیبایی معنوی ...
هم زیبایی های حسی هم زیبایی های عقلی ...
هم زیبایی های طبیعی هم زیبایی های غیر طبیعی ...

همه و همه گزارش دهنده ی خوشی ها و خوشایندی های انسان است از مظاهر و جلوه ها و نمود های زیبایی ...

هیچ فیلسوفی از این زاویه ، نگاه متفاوتی نداشته و تحقیقا برآنند که ؛ زیبایی،  مطلوب انسان است برای اینکه انسان با دیدنش ، با ادراکش ، با فهمش ، با شنیدن و دیدن و پذیرفتنش لذت می برد.

تا اینجای بحث نه ما نکتۀ متفاوتی ارائه داده ایم نه مجموع فلاسفه حرف حیرت انگیزی زده اند. اگرچه باریک بینی و ظرافت نگاه های این بزرگان و اندیشمندانی چون هگل ، کانت ، دکارت ، شوپنهاور و ... قابل تقدیر و ستایش است اما قرار است ما به یکی از شخصیت های تاریخ اسلام ، نه به عنوان یک انسان الهیاتی ، نه به عنوان یک عالم دینی و نه حتی به عنوان یک مبارز سیاسی و زن فعال  اجتماعی ، بلکه به عنوان یک فیلسوف بزرگ زیبایی نگاه متفاوتی داشته باشیم .

این فیلسوف عالی قدر حضرت زینب کبری (س) است !!
از اینجا به بعد به او نه به چشم یک زن درد کشیده و داغ دیده و نه حتی به عنوان یک مبلغ عاشورایی بلکه به عنوان یک فیلسوف بزرگ هنر و زیبایی یاد می کنیم ! زیرا او در برابر تمام نظریاتی که در حوزۀ هنر و زیبایی از سقراط تا به امروز – حتی !! – بیان شده است ، حرف تازه و نگاه ویژه و درک جدیدی از هنر و زیبایی ارائه داده که از دید فیلسوفان هنر و زیبایی و از منظر هنرمندان پنهان مانده است !

به گواهی تاریخ ، ما زینبی را می شناسیم که ؛
1 . در مکتب علی و فاطمه و حسن و حسین پرورش پیدا کرده است و جزو اهل علم و فضل و جزو محدثیین و مفسرین روزگار محسوب می شود . کسی است که شهادت را هنر مردان خدا می داند و معتقد به هنر شهودی است زیرا او در شهودخانۀ علی و فاطمه پرورش پیدا کرده است و در هنر خطابه به فصاحت و بلاغت علی و فاطمه فرزندان ارشدشان -  حسن و حسین – سخن می گوید و خطبه می خواند.

خطبه ای که یزید را به تحیر وا می دارد. یزدی که خود هنرشناس است، شاعر است و بلیغ سخن می گوید اگرچه این همه هنر را در خدمت وصف شراب و زنان هرزه و قمار گرفته است ! و این تفاوت بزرگ هنر است از دیدگاه هنرمند و فیلسوف هنری چون زینب (س) و یزید ابن معاویه !!

در تاریخ نقل شده است که در کاخ یزید، زینب(س) سخنرانی هنرمندانه و بلیغی ایراد کرد که غیر از هنر شهودی نمی توان چیزی به آن گفت زیرا با وجود آن همه درد فقط عبارات شهودی است که بر زبان می نشیند و همه را تحت تاثیر قرار می دهد . به تعبیر مصطلح در شعر و شاعری انگار روح القدس است که به زینب القاء می کند.

عباراتی شعر گونه را ... پس زینب هنرمندی است که دردها و رنج هایش را به زبان پدری اش بیان می کند ... آنچه به عنوان زبان فوق بشر ودرجه ای پایین تر از زبان وحی از آن یاد می شود. ( این تعبیر را در مورد نهج البلاغه گفته اند اما می توان آن را به خطبۀ زینب کبری (س) نیز تعمیم داد .)

فصاحت و بلاغت زینب را وقتی می توانیم بهتر بفهمیم که هنر شهودی را بهتر بفهمیم . هنری که جوششی است اما جوششی که از چشمه ای زلال برمی خیزد . چشمۀ دردهای والا ، رنج های مقدس و بصیرتی نافذ که همه در وجود زینب بود و به شکل کلمات از زبانش جاری شد.

در کتاب شریف لهوف و ایضا برخی مقاتل از جمله مقتل ابن مخنف آمده که؛
«« زینب دختر علی بن ابی طالب ـ علیه السّلام ـ برخاست و گفت: «سپاس خدای را که پروردگار جهانیان است و درود خدا بر پیغمبر ـ صلی الله علیه و آله ـ و همة خاندان او باد. راست گفت خدای سبحانه که فرمود: «سزای کسانی که مرتکب کار زشت شدند زشتی است، آنان که آیات خدا را تکذیب کردند و به آن ها استهزاء نمودند.» ای یزید آیا گمان می بری این که اطراف زمین و ‌آفاق آسمان را بر ما تنگ گرفتی و راه چاره را بر ما بستی که ما را به مانند کنیزان به اسیری برند، ما نزد خدا خوار و تو سربلند گشته و دارای مقام و منزلت شده ای، پس خود را بزرگ پنداشته به خود بالیدی، شادمان و مسرور گشتی که دیدی دنیا چند روزی به کام تو شده و کارها بر وفق مراد تو می چرخد، و حکومتی که حق ما بود در اختیار تو قرار گرفته است؟؟ آرام باش، آهسته تر. آیا فراموش کرده ای قول خداوند متعال را «گمان نکنند آنان که کافر گشته اند این که ما آنها را مهلت می دهیم به نفع و خیر آنان است، بلکه ایشان را مهلت می دهیم تا گناه بیشتر کنند و آنان را عذابی باشد دردناک !

آیا این از عدالت است ای فرزند بردگان آزاد شده (رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ ) که تو، زنان و کنیزگان خود را پشت پرده نگه داری ولی دختران رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ اسیر باشند؟ پرده حشمت و حرمت ایشان را هتک کنی و صورتهایشان را بگشایی، دشمنان آنان را شهر به شهر ببرند، بومی و غریب چشم بدانها دوزند، و نزدیک و دور و وضیع و شریف چهرة آنان را بنگرند در حالی که از مردان و پرستاران ایشان کسی با ایشان نبوده و چگونه امید می رود که مراقبت و نگهبانی ما کند کسی که جگر آزادگان را جویده و از دهان بیرون افکنده است؟ و گوشتش به خون شهیدان نمو کرده است؟ (کنایه از این که از فرزند هند جگر خوار چه توقع می توان داشت) چگونه به دشمنی با ما نشتابد آن کسی که کینه ما را از بدر و احد در دل دارد و همیشه با دیدة بغض و عداوت در ما می نگرد؟ آنگاه بدون آن که خود را گناهکار بدانی و مرتکب امری عظیم بشماری این شعر می خوانی

فاهلوا و استهلوا فرحاً ثم قالوا یا یزید لا تشل ...
و با چوبی که در دست داری بر دندانهای ابی عبدالله ـ علیه السّلام ـ سید جوانان اهل بهشت می زنی. چرا این شعر نخوانی حال آن که دل های ما را مجروح و زخمناک نمودی و اصل و ریشة ما را با ریختن خون ذریة رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ و ستارگان روی زمین از آل عبدالمطلب بریدی، آنگاه پدران و نیاکان خود را ندا می دهی و گمان داری که ندای تو را می شنوند؟! زود باشد که به آنان ملحق شوی و آرزو کنی کاش شل و گنگ بودی نمی گفتی آنچه را که گفتی و نمی کردی آنچه را کردی.

بارالها بگیر حق ما را و انتقام بکش از هر که به ما ستم کرد و فرو فرست غضب خود را بر هر که خون ما ریخت و حامیان ما را کشت.

ای یزید! به خدا سوگند نشکافتی مگر پوست خود را، و نبریدی مگر گوشت خود را و زود باشد که بر رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ وارد شوی در حالتی که بر دوش داشته باشی مسئولیت ریختن خون ذریة او را، و شکستن حرمت عترت و پاره تن او را، در هنگامی که خداوند جمع می کند پراکندگی ایشان را، و می گیرد حق ایشان را «و گمان مبر آنان را که در راه خدا کشته شدند مردگانند، بلکه ایشان زنده اند و نزد پروردگار خود روزی می خورند.»

و کافی است تو را خداوند از جهت داوری و کافی است محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ تو را برای مخاصمت و جبرئیل برای یاری او و معاونت.

و بزودی آن کس که کار حکومت تو را فراهم ساخت و تو را بر گردن مسلمانان سوار نمود، بداند که پاداش ستمکاران بد است و در یابد که مقام کدام یک از شما بدتر و یاور او ضعیف تر است. و اگر مصایب روزگار مرا بر آن داشت که با تو مخاطبه و تکلم کنم ولی بدان قدر تو را کم می کنم و سرزنش تو را عظیم و توبیخ تو را بسیار می شمارم، این جزع و بی تابی که می بینی نه از ترس قدرت و هیبت توست، لکن چشمها گریان و سینه ها سوزان است.

چه سخت و دشوار است که نجیبانی که لشکر خداوندند به دست طلقاء (آزاد شدگان) که حزب شیطانند، کشته گردند و خون ما از دستهایشان بریزد، و دهان ایشان از گوشت ما بدوشد و آن جسد های پاک و پاکیزه را گرگهای بیابان سرکشی کنند، و کفتارها در خاک بغلطانند (کنایه از غربت و بی کسی آنها). ای یزید! اگر امروز ما را غنیمت خود دانستی زود باشد که این غنیمت موجب غرامت(ضرر) تو گردد در هنگامی که نیابی مگر آنچه را که از پیش فرستاده ای، و نیست خداوند بر بندگان ستم کننده، به خدا شکایت می کنیم و بر او اعتماد می نماییم.

ای یزید! هر کید و مکر که داری بکن، هر کوشش که خواهی بنمای، هر جهد که داری به کار گیر، به خدا سوگند هرگز نتوانی نام و یاد ما را محو کنی، وحی ما را نتوانی از بین ببری، به نهایت ما نتوانی رسید، هرگز ننگ این ستم را از خود نتوانی زدود، رای توست و روزهای قدرت تو اندک و جمعیت تو رو به پراکندگی است،‌در روزی که منادی حق ندا کند که لعنت خدا بر ستمکاران باد.

سپاس خدای را که اول ما را به سعادت و مغفرت ثبت کرد و آخر ما را به شهادت و رحمت فائز گرداند، از خدا می خواهیم که ثواب آنها را کامل کند و بر ثوابشان بیفزاید، و برای ما نیکو خلف و جانشین باشد، که اوست خداوند رحیم و پروردگار ودود، و ما را کافی در هر امری و نیکو وکیل است... »

باری ؛ ما از کنار زینب (س) به سادگی عبور کرده و به تعبیر مرحوم شریعتی او را بعد از واقعه ی عاشورا گم می کنیم ! اما حقیقت این است  که می توان از زوایای مختلف به این وجود سراسر نور نگاهی نو و متفاوت داشته باشیم .

ما در این نوشته و گفتار کوتاه  بر چشم عینک زیبایی شناسی زده و زینب را از ااین منظر نگاه می کنیم و می بینیم که زیبایی و هنر در نگاه زینب (س) بسیار متفاوت است با آنچه تمام فیلسوفان هنر در طول قرن ها بیان داشته اند و آن عبارت نورانیِ وحی گونه که از زبان زینب جاری شده است و ما بارها خوانده ایم و شنیده ایم اما به عمق استتیک آن توجه نکرده ایم این عبارت است که « ما رایت الا جمیلا » من جز زیبایی چیزی ندیدم.

2 . حرف نو و تازه و قابل تامل زینب (س) که جنبه ی فلسفی ( فلسفه ی هنر و زیبایی شناسی ) دارد همین عبارت نورانی است و همین عبارت است که به وسیلۀ آن می توانیم زینب را در شمار فیلسوفان هنر و زیبایی بر شمرده و حرف تازۀ او را در برابر بسیاری از مکاتب فلسفۀ هنر و زیبایی علم کرده و با افتخار بگوییم ما زین پس فلسفۀ تازه ای در هنر و زیبایی داریم و ضمن احترام و استفاده از نظر نظریه پردازان هنر و زیبایی از سقراط تا امروز در شرق و غرب عالم – خود را وابسته به جریانی تازه در فلسفه ی هنر می بینیم که نگاهی تازه به زیبایی دارد چنان که در مرگ هم زیبایی می بیند و نه مرگی عادی !

بلکه اولا از مرگی سخن می گوید که عین شهود است و آن را شهادت می دانیم . ثانیا نه مرگ یک تن و دو تن و یک خانواده ... بلکه شهادت ، مرگ و اسارت و دریده شدن و مثله گشتن و لگد مال شدن و پاره شدن گلوی کودک و بریده شدن سر نزدیکان و کتک خوردن زنان و کودکان وشهادت برادران و فرزندان و فرزندان برادران و یتیمی دخترکان و مرگ یارانی صدیق و دشتی سراسر سرخ از خون عاشقانی عاقل و عاقلانی عاشق و  هزاران بلا و رنج که در یک روز بر سر یک گروه خاص آمده و شاهدش یک زن زیبایی شناس است به نام زینب و او در مقام یک فیلسوف عالی قدر هنر و زیبایی از این همه رنج  درد به عنوان زیبایی یاد می کند . !!! سبحان الله !!!!!

بنابر این شهادت – که هنر مردان خداست با قرائت زینبی به زیبایی تعبیر می شود و این همان گمشده ی مکاتب فلسفی و زیبایی شناسی است که همه چیز را دنیایی ، لذت بخش برای روح و نهایتا طبیعی تعریف می کنند.

بعد از فتح کربلا – که رسانه های اموی از آن به عنوان فتح الفتوح یاد می کردند - «عبیدالله بن زیاد» در کاخ خود دیدار عمومی ترتیب داده بود و دستور داده بود تا سر بریده امام حسین ـ علیه السّلام ـ را در برابرش بگذارند.

آنگاه زنان و کودکان را وارد کاخ نمودند. به گواهی تاریخ ،  زینب کبری ـ سلام الله علیها ـ در حالی که کم ارزش‎ترین لباس‎های خود را به تن داشت در حالی که زنان و کنیزان اطراف او را گرفته بودند، به صورت ناشناس وارد مجلس شد و بی‎اعتنا به دستگاه ابن زیاد، درگوشه‎ای نشست. عبیدالله چشمش به او افتاد و شکوه و متانت او توجه ابن زیاد را به خود جلب کرد.  پس پرسید: «این زن که خود را کنار کشیده و دیگر زنان گردش جمع شده‎اند کیست؟!

زینب پاسخ نگفت. عبیدالله سؤال خود را تکرار کرد. یکی از کنیزان گفت: «او زینب ـ سلام الله علیها ـ دختر فاطمه دختر پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ است»

عبیدالله رو به زینب کرد و گفت: «ستایش خدا را که شما خانواده را رسوا ساخت و کشت و نشان داد که آنچه می‎گفتید دروغی بیش نبود.»

زینب پاسخ داد: «ستایش خدا را که ما را به واسطه پیامبر خود (که از خاندان ماست) گرامی داشت و از پلیدی پاک گردانید. جز فاسق رسوا نمی‎شود و جز بدکار، دروغ نمی‎گوید، و بد کار ما نیستیم بلکه دیگرانند‌ (یعنی تو و پیروانت هستید) و ستایش مخصوص خداست.»

ـ دیدی خدا با خاندانت چه کرد؟

ـ جز زیبایی ندیدم! آنان کسانی بودند که خدا مقدّر ساخته بود کشته شوند و آنها نیز اطاعت کرده و به سوی آرامگاه خود شتافتند و بزودی خداوند تو و آنان را (در روز رستاخیز) با هم روبرو می‎کند و آنان از تو، به درگاه خدا شکایت و دادخواهی خواهند کرد، اینک بنگر که آن روز چه کسی پیروز خواهد شد، مادرت به عزایت بنشیند ای پسر مرجانه!

ابن زیاد از این جملات صریح و تند زینب کبری ـ سلام الله علیها ـ بسیار خشمگین شد و خواست تصمیم سوئی بگیرد ولی یکی از حاضران به نام «عمرو بن حُرَیث» گفت: «امیر! این یک زن است و کسی زن را به خاطر سخنانش مؤاخذه نمی‎کند.»
ابن زیاد بار دیگر خطاب به زینب ـ سلام الله علیها ـ گفت: «خداوند دلم را با کشته شدن برادر نافرمانت حسین و خاندان و لشکر سرکش او شفا داد.»

زینب ـ سلام الله علیها ـ فرمود: «به خدا قسم مهتر مرا کشتی، نهال مرا قطع کردی و ریشه مرا در آوردی، اگر این کار مایه شفای توست، همانا شفا یافته‎ای»

پسر زیاد که تحت تأثیر شیوایی کلام زینب قرار گرفته بود، با خشم و استهزاء گفت: «این هم مثل پدرش علی سخن پرداز است؛ به جان خودم پدرت نیز شاعر بود و سخن به سجع می‎گفت.»

زینب فرمود: «زن را با سجع گویی چه کار؟» (حالا چه وقت سجع گفتن است؟)

و ما زینبی چنین محکم و چنین دانشمند و چنین زیبایی شناس و چنین هنرمند و چنین بزرگ را چگونه معرفی کرده ایم ؟!

زینبی خسته از رنج ها که دائما می نالد و غصه می خورد و دائما برای به میدان رفتن هر جوان و برای شهادت هر عزیز بهانه تراشی می کند، وقت تلف می نماید تا بزم برخی مداحان گرم تر شده و گریۀ بیشتری جمع کنند. ( که البته گریۀ برخاسته از معرفت  در جای خودش مقدس ، محترم و ارزشمند و محرک تاریخ است اما حقیقت اندیشۀزینب(س)  نباید در گریۀ بر او محو شود و این است که جای افسوس دارد ! )

3 . در طول تاریخ کم نبودند افرادی که کشته شدند به فجیع ترین شکل ، حتی بدنشان بر روی دار ماند و جسدشان را سوزاندند و ... به عنوان مثال شخصیتی چون حسین منصور حلاج را می شناسیم که یکی از اسطوره های تصوف است. قرن هاست که حماسۀ حلاج ، به عنوان یک اسطوره در تصوف نقل می شود و با تمام ابهاماتی که دارد مورد توجه قرار می گیرد. این توجه و علاقمندی به شخصیت های بزرگ و حفاظت از میراث به جای مانده اگرچه مبارک است اما باید در نظر داشته باشیم که تمام عرفان در شطح گویی ها و تجربه های صوفیانه خلاصه نمی شود، بلکه بر اساس آموزه های اصیل اسلامی ، مفاهیمی چون ولایتمداری ، اطاعت از فرامین الهی ، دستورات رسول و اطاعت از اولوالامر نیز می تواند اصل عرفان باشد و پیوند شریعت و طریقت را برای دریافت حقیقت محکم تر سازد.

و زینب (س) محکم ترین و صبورترین زن تاریخ است که در برابر رنج ها ایستادگی کرد و بجای شیون ، حماسه خواند – به جای شطح سرایی ، پیام رسان کربلا شد و به جای رنجش از زخم های حسین(ع) و یارانش همه را زیبایی معرفی کرد تا تاریخ فلسفۀ هنر و زیبایی بداند که می توان مرگ را زیبا دید ، درد را زیبا دید ، اسارت را زیبا دید و نسلی از هنرمندان را تربیت کرد که برای این همه درد و رنج و کشتن و سربریدن و اسارت کشیدن اثر هنری خلق کرده و زیبا ببینند آنچه را که زینب هم زیبا دید .

بر این اساس هنرمندی که در عرصه ی هنر انقلاب ، خلق ِ اثر می کند و هنر عاشورایی خویش را عرضه می دارد ، وامدار هیچ مکتب و جریانی در فلسفۀ هنر و زیبایی نیست جز فلسفۀ هنر و زیبایی زینبی !

4 . تاریخ فلسفه به ما می گوید که گاه از فیلسوفانی در حد چند جمله باقی مانده اما از دل همان جمله ها مکتب های فلسفی خلق شده است!

تاریخ فلسفه به ما می گوید که در مسئلۀ هنر و زیبایی ، برخی از اندیشمندان – خصوصا غربی – اظهار نظر خاصی نکردند اما از ظرفیت آراء و اندیشه ها شان در زیبایی و هنر استفاده شده و امروز در قالب فلسفۀ هنری خاص از آنها یاد می شود.
... اما ما نتوانستیم از عبارت  « ما رأیت الاّ جمیلاً» در تبیین فلسفۀ یک زن درد کشیده و داغ دیده و نه حتی به عنوان یک مبلغ عاشورایی بلکه به عنوان یک فیلسوف بزرگ هنر و زیبایی یاد می کنیم!

زیرا او در برابر تمام نظریاتی که در حوزۀ هنر و زیبایی از سقراط تا به امروز – حتی !! – بیان شده است ، حرف تازه و نگاه ویژه و درک جدیدی از هنر و زیبایی ارائه داده است که از دید فیلسوفان هنر و زیبایی و از منظر هنرمندان پنهان مانده است !
اما ما نتوانستیم از عبارت  « ما رأیت الاّ جمیلاً» در تبیین فلسفه ی هنر و زیبایی بهره ببریم و آن را نهادینه کنیم تا هنرمند عاشورایی و انقلابی ما بداند که هنرش از کدام چشمه جاری می شود.

در فلسفۀ هنر و زیبایی ، برای ما هر « ایسمی» مبارک ، جذاب و قابل بحث آکادمیک بوده است الا « زینبیسم » ...

در حالی که نگاه زینب به مسئلۀ هنر ( = شهادت در راه خدا ) و زیبایی ( - مارایت الا جمیلا ) را نمی توان در هیچ مکتبی یافت.

این نوع نگاه به هنر و زیبایی ، فقط در اتمسفر حیات طیبۀ زینبی و فقط در هندسه ی معرفتی این بانو قابل مشاهده و ادراک است .

سلام علی قلب زینب الصبور ...

مجتبی طالبی
نویسنده و تهیه کننده صدا و سیمای مرکز گلستان
مدرس و دبیرپژوهشی گروه فلسفه و عرفان اسلامی جامعه المصطفی العالمیه . واحد گرگان

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #
• #