نبود سرویس های رفت و آمد مخصوص نابینایان/ راه پله های ادارات برای نابینایان کابوس است

مسئولان هر کشور باید امکانات موجود در سطح شهر ها را با توجه به حضور نابینایان و سیر اقشار معلول در جامعه طراحی کنند تا آنها هم بتوانند از امکانات موجود در شهر ها استفاده کنند.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از سپاس؛ روشندل اهل دشتی گفت: گرچه در رفت و آمد شهری و حتی بین شهری مردم حریم را نگه داشته و به من احترام می گذارند اما نشستن یک فرد نابینا در ماشینی با تعداد زیاد مسافر سخت و دشوار است، گاهی مجبورم با وجود سختی مسیر های بین شهری در گرمای طاقت فرسا به هنگام رسیدن به مقصد کاملا از هوش می روم.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, سپاس؛ ,

۱۵ اﮐﺘﺒﺮ مصادف با ۲۳ مهر روز ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن و ﻋﺼﺎی ﺳﻔﯿﺪ اﺳﺖ. اﯾﻦ روز در ﺟﻬﺖ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﻪ روﺷﻨﺪﻻن، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت آﻧﻬﺎ و اﯾﺠﺎد ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن از ﻋﺼﺎی ﺳﻔﯿﺪ اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ از ﺳﺎل ۱۹۶۴ ﮐﻪ اﯾﻦ روز ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﺑﺮای ﭘﺎﺳﺪاﺷﺖ دﺳﺘﺎوردﻫﺎی اﻓﺮاد ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ آﯾﺪ.

مسئولان هر کشور باید امکانات موجود در سطح شهر ها را با توجه به حضور نابینایان و سیر اقشار معلول در جامعه طراحی کنند تا آنها هم بتوانند از امکانات موجود در شهر ها استفاده کنند.

در این بین شهرداری ها نقش اساسی در طراحی ساختمان های اداری و استفاده نابینایان از بخش های مختلف اداری را ایفا می کند.

وجود جایگاه های مخصوص افراد نابینا، طراحی راه پله های مخصوص نابینایان، تکریم نابینایان در هنگام مراجعه به ادارات و سرویس رفت و آمد در کلان شهرها برای نابینایان می تواند کمترین خدمات هر شهری برای این قشر در جامعه باشد.

شهرستان دشتی به دلیل قرار گرفتن در اقلیم گرم و خشک استان بوشهر دارای تابستانی گرم و سوزان است و وجود سایبان برای نابینایان در فصل گرم تابستان را برای قشر نابینا ضروری به نظر می رسد.

مریم ذوالفقاری از نابینایان شهر شُنبه که به دلیل عارضه هپاتیت بینایی دو چشم خود را از دست داده است در گفتگو با این پایگاه خبری در مورد مشکلات سر راه نابینایان گفت: متاسفانه هرگاه از شُنبه به مرکز شهرستان می روم در اولین قدم به دلیل نبود سرویس مخصوص نابینایان مجبورم با سرویس های عمومی رفت آمد کنم و این یکی از بزرگترین مشکلات من در زندگی است.

وی افزود: گرچه در رفت و آمد شهری و حتی بین شهری مردم حریم را نگه داشته و به من احترام می گذارند اما نشستن یک فرد نابینا در ماشینی با تعداد زیاد مسافر سخت و دشوار است، گاهی مجبورم با وجود سختی مسیر های بین شهری در گرمای طاقت فرسا به هنگام رسیدن به مقصد کاملا از هوش می روم.

این روشندل شُنبه ای در مورد وضعیت امکانات شهری در مرکز شهرستان دشتی نیز گفت: در مرکز شهرستان هیچ امکانات اختصاصی برای معلولین مانند راه پله های مخصوص نابینایان و معلولین و یا جایگاه انتظار برای آنها طراحی نشده است و این سختی کار نابینایان را در مواجه با مشکلات ادارای دو چندان می کند.

محمد احمدی از نابینایان شهر کاکی هم در گفتگو با این پایگاه خبری در مورد مشکلات نابینایان در شهر خود گفت: متاسفانه در شهر ما امکانات در حد معلولین و نابینایان وجود ندارد و اگر نابینایی بخواهد برای انجام کاری اداری وارد اداره ای شود به تنهایی نمی تواند وارد آنجا شود.

وی در مورد امکانات ورزشی مخصوص نابینایان نیز گفت: متاسفانه سالن های ورزشی برای نابینایان طراحی نشده است و تربیت بدنی هم توجهی به این امر نمی کند، شاید اگر مسئولین کمی خود را جای ما می گذاشتند اندکی از مشکلاتمان را درک می کردند.

طبق قانون عصای سفید ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن ﺣﻖ اﺳﺘﻔﺎده از ﮐﻠﯿﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎت رﻓﺎﻫﯽ ﻣﻌﻤﻮل در ﺟﺎﻣﻌﻪ را دارﻧﺪ، آﻧﺎن ﺣﻖ دارﻧﺪ از ﭘﯿﺎده روﻫﺎ، ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ، ﺑﺰرﮔﺮاه ﻫﺎ و وﺳﺎﯾﻞ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ، ﻗﻄﺎر، اﺗﻮﺑﻮس، اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ، ﮐﺸﺘﯽ، ﻫﺘﻞ، اﻣﺎﮐﻦ ﻋﻤﻮﻣﯽ، ﻣﺮاﮐﺰ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ و ﻣﺬﻫﺒﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ.

اﮔﺮ در ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت، ﻣﺤﺪودﯾﺘﯽ ﺑﺮای اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ ﺗﺴﻬﯿﻼت و اﻣﺎﮐﻦ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮاﮔﯿﺮ ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﯾﺎ ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن در اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺴﻬﯿﻼت ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ، ﻣﺤﺪودﯾﺖ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺣﻘﻮق ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎﻟﻎ را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮد، ﻣﺠﺮم ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد.

شاید این قانون در شهرستانی مانند دشتی کمتر مورد توجه قرار گیرد و این خود یکی از بزرگترین معضلات شهری و از نواقصات یک شهر فرهنگی است، اگر ما ادعای نگین فرهنگی جنوب را داریم باید فرهنگ مواجه باقشر نابینا را هم مانند دیگر فرهگ ها در قاموس اجتماعی خود اضافه کنیم و به آن احترام بگذاریم.

انتهای پیام

]