سقف آسمان سرپناه بازماندگان جنگ اقتصاد/ بی پناهی بیخ گوش مسئولان

چند روزی است از گوشه و کنار شهر میشنویم که چند خانواده مال باخته و کم بضاعت که سرپناه خود را از دست داده اند به پارک تندرستی فردیس آمده و با به پا کردن چادر مسافرتی بساط زندگی جدید را زیر آسمان شهر راه انداخته اند و در انتظار تغییر شرایط هستند .

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به گزارش فردیسان، پارک تندرستی یکی از المان های شهری شهرستان فردیس به شمار می آید که با توجه به وسعت این مجموعه از ظرفیت ها و پتانسیل بالای فرهنگی برخوردار است.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, فردیسان,

چند روزی است از گوشه و کنار شهر میشنویم که چند خانواده مال باخته و کم بضاعت که سرپناه خود را از دست داده اند به پارک تندرستی فردیس آمده و با به پا کردن چادر مسافرتی بساط زندگی جدید را زیر آسمان شهر راه انداخته اند و در انتظار تغییر شرایط هستند .

اگر زمانی برای قدم زدن در پارک پیدا کنیم به راحتی میتوان به چادر های مستقر در این پارک رسید که این افراد به آلاچیق های سرد و بی روح پارک پناه آوردند تا با گرمای مردم و شهروندان به ادامه زندگی و معشیت خود بپردازند و مشکل خود را رفع کنند.

خانواده یکی از این چادر های مستقر بیش از چهار ماه است که در این شرایط امورات خود را می گذراند و طبق شنیده برخی از افراد آگاه حاضر در مجموعه پارک تندرستی با کمک خیری این خانواده به زودی به یک مکان امن منتقل خواهدشد.

گفتنی است یکی از این خانواده شامل چهار فرزند و یک پدر می شود که پدر خانواده در دام بیماری اعتیاد گرفتار است و فرزندان نیز در شغل های کاذب فعالیت دارند؛ همچنین مادر خانواده بیش از یک سال است زندگی خود را رها کرده است.

پایگاه خبری فردیسان گفتگو کوتاه و خواندنی با یکی از خانواده های مستقر در پارک انجام داده است و به تحلیل شرایط و مشکلات مربوط به این خانواده پرداخته است که در ادامه میخوانید؛

“ح.س” پدر خانواده است که در این پارک زندگی می کند او در رابطه با شرایط موجود زندگی اش به خبرنگار ما گفت: بیش از یک ماه است که بی خانمان شده ام و با فرزند و همسرم دراین چادر زندگی میکنیم.

وی با بیان اینکه میزان پس انداز و دارایی ام یک میلیون تومان است، افزود: پیش از این با این پول که در رهن خانه بود زندگی خود را می گذراندم اما در حال حاضر با توجه به افزایش قیمت رهن خانه و شرایط بد اقتصاد نمی توانم یک انباری که حتی برای نگهداری پرندگان هم مناسب نیست اجاره کنم.

این مرد می گوید: امنیت در پارک مهیا نیست و نمیتوان همسر و فرزندم را در پارک رها کنم تا به دنبال کار باشم؛ در یک مکانیکی کارگر هستم و به صورت روز مزد حقوق می گیریم اما بیش از ۴۵ روز است که موفق نشدم به محل کارم بروم و این مدت از حقوق خبری نبوده است و تنها سرمایه مادی با ارزش زندگی م که همان مبلغ یک میلیون تومان رهن بود را استفاده میکنم.

وی در ادامه با ابراز ناراحتی در پاسخ سوالم که آیا مسئولان برای رسیدگی به مشکلاتتان اقدامی کرده اند، گفت: تنها افرادی آمدند که از طرف بهزیستی بودند اما آن ها برای کمک نبودند آمده بودند تا تنها امید این روزهای من و همسرم را از ما بگیرند و به بهزیستی ببرند.

“ح.س” با بیان اینکه تمام زندگی م را صرف حفاظت از فرزند و همسرم خواهم کرد، افزود: اجازه نمی دهیم به جای انجام وظیفه شان امیدم را از من بگیرند من با قطره قطره خونم از فرزندم مواظبت میکنم.

این پدر زحمتکش خاطر نشان کرد:باید پیش از آغاز ساعت کاری امروز از پارک تندرستی بروم به جایی که مشخص نیست وگرنه می آیند و فرزندم را به بهزیستی میبرند.

او در پایان خطاب به مسئولان اظهار داشت: تنها یک مکان امن را در اختیار م قرار دهید تا بتوانم چادر بزنم و با خیال راحت خانواده م را در آنجا تنها بگذارم.

حال جای سوال اصلی این است که چرا اقدامی برای قشر آسیب پذیر جامعه نمیشود تا این افراد از گزند و آسیب خطرات احتمالی جامعه در امان بمانند و بتوانند زندگی سلامتی را طی کنند.

به نظر می‌رسد جدا کردن یک فرزند از آغوش گرم محبت پدر و مادر از فراهم سازی زندگی مناسب برای افراد ساده تر به شمار می آید.

انتهای پیام/

]