خونی که باید به جوش آید!

• جمعه ۱۲ آبان ۱۳۹۶ ۱۲:۳۵
• کد خبر : 1228432

• اخبار
• سایر رسانه ها

باید خونمان به جوش آید از ظلم و ستم، از حکومت طاغوت، از ناحقی و تعدی به خوبان عالم، از رنج بهترین خلق خدا و امام المسلمین. این محبت و مودت به خوبان، دیگر ویژگی و اسما و صفات الهی است که باعث می شود در جمع هایی که این حالت را به وجود می آورد و تقویت می کند حضور یابیم

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از ندای اصفهان عزاداری کجای زندگی و دین ما قرار دارد؟ برای دانستن آن اول باید بفهمیم دین کجای زندگی ما قرار دارد.

چرا خدا ما را آفریده تا اینقدر در سختی زندگی کنیم بعد محرم که می آید می گویند برویم برای امام حسین(ع) سینه بزنیم و من به خودم می گویم این مناسک کجای زندگی من است؟ برای برآورده شدن حاجات خودم آمدم؟ حاجات من از کجا آمده است؟ چرا از طرفی خدا حاجاتی برای من به وجود آورده بعد از آن طرف می گوید از امام حسین و در مجلس اهل بیت حاجات خود را بخواهید.

حسی در من زنده می شود که باید بفهمم خدا از من چه چیز می خواهد و چرا مرا اینطور با این ویژگی ها و این شرایط زندگی به وجود آورده بعد دستور می دهد و مناسک می دهد.
جوابم را در قرآنی که در ذهنم هست جستجو می کنم. می بینم خدا در سیر ظهور خلاقیت و فیاضیت خود انسان را که می آفریند به فرشتگان می گوید آدمی شایسته و بایسته است خلق شود چون فقط انسان قابلیت داشت تمام اسامی خدا را عرضه کند و آیینه تمام نما و خلیفه خدا شود (بقره30 و 31). (اگر دقت کنید اسمای الهی همان صفات و ویژگی های اوست و برای مظهر اسمای او شدن باید آن صفات و ویژگی ها را در خود ایجاد کنیم).

شاید یکی از مهمترین و ضروری ترین اسمای الهی که به آدم داده شد اسم مختار و قدرت انتخاب و اراده بود. این یکی از مهمترین ویژگی های او بود که لازم آمد خدا برای ظهور آن، جهانی با ماده برای انسان خلق کند و او در اسفل السافلین قرار دهد تا انسان در تزاحم هایی که در عالم مادی رخ می دهد قدرت انتخاب بین خوبی و بدی را داشته باشد و کم کم بتواند با این ویژگی مظهر تمام اسمای دیگر الهی شود و این طور خلیفه خدا تربیت شود. موجودی تربیت شود که تفاوتش با خدا فقط در این باشد که خدا خالق است و او مخلوق خالق.

به فعلیت رساندن انسان

پس برای این به دنیا آمدیم تا در رنج و سختی داغدیده و خالص شویم و با انتخاب احسن العمل ها یک یک اسمای الهی را در خود به ظهور برسانیم تا به کمال، مظهر تام اسماءالله شویم. پس برای به فعلیت رساندن قوه های انسان از طریق اختیار و اراده او مراسم و مناسکی از طرف خدا که هادی و شارعِ راه حقیقت است تعبیه شد.

شاید خوب باشد لیستی تهیه کنیم از اسم های بالقوه و استعدادهای انسان که قابلیت به فعلیت رساندن و به ظهور رساندن آنها را دارد، و در لیستی دیگر احکام و مناسک دین را بنویسیم تا بتوانیم بفهمیم هر کدام از احکام و مناسک دین کدام ویژگی های ما را می تواند پرورش دهد تا در هنگام انجام آن مناسک از اهداف آن منحرف نشویم و به رشد خود بهتر و خودآگاهانه کمک کنیم.

به طور مثال می خواهیم برای عزاداری این کار را بکنیم.
ابتدا مطمئن می شویم با تاکیدات ژرف اندیشان و فقیهان در حسن عزاداری ها این عزاداری ها مورد تایید دین است. به طور مثال امام خمینی(ره) تاکید می کنند تکلیف مردم است که دسته های عزاداری را باشکوه بیرون بیاورند و برگزار کنند.
سپس ببینیم چه فوایدی برای این مراسم برای رشد و تعالی انسان از جنبه های مختلف به وجود می آید.
اولین چیزی که در ابتدای امر به ذهن انسان می رسد این است که این دسته ها اظهار مودت و همدردی است با بهترین خلق خدا و امام و مولای خود.

هنگام عزاداری این صحنه های سوزناک در جان انسان می نشیند: تحمل و رنج امام در برابر سنگ دلی قوم خود که جهالت ها و دلبستگی به دنیا و پیروی از هوای نفس، آنها را در برابر نازنین ترین و دوست داشتنی ترین وجود عالم، وحشی می کند و به این حد قساوت قلب از خود نشان می دهند.
ما نباید از این صحنه که نمایانگر چهره واقعی نفس سرکش انسان است به سادگی بگذریم. باید با نشان دادن این صحنه به تمامی جهانیان به آنها بگوییم اگر نخواهیم تحت ولایت الهی در نفس خود و در جامعه قرار بگیریم و رشد کنیم و مظهر اسماء الهی شویم تحت حکومت طاغوت در نفس خود و در جامعه مان قرار می گیریم و آنگاه این صحنه ها بوجود می آید که از زمان هابیل و قابیل تا الان شاهدیم.

باید خونمان به جوش آید!

این غیرت یکی از ویژگی هایی است که باید در خود به وجود بیاوریم. باید خونمان به جوش آید از ظلم و ستم، از حکومت طاغوت، از ناحقی و تعدی به خوبان عالم، از رنج بهترین خلق خدا و امام المسلمین.
این محبت و مودت به خوبان، دیگر ویژگی و اسما و صفات الهی است که باعث می شود در جمع هایی که این حالت را به وجود می آورد و تقویت می کند حضور یابیم.

دیگر اسم او رب و مربی و هادی است پس ما باید هدایتگر و پرورش دهنده خود و دیگران باشیم؛ (توضیح و توصیف این عنوانها با خودتان).
هرچه فکر می کنم اگر بخواهیم همه اسمای الهی که با همین مناسک و آداب در انسان به ظهور و نمایش در می آید را بنویسیم عنوانهای زیادی می شود نوشت.

همچنین من با دید محدود خود از منظر خود می بینم در حالی که قطعا عظمت ها و رازهایی در این هاست که به تصور من در نیاید. هرکس با سعه وجودی بیشتر خود می تواند رمزها و ظرفیت های عظیم تر و لطیف تری درک کند.

بهتر آن است که هرکس با توجه به نیاز و مرحله ای که در سیر رشد خود می بیند، آن اسمی که برای خود نیاز دارد را در هر صحنه پیدا کند و در جهت تقویت آن باشد.

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #