• چهارشنبه ۲۲ آذر ۱۳۹۶ ۱۳:۳۴
• کد خبر : 1256677

• اخبار
• سایر رسانه ها

خیلی از ما هنوز صدای مرد " ریزه نان " فروش و چرخ دستی اش را که همواره به زحمت آن را هل می‌د‌اد، به یاد داریم. مردی که با فریاد زدن در کوچه پس کوچه‌های شهر و روستا نان خشک منازل را جمع‌آوری می‌کرد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از آفتاب دل، خیلی از ما هنوز صدای مرد " ریزه نان " فروش  و چرخ دستی اش را که همواره به زحمت آن را هل می‌د‌اد، به یاد داریم. مردی که با فریاد زدن در کوچه پس کوچه‌های شهر و روستا نان خشک منازل را جمع‌آوری می‌کرد.

در قدیم چنین مشاغلی به دلیل دور ریز نان رونق زیادی داشت و دست هم زیاد بود. با این‌که امروزه کیفیت پخت نان به دلیل استفاده نکردن از جوش شیرین بالا رفته اما هنوز هم دور ریز نان وجود دارد و نان خشکی‌ها در شهر فعالند.

عبدالله مرادی سال‌های طولانی است که از محله‌ها نان خشک جمع آوری می‌کند.

وی هر روز به انبار ضایعات واقع در خیابان عباس آباد سنندج می‌رود و چرخ‌دستی‌خود را به همراه ترازو و گونی‌های خالی از گوشه حیات بر می‌دارد و به سمت محله‌های همیشگی راهی می‌شود.

پیرمرد که سال‌های‌زیادی تا بازنشستگی فاصله ندارد، می‌گوید: چند سال است که در این شغل مشغول هستم. در گذشته از ابتدای صبح تا آخر شب کار می‌کردم اما حالا به دلیل کهولت سن کمتر برای جمع‌آوری نان خشک به محله‌ها می‌روم.

وی با اشاره به این‌که طی سال‌های گذشته دورریز نان مردم کاهش پیدا کرده است، می‌گوید: در گذشته وقتی که برای جمع‌آوری نان می‌رفتیم زودتر از الان به هدف روزانه خود دست میافتیم اما الان در برخی از روزها اگر صبح تا شب کار کنیم 40کیلو نان خشک جمع می‌کنیم. گاهی اوقات نیز با وجود تلاش بسیار موفق به جمع‌آوری حتی یک کیلو نان هم نمی‌شویم و تنها به جمع‌‌آوری کارتون و پلاستیک اکتفا می‌کنیم.

وی با بیان این‌که در برخی از مواقع شاهد این هستیم که نان را با بسته‌ای که خرید کرده‌اند، جلوی در منزل می‌گذارند، می‌گوید: در زمان ما برای نان حرمت قائل بودند و وقتی نانی را روی زمین می‌دیدند آن را بوسیده و در گوشه‌ای جای می‌دادند اما الان برای نان حرمتی قائل نیستند تا جایی که نان را با بسته بیرون می‌گذارند. شاید هم دلیل این امر راحتی زندگی امروز باشد. چرا که در زمان جوانی ما همانند امروز مواد غذایی زیادی وجود نداشت و نان اصلی‌ترین غذا‌بود که خودمان به زحمت گندم آن را تهیه و پس از آسیاب نان درست می‌کردیم.

نان خشکی که در سال میلیاردها تومان به اقتصاد کشور ضرر و زیان می‌رساند، چرا باید تا این حجم اضافه بیاید؟ شاید بهتر است که مسئولان مربوطه برای این مشکل چاره‌جویی کنند. چه کسی به مغازه‌های طویل و عریض جمع‌آوری و خرید نان خشک در همین شهر سنندج و یا دیگر شهرها در استان‌ها مجوز فعالیت می‌دهد؟ آیا این فعالیت یک شغل به حساب می‌آید و دارای شناسنامه شغلی و صنفی است؟ چرا نباید مسئولان بهداشتی در فعالیتی این چنینی که به سلامتی مردم آسیب می‌زند دخالت و نظارت نداشته باشند؟ و بالاخره هزاران تن نان خشکی که با ده‌ها ماشین از شهر خارج می‌شود صرف چه امری می‌شود؟

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #