در گفتگو با پرستار تبریزی مطرح شد؛

• سه‌شنبه ۰۳ بهمن ۱۳۹۶ ۱۶:۵۹
• کد خبر : 1286080

• اخبار
• سایر رسانه ها

یک پرستار تبریز با گلایه از عملکرد دولتمردان و مسئولین می‌گوید؛ ۱۱ سال از تصویب قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری سپری‌شده، اما تاکنون اجرایی نشده و این قانون همچنان خاک می‌خورد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از تبریز بیدار ، تمامی مشاغل به نوعی دارای اهمیت و احترام هستند و وجودشان برای جامعه ضروری است، در این میان برخی از مشاغل از اهمیت بسیار بالایی برخوردارند، یکی از این مشاغل مقدس و ارزشمند، پرستاری است، یکی از سخت ترین حرفه ها از لحاظ فشار روحی و جسمی که فعالیت در آن اراده پولادین می خواهد و کمتر کسی توان فعالیت در آن را دارد. 

پرستاران، همانند فرشتگان رحمت و ملائکه آسمانی هستند که نقش بی بدیلی در حوزه بهداشت و درمان کشور دارند اما این فرشتگان زمینی همواره مورد بی مهری و ظلم واقع می شوند بطوری که بیشترین خشونت های لفظی و فیزیکی در مراکز درمانی و بیمارستان ها متوجه پرستاران است اما علی رغم همه این بی مهری های آزاردهنده، این سپیدپوشان سخت کوش شبانه روز به فکر التیام آلام بیماران هستند و در خدمت به بیماران از هیچ کوششی فروگذار نیستند.

به بهانه ۵ جمادی الأولی، سالروز ولادت اسوه صبر و استقامت حضرت زینب کبری (س) که بعنوان روز پرستار نامگذاری شده، به سراغ یکی از زحمت کشان حرفه پرستاری رفته و گفت و گویی را با وی ترتیب داده ایم که در ادامه می خوانید. 

بسم الله الرحمن الرحیم.  لطفا خودتان رو معرفی کنید و از سوابق کاریتان بگویید؟

به نام خدا. بنده مهدی ظلی هستم، در سال ۸۱ در رشته کارشناسی پرستاری از دانشکده پرستاری تبریز فارغ التحصیل شده و از همان سال نیز کارم را بعنوان یک پرستار شروع کردم و از آن زمان تاکنون در بخش های مختلفی نظیر بخش اورژانس، داخلی و حضور داشته ام و مدت ۸ سال است که در بخش آنژیوگرافی مشغول فعالیتم و از سال ۹۴ با اعتماد همکارانم بعنوان دبیر هیات مدیره نظام پرستاری تبریز انتخاب شده ام و در خدمت همکاران عزیز هستم.

شما در کدام قسمت از بیمارستان فعالیت می کنید؟
۸ سالی است که وارد بخش آنژیوگرافی شده ام و بیشتر با بیماران قلبی که برای انجام آنژیوگرافی یا آنژیوپلاستی عروق قلبی به بیمارستان مراجعه می کنند، سر و کار دارم اما در کنار بیماران قلبی با توجه به انجام پروسیجری های مغزی و محیطی، با بیمارانی که با مشکلات عروقی در مغز یا اندام ها بستری می شوند نیز در ارتباط هستم.

صبر، حوصله و گشاده روی پرستار تاثیر بسزایی در ارتباط با بیمار دارد

شغل پرستاری را با چه انگیزه ای انتخاب کردید؟

از همان دوران نوجوانی به کار درمانی علاقمند بودم و حتی قبل از ورود به دانشگاه در دوره های آموزشی امداد و کمک های اولیه هلال احمر شرکت کرده بودم، بر اساس همین علاقه هنگام انتخاب رشته، پرستاری را هم انتخاب کردم و پس از قبولی و در حین تحصیل بر علاقه ام نسبت به این حرفه افزوده شد.

به نظر شما یک پرستار خوب باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟
به اعتقاد بنده، دانش بالای علمی، مهارت عملی، علاقه، وجدان کاری و اخلاق خوب از مهمترین ویژگی های یک پرستار خوب هستند.

عوامل موثر در ارتباط بیمار با پرستار را در چه میدانید؟ در مورد سختی های کاری خودتان بفرمائید؟

صبر، حوصله و گشاده روی پرستار تاثیر بسزایی در ارتباط با بیمار دارد ولی آیا زمینه همیشه فراهم است تا یک پرستار در طول ساعات شیفت روی گشاده داشته باشد؟ بنابراین علاوه بر عوامل شخصیتی، عوامل محیطی نیز در برقراری یک ارتباط موثر بین پرستار و بیمار نقش دارند و در این میان کمبود نیرو از جمله عوامل اصلی تاثیرگذار بر این روابط می باشد که باعث شده پرستاران شیفت های فشرده ای داشته باشند.

حال آنکه تعداد بیماران نیز بسیار بیشتر از استانداردهای جهانی بوده و پرستاران باید در همین شیفت های فشرده با آنها کار کنند و علاوه بر آن برخی ناملایمتی ها و تبعیض ها در نظام سلامت و عدم پرداخت به موقع حقوق و مزایا، گاها باعث پایین آمدن انگیزه همکاران می شود که این موضوع در موارد نادری باعث اخلال در رابطه موثر با بیمار می شود.
 

پرستار باید به هر بیمار باید بعنوان عضوی از خانواده نگاه کند

شما در شیفت های مختلف در کنار بیماران حضور دارید و این بسیار خسته کننده است، تا بحال این موضوع باعث عصبانیت شما شده است؟

شخصا همیشه سعی کرده ام که ناراحتی ام را ابراز نکنم، مخصوصا در ارتباط با بیماران همواره کوشیده ام این موضوع را رعایت کنم ولی مثل هر انسان دیگری، در برخی موارد، فشردگی بیش از حد برنامه کاری ماهانه، باعث دلخوری ام شده اما نه تا حدی که باعث عصبانیت شود، چرا که وقتی وارد حرفه پرستاری شدم از سختی ها و شرایط کاری دشوار این حرفه آگاهی داشتم و در طول تحصیل نیز آمادگی لازم برای روبرویی با این شرایط را پیدا کرده بودم.

لازم میدانم از همسرعزیز، فداکار و مهربانم تشکر کنم که همواره شرایط کاری بنده را درک کرده اند و در این مدت با حمایت از بنده، اجازه ندادند شرایط سخت کاری و کار کردن در شیفت های شب کاری، روزهای تعطیل و اعیاد، خللی در زندگی شخصی مان ایجاد کند حال آنکه محدودیت های شغلی ام، اجازه حضور در برخی مراسمات را نمی دهد و این موضوع سبب ناراحتی اقوام، دوستان و حتی خودم می شود ولی چاره ای نیست و از شرایط حرفه پرستاری است.

اگر پرستار نمی شدید، چه شغلی را انتخاب می کردید؟ یعنی اگر زمان به عقب بازگردد باز هم شغل پرستاری را انتخاب می کنید؟

سوال سختی است و در این مود بارها با خودم کلنجار رفته ام، برخی مواقع که سختی کار بر من چیره شده با خودم گفته ام که کاش شغل دیگری داشتم، اما هر بار که دعای خیر بیماری را می شنوم از انتخاب این شغل لذت می برم، اما بر اساس برخی علایق شخصی که دارم شاید اگر وارد عرصه درمان نمی شدم ، امروز همکار شما بودم و در عرصه قلم، نویسندگی و ادبیات فعالیت می کردم.
 

پرستار باید به هر بیمار بعنوان عضوی از خانواده خود نگاه کند

توصیه شما به کسانی که تازه قدم به این عرصه گذاشته اند و یا کسانی که می خواهند پرستاری را بعنوان حرفه خود انتخاب کنند؟
در مرحله نخست باید ببینند آیا علاقه لازم به امر درمان را دارند یا خیر؟ چرا که اگر علاقه ای به حرفه پرستاری نداشته باشند و وارد این حرفه شوند، دائما در چالش روحی و روانی با خود خواهند بود و در عین حال در انجام وظایف خود هم دچار مشکل خواهند شد، هر شغلی سختی های خود را دارد اما موضوعی که سبب متمایز شدن سختی های حرفه پرستاری با دیگر مشاغل شده، این است که شغل ما مستقیما با جسم و جان انسانها درارتباط است.

 قطعا هر بیمار و همراه بیماری که به بیمارستان مراجعه می کند، شرایط سختی را سپری می کند و در حالت عادی نیست و اینجاست که پرستار باید هنر خود را بکار بندد و با ایجاد رابطه موثر، بیمار و همراهان را دعوت به آرامش کند، قطعا چنین رفتارهایی بدون داشتن علاقه عملا ممکن نیست.

علاوه بر داشتن علاقه، پرستار باید دائما به فکر بالابردن دانش و مهارت عملی خود باشد و نباید تحت هیچ شرایطی وجدان و اخلاق را نادیده بگیرد و به هر بیمار باید بعنوان عضوی از خانواده نگاه کند و اینکه اگر بیمار روی تخت عضوی از خانواده اش بود چطور برخورد می کرد؟ بنابراین هرگاه توانستیم با بیمار مثل عضوی از خانواده خود رفتار کنیم، آن وقت می توانیم ادعا کنیم که پرستار موفقی هستیم.

 مرا به جایی شبیه تونل می کشیدند اما تو مرا گرفتی و نجات دادی!

از خاطرات تلخ و شیرین خود در طول این سالها بگوئید؟

زندگی کاری هر پرستاری سرشار از اتفاقات و خاطرات تلخ و شیرین است، قطعا هر عملیات احیای موفق و نجات جان بیمار، شیرین ترین خاطره هر پرستاری است و برعکس هر احیای ناموفق یک خاطره تلخ، اما شیرین ترین خاطره من مربوط است به احیای یک مرد جوان ۳۴ ساله، که بعد از چند بار شوک دادن هوشیار شد و در حالی که دستم را فشار می داد، با صدای بلند خدا رو صدا می زد و از من تشکر می کرد. برایم جالب بود که می گفت، در لحظات قبل از احیا، صحنه ای را می دیدم و اینکه مرا به جایی شبیه تونل می کشیدند اما تو مرا گرفتی و نجات دادی، هر وقت یاد این خاطره میفتم، احساس خوبی بهم دست می دهد.

اما تلخ ترین خاطره من مربوط است به اولین شیفتم در بخش داخلی بیمارستان، یعنی دوم مرداد سال ۸۴ که پدر عزیزم در اواخر عصر کاری بستری و در اوایل شیفت شب کاری در همان بخش از دنیا رفت و تا مدتها نمی توانستم وارد اتاقی شوم که پدرم را در آن از دست داده بودم.

 پس از ۳۰ سال، قانون لحاظ پرستاری به عنوان شغل سخت و زیان آور اجرایی نشده است

بعنوان یک پرستار چه خواسته ای از دولت و مسئولین دارید؟

سوال بسیار خوبی مطرح کردید، بنده نیز مثل همه پرستاران از مسئولین می خواهم به وعده های خود عمل کنند. ۱۱ سال از تصویب قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری سپری شده، اما تاکنون اجرایی نشده و این قانون همچنان خاک می خورد.

سوال من از نمایندگان مجلس و دولتمردان این است، چرا باید اجرای یک قانون تصویب شده این همه سال طول بکشد؟اگر بنا بود که اجرا نشود، چرا تصویب شده و آن همه وقت در مجلس صرف تصویب آن شده است؟ اگر تعرفه گذاری برای خدمات پرستاری درست نیست چرا برای خدمات پزشکی درست است و سالهاست اجرا می شود؟

علاوه بر این قانون، قانون دیگری نیز وجود دارد که نزدیک ۳۰ سال از تصویب آن می گذرد که بر اساس آن پرستاری جزو مشاغل سخت و زیان آور محسوب می شود اما پس از گذشت سی سال خبری از اجرای آن نیست و نکته آخر مربوط به معوقات یک ساله می باشد و در حال حاضر در بسیاری از بیمارستان های بخش دولتی، همکاران ما نزدیک به یک سال است هیچ دریافتی از ردیف اضافه کاری ها و کارانه های خود نداشته اند.

خواسته ما از مسئولین عمل به وعده هاست و ما از وعده و وعید خسته شده ایم و منتظر اقدام عملی از سوی مسئولین هستیم. حال آنکه همه ساله، در آستانه روز پرستار وعده هایی در مورد افزایش حقوق و مزایا داده می شود ولی بعد از چند روز به دست فراموشی سپرده می شود.

جالب اینکه این وعده ها رسانه ای می شود و مردم فکر می کنند واقعا هر سال حقوق و مزایای پرستاران افزایش می یابد و درآمد پرستاران بالاست و بهتر از سایر مشاغل است در حالی که در واقعیت خبری نیست و فقط در حد وعده و وعید هستند و بس.

سخن پایانی
در پایان با امید برقراری عدالت در نظام سلامت و تمام سطوح جامعه، از شما تشکر می کنم که این فرصت را در اختیار بنده قرار دادید.

انتهای پیام/ 

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #