۳ فرهنگ سازمانی متفاوت در بیمارستان های شهر زابل/ رقابت سالم واژه ای کمیاب

بیمارستان از مهم ترین مکان هایی است که هر کس در طول عمر خویش بارها به آن مراجعه می کند اما بیمارستان های شهرستان زابل به گفته مردم در وضعیت خوبی به سر نمی برند.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛به نقل از اوشیدا؛ معمولا افرادی که به بیمارستان مراجعه می کنند نه تنها فشار جسمی بلکه فشار روحی نیز به واسطه تحمل درد بر او وارد می شود و این موضوع سبب کاهش آستانه صبر بیمار و همراهان آن شده بنابراین تکریم ارباب رجوع در مراکز درمانی بسیار ضروری به نظر می رسد.

شهروند سیستانی در گفت و گو با خبرنگار اوشیدا ابراز کرد: چندین بار خود و بستگانم طی سال های اخیر ناگزیر به حضور در بیمارستان امیرالمؤمنین زابل شدیم.

عباس نورزایی افزود: دفعه اول برای همراهی فرزندانم که تصادف کرده بودند، به اورژانس رفتم، مأمورین حفاظت با باطوم و اسپری، مثل زندانبانان با مردم دردمند رفتار می کردند؛ همچنین در راهروی بخش های بستری، افرادی مشاهده می شدند که یک پنکه و دو پتو بردوش وارد اتاق ها می شدند، تارهای عنکبوت بر دیوار راهروها خودنمایی می کرد.

وی ادامه داد: به همراه جمعی از سالمندان، زنان باردار و همراهان بیمار جراحی شده، در کابین آسانسور به مدت نیم ساعت به دام افتادیم؛ سندسازی بدون حضور پزشک، مورد مناقشه ی من با پرستاران بود.

محقق و پژوهشگر سیستانی خاطرنشان کرد: امسال هم در بخش زایمان، برای عیادت یکی از نزدیکان که به دلیل بی احتیاطی، به هنگام زایمان، مورد عمل جراحی دوم قرار گرفتند و کسی دیگر در همان بخش از جاگذاشتن باند و گاز در موضع عمل، شکوه داشت.

نورزایی تصریح کرد: دیواره های پی وی سی شده سوراخ سوراخ در راهروی بیمارستان، جلوه ای از سو مدیریت داشت و البته از اخلاق و رفتار نمی گویم؛ اینجا تعهد رنگ باخته، تخصص، لعابی از تجارت گرفته و «خدمت» را مترادف با «رفع تکلیف» می دانند.

نورزایی که نویسنده چندین کتاب است، بیان کرد: همین امسال، پدرم را به اصرار خود، برای عمل آب مروارید به بیمارستان هامون تأمین اجتماعی زابل بردم بی نام و نشان، جز حرمت و احترام و انضباط و به قول بعضی ها دیسیپلین، هیچ نقطه حتی خاکستری در خدماتی که باید ارائه می شد، به چشم نمی خورد؛ به این نتیجه رسیدم که بود و نبود من همراه بیمارم، اثری ندارد چرا که خواهران و برادران شاغل، نقش فرزندی بابا را به خوبی ایفا می کردند؛ اینجا تخصص و وظیفه مندی در هم آمیخته و «خدمت» را مترادف با «وظیفه» می دانند.

وی اظهار کرد: حالا نوعی دیگر از بیمارستان را با امکانات و خدماتی بسیار عالی، در بیمارستان الزهرا(س) که به دستور آیت الله العظمی سیستانی حفظه الله در زابل ساخته شده است، شاهد هستم

اینجا وقتی وارد می شوید، تکریم برای کسب ثواب خدمت به مردم را در چهره و رفتار کارکنان به وضوح می بینی؛ اتاق های بیماران مجهز به مونیتورینگ، تخت هایی برای بیمار و تخت صندلی های تاشو برای همراه، یخچال و تلویزیون و امکاناتی عالی، دستگاه های مدرن و به روز جهان پزشکی در اتاق های عمل و واحد‌های تشخیصی، با انضباط و سطح نگهداری و نظافت بسیار شایسته اینجا تعهد و تخصص در هم آمیخته و «خدمت» را مترادف با «عبادت» می دانند.

نورزایی اذعان کرد: برای من جالب است که این سه نوع بیمارستان با سه متولی، دولتی، نیمه دولتی و خصوصی و خیریه، تا به حال باید در اثر «رقابت» با هم، تعدیل می شدند و مدیران بیمارستان های دولتی از شایستگی ها و شاخص های خوب بیمارستان های دیگر باید درس می گرفتند و سطح خدمات و مدیریت خود را ارتقا می داد، اما متعجبیم چرا چنین اتفاقی نمی افتد؟

انتهای پیام/