نگاهی به طرح فراموش شده دیوار مهربانی؛
نامهربانی با دیوار مهربانی
بیش از یک سال است که از مسکوت ماندن طرح دیوار مهربانی می گذرد، دیواری که در دنیای ماشینی امروزی، جای مهربانی را در دل های مردم شهرمان کاشته بود.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛به نقل از نافع،در روزگاری که خبرهای از هر گوشه جهان مملو از جنگ و آشوب بود، بزرگترین رسانه های جهان هم از دیوار مهربانی در سرزمین ما خبر می داد.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, نافع,
دیواری با شعاری ساده در شهرهای ایران: (نیاز نداری بذار و نیاز داری بردار) و این شعار بر دلِ دارایان نشست و دلِ نداران را نیز به لباس های روی آن خوش کرد.
انسانیت عاری از هر گونه ریا
این که این طرح در ابتدا از کجا و چگونه شروع شد مهم نیست، این که این طرح باعث شد که حرکتی مردمی به جریان بیفتد و هر کس در هر گوشه ای از محله و شهر خود لباس هایی را برای کمک بیاورد؛ بسیار حس خوشایندی بود.
این راه، کم کم جریان های پویاتری چون یخچال مهربانی برای مهیّا ساختن غذا برای نیازمندان و میز مهربانی برای تهیه وسایل مورد نیاز آن ها را در پی داشت اما به راستی آن همه مهربانی چرا به ناگهان خاموش شد؟
آیا عمر مهربانی ها دوره ای است و هر بار دوره ی پیش بردن یک حرکت است و بعد توقف و شروع حرکت بعدی؟
طرح دیوار مهربانی، اگر چه همراه با نقص هایی بود اما با فراموش شدنش، چشم نیازمندان به میخ های روی دیوار مهربانی خشک شد.
با وجود مردمی بودن این جریان، اما با کمک برخی از نهادهای خاص و یا سازمان های مردم نهاد اجرای مناسب این طرح امکان پذیر بود اما به راستی چرا همیشه نیازمندان بایستی متضرر فراموشی های غیر مسئولانه ی ما باشند؟
نامهربانی با دیوار مهربانی چه کرد؟
خوب به خاطر دارم روزی از کنار یکی از این دیوارها عبور می کردم، بانویی جوان به همراه دو پسر خردسالش در کنار دیوار ایستاده بود و لباس ها را تن آن ها می کرد تا ببیند کدامیک متناسب با آن هاست؛ با او صحبت کردم.
بانویی 36 ساله که همسرش از کار افتاده بود
از این طرح بسیار استقبال کرد و در حالی که صورت خود را پوشانده بود اما خوشحالی از چشمانش و صدایش واضح بود و گفت: تازه متوجه شدن لباس هایی این جا هست، راستش یک جای دیگر را سر زدم اما خیلی در معرض دید بودم ولی اینجا خیلی متناسبتر است؛ من از این جا می توانم برای فرزندان و حتی گاهی خودم و همسرم لباس هایی بیابم و از این سرمای زمستان نجات پیدا کنیم.
این روزها هر بار از کنار آن دیوار عبور می کنم، یاد آن بانوی جوان و فرزندانش می افتم، کاش به جای فراموشی این مهربانی ها کمکی به بهبود وضعشان می کردیم تا حال با دیواری بی روح مواجه نبودیم.
راه برای کمک کردن گاه پیچیده می شود و با خود پیچ و خم های اداری را به همراه دارد و اما و اگرهای اهدای یک لباس، باعث دلسردی مردم برای کمک می شود.
یکی از علتی که سنت کمک کردن پول های خرد به افراد نیازمند و متکدیان از بین نمی رود هم همین امر است؛ اهدای سکه ای ناچیز مستقیم به فردی که آن را نیازمند می شماریم؛ هر دو جهت برای ما سود است، کمک کرده ایم در حد توانمان و آن را خود به نیازمند داده ایم!
دیوار مهربانی هم با خود این دو فاکتور را داشت، اهدای لباس می توانست از سوی یک خانواده متوسط رو به پایین صورت گیرد و آن را روی دیوار قرار می داد تا به دست نیازمندی برسد؛ در جهت این حرکت امروزه جمع آوری درب های بطری پلاستیکی برای کمک به معلولان و... به چشم می خورد که آن هم اهدای چیزیست که در خیلی از موارد آن را بی ارزش می شماریم اما به واسطه آن ها می توانیم در امر خیری سهیم باشیم؛ حرکت های مردمی با خود سادگی و بی آلایشی را به همراه دارند که از دل بر می آید و بر بدنه جامعه وارد می شود اما خاموشی طرح دیوار مهربانی را مناسب بدانیم یا خیر؟ قدمی برای احیا آن برداریم یا خیر؟
احیای دیوار مهربانی، آری یا خیر؟
طرح دیوار مهربانی در گذشته همراه با نقص هایی بود که باعث می شد با لباس های خیس و کثیف روی زمین یا در برابر باران و برف مواجه شویم. نفسِ این طرح مورد پذیرش بخش عظیمی از شهروندان واقع شده بود که می توانست با ساماندهی به کار خود ادامه دهد و حس نیکوکاری را به شکل عینی و ملموس در جامعه برقرار سازد اما به جز شهروندان، نهادی چون بهزیستی و البته سازمان های مردم نهاد می توانستند و البته می توانند در جهت حرکتی پویا آن هم به نفع نیازمندان قدم بردارند؛ بدین منظور گفت و گویی در رابطه با محاسن و معایب این طرح با معاون اجتماعی بهزیستی همدان صورت گرفت:
جمشید شیران در رابطه با فراموش شدن طرح دیوار مهربانی بیان کرد: شاید یکی از علت متوقف شدن این جریان این باشد که شان و کرامت افراد در این شرایط زیر سوال می رفت.
وی با تاکید بر موضوع گفت: در سازمان بهزیستی واحدِ مشارکت های مردمی فعال است که افراد می توانند لباس های نو را به آن جا اهدا کنند و این لباس ها در اختیار نیازمندان قرار می گیرد.
معاون اجتماعی بهزیستی حرمت افراد را دخیل در این امر شمرد و افزود: در بخش کمک های مردمی بهزیستی کرامت افراد حفظ می شود و آن ها به همه شناسانده نمی شوند و از سویی لباس های تازه و نو هستند.
از سویی گفت و گویی با یکی از مدیرعامل های موسسه خیریه در همدان نیز صورت گرفت.
امین رنجبران، ضمن تایید طرح دیوار مهربانی بیان کرد: زمانی که این جریان شکل گرفت، ما نیز همگام با سراسر کشور این طرح را در همدان پیش بردیم و محاسن و معیاب آن را از نزدیک مشاهده کردیم.
وی در این خصوص افزود: یکی از ایرادات این طرح این بود که لباس ها به طور مداوم مهیا نبود بدین خاطر امکان ارائه مداوم به نیازمندان وجود نداشت و از سویی افرادی که برای دریافت این لباس ها مراجعه می کردند، افرادی شناخته شده نبودند و لزوماً نیازمند نبودند.
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس با تاکید بر این موضوع ادامه داد: این طرح، طرح بسیار خوبی بود و جای خالی آن در حال حاضر به چشم می خورد اما ساماندهی شده نبود.
رنجبران از دیگر سمن ها در حوزه خیریه و نیکوکاری خواست تا این طرح را ادامه داده و با ساماندهی هر چه بیشتر آن، ادامه دهنده آن باشند.
وی در پایان پیشنهادی در رابطه با احیای طرح دیوار مهربانی ارائه نمود و تصریح کرد: بهترست این دیوارها یا پایگاه های کمک رسانی به پایین شهرها منتقل شوند تا ارائه این کمک ها متناسب و به درستی و البته به سادگی امکان پذیر گردد.
رنجبران با بیان این که تجربه دیوار مهربانی در میدان دانشگاه همدان لزوم برپایی این دیوار در مناطق محروم را بر من ثابت کرده است، اظهار داشت: در مناطقی چون دیزج که جز مناطق محروم و پایین شهر همدان است می توان این طرح را احیا کرد اما بایستی ساماندهی های لازم در این راستا در نظر گرفته شود.
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس در پایان عنوان کرد: استقبال از این طرح در بین نیازمندان بسیار خوب بود و من امیدوارم سمنی در همدان متولی این طرح شود و دوباره شاهد به جریان افتادن این حرکت ها همراه با ساماندهی بهتر در همدان و دیگر شهرها باشیم.
انتهای پیام/
دیواری با شعاری ساده در شهرهای ایران: (نیاز نداری بذار و نیاز داری بردار) و این شعار بر دلِ دارایان نشست و دلِ نداران را نیز به لباس های روی آن خوش کرد.
انسانیت عاری از هر گونه ریا
این که این طرح در ابتدا از کجا و چگونه شروع شد مهم نیست، این که این طرح باعث شد که حرکتی مردمی به جریان بیفتد و هر کس در هر گوشه ای از محله و شهر خود لباس هایی را برای کمک بیاورد؛ بسیار حس خوشایندی بود.
این راه، کم کم جریان های پویاتری چون یخچال مهربانی برای مهیّا ساختن غذا برای نیازمندان و میز مهربانی برای تهیه وسایل مورد نیاز آن ها را در پی داشت اما به راستی آن همه مهربانی چرا به ناگهان خاموش شد؟
آیا عمر مهربانی ها دوره ای است و هر بار دوره ی پیش بردن یک حرکت است و بعد توقف و شروع حرکت بعدی؟
طرح دیوار مهربانی، اگر چه همراه با نقص هایی بود اما با فراموش شدنش، چشم نیازمندان به میخ های روی دیوار مهربانی خشک شد.
با وجود مردمی بودن این جریان، اما با کمک برخی از نهادهای خاص و یا سازمان های مردم نهاد اجرای مناسب این طرح امکان پذیر بود اما به راستی چرا همیشه نیازمندان بایستی متضرر فراموشی های غیر مسئولانه ی ما باشند؟
نامهربانی با دیوار مهربانی چه کرد؟
خوب به خاطر دارم روزی از کنار یکی از این دیوارها عبور می کردم، بانویی جوان به همراه دو پسر خردسالش در کنار دیوار ایستاده بود و لباس ها را تن آن ها می کرد تا ببیند کدامیک متناسب با آن هاست؛ با او صحبت کردم.
بانویی 36 ساله که همسرش از کار افتاده بود
از این طرح بسیار استقبال کرد و در حالی که صورت خود را پوشانده بود اما خوشحالی از چشمانش و صدایش واضح بود و گفت: تازه متوجه شدن لباس هایی این جا هست، راستش یک جای دیگر را سر زدم اما خیلی در معرض دید بودم ولی اینجا خیلی متناسبتر است؛ من از این جا می توانم برای فرزندان و حتی گاهی خودم و همسرم لباس هایی بیابم و از این سرمای زمستان نجات پیدا کنیم.
این روزها هر بار از کنار آن دیوار عبور می کنم، یاد آن بانوی جوان و فرزندانش می افتم، کاش به جای فراموشی این مهربانی ها کمکی به بهبود وضعشان می کردیم تا حال با دیواری بی روح مواجه نبودیم.
راه برای کمک کردن گاه پیچیده می شود و با خود پیچ و خم های اداری را به همراه دارد و اما و اگرهای اهدای یک لباس، باعث دلسردی مردم برای کمک می شود.
یکی از علتی که سنت کمک کردن پول های خرد به افراد نیازمند و متکدیان از بین نمی رود هم همین امر است؛ اهدای سکه ای ناچیز مستقیم به فردی که آن را نیازمند می شماریم؛ هر دو جهت برای ما سود است، کمک کرده ایم در حد توانمان و آن را خود به نیازمند داده ایم!
دیوار مهربانی هم با خود این دو فاکتور را داشت، اهدای لباس می توانست از سوی یک خانواده متوسط رو به پایین صورت گیرد و آن را روی دیوار قرار می داد تا به دست نیازمندی برسد؛ در جهت این حرکت امروزه جمع آوری درب های بطری پلاستیکی برای کمک به معلولان و... به چشم می خورد که آن هم اهدای چیزیست که در خیلی از موارد آن را بی ارزش می شماریم اما به واسطه آن ها می توانیم در امر خیری سهیم باشیم؛ حرکت های مردمی با خود سادگی و بی آلایشی را به همراه دارند که از دل بر می آید و بر بدنه جامعه وارد می شود اما خاموشی طرح دیوار مهربانی را مناسب بدانیم یا خیر؟ قدمی برای احیا آن برداریم یا خیر؟
احیای دیوار مهربانی، آری یا خیر؟
طرح دیوار مهربانی در گذشته همراه با نقص هایی بود که باعث می شد با لباس های خیس و کثیف روی زمین یا در برابر باران و برف مواجه شویم. نفسِ این طرح مورد پذیرش بخش عظیمی از شهروندان واقع شده بود که می توانست با ساماندهی به کار خود ادامه دهد و حس نیکوکاری را به شکل عینی و ملموس در جامعه برقرار سازد اما به جز شهروندان، نهادی چون بهزیستی و البته سازمان های مردم نهاد می توانستند و البته می توانند در جهت حرکتی پویا آن هم به نفع نیازمندان قدم بردارند؛ بدین منظور گفت و گویی در رابطه با محاسن و معایب این طرح با معاون اجتماعی بهزیستی همدان صورت گرفت:
جمشید شیران در رابطه با فراموش شدن طرح دیوار مهربانی بیان کرد: شاید یکی از علت متوقف شدن این جریان این باشد که شان و کرامت افراد در این شرایط زیر سوال می رفت.
وی با تاکید بر موضوع گفت: در سازمان بهزیستی واحدِ مشارکت های مردمی فعال است که افراد می توانند لباس های نو را به آن جا اهدا کنند و این لباس ها در اختیار نیازمندان قرار می گیرد.
معاون اجتماعی بهزیستی حرمت افراد را دخیل در این امر شمرد و افزود: در بخش کمک های مردمی بهزیستی کرامت افراد حفظ می شود و آن ها به همه شناسانده نمی شوند و از سویی لباس های تازه و نو هستند.
از سویی گفت و گویی با یکی از مدیرعامل های موسسه خیریه در همدان نیز صورت گرفت.
امین رنجبران، ضمن تایید طرح دیوار مهربانی بیان کرد: زمانی که این جریان شکل گرفت، ما نیز همگام با سراسر کشور این طرح را در همدان پیش بردیم و محاسن و معیاب آن را از نزدیک مشاهده کردیم.
وی در این خصوص افزود: یکی از ایرادات این طرح این بود که لباس ها به طور مداوم مهیا نبود بدین خاطر امکان ارائه مداوم به نیازمندان وجود نداشت و از سویی افرادی که برای دریافت این لباس ها مراجعه می کردند، افرادی شناخته شده نبودند و لزوماً نیازمند نبودند.
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس با تاکید بر این موضوع ادامه داد: این طرح، طرح بسیار خوبی بود و جای خالی آن در حال حاضر به چشم می خورد اما ساماندهی شده نبود.
رنجبران از دیگر سمن ها در حوزه خیریه و نیکوکاری خواست تا این طرح را ادامه داده و با ساماندهی هر چه بیشتر آن، ادامه دهنده آن باشند.
وی در پایان پیشنهادی در رابطه با احیای طرح دیوار مهربانی ارائه نمود و تصریح کرد: بهترست این دیوارها یا پایگاه های کمک رسانی به پایین شهرها منتقل شوند تا ارائه این کمک ها متناسب و به درستی و البته به سادگی امکان پذیر گردد.
رنجبران با بیان این که تجربه دیوار مهربانی در میدان دانشگاه همدان لزوم برپایی این دیوار در مناطق محروم را بر من ثابت کرده است، اظهار داشت: در مناطقی چون دیزج که جز مناطق محروم و پایین شهر همدان است می توان این طرح را احیا کرد اما بایستی ساماندهی های لازم در این راستا در نظر گرفته شود.
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس در پایان عنوان کرد: استقبال از این طرح در بین نیازمندان بسیار خوب بود و من امیدوارم سمنی در همدان متولی این طرح شود و دوباره شاهد به جریان افتادن این حرکت ها همراه با ساماندهی بهتر در همدان و دیگر شهرها باشیم.
انتهای پیام/
دیواری با شعاری ساده در شهرهای ایران: (نیاز نداری بذار و نیاز داری بردار) و این شعار بر دلِ دارایان نشست و دلِ نداران را نیز به لباس های روی آن خوش کرد.
انسانیت عاری از هر گونه ریا
این که این طرح در ابتدا از کجا و چگونه شروع شد مهم نیست، این که این طرح باعث شد که حرکتی مردمی به جریان بیفتد و هر کس در هر گوشه ای از محله و شهر خود لباس هایی را برای کمک بیاورد؛ بسیار حس خوشایندی بود.
این راه، کم کم جریان های پویاتری چون یخچال مهربانی برای مهیّا ساختن غذا برای نیازمندان و میز مهربانی برای تهیه وسایل مورد نیاز آن ها را در پی داشت اما به راستی آن همه مهربانی چرا به ناگهان خاموش شد؟
آیا عمر مهربانی ها دوره ای است و هر بار دوره ی پیش بردن یک حرکت است و بعد توقف و شروع حرکت بعدی؟
طرح دیوار مهربانی، اگر چه همراه با نقص هایی بود اما با فراموش شدنش، چشم نیازمندان به میخ های روی دیوار مهربانی خشک شد.
با وجود مردمی بودن این جریان، اما با کمک برخی از نهادهای خاص و یا سازمان های مردم نهاد اجرای مناسب این طرح امکان پذیر بود اما به راستی چرا همیشه نیازمندان بایستی متضرر فراموشی های غیر مسئولانه ی ما باشند؟
نامهربانی با دیوار مهربانی چه کرد؟
خوب به خاطر دارم روزی از کنار یکی از این دیوارها عبور می کردم، بانویی جوان به همراه دو پسر خردسالش در کنار دیوار ایستاده بود و لباس ها را تن آن ها می کرد تا ببیند کدامیک متناسب با آن هاست؛ با او صحبت کردم.
بانویی 36 ساله که همسرش از کار افتاده بود
از این طرح بسیار استقبال کرد و در حالی که صورت خود را پوشانده بود اما خوشحالی از چشمانش و صدایش واضح بود و گفت: تازه متوجه شدن لباس هایی این جا هست، راستش یک جای دیگر را سر زدم اما خیلی در معرض دید بودم ولی اینجا خیلی متناسبتر است؛ من از این جا می توانم برای فرزندان و حتی گاهی خودم و همسرم لباس هایی بیابم و از این سرمای زمستان نجات پیدا کنیم.
این روزها هر بار از کنار آن دیوار عبور می کنم، یاد آن بانوی جوان و فرزندانش می افتم، کاش به جای فراموشی این مهربانی ها کمکی به بهبود وضعشان می کردیم تا حال با دیواری بی روح مواجه نبودیم.
راه برای کمک کردن گاه پیچیده می شود و با خود پیچ و خم های اداری را به همراه دارد و اما و اگرهای اهدای یک لباس، باعث دلسردی مردم برای کمک می شود.
یکی از علتی که سنت کمک کردن پول های خرد به افراد نیازمند و متکدیان از بین نمی رود هم همین امر است؛ اهدای سکه ای ناچیز مستقیم به فردی که آن را نیازمند می شماریم؛ هر دو جهت برای ما سود است، کمک کرده ایم در حد توانمان و آن را خود به نیازمند داده ایم!
دیوار مهربانی هم با خود این دو فاکتور را داشت، اهدای لباس می توانست از سوی یک خانواده متوسط رو به پایین صورت گیرد و آن را روی دیوار قرار می داد تا به دست نیازمندی برسد؛ در جهت این حرکت امروزه جمع آوری درب های بطری پلاستیکی برای کمک به معلولان و... به چشم می خورد که آن هم اهدای چیزیست که در خیلی از موارد آن را بی ارزش می شماریم اما به واسطه آن ها می توانیم در امر خیری سهیم باشیم؛ حرکت های مردمی با خود سادگی و بی آلایشی را به همراه دارند که از دل بر می آید و بر بدنه جامعه وارد می شود اما خاموشی طرح دیوار مهربانی را مناسب بدانیم یا خیر؟ قدمی برای احیا آن برداریم یا خیر؟
احیای دیوار مهربانی، آری یا خیر؟
طرح دیوار مهربانی در گذشته همراه با نقص هایی بود که باعث می شد با لباس های خیس و کثیف روی زمین یا در برابر باران و برف مواجه شویم. نفسِ این طرح مورد پذیرش بخش عظیمی از شهروندان واقع شده بود که می توانست با ساماندهی به کار خود ادامه دهد و حس نیکوکاری را به شکل عینی و ملموس در جامعه برقرار سازد اما به جز شهروندان، نهادی چون بهزیستی و البته سازمان های مردم نهاد می توانستند و البته می توانند در جهت حرکتی پویا آن هم به نفع نیازمندان قدم بردارند؛ بدین منظور گفت و گویی در رابطه با محاسن و معایب این طرح با معاون اجتماعی بهزیستی همدان صورت گرفت:
جمشید شیران در رابطه با فراموش شدن طرح دیوار مهربانی بیان کرد: شاید یکی از علت متوقف شدن این جریان این باشد که شان و کرامت افراد در این شرایط زیر سوال می رفت.
وی با تاکید بر موضوع گفت: در سازمان بهزیستی واحدِ مشارکت های مردمی فعال است که افراد می توانند لباس های نو را به آن جا اهدا کنند و این لباس ها در اختیار نیازمندان قرار می گیرد.
معاون اجتماعی بهزیستی حرمت افراد را دخیل در این امر شمرد و افزود: در بخش کمک های مردمی بهزیستی کرامت افراد حفظ می شود و آن ها به همه شناسانده نمی شوند و از سویی لباس های تازه و نو هستند.
از سویی گفت و گویی با یکی از مدیرعامل های موسسه خیریه در همدان نیز صورت گرفت.
امین رنجبران، ضمن تایید طرح دیوار مهربانی بیان کرد: زمانی که این جریان شکل گرفت، ما نیز همگام با سراسر کشور این طرح را در همدان پیش بردیم و محاسن و معیاب آن را از نزدیک مشاهده کردیم.
وی در این خصوص افزود: یکی از ایرادات این طرح این بود که لباس ها به طور مداوم مهیا نبود بدین خاطر امکان ارائه مداوم به نیازمندان وجود نداشت و از سویی افرادی که برای دریافت این لباس ها مراجعه می کردند، افرادی شناخته شده نبودند و لزوماً نیازمند نبودند.
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس با تاکید بر این موضوع ادامه داد: این طرح، طرح بسیار خوبی بود و جای خالی آن در حال حاضر به چشم می خورد اما ساماندهی شده نبود.
رنجبران از دیگر سمن ها در حوزه خیریه و نیکوکاری خواست تا این طرح را ادامه داده و با ساماندهی هر چه بیشتر آن، ادامه دهنده آن باشند.
وی در پایان پیشنهادی در رابطه با احیای طرح دیوار مهربانی ارائه نمود و تصریح کرد: بهترست این دیوارها یا پایگاه های کمک رسانی به پایین شهرها منتقل شوند تا ارائه این کمک ها متناسب و به درستی و البته به سادگی امکان پذیر گردد.
رنجبران با بیان این که تجربه دیوار مهربانی در میدان دانشگاه همدان لزوم برپایی این دیوار در مناطق محروم را بر من ثابت کرده است، اظهار داشت: در مناطقی چون دیزج که جز مناطق محروم و پایین شهر همدان است می توان این طرح را احیا کرد اما بایستی ساماندهی های لازم در این راستا در نظر گرفته شود.
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس در پایان عنوان کرد: استقبال از این طرح در بین نیازمندان بسیار خوب بود و من امیدوارم سمنی در همدان متولی این طرح شود و دوباره شاهد به جریان افتادن این حرکت ها همراه با ساماندهی بهتر در همدان و دیگر شهرها باشیم.
انتهای پیام/
دیواری با شعاری ساده در شهرهای ایران: (نیاز نداری بذار و نیاز داری بردار) و این شعار بر دلِ دارایان نشست و دلِ نداران را نیز به لباس های روی آن خوش کرد.
انسانیت عاری از هر گونه ریا
این که این طرح در ابتدا از کجا و چگونه شروع شد مهم نیست، این که این طرح باعث شد که حرکتی مردمی به جریان بیفتد و هر کس در هر گوشه ای از محله و شهر خود لباس هایی را برای کمک بیاورد؛ بسیار حس خوشایندی بود.
این راه، کم کم جریان های پویاتری چون یخچال مهربانی برای مهیّا ساختن غذا برای نیازمندان و میز مهربانی برای تهیه وسایل مورد نیاز آن ها را در پی داشت اما به راستی آن همه مهربانی چرا به ناگهان خاموش شد؟
آیا عمر مهربانی ها دوره ای است و هر بار دوره ی پیش بردن یک حرکت است و بعد توقف و شروع حرکت بعدی؟
طرح دیوار مهربانی، اگر چه همراه با نقص هایی بود اما با فراموش شدنش، چشم نیازمندان به میخ های روی دیوار مهربانی خشک شد.
با وجود مردمی بودن این جریان، اما با کمک برخی از نهادهای خاص و یا سازمان های مردم نهاد اجرای مناسب این طرح امکان پذیر بود اما به راستی چرا همیشه نیازمندان بایستی متضرر فراموشی های غیر مسئولانه ی ما باشند؟
نامهربانی با دیوار مهربانی چه کرد؟
خوب به خاطر دارم روزی از کنار یکی از این دیوارها عبور می کردم، بانویی جوان به همراه دو پسر خردسالش در کنار دیوار ایستاده بود و لباس ها را تن آن ها می کرد تا ببیند کدامیک متناسب با آن هاست؛ با او صحبت کردم.
بانویی 36 ساله که همسرش از کار افتاده بود
از این طرح بسیار استقبال کرد و در حالی که صورت خود را پوشانده بود اما خوشحالی از چشمانش و صدایش واضح بود و گفت: تازه متوجه شدن لباس هایی این جا هست، راستش یک جای دیگر را سر زدم اما خیلی در معرض دید بودم ولی اینجا خیلی متناسبتر است؛ من از این جا می توانم برای فرزندان و حتی گاهی خودم و همسرم لباس هایی بیابم و از این سرمای زمستان نجات پیدا کنیم.
این روزها هر بار از کنار آن دیوار عبور می کنم، یاد آن بانوی جوان و فرزندانش می افتم، کاش به جای فراموشی این مهربانی ها کمکی به بهبود وضعشان می کردیم تا حال با دیواری بی روح مواجه نبودیم.
راه برای کمک کردن گاه پیچیده می شود و با خود پیچ و خم های اداری را به همراه دارد و اما و اگرهای اهدای یک لباس، باعث دلسردی مردم برای کمک می شود.
یکی از علتی که سنت کمک کردن پول های خرد به افراد نیازمند و متکدیان از بین نمی رود هم همین امر است؛ اهدای سکه ای ناچیز مستقیم به فردی که آن را نیازمند می شماریم؛ هر دو جهت برای ما سود است، کمک کرده ایم در حد توانمان و آن را خود به نیازمند داده ایم!
دیوار مهربانی هم با خود این دو فاکتور را داشت، اهدای لباس می توانست از سوی یک خانواده متوسط رو به پایین صورت گیرد و آن را روی دیوار قرار می داد تا به دست نیازمندی برسد؛ در جهت این حرکت امروزه جمع آوری درب های بطری پلاستیکی برای کمک به معلولان و... به چشم می خورد که آن هم اهدای چیزیست که در خیلی از موارد آن را بی ارزش می شماریم اما به واسطه آن ها می توانیم در امر خیری سهیم باشیم؛ حرکت های مردمی با خود سادگی و بی آلایشی را به همراه دارند که از دل بر می آید و بر بدنه جامعه وارد می شود اما خاموشی طرح دیوار مهربانی را مناسب بدانیم یا خیر؟ قدمی برای احیا آن برداریم یا خیر؟
احیای دیوار مهربانی، آری یا خیر؟
طرح دیوار مهربانی در گذشته همراه با نقص هایی بود که باعث می شد با لباس های خیس و کثیف روی زمین یا در برابر باران و برف مواجه شویم. نفسِ این طرح مورد پذیرش بخش عظیمی از شهروندان واقع شده بود که می توانست با ساماندهی به کار خود ادامه دهد و حس نیکوکاری را به شکل عینی و ملموس در جامعه برقرار سازد اما به جز شهروندان، نهادی چون بهزیستی و البته سازمان های مردم نهاد می توانستند و البته می توانند در جهت حرکتی پویا آن هم به نفع نیازمندان قدم بردارند؛ بدین منظور گفت و گویی در رابطه با محاسن و معایب این طرح با معاون اجتماعی بهزیستی همدان صورت گرفت:
جمشید شیران در رابطه با فراموش شدن طرح دیوار مهربانی بیان کرد: شاید یکی از علت متوقف شدن این جریان این باشد که شان و کرامت افراد در این شرایط زیر سوال می رفت.
وی با تاکید بر موضوع گفت: در سازمان بهزیستی واحدِ مشارکت های مردمی فعال است که افراد می توانند لباس های نو را به آن جا اهدا کنند و این لباس ها در اختیار نیازمندان قرار می گیرد.
معاون اجتماعی بهزیستی حرمت افراد را دخیل در این امر شمرد و افزود: در بخش کمک های مردمی بهزیستی کرامت افراد حفظ می شود و آن ها به همه شناسانده نمی شوند و از سویی لباس های تازه و نو هستند.
از سویی گفت و گویی با یکی از مدیرعامل های موسسه خیریه در همدان نیز صورت گرفت.
امین رنجبران، ضمن تایید طرح دیوار مهربانی بیان کرد: زمانی که این جریان شکل گرفت، ما نیز همگام با سراسر کشور این طرح را در همدان پیش بردیم و محاسن و معیاب آن را از نزدیک مشاهده کردیم.
وی در این خصوص افزود: یکی از ایرادات این طرح این بود که لباس ها به طور مداوم مهیا نبود بدین خاطر امکان ارائه مداوم به نیازمندان وجود نداشت و از سویی افرادی که برای دریافت این لباس ها مراجعه می کردند، افرادی شناخته شده نبودند و لزوماً نیازمند نبودند.
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس با تاکید بر این موضوع ادامه داد: این طرح، طرح بسیار خوبی بود و جای خالی آن در حال حاضر به چشم می خورد اما ساماندهی شده نبود.
رنجبران از دیگر سمن ها در حوزه خیریه و نیکوکاری خواست تا این طرح را ادامه داده و با ساماندهی هر چه بیشتر آن، ادامه دهنده آن باشند.
وی در پایان پیشنهادی در رابطه با احیای طرح دیوار مهربانی ارائه نمود و تصریح کرد: بهترست این دیوارها یا پایگاه های کمک رسانی به پایین شهرها منتقل شوند تا ارائه این کمک ها متناسب و به درستی و البته به سادگی امکان پذیر گردد.
رنجبران با بیان این که تجربه دیوار مهربانی در میدان دانشگاه همدان لزوم برپایی این دیوار در مناطق محروم را بر من ثابت کرده است، اظهار داشت: در مناطقی چون دیزج که جز مناطق محروم و پایین شهر همدان است می توان این طرح را احیا کرد اما بایستی ساماندهی های لازم در این راستا در نظر گرفته شود.
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس در پایان عنوان کرد: استقبال از این طرح در بین نیازمندان بسیار خوب بود و من امیدوارم سمنی در همدان متولی این طرح شود و دوباره شاهد به جریان افتادن این حرکت ها همراه با ساماندهی بهتر در همدان و دیگر شهرها باشیم.
انتهای پیام/
,
دیواری با شعاری ساده در شهرهای ایران: (نیاز نداری بذار و نیاز داری بردار) و این شعار بر دلِ دارایان نشست و دلِ نداران را نیز به لباس های روی آن خوش کرد.
,,
انسانیت عاری از هر گونه ریا
, انسانیت عاری از هر گونه ریا, انسانیت عاری از هر گونه ریا,این که این طرح در ابتدا از کجا و چگونه شروع شد مهم نیست، این که این طرح باعث شد که حرکتی مردمی به جریان بیفتد و هر کس در هر گوشه ای از محله و شهر خود لباس هایی را برای کمک بیاورد؛ بسیار حس خوشایندی بود.
,,
این راه، کم کم جریان های پویاتری چون یخچال مهربانی برای مهیّا ساختن غذا برای نیازمندان و میز مهربانی برای تهیه وسایل مورد نیاز آن ها را در پی داشت اما به راستی آن همه مهربانی چرا به ناگهان خاموش شد؟
,,
آیا عمر مهربانی ها دوره ای است و هر بار دوره ی پیش بردن یک حرکت است و بعد توقف و شروع حرکت بعدی؟
,,
طرح دیوار مهربانی، اگر چه همراه با نقص هایی بود اما با فراموش شدنش، چشم نیازمندان به میخ های روی دیوار مهربانی خشک شد.
,,
با وجود مردمی بودن این جریان، اما با کمک برخی از نهادهای خاص و یا سازمان های مردم نهاد اجرای مناسب این طرح امکان پذیر بود اما به راستی چرا همیشه نیازمندان بایستی متضرر فراموشی های غیر مسئولانه ی ما باشند؟
,,
نامهربانی با دیوار مهربانی چه کرد؟
, نامهربانی با دیوار مهربانی چه کرد؟, نامهربانی با دیوار مهربانی چه کرد؟,خوب به خاطر دارم روزی از کنار یکی از این دیوارها عبور می کردم، بانویی جوان به همراه دو پسر خردسالش در کنار دیوار ایستاده بود و لباس ها را تن آن ها می کرد تا ببیند کدامیک متناسب با آن هاست؛ با او صحبت کردم.
,
, بانویی 36 ساله که همسرش از کار افتاده بود
, بانویی 36 ساله که همسرش از کار افتاده بود, بانویی 36 ساله که همسرش از کار افتاده بود,از این طرح بسیار استقبال کرد و در حالی که صورت خود را پوشانده بود اما خوشحالی از چشمانش و صدایش واضح بود و گفت: تازه متوجه شدن لباس هایی این جا هست، راستش یک جای دیگر را سر زدم اما خیلی در معرض دید بودم ولی اینجا خیلی متناسبتر است؛ من از این جا می توانم برای فرزندان و حتی گاهی خودم و همسرم لباس هایی بیابم و از این سرمای زمستان نجات پیدا کنیم.
,,
این روزها هر بار از کنار آن دیوار عبور می کنم، یاد آن بانوی جوان و فرزندانش می افتم، کاش به جای فراموشی این مهربانی ها کمکی به بهبود وضعشان می کردیم تا حال با دیواری بی روح مواجه نبودیم.
,,
راه برای کمک کردن گاه پیچیده می شود و با خود پیچ و خم های اداری را به همراه دارد و اما و اگرهای اهدای یک لباس، باعث دلسردی مردم برای کمک می شود.
,,
یکی از علتی که سنت کمک کردن پول های خرد به افراد نیازمند و متکدیان از بین نمی رود هم همین امر است؛ اهدای سکه ای ناچیز مستقیم به فردی که آن را نیازمند می شماریم؛ هر دو جهت برای ما سود است، کمک کرده ایم در حد توانمان و آن را خود به نیازمند داده ایم!
,,
دیوار مهربانی هم با خود این دو فاکتور را داشت، اهدای لباس می توانست از سوی یک خانواده متوسط رو به پایین صورت گیرد و آن را روی دیوار قرار می داد تا به دست نیازمندی برسد؛ در جهت این حرکت امروزه جمع آوری درب های بطری پلاستیکی برای کمک به معلولان و... به چشم می خورد که آن هم اهدای چیزیست که در خیلی از موارد آن را بی ارزش می شماریم اما به واسطه آن ها می توانیم در امر خیری سهیم باشیم؛ حرکت های مردمی با خود سادگی و بی آلایشی را به همراه دارند که از دل بر می آید و بر بدنه جامعه وارد می شود اما خاموشی طرح دیوار مهربانی را مناسب بدانیم یا خیر؟ قدمی برای احیا آن برداریم یا خیر؟
,,
احیای دیوار مهربانی، آری یا خیر؟
, احیای دیوار مهربانی، آری یا خیر؟, احیای دیوار مهربانی، آری یا خیر؟,طرح دیوار مهربانی در گذشته همراه با نقص هایی بود که باعث می شد با لباس های خیس و کثیف روی زمین یا در برابر باران و برف مواجه شویم. نفسِ این طرح مورد پذیرش بخش عظیمی از شهروندان واقع شده بود که می توانست با ساماندهی به کار خود ادامه دهد و حس نیکوکاری را به شکل عینی و ملموس در جامعه برقرار سازد اما به جز شهروندان، نهادی چون بهزیستی و البته سازمان های مردم نهاد می توانستند و البته می توانند در جهت حرکتی پویا آن هم به نفع نیازمندان قدم بردارند؛ بدین منظور گفت و گویی در رابطه با محاسن و معایب این طرح با معاون اجتماعی بهزیستی همدان صورت گرفت:
,,
جمشید شیران در رابطه با فراموش شدن طرح دیوار مهربانی بیان کرد: شاید یکی از علت متوقف شدن این جریان این باشد که شان و کرامت افراد در این شرایط زیر سوال می رفت.
,,
وی با تاکید بر موضوع گفت: در سازمان بهزیستی واحدِ مشارکت های مردمی فعال است که افراد می توانند لباس های نو را به آن جا اهدا کنند و این لباس ها در اختیار نیازمندان قرار می گیرد.
,,
معاون اجتماعی بهزیستی حرمت افراد را دخیل در این امر شمرد و افزود: در بخش کمک های مردمی بهزیستی کرامت افراد حفظ می شود و آن ها به همه شناسانده نمی شوند و از سویی لباس های تازه و نو هستند.
,,
از سویی گفت و گویی با یکی از مدیرعامل های موسسه خیریه در همدان نیز صورت گرفت.
,,
امین رنجبران، ضمن تایید طرح دیوار مهربانی بیان کرد: زمانی که این جریان شکل گرفت، ما نیز همگام با سراسر کشور این طرح را در همدان پیش بردیم و محاسن و معیاب آن را از نزدیک مشاهده کردیم.
,
, وی در این خصوص افزود: یکی از ایرادات این طرح این بود که لباس ها به طور مداوم مهیا نبود بدین خاطر امکان ارائه مداوم به نیازمندان وجود نداشت و از سویی افرادی که برای دریافت این لباس ها مراجعه می کردند، افرادی شناخته شده نبودند و لزوماً نیازمند نبودند.
,,
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس با تاکید بر این موضوع ادامه داد: این طرح، طرح بسیار خوبی بود و جای خالی آن در حال حاضر به چشم می خورد اما ساماندهی شده نبود.
,,
رنجبران از دیگر سمن ها در حوزه خیریه و نیکوکاری خواست تا این طرح را ادامه داده و با ساماندهی هر چه بیشتر آن، ادامه دهنده آن باشند.
,,
وی در پایان پیشنهادی در رابطه با احیای طرح دیوار مهربانی ارائه نمود و تصریح کرد: بهترست این دیوارها یا پایگاه های کمک رسانی به پایین شهرها منتقل شوند تا ارائه این کمک ها متناسب و به درستی و البته به سادگی امکان پذیر گردد.
,,
رنجبران با بیان این که تجربه دیوار مهربانی در میدان دانشگاه همدان لزوم برپایی این دیوار در مناطق محروم را بر من ثابت کرده است، اظهار داشت: در مناطقی چون دیزج که جز مناطق محروم و پایین شهر همدان است می توان این طرح را احیا کرد اما بایستی ساماندهی های لازم در این راستا در نظر گرفته شود.
,,
مدیر عامل موسسه خیریه تبسم شکوفه یاس در پایان عنوان کرد: استقبال از این طرح در بین نیازمندان بسیار خوب بود و من امیدوارم سمنی در همدان متولی این طرح شود و دوباره شاهد به جریان افتادن این حرکت ها همراه با ساماندهی بهتر در همدان و دیگر شهرها باشیم.
,,
انتهای پیام/
,]
ارسال دیدگاه