فریدون آسرایی:

• چهارشنبه ۰۱ فروردین ۱۳۹۷ ۱۴:۴۸
• کد خبر : 1333160

• اخبار
• سایر رسانه ها

خواننده سرشناس کشور با بیان اینکه بسیاری از مردم از موسیقی غمگین خسته شده اند گفت: مردم طالب موسیقی غمگین نیستند و به آثار شاد گرایش پیدا کرده اند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از مرآت، اواخر دوران راهنمایی را می‌گذراندم که پای «غریبه‌ای» به نام «فریدون» به خانه‌های ما باز شد. صدایش، آوای «عاشقانه» یک جوان بود که با «گل هیاهو» برایمان «خاطره» می‌ساخت. نمی‌دانستیم که این صدای جوان، متعلق به مردی است که سال‌های میانی دهه چهارم از زندگی‌اش را می‌گذراند. از آن سال‌ها مدت‌ها گذشته است اما صدای فریدون را در هیاهوی زمان گم نکردیم. او با «ترانه‌های خاکی‌اش» و با «بی‌صداترین ترانه‌ها» هرازچندی به سراغمان می‌آید و برایمان «لالایی» می‌خواند و با این «افسون‌گری‌ها» باز آن «خاطرات گمشده» را به یادمان می‌آورد. حالا وقتی صدای فریدون را از پسِ سال‌ها می‌شنویم، «یک لبخند کوتاه» و «کمی غم» به ما «سلام» می‌کنند. همین‌ها کافی است برای این که ما هم به فریدون «سلام» کنیم و دقایقی پای صحبت‌هایش بنشینیم. چند روز قبل، فریدون آسرایی پاسخ سلام ما را داد و حاصل، گفتگویی شد که در ادامه می‌خوانید:

مرآت- ذائقه موسیقایی مردم به ویژه در چند سال اخیر تحولات بسیاری داشته است. شما سمت و سوی این تغییرات را در مجموع مثبت می‌بینید یا منفی؟

با سلیقه مردم نمی‌توان جنگید! در فضای امروزِ ایران مردم به نشاط احتیاج دارند. اخیرا ما به عنوان یکی از عصبانی‌ترین مردم دنیا معرفی شدیم. غم فراگیری در جامعه ما وجود دارد بنابراین طبیعی است که مردم به موسیقی شاد تمایل داشته باشند. این موسیقی شاد می‌تواند دارای چاچوب درست و محتوای مطلوب باشد و می‌تواند جور دیگری هم باشد!

رهبر ارکسترم همیشه به من می‌گفت که برای موفقیت در حوزه موسیقی یا باید موسیقی بسیار شاد تولید کنی یا موسیقی بسیار غمگین. موسیقی موفق یا باید گریه‌آور باشد یا شادی‌آور. جامعه طبیعتا به دنبال چیزی می‌رود که کمبود آن را احساس کند و نشاط و شادی یکی از کمبودهای جامعه ماست. سرگرمی‌های بسیار کمی در جامعه ما برای مردم وجود دارد.

من در کانادا زندگی کرده‌ام و دیده‌ام که در این کشور کارناوال‌های مختلفی برای مردمانشان ترتیب می‌دهند. آن‌ها با وجود حجم بالای سرگرمی‌ها باز هم تلاش می‌کنند تا مردم خود را شاد نگهدارند. در چنین شرایطی کسانی هستند که توجهی به شادی مردم ندارند. ما از چند هزار سال قبل مردمان شادی بوده‌ایم و جشن‌های مختلف ما سوابقی چندهزار ساله دارند.

من یک ایرانیِ مسلمانِ شیعه هستم و معتقدم که نه می‌توان عزادارای‌ها را از مردم گرفت و نه می‌توان شادی‌ها و جشن‌هایشان را کم‌رنگ کرد. با درنظر داشتن این پیش‌فرض‌ها باید به سوالی که مطرح کردید پاسخ داد. مردم دوست دارند که موسیقی امید حاجیلی را گوش بدهند هرچند که عده‌ای آن را موسیقی فاخری ندانند. مردم آهنگ‌های خوانندگان جدید را دوست دارند.

مردم از موسیقی غمگین خسته شده‌اند!

مردم طالب موسیقی غمگین نیستند و از این نوع موسیقی خسته شده‌اند. سال 83 و در زمانی که من موسیقی احساسی را ارائه دادم، موسیقی‌های شاد در اوج قرار داشتند و آهنگ‌های من مورد توجه قرار گرفت. البته این که برخی از موسیقی‌ها محتوای مناسبی ندارند، مباحثی است که کارشناسان به آن پرداخته‌اند.

ما فیلم‌هایی داریم که به درد فستیوال می‌خورند و بیننده چندانی ندارند اما اسکار می‌گیرند و در نقطه مقابل فیلم‌هایی داریم که میلیون‌ها بیننده و میلیاردها تومان درآمد دارند اما در سطح دریافت جوایزی مانند اسکار نیستند. در عالم موسیقی نیز این مسأله وجود دارد. باز هم تکرار می‌کنم که یکی از دلایل، این است که مردم به آثار شاد گرایش پیدا کرده‌اند؛ هرچند که ممکن است این آثار محتوای آن‌چنانی نداشته باشند.

من نمی‌توانم به سلیقه مردم ایراد بگیرم و به آن‌ها بگویم که موسیقی شاد گوش ندهید!

مصاف رپرها با خوانندگان بزرگ غرب در دهه 90 میلادی

مرآت- من هم معتقدم که نمی‌توان در این خصوص مردم را به گوش کردن یا گوش نکردن انواع خاصی از موسیقی امر کرد. پرسش من هم بیش‌تر از منظر کارشناسی بود. شما پیش‌تر در ارتباط با تغییرات منفی ذائقه موسیقایی مردم اشاره کرده بودید که گویی مردم بین پفک و پسته، پفک را انتخاب می‌کنند. همچنان بر این باورید؟

ما نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که مردم عادی جامعه موسیقی‌شناس باشند. عموم مردم جامعه محتوایی فکر نمی‌کنند. من قبلا در مصاحبه‌ای گفته‌ام که مردم بین پفک و پسته، پفک را انتخاب می‌کنند اما ما باید ببینیم که نیاز مردم جامعه چیست؟ آیا موسیقی در رپ در خارج از کشور در برابر آثار خوانندگان بزرگ، محتوا داشت؟ در اواخر دهه 90 میلادی، موسیقی رپ در غرب به میدان آمد و بازار همه موسیقی‌ها را کساد کرد.

بنابراین باید سلیقه مردم را پذیرفت و نیز باید در علل گرایش مردم به انواع خاصی از موسیقی تأمل کرد. البته این بد نیست که مردم شاد باشند. گاهی باید مردم را آزاد گذاشت. من هیچ ایرادی از موسیقی خوانندگان جدیدی که شاد می‌خوانند نمی‌گیرم. من به سلیقه مردم احترام می‌گذارم. اگر نقصی هست از منِ فریدون آسرایی است که نتوانسته‌ام اثری تولید کنم که هم شاد باشد و هم محتوا داشته باشد تا مردم آن را دوست داشته باشند.

موسیقی ایران از موسیقی جهان جدا نیست

مرآت- الوین تافلر در کتاب شوک آینده به سرعت گرفتن ضرباهنگ موسیقی در عصر ما اشاره می‌کند. او می‌گوید حتی نوازندگان جدید، هنگامی که می‌خواهند موسیقی‌های قدیمی را بنوازند، این موسیقی‌ها را سریع‌تر از خالقان اولیه آن‌ها می‌نوازند! گویی میل به سرعت، به حوزه موسیقی نیز تسری پیدا کرده است. شما آینده این سیر را چگونه می‌بینید؟

جمع زیادی از خانواده موسیقی اصیل و سنتی به حوزه موسیقی‌های جدید کوچ کرده‌اند. به طور مثال برخی از جوانان، صدای سه‌تار را با گیتار الکترونیک ترکیب می‌کنند. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که موسوم به «دهکده جهانی» است. اتفاقی که به آن اشاره کردید در همه‌جای دنیا برای موسیقی افتاده است و ما از موسیقی جهانی جدا نیستیم. تنظیم‌کنندگان موسیقی، موزیک‌های روز دنیا را گوش می‌دهند و از آن‌ها تأثیر می‌پذیرند.

فضای موسیقی جهان تغییر کرده است و تغییر می‌کند. اکثر موسیقی‌های جدید هم دارای ریتم‌های تند هستند. ما البته موسیقی روز دنیا را قدری ایرانیزه کرده‌ایم اما به هر حال به سمت موسیقی جهانی حرکت می‌کنیم. خدا می‌داند که در آینده آن‌ها چه ریتم‌هایی را نت کنند تا ما هم با جهانِ آن‌ها پیش برویم.

ادامه دارد...

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #
• #