به بهانه روز بزرگداشت زکریای رازی
دانشمندی که برای بنای بیمارستان از تکه گوشت استفاده کرد
زکریای رازی، برای انتخاب جایگاه ساخت بیمارستان از روشی نوین بهره برد، به این ترتیب که در چهار نقطه در نظر گرفته شده از شهر برای بنای بیمارستان تکه‌ای گوشت قرار دارد و جایی را که در آن گوشت دیرتر فاسد شده، برای ساخت بیمارستان پیشنهاد کرد.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا به نقل از آران مغان، 5 شهریور به مناسبت بزرگداشت محمد بن زکریای رازی یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان ایران و جهان، روز داروساز نام گرفته است.
, شبکه اطلاع رسانی دانا, آران مغان,رازی که کشورهای غربی او را به‌نام (Rhazes) می‌شناسند نیز متاسفانه همانند پورسینا بدلیل سهل‌انگاری ما، توسط کشورهای عربی به عنوان دانشمند عرب به جهان شناسانده می‌شود.
در 5 شهریور 209 هجری خورشیدی در شهرری کودکی به دنیا آمد که درآینده به «جالینوس ایران و جهان اسلام» شهرت یافت. از هنگامه جوانی رازی آگاهی چندانی در دست نداریم. آنچه مسلم است او تحصیل پزشکی را در سال‌های بالای زندگی در همان شهر خود آغاز کرد و مدتی نیز رییس بیمارستان این شهر بود.
سپس به بغداد رفت و ریاست بیمارستان بزرگ بغداد (عضدی) را برعهده گرفت. این بیمارستان به دستور عضدالدوله دیلمی پادشاه ایرانی و دانش‌دوست خاندان بویه ساخته شده بود. رازی برای انتخاب جایگاه ساخت بیمارستان از روشی نوین بهره برد، به این ترتیب که در چهار نقطه در نظر گرفته شده از شهر برای بنای بیمارستان تکه‌ای گوشت قرار دارد و جایی را که در آن گوشت دیرتر فاسد شده، برای ساخت بیمارستان پیشنهاد کرد. رازی با بیماران خود بسیار مهربان بود و به دانشجویان خود اندرز می‌داد که نسبت به تهیدستان مهربان باشند.
رازی در دانش پزشکی کتابهای بسیار باارزشی نوشته است. مشهورترین کتاب او «حاوی» در سی‌جلد می‌باشد که در حقیقت یک دایره‌المعارف پزشکی است که در آن بیماریهای گوناگون و درمان آنها مورد بحث قرار گرفته است. البته او خود در دوران زندگی موفق به تکمیل این اثر نشد و پس از مرگش ابن عمید وزیر دانشمند رکن‌الدوله پادشاه دیلمی با کمک شاگردان رازی به جمع‌آوری و تکمیل آن دست زد. این کتاب در دوازده بخش تدوین شده است که عبارتند از: درمان بیماران، بیماریها، بهداشت، شکسته‌بندی، زخم‌ها، داروها، خوراکی‌ها، داروهای ترکیبی، پیشه پزشکی ، داروسازی ، بدن و کالبدشکافی، و از کارافتادگی اندام.
از دیگر آثار رازی کتاب «جدری و حصبه» که در آن به روش علمی به شناسایی بیماری آبله و سرخک از یکدیگر پرداخته است. رازی نخستین پزشکی است که به روش علمی این دو بیماری را از یکدیگر افتراق داده است یکی از آثار مهم رازی «رساله شمیه» است که به نام دیگرش « چرا ابوزید بلخی در وقت بهار هنگام بوییدن گل سرخ دچار زکام می‌شود؟» هم شهرت دارد. ( ابوزید استاد فلسفه رازی بوده است.)این رساله از نخستین کتابهای ایمنی‌شناسی جهان به شمار می‌رود.
«منصوری در تشریح» کتاب دیگر رازی است که در آن درباره آناتومی (اندام شناسی)، کالبدشکافی و تشریح اندام، اثر خوراکی‌ها و دارو، بهداشت و زهرشناسی بحث می‌کند.
رازی از نخستین افرادی است که از دانش شیمی در علم پزشکی استفاده کرد، به همین دلیل او را پدر داروسازی و شیمی کاربردی نیز لقب داده‌اند. تهیه اسیدسولفوریک به وسیله تقطیر زاج سبز و تولید الکل از طریق نقطیر مواد نشاسته‌ای و قندی تخمیر شده و استفاده از الکل در داروسازی و مصارف پزشکی از جمله کارهای رازی در حوزه این دانش به شمار می‌رود. او را مکتشف این دو ماده شیمیایی در گیتی می‌دانند.
«مفیدالخواص»، «من لا یحضره الطبیب»، «اقراباذین»، «شک بر جالینوس» ، «برء الساعه»(درباره فوریتهای پزشکی و اورژانس )، «الحصی المتولد فی‌الکلی و المثانی»(درباره سنگ کلیه و مثانه) از دیگر کتابهای ارزشمند رازی هستند.
رازی در میان پژوهشگران تاریخ علوم به وارستگی و امانتداری علمی معروف است، زیرا آنچه را که از منابع و مراجع دیگر گفته، به گوینده و منبع اصلی نسبت و ارجاع داده است. تعداد رساله‌ها و کتابهای رازی در منابع مختلف از 123 تا 235 ذکر شده که بسیاری از آنها امروز در دسترس نیست. رازی در پنجم شعبان 313 هـ ق زندگی را بدرود گفت.
انتهای پیام/پ
رازی که کشورهای غربی او را به‌نام (Rhazes) می‌شناسند نیز متاسفانه همانند پورسینا بدلیل سهل‌انگاری ما، توسط کشورهای عربی به عنوان دانشمند عرب به جهان شناسانده می‌شود.
در 5 شهریور 209 هجری خورشیدی در شهرری کودکی به دنیا آمد که درآینده به «جالینوس ایران و جهان اسلام» شهرت یافت. از هنگامه جوانی رازی آگاهی چندانی در دست نداریم. آنچه مسلم است او تحصیل پزشکی را در سال‌های بالای زندگی در همان شهر خود آغاز کرد و مدتی نیز رییس بیمارستان این شهر بود.
سپس به بغداد رفت و ریاست بیمارستان بزرگ بغداد (عضدی) را برعهده گرفت. این بیمارستان به دستور عضدالدوله دیلمی پادشاه ایرانی و دانش‌دوست خاندان بویه ساخته شده بود. رازی برای انتخاب جایگاه ساخت بیمارستان از روشی نوین بهره برد، به این ترتیب که در چهار نقطه در نظر گرفته شده از شهر برای بنای بیمارستان تکه‌ای گوشت قرار دارد و جایی را که در آن گوشت دیرتر فاسد شده، برای ساخت بیمارستان پیشنهاد کرد. رازی با بیماران خود بسیار مهربان بود و به دانشجویان خود اندرز می‌داد که نسبت به تهیدستان مهربان باشند.
رازی در دانش پزشکی کتابهای بسیار باارزشی نوشته است. مشهورترین کتاب او «حاوی» در سی‌جلد می‌باشد که در حقیقت یک دایره‌المعارف پزشکی است که در آن بیماریهای گوناگون و درمان آنها مورد بحث قرار گرفته است. البته او خود در دوران زندگی موفق به تکمیل این اثر نشد و پس از مرگش ابن عمید وزیر دانشمند رکن‌الدوله پادشاه دیلمی با کمک شاگردان رازی به جمع‌آوری و تکمیل آن دست زد. این کتاب در دوازده بخش تدوین شده است که عبارتند از: درمان بیماران، بیماریها، بهداشت، شکسته‌بندی، زخم‌ها، داروها، خوراکی‌ها، داروهای ترکیبی، پیشه پزشکی ، داروسازی ، بدن و کالبدشکافی، و از کارافتادگی اندام.
از دیگر آثار رازی کتاب «جدری و حصبه» که در آن به روش علمی به شناسایی بیماری آبله و سرخک از یکدیگر پرداخته است. رازی نخستین پزشکی است که به روش علمی این دو بیماری را از یکدیگر افتراق داده است یکی از آثار مهم رازی «رساله شمیه» است که به نام دیگرش « چرا ابوزید بلخی در وقت بهار هنگام بوییدن گل سرخ دچار زکام می‌شود؟» هم شهرت دارد. ( ابوزید استاد فلسفه رازی بوده است.)این رساله از نخستین کتابهای ایمنی‌شناسی جهان به شمار می‌رود.
«منصوری در تشریح» کتاب دیگر رازی است که در آن درباره آناتومی (اندام شناسی)، کالبدشکافی و تشریح اندام، اثر خوراکی‌ها و دارو، بهداشت و زهرشناسی بحث می‌کند.
رازی از نخستین افرادی است که از دانش شیمی در علم پزشکی استفاده کرد، به همین دلیل او را پدر داروسازی و شیمی کاربردی نیز لقب داده‌اند. تهیه اسیدسولفوریک به وسیله تقطیر زاج سبز و تولید الکل از طریق نقطیر مواد نشاسته‌ای و قندی تخمیر شده و استفاده از الکل در داروسازی و مصارف پزشکی از جمله کارهای رازی در حوزه این دانش به شمار می‌رود. او را مکتشف این دو ماده شیمیایی در گیتی می‌دانند.
«مفیدالخواص»، «من لا یحضره الطبیب»، «اقراباذین»، «شک بر جالینوس» ، «برء الساعه»(درباره فوریتهای پزشکی و اورژانس )، «الحصی المتولد فی‌الکلی و المثانی»(درباره سنگ کلیه و مثانه) از دیگر کتابهای ارزشمند رازی هستند.
رازی در میان پژوهشگران تاریخ علوم به وارستگی و امانتداری علمی معروف است، زیرا آنچه را که از منابع و مراجع دیگر گفته، به گوینده و منبع اصلی نسبت و ارجاع داده است. تعداد رساله‌ها و کتابهای رازی در منابع مختلف از 123 تا 235 ذکر شده که بسیاری از آنها امروز در دسترس نیست. رازی در پنجم شعبان 313 هـ ق زندگی را بدرود گفت.
انتهای پیام/پ
رازی که کشورهای غربی او را به‌نام (Rhazes) می‌شناسند نیز متاسفانه همانند پورسینا بدلیل سهل‌انگاری ما، توسط کشورهای عربی به عنوان دانشمند عرب به جهان شناسانده می‌شود.
در 5 شهریور 209 هجری خورشیدی در شهرری کودکی به دنیا آمد که درآینده به «جالینوس ایران و جهان اسلام» شهرت یافت. از هنگامه جوانی رازی آگاهی چندانی در دست نداریم. آنچه مسلم است او تحصیل پزشکی را در سال‌های بالای زندگی در همان شهر خود آغاز کرد و مدتی نیز رییس بیمارستان این شهر بود.
سپس به بغداد رفت و ریاست بیمارستان بزرگ بغداد (عضدی) را برعهده گرفت. این بیمارستان به دستور عضدالدوله دیلمی پادشاه ایرانی و دانش‌دوست خاندان بویه ساخته شده بود. رازی برای انتخاب جایگاه ساخت بیمارستان از روشی نوین بهره برد، به این ترتیب که در چهار نقطه در نظر گرفته شده از شهر برای بنای بیمارستان تکه‌ای گوشت قرار دارد و جایی را که در آن گوشت دیرتر فاسد شده، برای ساخت بیمارستان پیشنهاد کرد. رازی با بیماران خود بسیار مهربان بود و به دانشجویان خود اندرز می‌داد که نسبت به تهیدستان مهربان باشند.
رازی در دانش پزشکی کتابهای بسیار باارزشی نوشته است. مشهورترین کتاب او «حاوی» در سی‌جلد می‌باشد که در حقیقت یک دایره‌المعارف پزشکی است که در آن بیماریهای گوناگون و درمان آنها مورد بحث قرار گرفته است. البته او خود در دوران زندگی موفق به تکمیل این اثر نشد و پس از مرگش ابن عمید وزیر دانشمند رکن‌الدوله پادشاه دیلمی با کمک شاگردان رازی به جمع‌آوری و تکمیل آن دست زد. این کتاب در دوازده بخش تدوین شده است که عبارتند از: درمان بیماران، بیماریها، بهداشت، شکسته‌بندی، زخم‌ها، داروها، خوراکی‌ها، داروهای ترکیبی، پیشه پزشکی ، داروسازی ، بدن و کالبدشکافی، و از کارافتادگی اندام.
از دیگر آثار رازی کتاب «جدری و حصبه» که در آن به روش علمی به شناسایی بیماری آبله و سرخک از یکدیگر پرداخته است. رازی نخستین پزشکی است که به روش علمی این دو بیماری را از یکدیگر افتراق داده است یکی از آثار مهم رازی «رساله شمیه» است که به نام دیگرش « چرا ابوزید بلخی در وقت بهار هنگام بوییدن گل سرخ دچار زکام می‌شود؟» هم شهرت دارد. ( ابوزید استاد فلسفه رازی بوده است.)این رساله از نخستین کتابهای ایمنی‌شناسی جهان به شمار می‌رود.
«منصوری در تشریح» کتاب دیگر رازی است که در آن درباره آناتومی (اندام شناسی)، کالبدشکافی و تشریح اندام، اثر خوراکی‌ها و دارو، بهداشت و زهرشناسی بحث می‌کند.
رازی از نخستین افرادی است که از دانش شیمی در علم پزشکی استفاده کرد، به همین دلیل او را پدر داروسازی و شیمی کاربردی نیز لقب داده‌اند. تهیه اسیدسولفوریک به وسیله تقطیر زاج سبز و تولید الکل از طریق نقطیر مواد نشاسته‌ای و قندی تخمیر شده و استفاده از الکل در داروسازی و مصارف پزشکی از جمله کارهای رازی در حوزه این دانش به شمار می‌رود. او را مکتشف این دو ماده شیمیایی در گیتی می‌دانند.
«مفیدالخواص»، «من لا یحضره الطبیب»، «اقراباذین»، «شک بر جالینوس» ، «برء الساعه»(درباره فوریتهای پزشکی و اورژانس )، «الحصی المتولد فی‌الکلی و المثانی»(درباره سنگ کلیه و مثانه) از دیگر کتابهای ارزشمند رازی هستند.
رازی در میان پژوهشگران تاریخ علوم به وارستگی و امانتداری علمی معروف است، زیرا آنچه را که از منابع و مراجع دیگر گفته، به گوینده و منبع اصلی نسبت و ارجاع داده است. تعداد رساله‌ها و کتابهای رازی در منابع مختلف از 123 تا 235 ذکر شده که بسیاری از آنها امروز در دسترس نیست. رازی در پنجم شعبان 313 هـ ق زندگی را بدرود گفت.
انتهای پیام/پ
رازی که کشورهای غربی او را به‌نام (Rhazes) می‌شناسند نیز متاسفانه همانند پورسینا بدلیل سهل‌انگاری ما، توسط کشورهای عربی به عنوان دانشمند عرب به جهان شناسانده می‌شود.
در 5 شهریور 209 هجری خورشیدی در شهرری کودکی به دنیا آمد که درآینده به «جالینوس ایران و جهان اسلام» شهرت یافت. از هنگامه جوانی رازی آگاهی چندانی در دست نداریم. آنچه مسلم است او تحصیل پزشکی را در سال‌های بالای زندگی در همان شهر خود آغاز کرد و مدتی نیز رییس بیمارستان این شهر بود.
سپس به بغداد رفت و ریاست بیمارستان بزرگ بغداد (عضدی) را برعهده گرفت. این بیمارستان به دستور عضدالدوله دیلمی پادشاه ایرانی و دانش‌دوست خاندان بویه ساخته شده بود. رازی برای انتخاب جایگاه ساخت بیمارستان از روشی نوین بهره برد، به این ترتیب که در چهار نقطه در نظر گرفته شده از شهر برای بنای بیمارستان تکه‌ای گوشت قرار دارد و جایی را که در آن گوشت دیرتر فاسد شده، برای ساخت بیمارستان پیشنهاد کرد. رازی با بیماران خود بسیار مهربان بود و به دانشجویان خود اندرز می‌داد که نسبت به تهیدستان مهربان باشند.
رازی در دانش پزشکی کتابهای بسیار باارزشی نوشته است. مشهورترین کتاب او «حاوی» در سی‌جلد می‌باشد که در حقیقت یک دایره‌المعارف پزشکی است که در آن بیماریهای گوناگون و درمان آنها مورد بحث قرار گرفته است. البته او خود در دوران زندگی موفق به تکمیل این اثر نشد و پس از مرگش ابن عمید وزیر دانشمند رکن‌الدوله پادشاه دیلمی با کمک شاگردان رازی به جمع‌آوری و تکمیل آن دست زد. این کتاب در دوازده بخش تدوین شده است که عبارتند از: درمان بیماران، بیماریها، بهداشت، شکسته‌بندی، زخم‌ها، داروها، خوراکی‌ها، داروهای ترکیبی، پیشه پزشکی ، داروسازی ، بدن و کالبدشکافی، و از کارافتادگی اندام.
از دیگر آثار رازی کتاب «جدری و حصبه» که در آن به روش علمی به شناسایی بیماری آبله و سرخک از یکدیگر پرداخته است. رازی نخستین پزشکی است که به روش علمی این دو بیماری را از یکدیگر افتراق داده است یکی از آثار مهم رازی «رساله شمیه» است که به نام دیگرش « چرا ابوزید بلخی در وقت بهار هنگام بوییدن گل سرخ دچار زکام می‌شود؟» هم شهرت دارد. ( ابوزید استاد فلسفه رازی بوده است.)این رساله از نخستین کتابهای ایمنی‌شناسی جهان به شمار می‌رود.
«منصوری در تشریح» کتاب دیگر رازی است که در آن درباره آناتومی (اندام شناسی)، کالبدشکافی و تشریح اندام، اثر خوراکی‌ها و دارو، بهداشت و زهرشناسی بحث می‌کند.
رازی از نخستین افرادی است که از دانش شیمی در علم پزشکی استفاده کرد، به همین دلیل او را پدر داروسازی و شیمی کاربردی نیز لقب داده‌اند. تهیه اسیدسولفوریک به وسیله تقطیر زاج سبز و تولید الکل از طریق نقطیر مواد نشاسته‌ای و قندی تخمیر شده و استفاده از الکل در داروسازی و مصارف پزشکی از جمله کارهای رازی در حوزه این دانش به شمار می‌رود. او را مکتشف این دو ماده شیمیایی در گیتی می‌دانند.
«مفیدالخواص»، «من لا یحضره الطبیب»، «اقراباذین»، «شک بر جالینوس» ، «برء الساعه»(درباره فوریتهای پزشکی و اورژانس )، «الحصی المتولد فی‌الکلی و المثانی»(درباره سنگ کلیه و مثانه) از دیگر کتابهای ارزشمند رازی هستند.
رازی در میان پژوهشگران تاریخ علوم به وارستگی و امانتداری علمی معروف است، زیرا آنچه را که از منابع و مراجع دیگر گفته، به گوینده و منبع اصلی نسبت و ارجاع داده است. تعداد رساله‌ها و کتابهای رازی در منابع مختلف از 123 تا 235 ذکر شده که بسیاری از آنها امروز در دسترس نیست. رازی در پنجم شعبان 313 هـ ق زندگی را بدرود گفت.
انتهای پیام/پ
رازی که کشورهای غربی او را به‌نام (Rhazes) می‌شناسند نیز متاسفانه همانند پورسینا بدلیل سهل‌انگاری ما، توسط کشورهای عربی به عنوان دانشمند عرب به جهان شناسانده می‌شود.
,در 5 شهریور 209 هجری خورشیدی در شهرری کودکی به دنیا آمد که درآینده به «جالینوس ایران و جهان اسلام» شهرت یافت. از هنگامه جوانی رازی آگاهی چندانی در دست نداریم. آنچه مسلم است او تحصیل پزشکی را در سال‌های بالای زندگی در همان شهر خود آغاز کرد و مدتی نیز رییس بیمارستان این شهر بود.
,سپس به بغداد رفت و ریاست بیمارستان بزرگ بغداد (عضدی) را برعهده گرفت. این بیمارستان به دستور عضدالدوله دیلمی پادشاه ایرانی و دانش‌دوست خاندان بویه ساخته شده بود. رازی برای انتخاب جایگاه ساخت بیمارستان از روشی نوین بهره برد، به این ترتیب که در چهار نقطه در نظر گرفته شده از شهر برای بنای بیمارستان تکه‌ای گوشت قرار دارد و جایی را که در آن گوشت دیرتر فاسد شده، برای ساخت بیمارستان پیشنهاد کرد. رازی با بیماران خود بسیار مهربان بود و به دانشجویان خود اندرز می‌داد که نسبت به تهیدستان مهربان باشند.
,رازی در دانش پزشکی کتابهای بسیار باارزشی نوشته است. مشهورترین کتاب او «حاوی» در سی‌جلد می‌باشد که در حقیقت یک دایره‌المعارف پزشکی است که در آن بیماریهای گوناگون و درمان آنها مورد بحث قرار گرفته است. البته او خود در دوران زندگی موفق به تکمیل این اثر نشد و پس از مرگش ابن عمید وزیر دانشمند رکن‌الدوله پادشاه دیلمی با کمک شاگردان رازی به جمع‌آوری و تکمیل آن دست زد. این کتاب در دوازده بخش تدوین شده است که عبارتند از: درمان بیماران، بیماریها، بهداشت، شکسته‌بندی، زخم‌ها، داروها، خوراکی‌ها، داروهای ترکیبی، پیشه پزشکی ، داروسازی ، بدن و کالبدشکافی، و از کارافتادگی اندام.
,از دیگر آثار رازی کتاب «جدری و حصبه» که در آن به روش علمی به شناسایی بیماری آبله و سرخک از یکدیگر پرداخته است. رازی نخستین پزشکی است که به روش علمی این دو بیماری را از یکدیگر افتراق داده است یکی از آثار مهم رازی «رساله شمیه» است که به نام دیگرش « چرا ابوزید بلخی در وقت بهار هنگام بوییدن گل سرخ دچار زکام می‌شود؟» هم شهرت دارد. ( ابوزید استاد فلسفه رازی بوده است.)این رساله از نخستین کتابهای ایمنی‌شناسی جهان به شمار می‌رود.
,«منصوری در تشریح» کتاب دیگر رازی است که در آن درباره آناتومی (اندام شناسی)، کالبدشکافی و تشریح اندام، اثر خوراکی‌ها و دارو، بهداشت و زهرشناسی بحث می‌کند.
,رازی از نخستین افرادی است که از دانش شیمی در علم پزشکی استفاده کرد، به همین دلیل او را پدر داروسازی و شیمی کاربردی نیز لقب داده‌اند. تهیه اسیدسولفوریک به وسیله تقطیر زاج سبز و تولید الکل از طریق نقطیر مواد نشاسته‌ای و قندی تخمیر شده و استفاده از الکل در داروسازی و مصارف پزشکی از جمله کارهای رازی در حوزه این دانش به شمار می‌رود. او را مکتشف این دو ماده شیمیایی در گیتی می‌دانند.
,«مفیدالخواص»، «من لا یحضره الطبیب»، «اقراباذین»، «شک بر جالینوس» ، «برء الساعه»(درباره فوریتهای پزشکی و اورژانس )، «الحصی المتولد فی‌الکلی و المثانی»(درباره سنگ کلیه و مثانه) از دیگر کتابهای ارزشمند رازی هستند.
,رازی در میان پژوهشگران تاریخ علوم به وارستگی و امانتداری علمی معروف است، زیرا آنچه را که از منابع و مراجع دیگر گفته، به گوینده و منبع اصلی نسبت و ارجاع داده است. تعداد رساله‌ها و کتابهای رازی در منابع مختلف از 123 تا 235 ذکر شده که بسیاری از آنها امروز در دسترس نیست. رازی در پنجم شعبان 313 هـ ق زندگی را بدرود گفت.
,انتهای پیام/پ
,]
ارسال دیدگاه