تولیدکننده پوشاک ایرانی: حمایت نخواستیم آزارمان ندهند!

• دوشنبه ۱۱ تیر ۱۳۹۷ ۱۹:۵۹
• کد خبر : 1381377

• اخبار
• سایر رسانه ها

کارگاه های تولید پوشاک ایرانی در وضعیت نابسامان بازار ارز و دلار به سختی نفس می کشند و سوزن می زنند، کارگاه هایی که دیگر در آن ها خبری از کلی دوزی نیست و با تک دوزی نظاره گر آینده ای هستند که بیم آن می رود امیدشان در پیچ و خم های بی تدبیری ها به یأس و ناامیدی تبدیل شود.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از 8دی، چرخه تولید را می توان مهم ترین حوزه محرک اقتصاد هر کشور دانست، حوزه ای که برای چرخیدن چرخش به همراهی و همگامی حوزه های دیگر به شدت نیازمند است.

رسیدن به حوزه های بلند اقتصادی در هر کشوری بی شک با اوج گیری بخش تولید شدنی می شود، این موضوعی است که بارها مورد توجه کارشناسان قرار گرفته است اما در عمل دیده می شود که این بخش از عدم وجود ساختارهای مرتبط رنج می برد و اینجاست که مشاهده می کنیم پای حمایت از تولید و تولیدکننده داخلی بدجور می لنگد.

خبرنگار 8دی در گزارش زیر به بررسی میدانی وضعیت کارگاه های پوشاک ایرانی در بازار و پاساژهای رشت از جمله پاساژ سالار، تختی، کویتی و دیگر کارگاه های تولیدکننده پوشاک پرداخته است.

کارگاه هایی که در وضعیت نابسامان بازار ارز و دلار که به شدت بازار صنایع را تحت تأثیر قرار می دهند به سختی نفس می کشند و سوزن می زنند، کارگاه هایی که دیگر در آن ها خبری از کلی دوزی نیست و با تک دوزی نظاره گر آینده ای هستند که بیم آن می رود امیدشان در پیچ و خم های بی تدبیری ها به یأس و ناامیدی تبدیل شود.

میثم جوان گیلانی است که پیراهن دوزی در خانواده او نسل به نسل شده است، می گوید پدر و پدربزرگش هم در این حرفه مشغول به کار بودند.

از اوضاع کسب و کارش می پرسم شروع به سخن که می کند با هر جمله ای آهی هم از نهادش بلند می شود.

** اثری از تولیدی ها نمانده یا بسته شده اند یا به تک دوزی تبدیل شده اند!

می گوید: «خواستم پروانه کسب بگیرم تا قانونی و شرعی روزی حلال به خانه ببرم اما هر بار با یک عنوان و درخواستی مواجه می شوم، گویا آن هایی که پروانه نگرفته اند نفس راحت تری می کشند! با اینکه پروانه کسب دارم هر سالانه مبلغی را از ما طلب می کنند که امسال این مبلغ به 250 هزار تومان رسیده است، می پرسم با چه عنوانی؟! می گویند این حق اتحادیه است.

اثری از تولیدی ها نمانده اکثرا بسته شده اند، مالیات و دارایی یک طرف، گرانی از طرف دیگر بدون هیچ حمایت مؤثری! خواستم برای گرفتن مغازه وام بگیرم گفتند اینطور نمی شود باید بری وسایل کار بگیری یا اینکه به اسم وسایل فاکتور جعلی بیاوری!»

پیراهن های دوخته شده را نشانم می دهد و از کیفیت بالای کارش می گوید و تأکید می کند که جنس ایرانی اش نه تنها چیزی از کالای خارجی کم ندارد، بلکه با کیفیت تر و خوش دوخت تر هم هست.

** حمایت نخواستیم؛ آزارمان ندهند! تسهیلات نخواستیم؛ پول زور نگیرند!

این جوان تولید کننده پوشاک بازار رشت که دل خونی از وضعیت بازار دارد ادامه می دهد: «کار ما فصلی است، نزدیک عید که می شود بیشتر کار برایمان می آید در همان روزها سر و کله برخی دیگر هم پیدا می شود، یک روز از بهداشت آمدند، گفتند: کپسول آتش نشانی داری گفتم: بله. گفتند: جعبه کمک های اولیه داری؟! گفتم: بله! گفتند: کارت سلامت داری؟! گفتم: مگر اینجا رستوران است که کارت سلامت داشته باشد؟! خلاصه این هم عنوانی شد برای پول گرفتن، بماند که در این بین گاهی تعزیرات می آید و گاهی دیگری؛ آن هم در این وضعیت که به خاطر گرانی ها بازار کساد است و تولیدی ها یک به یک یا تعطیل می شوند یا به تک دوزی تبدیل می شوند. من خواسته ای ندارم فقط می گویم اگر کمک نمی کنند حداقل اذیت و آزارمان ندهند تسهیلات نخواستیم دیگر پول زور نگیرند!».

** آنقدر واردات زیاد است که جایی نیست تا جنس ایرانی را ارائه بدهی و عرضه کنی!

از وضعیت بازار و اوضاع فروش می پرسم می گوید: «همکاران ما بیکارند، من هم مشتری هرچه می گذارد چیزی نمی گویم، برخی ها در همین وضعیت هم جنس تقلبی استفاده می کنند، اما من این ها در ذاتم نیست بهترین کار را با کمترین سود انجام می دهم. به نظر من مدیریت کلی ضعیف است، وقتی با این حقوق های نجومی، حقوق 100 نفر را می دهند به یک نفر باید هم دچار مشکل شویم. آنقدر واردات زیاد است جایی نیست که کار را ارائه بدهی و عرضه کنی، واردات یک طرف کار است آنقدر هم گران شده است که هرچه می خواهیم کار را با قیمت کمتر تمام کنیم، نمی شود مردم هم ترجیح می دهند آن کالای وارداتی را با کیفیت کمتر و قیمت ارزان تر بخرند».

این تنها گوشه ای از مشکلات یکی از هزاران هزار،؛ جوان تولیدکننده و هنرمند این مرز و بوم است. گفتگویم تمام می شود از پاساژ که خارج می شوم، چشمم به مغازه پارچه فروشی می افتد؛ شاگرد مغازه بازار گرمی می کند و از خوبی های جنس ترک می گوید: «بیا ببین جنس ترک چه کرده؟! نه آب  می رود نه چروک می خورد» از کنارش رد می شوم و به راهم ادامه می دهم و یک سوال در ذهنم مثل فواره به خروش می آید و آن اینکه چرا به همین راحتی بازار ایرانی در قبضه جنس خارجی حبس می شود؟! چه می شود اگر ادارات و سازمان های داخلی نه حمایت حداقل کمی با جوان ایرانی راه می آمدند تا به کسب و کارش رونق دهد؟! چه می شود اگر آن مسئولی که پشت میز واردات نشسته کمی بیشتر  به فکر جنس ایرانی که بازارش تنگ شده باشد؟! این ها را می گویم یاد آن جمله رهبر انقلاب خطاب به وزیرکار می افتم که درباره مقابله با واردات کالاهای خارجی گفته بودند: «من اگر جای شما بودم یقه خودم را در هیات دولت پاره می کردم سر قضیه واردات»

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #
• #