• دوشنبه ۲۲ مرداد ۱۳۹۷ ۱۰:۴۹
• کد خبر : 1397520

• اخبار
• سایر رسانه ها

شمال و جنوب شهر فرقی ندارد، تعدادشان هم کم نیست، در همه جای شهر قد علم کرده‌ و بساط خاک خوری را برای همسایه‌ها پهن کرده‌اند، یا در کنار خیابانی محل دفن زباله‌ها شده‌اند یا در کنج کوچه‌ای شب‌ها میزبان اراذل و اوباش.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کُردتودی، شمال و جنوب شهر فرقی ندارد، تعدادشان هم کم نیست، در همه جای شهر قد علم کرده‌ و بساط خاک خوری را برای همسایه‌ها پهن کرده‌اند، یا در کنار خیابانی محل دفن زباله‌ها شده‌اند یا در کنج کوچه‌ای شب‌ها میزبان اراذل و اوباش.

از خیابان‌ ها و اتوبان‌های شهر که عبور می ‌کنم، درختان سرسبز توجه مرا به خود جلب می‌ کند، تابستان شده و من مشغول تماشای هنر خداوند بر درختان خیابان می ‌شوم، درست وقتی که از دیدن طبیعت لذت می ‌برم، ناخودآگاه دیدن صحنه ‌ای تلخ شادابی ‌ام را تبدیل به اندوه می ‌کند، در لا به لای درختان افرادی هستند که بدون هیچ ترسی و در ملاعام در حال مصرف مواد مخدر هستند، با اینکه نگاه من به آن‌ها گذرا است ولی مشخص است تعدادی از آن‌ها در حال تزریق مواد و تبادل مواد هستند.

 با خود فکر می ‌کنم که آن‌ها به قدری از زندگی خود سیر شده‌ اند که ترسی از کسی ندارند، ترس از دستگیر شدن یا فرستادنشان به کمپ ترک اعتیاد، آنقدر به آرامششان اطمینان دارند که حتی از نگاه‌های مردم به خودشان نمی ‌ترسند، پاتوقشان شده پارک ها و ساختمان های نیمه کاره شهر و البته مواد فروشان هم همپای آن‌ها در یک همزیستی مسالمت آمیز، چرخه فروش و مصرف مواد را در دست گرفته ‌اند.

اما داستان اینجا تمام نمی ‌شود، نگرانی فقط از شرایط خود این افراد نیست، چرا که در یکی از این پارکها سطح شهر ، پسر کوچولو با توپی در دست، متعجب به مردی نگاه می کرد که در گوشه ای از پارک ولو شده و به نشئگی* رسیده بود.پسرک زل زده بود بدون هیچ پلک زدنی؛ انگار داشت تمام حرکات و سکنات مرد را در ذهن اسکن می کرد.

به نظر می رسید،‌ هیجان تماشای مرد معتاد و نشئه برای پسرک خیلی بیشتر از بازی در پارکی بود که مامن آرزوی هر کودکی است.

مرد با نشئگی تمام، روی دو پاشنه پا نشسته بود و با سری در گریبان، سوزن سرنگش را زیر پوست دستش فرو برده بود و سوزن را گاه به بالا و گاهی هم به پایین تکان می داد.آنوقت با هر تکانی که سوزن می خورد این خون بود که وارد سرنگ و در تکانی دیگر دوباره به سوی رگ های دستش سرازیرمی شد.

همین عمل، بود که پسرک را هیجان زده کرده بود و این کودک معصوم همچنان کنجکاوانه به دنبال پاسخ سوالاتی در ذهنش که این چیست ، وارد لوله سرنگ و بعد هم به یک باره محو می شود؟

واقعا آیا رها شدن معتادان در این پارک ها تنها این دغدغه را ایجاد می کند که فقط برای خودشان مشکل ایجاد می کنند یا علاوه بر آن سبب آزار رساندن به اطرافیان نیز می شوند.

صحنه های نشئگی های خیابانی معتادان هر روزه بیشتر از دیروز تکرار می شود و ما همچنان نظاره گر این صحنه ها در خیابان های شهر جلوی چشمان فرزندان مان هستیم. این موضوع هر چه بیشتر بر نگرانی های خانواده برای حفظ سلامت کودکان و نوجوانانشان افزوده و سلامت جامعه را مورد هدف قرار داده است.

زمانی می گفتند که معتاد، مجرم است اما امروز شکل فرضیه مجرم بودن معتادان هم عوض شده است و آنان را بیمار تلقی می کنند؛ اما سوال اینجاست که آیا صرف اینکه معتادان، بیمارند کافی است تا به خود اجازه دهند مواد را جلوی چشم همگان مصرف کنند!؟

شاید هم این فرضیه سازی جدید که «معتاد بیمار است نه مجرم» به آنان این جرات را داده است تا به مصرف مواد، بدون ترس و واهمه مبادرت کنند و ککشان هم نگزد.

معلوم نیست معتادانی که کنار خیابان ها در برخی بوستان ها به طور آشکار، مشغول مصرف مواد مخدرند، توسط کدام سازمان یا نهاد باید جمع آوری و درمان شوند؟ و اینکه کدام نهاد مسئول متولی این امر است؟

هر چند راهکاری هایی همچون ایجاد اتاق های امن تزریق برای دور کردن معتادان خیابانی از مردم مهم است اما باید گاهی به جمع آوری معتادان هم توجهی شود .شاید وقتی به جمع آوری معتادان اشاره می شود همگان به پلیس می اندیشند که این نیرو در این خصوص ، خوشبختانه از آمادگی لازم برای جمع آوری معتادان خیابانی برخوردار است.

اما سوال اینجاست آیا بستر نگهداری از معتادان، پس از دستگیریشان در کشور فراهم است؟

انتهای پیام/

• برچسب ها
• #
• #
• #