گفتگو با مدال آور بازیهای آسیایی؛
تنها بانوی چادری مسابقات جاکارتا که رکورد پرتاب دیسک آسیا را به نام ایران ثبت کرد/ وقتی بانوی طلایی خط قرمزهای معلولیت را شکست
الناز دارابیان، تنها بانوی چادری رقابت های پاراآسیایی در رشته دو و میدانی و رکورددار پرتاب دیسک در آسیا است.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از تیتریک، از بدو تولدش در سال 62 به واسطه تجویز داروی اشتباه به مادرش در زمان بارداری با معلولیت جسمی – حرکتی سرفصل های زندگی اش را آغاز کرده است.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, تیتریک,خانواده اش هیچ تفاوتی بین وی و 4 فرزند دیگرشان قائل نشدند و رفتار آنها با او همانند توجه به فرزندان غیر معلولشان بود.
,همیشه جمله مادرش در ذهنش تداعی می شود که می گوید: تو فقط راهت برای رسیدن به اهداف تفاوت دارد، خودت با دیگران هیچ تفاوتی نداری.
,الناز دارابیان رکورددار پرتاب دیسک آسیا و بانوی طلایی رقابت های 2018 پارا آسیایی جاکارتا با مروری بر گذشته اش در گفتگو با خبرنگار تیتریک اینگونه از سناریو موفقیت هایش می گوید: هیچگاه از یاد نخواهم برد ترس و وحشتی که مادرم برای ثبت نام من در مدرسه داشت و اضطرابی که نمی توانست از من مخفی کند را در نگاهش می خواندم.
,
, خوشبختانه مدیری (خانم زرندی) سر راهم قرار گرفت که با مسئولیت خودش و علی رغم عدم اجازه آموزش و پرورش برای ثبت نام، من را با آغوش بازدر مدرسه پذیرفت.
,از همان روزهای آغاز تحصیلم در دبستان، زحمات ترددم به دوش خانواده بود، همیشه شاگرد ممتاز بودم و با نمرات عالی دبیرستان را به اتمام رساندم و موفق به اخذ مدرک دیپلم شدم.
,بلافاصله وارد دانشگاه شدم و تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی رشته ادبیات دانشگاه آزاد کرج ادامه دادم، سال 84 مدرک کارشناسی ام را اخذ کرده و توسط پدر و مادرم این مدت به دانشگاه تردد می کردم.
,ویلچر برقی تهیه کردم و هیچ هراسی برای حضور در جامعه نداشتم زیرا یاد نگرفته بودم خودم را متفاوت تر از دیگران ببینم.
,
, زمان ادامه تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد رشته ادبیات فارسی، خودم با ویلچر برقی مسافت منزل تا دانشگاه را طی می کردم.
,سال 89، همزمان با کارشناسی ارشدم احساس کردم صرفا تحصیل من را ارضا نمی کند، به ورزش روی آوردم و طی سه سال اخیر به صورت حرفه ای در رشته پرتاب دیسک زیر مجموعه دو و میدانی فعالیت می کنم.
,ورزش حرفه ای خود را زیر نظر مربی ام خانم " الهه شیعه" آغاز کردم و مصرانه این رشته را دوست دارم، به گونه ای که جز اصلی زندگی ام شده است.
,به نظرم تفاوت ها نباید مانع رسیدن به علایق و آرزوها شود، شاید تفاوت ها آزاردهنده باشد اما همیشه من را برای خواسته ام جسورتر کرده اند.
,به یاد ندارم از خواسته هایم به واسطه وضعیت جسمی ام گذشته باشم، معابر شهری و فضای دانشگاه برای معلولین مناسب سازی نشده است اما با این وجود به تنهایی تردد می کردم و خوشبختانه در دوره کارشناسی ارشد دانشگاه ما مجهز به آسانسور شد.
,
,
با وجود عدم مناسب سازی شهر برای معلولین، اگر می خواستم موانع را ببینم از کنج اتاقم بیرون نمی آمدم.
هر بار که زمین می خورم، از ویلچر می افتم، به واسطه عدم رعایت خودروها تصادف می کنم، به دلیل نداشتن آگاهی نسبت به حضور معلولین در شهر حرف های رکیک می شنوم به جای ناراحتی برای حضور در اجتماع جسورتر می شوم.
,
با خودم می گویم الناز تو وظیفه داری که خط قرمزها را نسبت به معلولین بشکنی و باید علائم عبور ممنوع برای هم نوعانت از بین برود.
,امروز وضعیت جامعه نسبت به دهه های گذشته بهتر شده است اما گویی هنوز ما را پس می زنند، البته من و تمام ورزشکارانی که در کاروان خودباوری و امید حضور داشتیم، توانستیم به بهترین نحو ممکن عالی ترین نتیجه را بگیریم.
,در مجموع ایران در نتایج تیمی مقام سوم رقابت های جاکارتا را بدست آورد، همه ما وظیفه ای بر دوش خود احساس می کنیم تا با ادامه دادن این راه، هم نوعانمان را که به واسطه فرهنگ غلط، عدم اگاهی والدین و نبود اعتماد به نفس گوشه گیری را تجربه می کنند امیدوار کرده و شرایط حضور معلولین در جامعه را فراهم کنیم.
,افتخار می کنم که ارثیه حضرت زهرا (س) را بر سر دارم و چادر برایم مقدس ترین چیزی است که دارم، با عشق آن را سر می کنم، همه می گویند با این وضعیتت حجابت کامل است چرا چادر سر می کنی؟ اما لذت بخش ترین مسئله برای من داشتن چادر و حجاب کامل است.
,
, لبخند رضایت حضرت زهرا (س) را گویا احساس می کنم، حتی در اوج گرما با چادر احساس خوبی دارم و جزیی از وجودم شده است لذا تنها کسی بودم که از گروه دو و میدانی روی ویلچر، چادری بودم و با چادر روی سکوی مدال رفتم و شاکر خداوند هستم.
,رکورد پرتاب دیسک آسیا سالهاست که در اختیار بحرین بود و توانستم خوشبختانه در این دوره، با توجه به اینکه اولین حضورم را در مسابقات بین المللی در قالب رقابت های پارا آسیایی تجربه کردم رکورد آسیا را به نام کشور عزیزم ایران جابجا کنم.
,رکورد قبلی 10متر و 14 سانت بود که در سال 2017 زده شده بود اما من روز 20مهر 97 رکورد 10 متر و 71 سانتی متر را به نام ایران ثبت کردم.
,تا جایی که توان داشته باشم در زندگی شخصی ام برای رسیدن به ایده آلی که خدا برای انسان در نظر گرفته است تلاش می کنم تا به اهدافم برسم، شرمنده خانواده ام نباشم و بتوانم ذره ای از دریای بی کران لطف پدر و مادرم را جبران کنم.
,هر آنچه تا امروز به دست آورده ام و موقعیت کنونی ام بدون وجود پدر و مادرم غیرممکن بود، اولین هدفم در آینده ورزشی رسیدن به پارالمپیک 2020 و تکرار ثبت رکورد در جهان به نام ایران است.
,پدرم بازنشسته مخابرات است، 4 خواهر و یک برادر هستیم که برادرم فرزند بزرگ بوده و من آخرین عضو خانواده ام هستم.
,هم نوعان من به هر آنچه دارند فکر کرده و از داشته هایشان استفاده کنند، قطعا داشته های انسان بیشتر بوده و صرفا منحصر به شخص نیست. نور، آسمان، زمین و ... جز داشته های انسان هاست.
,یک نقص کوچک جسمی از وسعت داشته ها کم نخواهد کرد، زندگی با وجود معلولیت بسیار سخت است و مشقت های آن را به جان می خریم لذا برای ادامه دادن باید یا علی گفته و دست روی زانوی خودمان بگذاریم.
,نباید از کسی توقع داشته باشیم به واسطه نابینایی، ناشنوایی و دیگر معلولیت ها به ما رسیدگی کند، خودمان را باید با دیگر افراد جامعه برابر بدانیم، متفاوت بودن و دور خود خط قرمز کشیدن همه جا خوب نیست.
,ما باید آنقدر قوی در جامعه ظاهر شویم که با افراد سالم برابری کنیم، خوشبختانه طی سالهای اخیرحضور معلولین در دانشگاه ها، فضای مجازی، ورزش، مباحث علمی وبا رشد خوبی مواجه شده است.
,
, به عنوان فردی که دارای معلولیت است انتظار دارم ما را نیز همانند افراد سالم ببینند، من به عنوان تنها بانوی البرزی در مسابقات پاراآسیایی مقام آوردم و بانوی طلایی شهر کرج هستم.
,مسئولین امکانات بیشتری در اختیار ما قرار دهند تا دغدغه زمین ورزشی، وسایل و .... نداشته باشیم و تمام تمرکز خود را روی تمرین بگذاریم نه اینکه ذهنمان مشغول کمبودها شود.
,علم و دانش به روز و دلسوزانه مربی ام خانم دکتر شیعه بسیار در موفقیت هایم موثر بود و اگر ایشان به عنوان یک مربی بین المللی و حرفه ای کنارم نبودند، امروز در جایگاه مدال طلا نمی ایستادم.
,شادترین لحظه زندگی ام زمانی بود که پرچم ایران در مسابقات جاکارتا به اهتزار درآمد، حسی عجیب و پر از غرور داشتم و هیچگاه آن احساس را فراموش نمی کنم زیرا توانستم پرچم سه رنگ کشورم را در کشوری دیگز به اهتزار دربیاورم.
,
و اما ختم کلام اینکه سعی می کنم نکات منفی زندگی ام را در صندوچه ذهنم بایگانی کنم و هیچ خاطره و گزینه منفی از زندگی ام به یاد ندارم.
باور الناز دارابیان به توانایی هایش چنان در اوج اعلاست که نمی توان جز اینکه به بانوی طلایی البرز گفت قدمت استوار، توصیفی به رشته تحریر دراورد.
شایان ذکر است هیات ورزش های جانبازان و معلولین استان البرز با تلاش های ریاست هیات؛ سعید براتی و رضا رجایی روابط عمومی این مجموعه و همت ورزشکاران غیورش، توانست از رقابت های پاراآسیایی 2018 جاکارتا دست پر بازگشته و موفق به کسب 1مدال طلا توسط امیر جعفری در رشته وزنه برداری، 1 مدال طلا توسط الناز دارابیان در دو و میدانی و 1 مدال نقره توسط سید یوسف یوسفی در وزنه برداری شود.
,
,
,
,
,
ستاره کردستانی
,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه