یادداشت؛
موکب به موکب تا سرزمین عشق
دلتنگی های ماه صفر با دلتنگی های ماه های دیگر سال تفاوت دارد بغضی سنگینی گلویمان را می فشارد دلمان می خواهد از این پیله تنهایی رها شویم و تا راهی سرزمین کربلا آن میعادگاه دوست داشتنی عشق شویم.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از هرمز؛دلتنگی های ماه صفر با دلتنگی های ماه های دیگر سال تفاوت دارد بغضی سنگینی گلویمان را می فشارد دلمان می خواهد از این پیله تنهایی رها شویم و تا راهی سرزمین کربلا آن میعادگاه دوست داشتنی عشق شویم.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, هرمز,از همان لحظه حرکت تا ورودی مرز و از آن سوی مرز تا جاده نجف –کربلا یقین و ایمان داشتیم و داریم که انتخاب شده ایم، برای عاشقی و همراهی با زینب(س) و کاروان اسیران و انتخاب برای بی قراری انتخاب شده ایم.
,در این مسیر عشق که قرار بگیری دیگر راه رفتن دست خودت نیست؛ جاذبه عشق است که تو را به سوی حرم عشق می برد و و جمعیت کثیر اربعینی ها را که می بینی، بی تاب و بی قرار می شوی و با یک کوله پشتی به این دریای خروشان عشق می پیوندی.
,حال و هوای عجیبی در این مسیر عشق نظاره می کنی چرا که یکی در حال دعا خواندن و دیگری قرآن می خواند و دیگری مداحی می کند و آن یکی کنار جاده به دوردست ها می نگرد و اشک می ریزد اینجا همه از عشق به ابی عبدالله الحسین ثمر می گیرند .
,از نجف تا کربلا مسیر عاشقی و عشق است؛ با پای برهنه، کشان کشان ستون ها و موکب به موکب را یکی یکی طی می کنی و دلهره داری از جاماندن از نرسیدن و از مولایت ثبات قدم طلب می کنی و زمزمه می کنی: دلا در عاشقی ثابت قدم باش که در این ره نباشد کار بی اجر.
,موکب به موکب تا سرزمین عشق
, موکب به موکب تا سرزمین عشق, موکب به موکب تا سرزمین عشق,این کاروان عاشقی و عشق حال و هوای عجیبی دارد اینجا از همه قشری هستند از فقیر و ثروتمند، روحانی و کاسب، دانشجو و استاد دانشگاه تا آن روستایی که صورتش از سختی روزگار سرخ شده وجود دارد .
,در مسیر عاشقی همه نوع انسانی وجود دارد از مسن و جوان، زن و مرد، بزرگ و کوچک ، سفید و سیاه، غیر شیعه و شیعه و حتی ارمنی و مسیحی می گویند: پای پیاده آمدیم و شوق وصل تو/ ما را اگر چه از نفس افتاده، می‌برد.
,عمودهای مسیر نجف –کربلا حرف های فراوانی برای گفتن دارند از زائران سال های گذشته و سال های بعد،از زائران امروز و دیروز و فردا و فرداهای دیگر،از پاهای تاول زده و کفش های لگد خورده، از نفس های به شماره افتاده و پیکرهای خسته .
,این عمودها از معرفت زائران حسینی سخن می گوینداز بی قراریشان برای وصل، از ثبات قدمشان، از نور قلوبشان و اینجا همه به یاد می آوردند از کاروان اسیران سال 61 هجری، آن کاروان بی سر پناه و بی کس، آن کاروان بی علمدار، آن لبان خشک و ترک خورده و آن دختران و زنان هجران کشیده است.
,پیاده روی اربعین محشری پر غوغاست در این مسیر همه به زائر امام حسین (ع) احترام می گذارند، همه موکب ها آماده است همان چادر های بزرگ که وجب به وجبش زائران خسته در کنار پتوهای مچاله شده و کوله های خاکی نشسته است؛ اینجا استراحتگاه عاشقانی ست که برای رفتن آماده اند راستی تا سرزمین بهشتی کربلا چند عمود عاشقی دیگر باقی مانده است؟!
,در این مسیر چشم سر گرفتنی های زیادی می بیند از پرتقال و چای و برنج تا شیرینی و نان و جوجه کباب و خرما! التماس می کنند خادمان که مهمانشان شویم و در تعجبم این همه عشق و ارادت می مانیم که امام حسین(ع) با دل های این همه عاشق چه کرده است که این همه عاشق دارد؟
,در مسیر جاده عاشقی و از کنار همین موکب و همین عمود که می ایستی سمت حرم و سلام می دهی به آقا و زمزمه می کنی: مولا جان! تا رسیدن همه عاشقان به بین الحرمین عشقت، همه نادیدنی های عالم معنویت و معرفت و بصیرت را به زائران اربعین و جا مانده های دلسوخته ات عطاکن.
,نگارنده:مرضیه قاسمی
,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه