گفت‌وگو با کارگردان و بازیگر تئاتر آخرین‌نامه؛
کافی‌شاپ داران بیشتر از مسئولین حمایت‌مان می‌کنند/ در بهترین حالت درآمد ۱۲ روز اجرا ۵ میلیون تومان است
اکبرزاده گفت: عزیزانی که متولی موضوعات ارزشی و دفاع مقدس هستند حتی زحمت دیدن نمایش را به خود ندادند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از آناج، می‌گوید چندین سال خاک صحنه خورده و تئاتر را با همه سختی‌هایش عاشقانه دوست دارد. به فکر خنداندن مردم است و جز اجرای کمدی ژانرهای دیگر را چندان پیگیری نمی‌کند. آخرین‌بار که روی صحنه رفت روایتی طنزآمیز از سه نیروی رزمنده‌ی حافظ مناطق مین‌گذاری شده داشت و ضمن یادآوری دوران دفاع مقدس و رشادت‌ها، لبخند را به مخاطبان هدیه می‌داد.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, آناج,گفت‌وگوی آناج با یوسف اکبرزاده، کارگردان تئاتر نمایش‌نامه‌خوانی "آخرین‌نامه" را در ادامه می‌‌بینید:
آناج: خودتان را معرفی کنید.
یوسف اکبرزاده‌ام و سال 1370 متولد شده‌ام، به‌دنبال علاقه‌ای که داشتم از سال 85 فعالیتم را شروع و کارشناسی بازیگری را از دانشگاه نبی اکرم(ص) دریافت کرده‌ام.
آناج: ایده اجرای نمایش آخرین نامه از کجا به ذهنتان آمد؟
نویسنده‌ی «آخرین نامه» مهرداد کوروش‌نیاست و اولین بار با بازی نوید محمدزاده در تهران به اجرا در آمده است. سال 92 زمان دانشجویی‌مان همراه با آقای امین حاج‌اکبری در جشنواره نمایش‌نامه خوانی شهرستان مرند با موضوع دفاع مقدس شرکت کردیم و با اجرای همین نمایش توانستیم تمامی جوایز را کسب و مجوز اجرای عموم را دریافت نماییم.
تا آن زمان در تئاتر شهر تبریز نمایش‌نامه خوانی صورت نمی‌گرفت و با این حال توانستیم اسفند ماه 92 به مدت یک هفته این نمایش را اجرا کنیم. به سبب استقبال عالی مخاطبان تصمیم گرفتیم با همان نمایش به مدت 20 روز برای دومین بار در اردیبهشت ماه روی صحنه برویم و اخیراً نیز بعد از گذشت 5 سال برای سومین‌بار مجدداً این نمایش را اجرا کردیم.
آناج: دلیل خاصی داشت که اجرایتان را به سبک نمایش‌نامه خوانی اجرا نمایید؟
اجرای آخرین نامه به سبک نمایش‌نامه‌خوانی از جشنواره مرند کلید خورد و در تبریز نیز چندین نمایش به این سبک اجرا شده بود. البته بسیاری از صاحب‌نظران تئاتر باور داشتند اجرای ما از نمایش‌نامه‌خوانی عبور کرده و نوعی اجراخوانی است، به طوری که شاید فقط میزان سن ما در اجرا ناقص بود.
آناج: استقبال مخاطب چگونه بود؟
در دفعات اول و دوم استقبال خیلی خوب بود اما میزان حضور مخاطبان را در اجرای سوم علی‌رغم تبلیغات خوبی که صورت گرفت کمرنگ می‌دانم. البته بسیاری از مخاطبین در روزهای پایانی به اجرای نمایش نشستند. در نمایش موش و گربه نیز این اتفاق را تجربه کرده بودم و با اینکه روزهای ابتدایی تعداد مخاطبین بسیار اندک دیده می‌شد اما روزهای پایانی بسیار زیاد شد.
آناج: نمایش شما کمدی بود، اما در بخش انتهایی اجرا، خنده روی لب تماشاگران به بغض در گلو و اشک تبدیل شد
نمایش کمدی بود اما در ژانر دفاع مقدس اجرا می‌شد. هریک از کاراکترها ماجراها و زندگی شخصی متفاوتی داشتند اما اقتضای جنگ آن‌ها را کنار هم جمع کرده بود. یکی از فرماندهان دوران دفاع مقدس این نمایش را دید و به شدت از آن استقبال کرد، به هیچ وجه انتظار چنین استقبالی را نداشتم.
نمایش آخرین نامه سبک جدیدی از نمایش‌های مربوط به دفاع مقدس است که با زبان طنز مخاطب را درگیر خود می‌کند و قصد دارد در آخر داستان پیام اصلی را به تماشاگر برساند. اگر یادتان باشد فیلم سینمایی «اخراجی‌ها 1» نیز به‌سبب چنین رویه‌ای تاثیر گذار شد. متاسفانه امروز وضعیت طوری شده است که وقتی از آثار دفاع مقدس حرف می‌زنیم آنطور باید و شاید مورد استقبال قرار نمی‌گیرند اما انتقال مفاهیم از راه طنز این نقیصه را برطرف کرده است.
آناج: گفتید این نمایش در ژانر دفاع مقدس است، آیا حمایتی از برخی نهادها که متولی این نوع برنامه‌ها هستند، وجود داشت؟
در تامین تجهیزات حمایت شد و از اداره حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس برخی اقلام را دریافت کردیم اما شاهد حمایت موثر نبودیم و این نقیصه تنها به اداره‌کل حفظ آثار برنمی‌گردد. بنده خواهان حمایت سپاه، سازمان هنری، حوزه هنری، بسیج هنرمندان و ... برای اجرای هرچه بهتر نمایش و جذب مخاطبان بیشتر شدم اما متاسفانه هیچ کاری انجام نشد.
حتی ما را مورد حمایت معنوی هم قرار ندادند، بسیاری از نهادها خصوصاً از مسئولان حفظ آثار دعوت کردیم تا حداقل بیایید و نمایش را بخوانند اما این اتفاق نیز رخ نداد. طرح این مسایل در تریبون‌های رسمی و محافل رسانه‌ای شاید خوب نباشد اما واقعا این بی‌توجهی‌ها آدم را ناراحت می‌کند. یکی از کافی‌شاپ‌های تبریز پیش‌قدم شد تا برای 100 نفر بلیت‌فروشی کند و به تعداد سانس‌ها اضافه کنیم اما نهادهای ارزشی هیچ اقدامی نکردند.
آناج: میزان درآمدتان از تئاتر چگونه است؟
حدود 12 روز اجرا داریم و در صورت حساب و کتاب خوش‌بینانه معادل 5 میلیون تومان از این اجرا درآمد کسب کنیم که مبلغ بسیار ناچیزی است و همان هم محقق نخواهد شد. تازه باید از این مبلغ، هزینه تبلیغات، بلیت فروشی، سالن، دستمزد عوامل نمایش را هم کسر کنید، آنوقت برای کارگردان بازیگر عملاً پولی نمی‌ماند. حقیقتاً وضعیت مالی وخیم است و چنانچه شغل بنده فقط تئاتر بود اصلا نمی‌شد زندگی کرد.
آناج: به نظرتان وضعیت فعلی تئاتر تبریز چگونه است؟
از حق نگذریم کیفیت کارها از سطح بالایی برخوردار است؛ به همان اندازه که در تولید سریال ضعف داریم در تئاتر بسیار قوی عمل می‌کنیم ولی با وجود چنین تفاوتی هنوز حمایت آن‌چنانی شاهد نبوده‌ایم و برای گفته‌هایمان گوش شنوایی پیدا نکرده‌ایم.
در وهله اول، تئاتر تبریز مشکل سالن دارد که 97 سال قبل تاسیس شده است و کوچک‌ترین فعالیتی در آن موجب تخریب بنا می‌گردد. وضعیت سالن و صندلی‌ها حقیقتاً افتضاح است. حالا یک شرکت خصوصی آمده و سالنی درست کرده اما این‌هم خصوصی است و از جیب شخصی هزینه شده است. به‌‌قول آقای جعفری باید امثال زنوزی در تئاتر تبریز هم سرمایه‌‌گذاری کنند.
مشکل دیگر عدم حمایت مالی اداره‌کل فرهنگ و ارشاد از تئاترهاست. زمانی یک هزینه جزئی برای کمک به اجراها می‌دادند اما اخیرا آن را هم نمی‌دهند و حداقل به ما چیزی نرسیده است. هرچند چشم ما به دو یا سه میلیون تومان نهادهای دولتی نیست و به خاطر عشق به تئاتر به این عرصه آمدیم اما به هرحال یک هزینه‌ای باید بشود تا پول با آن برای برخی از هنرجوها هدیه‌ای خرید؛ به لحاظ مالی همه مشکل دارند و حتی برای سالن نیز درصدی پول دریافت می‌کنند.
انتهای پیام/
گفت‌وگوی آناج با یوسف اکبرزاده، کارگردان تئاتر نمایش‌نامه‌خوانی "آخرین‌نامه" را در ادامه می‌‌بینید:
آناج: خودتان را معرفی کنید.
یوسف اکبرزاده‌ام و سال 1370 متولد شده‌ام، به‌دنبال علاقه‌ای که داشتم از سال 85 فعالیتم را شروع و کارشناسی بازیگری را از دانشگاه نبی اکرم(ص) دریافت کرده‌ام.
آناج: ایده اجرای نمایش آخرین نامه از کجا به ذهنتان آمد؟
نویسنده‌ی «آخرین نامه» مهرداد کوروش‌نیاست و اولین بار با بازی نوید محمدزاده در تهران به اجرا در آمده است. سال 92 زمان دانشجویی‌مان همراه با آقای امین حاج‌اکبری در جشنواره نمایش‌نامه خوانی شهرستان مرند با موضوع دفاع مقدس شرکت کردیم و با اجرای همین نمایش توانستیم تمامی جوایز را کسب و مجوز اجرای عموم را دریافت نماییم.
تا آن زمان در تئاتر شهر تبریز نمایش‌نامه خوانی صورت نمی‌گرفت و با این حال توانستیم اسفند ماه 92 به مدت یک هفته این نمایش را اجرا کنیم. به سبب استقبال عالی مخاطبان تصمیم گرفتیم با همان نمایش به مدت 20 روز برای دومین بار در اردیبهشت ماه روی صحنه برویم و اخیراً نیز بعد از گذشت 5 سال برای سومین‌بار مجدداً این نمایش را اجرا کردیم.
آناج: دلیل خاصی داشت که اجرایتان را به سبک نمایش‌نامه خوانی اجرا نمایید؟
اجرای آخرین نامه به سبک نمایش‌نامه‌خوانی از جشنواره مرند کلید خورد و در تبریز نیز چندین نمایش به این سبک اجرا شده بود. البته بسیاری از صاحب‌نظران تئاتر باور داشتند اجرای ما از نمایش‌نامه‌خوانی عبور کرده و نوعی اجراخوانی است، به طوری که شاید فقط میزان سن ما در اجرا ناقص بود.
آناج: استقبال مخاطب چگونه بود؟
در دفعات اول و دوم استقبال خیلی خوب بود اما میزان حضور مخاطبان را در اجرای سوم علی‌رغم تبلیغات خوبی که صورت گرفت کمرنگ می‌دانم. البته بسیاری از مخاطبین در روزهای پایانی به اجرای نمایش نشستند. در نمایش موش و گربه نیز این اتفاق را تجربه کرده بودم و با اینکه روزهای ابتدایی تعداد مخاطبین بسیار اندک دیده می‌شد اما روزهای پایانی بسیار زیاد شد.
آناج: نمایش شما کمدی بود، اما در بخش انتهایی اجرا، خنده روی لب تماشاگران به بغض در گلو و اشک تبدیل شد
نمایش کمدی بود اما در ژانر دفاع مقدس اجرا می‌شد. هریک از کاراکترها ماجراها و زندگی شخصی متفاوتی داشتند اما اقتضای جنگ آن‌ها را کنار هم جمع کرده بود. یکی از فرماندهان دوران دفاع مقدس این نمایش را دید و به شدت از آن استقبال کرد، به هیچ وجه انتظار چنین استقبالی را نداشتم.
نمایش آخرین نامه سبک جدیدی از نمایش‌های مربوط به دفاع مقدس است که با زبان طنز مخاطب را درگیر خود می‌کند و قصد دارد در آخر داستان پیام اصلی را به تماشاگر برساند. اگر یادتان باشد فیلم سینمایی «اخراجی‌ها 1» نیز به‌سبب چنین رویه‌ای تاثیر گذار شد. متاسفانه امروز وضعیت طوری شده است که وقتی از آثار دفاع مقدس حرف می‌زنیم آنطور باید و شاید مورد استقبال قرار نمی‌گیرند اما انتقال مفاهیم از راه طنز این نقیصه را برطرف کرده است.
آناج: گفتید این نمایش در ژانر دفاع مقدس است، آیا حمایتی از برخی نهادها که متولی این نوع برنامه‌ها هستند، وجود داشت؟
در تامین تجهیزات حمایت شد و از اداره حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس برخی اقلام را دریافت کردیم اما شاهد حمایت موثر نبودیم و این نقیصه تنها به اداره‌کل حفظ آثار برنمی‌گردد. بنده خواهان حمایت سپاه، سازمان هنری، حوزه هنری، بسیج هنرمندان و ... برای اجرای هرچه بهتر نمایش و جذب مخاطبان بیشتر شدم اما متاسفانه هیچ کاری انجام نشد.
حتی ما را مورد حمایت معنوی هم قرار ندادند، بسیاری از نهادها خصوصاً از مسئولان حفظ آثار دعوت کردیم تا حداقل بیایید و نمایش را بخوانند اما این اتفاق نیز رخ نداد. طرح این مسایل در تریبون‌های رسمی و محافل رسانه‌ای شاید خوب نباشد اما واقعا این بی‌توجهی‌ها آدم را ناراحت می‌کند. یکی از کافی‌شاپ‌های تبریز پیش‌قدم شد تا برای 100 نفر بلیت‌فروشی کند و به تعداد سانس‌ها اضافه کنیم اما نهادهای ارزشی هیچ اقدامی نکردند.
آناج: میزان درآمدتان از تئاتر چگونه است؟
حدود 12 روز اجرا داریم و در صورت حساب و کتاب خوش‌بینانه معادل 5 میلیون تومان از این اجرا درآمد کسب کنیم که مبلغ بسیار ناچیزی است و همان هم محقق نخواهد شد. تازه باید از این مبلغ، هزینه تبلیغات، بلیت فروشی، سالن، دستمزد عوامل نمایش را هم کسر کنید، آنوقت برای کارگردان بازیگر عملاً پولی نمی‌ماند. حقیقتاً وضعیت مالی وخیم است و چنانچه شغل بنده فقط تئاتر بود اصلا نمی‌شد زندگی کرد.
آناج: به نظرتان وضعیت فعلی تئاتر تبریز چگونه است؟
از حق نگذریم کیفیت کارها از سطح بالایی برخوردار است؛ به همان اندازه که در تولید سریال ضعف داریم در تئاتر بسیار قوی عمل می‌کنیم ولی با وجود چنین تفاوتی هنوز حمایت آن‌چنانی شاهد نبوده‌ایم و برای گفته‌هایمان گوش شنوایی پیدا نکرده‌ایم.
در وهله اول، تئاتر تبریز مشکل سالن دارد که 97 سال قبل تاسیس شده است و کوچک‌ترین فعالیتی در آن موجب تخریب بنا می‌گردد. وضعیت سالن و صندلی‌ها حقیقتاً افتضاح است. حالا یک شرکت خصوصی آمده و سالنی درست کرده اما این‌هم خصوصی است و از جیب شخصی هزینه شده است. به‌‌قول آقای جعفری باید امثال زنوزی در تئاتر تبریز هم سرمایه‌‌گذاری کنند.
مشکل دیگر عدم حمایت مالی اداره‌کل فرهنگ و ارشاد از تئاترهاست. زمانی یک هزینه جزئی برای کمک به اجراها می‌دادند اما اخیرا آن را هم نمی‌دهند و حداقل به ما چیزی نرسیده است. هرچند چشم ما به دو یا سه میلیون تومان نهادهای دولتی نیست و به خاطر عشق به تئاتر به این عرصه آمدیم اما به هرحال یک هزینه‌ای باید بشود تا پول با آن برای برخی از هنرجوها هدیه‌ای خرید؛ به لحاظ مالی همه مشکل دارند و حتی برای سالن نیز درصدی پول دریافت می‌کنند.
انتهای پیام/
گفت‌وگوی آناج با یوسف اکبرزاده، کارگردان تئاتر نمایش‌نامه‌خوانی "آخرین‌نامه" را در ادامه می‌‌بینید:
,آناج: خودتان را معرفی کنید.
, آناج: خودتان را معرفی کنید.,یوسف اکبرزاده‌ام و سال 1370 متولد شده‌ام، به‌دنبال علاقه‌ای که داشتم از سال 85 فعالیتم را شروع و کارشناسی بازیگری را از دانشگاه نبی اکرم(ص) دریافت کرده‌ام.
,آناج: ایده اجرای نمایش آخرین نامه از کجا به ذهنتان آمد؟
, آناج: ایده اجرای نمایش آخرین نامه از کجا به ذهنتان آمد؟,نویسنده‌ی «آخرین نامه» مهرداد کوروش‌نیاست و اولین بار با بازی نوید محمدزاده در تهران به اجرا در آمده است. سال 92 زمان دانشجویی‌مان همراه با آقای امین حاج‌اکبری در جشنواره نمایش‌نامه خوانی شهرستان مرند با موضوع دفاع مقدس شرکت کردیم و با اجرای همین نمایش توانستیم تمامی جوایز را کسب و مجوز اجرای عموم را دریافت نماییم.
,تا آن زمان در تئاتر شهر تبریز نمایش‌نامه خوانی صورت نمی‌گرفت و با این حال توانستیم اسفند ماه 92 به مدت یک هفته این نمایش را اجرا کنیم. به سبب استقبال عالی مخاطبان تصمیم گرفتیم با همان نمایش به مدت 20 روز برای دومین بار در اردیبهشت ماه روی صحنه برویم و اخیراً نیز بعد از گذشت 5 سال برای سومین‌بار مجدداً این نمایش را اجرا کردیم.
,آناج: دلیل خاصی داشت که اجرایتان را به سبک نمایش‌نامه خوانی اجرا نمایید؟
, آناج: دلیل خاصی داشت که اجرایتان را به سبک نمایش‌نامه خوانی اجرا نمایید؟,اجرای آخرین نامه به سبک نمایش‌نامه‌خوانی از جشنواره مرند کلید خورد و در تبریز نیز چندین نمایش به این سبک اجرا شده بود. البته بسیاری از صاحب‌نظران تئاتر باور داشتند اجرای ما از نمایش‌نامه‌خوانی عبور کرده و نوعی اجراخوانی است، به طوری که شاید فقط میزان سن ما در اجرا ناقص بود.
,آناج: استقبال مخاطب چگونه بود؟
, آناج: استقبال مخاطب چگونه بود؟,در دفعات اول و دوم استقبال خیلی خوب بود اما میزان حضور مخاطبان را در اجرای سوم علی‌رغم تبلیغات خوبی که صورت گرفت کمرنگ می‌دانم. البته بسیاری از مخاطبین در روزهای پایانی به اجرای نمایش نشستند. در نمایش موش و گربه نیز این اتفاق را تجربه کرده بودم و با اینکه روزهای ابتدایی تعداد مخاطبین بسیار اندک دیده می‌شد اما روزهای پایانی بسیار زیاد شد.
,
, آناج: نمایش شما کمدی بود، اما در بخش انتهایی اجرا، خنده روی لب تماشاگران به بغض در گلو و اشک تبدیل شد
, آناج: نمایش شما کمدی بود، اما در بخش انتهایی اجرا، خنده روی لب تماشاگران به بغض در گلو و اشک تبدیل شد,نمایش کمدی بود اما در ژانر دفاع مقدس اجرا می‌شد. هریک از کاراکترها ماجراها و زندگی شخصی متفاوتی داشتند اما اقتضای جنگ آن‌ها را کنار هم جمع کرده بود. یکی از فرماندهان دوران دفاع مقدس این نمایش را دید و به شدت از آن استقبال کرد، به هیچ وجه انتظار چنین استقبالی را نداشتم.
,نمایش آخرین نامه سبک جدیدی از نمایش‌های مربوط به دفاع مقدس است که با زبان طنز مخاطب را درگیر خود می‌کند و قصد دارد در آخر داستان پیام اصلی را به تماشاگر برساند. اگر یادتان باشد فیلم سینمایی «اخراجی‌ها 1» نیز به‌سبب چنین رویه‌ای تاثیر گذار شد. متاسفانه امروز وضعیت طوری شده است که وقتی از آثار دفاع مقدس حرف می‌زنیم آنطور باید و شاید مورد استقبال قرار نمی‌گیرند اما انتقال مفاهیم از راه طنز این نقیصه را برطرف کرده است.
,آناج: گفتید این نمایش در ژانر دفاع مقدس است، آیا حمایتی از برخی نهادها که متولی این نوع برنامه‌ها هستند، وجود داشت؟
, آناج: گفتید این نمایش در ژانر دفاع مقدس است، آیا حمایتی از برخی نهادها که متولی این نوع برنامه‌ها هستند، وجود داشت؟,در تامین تجهیزات حمایت شد و از اداره حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس برخی اقلام را دریافت کردیم اما شاهد حمایت موثر نبودیم و این نقیصه تنها به اداره‌کل حفظ آثار برنمی‌گردد. بنده خواهان حمایت سپاه، سازمان هنری، حوزه هنری، بسیج هنرمندان و ... برای اجرای هرچه بهتر نمایش و جذب مخاطبان بیشتر شدم اما متاسفانه هیچ کاری انجام نشد.
,حتی ما را مورد حمایت معنوی هم قرار ندادند، بسیاری از نهادها خصوصاً از مسئولان حفظ آثار دعوت کردیم تا حداقل بیایید و نمایش را بخوانند اما این اتفاق نیز رخ نداد. طرح این مسایل در تریبون‌های رسمی و محافل رسانه‌ای شاید خوب نباشد اما واقعا این بی‌توجهی‌ها آدم را ناراحت می‌کند. یکی از کافی‌شاپ‌های تبریز پیش‌قدم شد تا برای 100 نفر بلیت‌فروشی کند و به تعداد سانس‌ها اضافه کنیم اما نهادهای ارزشی هیچ اقدامی نکردند.
,آناج: میزان درآمدتان از تئاتر چگونه است؟
, آناج: میزان درآمدتان از تئاتر چگونه است؟,حدود 12 روز اجرا داریم و در صورت حساب و کتاب خوش‌بینانه معادل 5 میلیون تومان از این اجرا درآمد کسب کنیم که مبلغ بسیار ناچیزی است و همان هم محقق نخواهد شد. تازه باید از این مبلغ، هزینه تبلیغات، بلیت فروشی، سالن، دستمزد عوامل نمایش را هم کسر کنید، آنوقت برای کارگردان بازیگر عملاً پولی نمی‌ماند. حقیقتاً وضعیت مالی وخیم است و چنانچه شغل بنده فقط تئاتر بود اصلا نمی‌شد زندگی کرد.
,آناج: به نظرتان وضعیت فعلی تئاتر تبریز چگونه است؟
, آناج: به نظرتان وضعیت فعلی تئاتر تبریز چگونه است؟,از حق نگذریم کیفیت کارها از سطح بالایی برخوردار است؛ به همان اندازه که در تولید سریال ضعف داریم در تئاتر بسیار قوی عمل می‌کنیم ولی با وجود چنین تفاوتی هنوز حمایت آن‌چنانی شاهد نبوده‌ایم و برای گفته‌هایمان گوش شنوایی پیدا نکرده‌ایم.
,
, در وهله اول، تئاتر تبریز مشکل سالن دارد که 97 سال قبل تاسیس شده است و کوچک‌ترین فعالیتی در آن موجب تخریب بنا می‌گردد. وضعیت سالن و صندلی‌ها حقیقتاً افتضاح است. حالا یک شرکت خصوصی آمده و سالنی درست کرده اما این‌هم خصوصی است و از جیب شخصی هزینه شده است. به‌‌قول آقای جعفری باید امثال زنوزی در تئاتر تبریز هم سرمایه‌‌گذاری کنند.
,مشکل دیگر عدم حمایت مالی اداره‌کل فرهنگ و ارشاد از تئاترهاست. زمانی یک هزینه جزئی برای کمک به اجراها می‌دادند اما اخیرا آن را هم نمی‌دهند و حداقل به ما چیزی نرسیده است. هرچند چشم ما به دو یا سه میلیون تومان نهادهای دولتی نیست و به خاطر عشق به تئاتر به این عرصه آمدیم اما به هرحال یک هزینه‌ای باید بشود تا پول با آن برای برخی از هنرجوها هدیه‌ای خرید؛ به لحاظ مالی همه مشکل دارند و حتی برای سالن نیز درصدی پول دریافت می‌کنند.
,انتهای پیام/
,]
ارسال دیدگاه