روحانی قبل از تعریف این لطیفه گفت: قبلا درسرخه حکایتی مرسوم بود که بارها از سالخوردگان و قدیمی‌های سرخه نیز شنیده‌ام و معمولا در این مواقع می‌گفتند: «زِن و نون». 

با توجه به پیچیدگی‌های زبان سرخه‌ای، معنی این عبارت برای عموم قابل فهم نبود اما بررسی‌های زبانی نشان می‌دهد معنای فارسی «زِن و نون»، «می‌دونم اما نمی‌گم» است. 

زِن درگویش سرخه ای به معنای می‌دانم هست و نون هم نمی‌گویم و داستانی که رئیس جمهور تعریف کرد درباره این بود که کسی از زبان سرخه‌ای‌ها سر درنمی‌آورد از بس سخت است، زنو و نون: می‌دانم و نمی‌گویم. 
 

این جوک فقط و فقط برای انبساط خاطر استقبال کنندگان گفته نشد و این جدی‌ترین راستی بود که روحانی گفت و از عقبه سیاسی قوی برخوردار است و شاید در آینده به عنوان شناسنامه دولت روحانی در تاریخ نیز ثبت شود!

چرا؟! زیرا روحانی نقل کرد یک نفر سرخه ای وقتی ( گویا پایان زندگی و موقع حساب و کتاب بوده) مورد پرسش فرشته الهی قرار می‌گیرد و از او درباره دین و کتاب و خدا پرسش می‌شود، وی فقط در پاسخ سئوالات فرشته الهی می‌گوید « زنو نابین»! یعنی می‌دانم اما نمی‌گم. 

اینکه این سئوال شنونده سرخه ای خدا و کتاب و روز معاد را می‌دانسته اما نمی‌گفته و یا دروغ گفته اصلا هدف این نوشتار نیست. 

انتخاب این جوک برای این زمان که مردم ایران با جدی‌ترین مشکلات زندگی روبرو هستند وکارگران کف خیابان برای رفع مشکل خودشان 30 روز راهپیمایی می‌کنند کاری خنده دار است. 

انتخاب این طنز توسط رییس جمهور پیام روشنی داشت که متاسفانه مردم و فعالان سیاسی و اجتماعی به سادگی از کنار آن گذشتند. 

پیام روشن طنز این بود، رئیس جمهور سرخه ای می‌داند؛ تورم وگرانی مانند اسب سرکش افسارپاره کرده و می‌تازد اما وی آن را لگام نمی‌زند و رامش نمی‌کند! رییس جمهور سرخه ای می‌داند؛ دلار دو نرخی پدر بازار را درآورده است اما جلویش را نمی‌گیرد! 

رییس جمهور سرخه ای می‌داند؛ معاهده «اف آی تی اف» محدودکننده مناسبات مالی است اما به حرف منتقدین و اعاظم دینی می‌خندد! 

رییس جمهور سرخه ای می‌داند؛ گوشت کیلویی 80 هزارتومانی و پسته 250هزار تومانی در ایران با بازارطلا کورس رقابت گذاشته است، اما هنوز از کاهش 20درصدی قیمت‌ها پس از برجام سخن می‌گوید! 

رییس جمهور سرخه‌ای می‌داند؛ برخی وزیران برای اداره وزارتخانه‌های خود توان مدیریتی ندارند اما تغیرشان نمی‌دهد! 

رئیس جمهور سرخه ای صدها معضل کشور را می‌داند؛ اما خودش را به ندانستن زده است. 

«زنو نابین» جدی‌ترین جمله ای بود که درقالب شوخی از زبان رئیس دولت اعتدالیون جاری شد، این جمله اگر از لسان یک شخصیت غیر روحانی گفته می‌شد قابلیت تحلیل نداشت، اما گفتن این جمله از زبان رئیس دولت جمهوری اسلامی کمی قابل تامل است. 

کسی که در مقابل فرشته الهی از پاسخ دادن به بینات و بدیهات توحیدی شانه خالی می‌کند چطور می‌خواهد به مردم پاسخگو باشد! 

کسی که در پایان کار از پاسخ دادن به دین، خدا و کتاب خدا در محضر فرشته الهی به دروغ یا راست « می‌دانم اما نمی‌گم» فرار می‌کند، چطور می‌شود وی را بازخواست کرد و چه دستگاه نظارتی یا چه ناظری وجود دارد که از وی خسارت‌های مادی و معنوی کشور را مطالبه کند؟! 

 

پیام دیگر طنز این بود که سئوال شونده (مرده یا زنده!) ادعا می‌کرد می‌دانم اما نمی‌گویم! این دیگر درد آور است که کسی بداند چه کرده اما پاسخ مردم را ندهد. 

شوخی و طنز در بین اقشار غیرسیاسی جامعه شاید برای خنده و انبساط خاطر کاربرد داشته باشد، اما درکلام سیاسیون در سطح رییس جمهور یا علمای دینی، طنز می‌تواند دست مایه جدی‌ترین و راست ترین گفتار باشد. 

اگر گوینده این طنز سرخه ای نبود یا رئیس دولت نبود، اشکالی بر وی وارد نمی‌شد که در مقابل فرشته الهی یا حکومت دینی پاسخگو نباشد، اما چون هم سرخه ای هست و هم رئیس دولت، باید به مردم پاسخگو باشد که به چه قدرتی حتی به فرشته الهی پاسخگو نیست؟ 

«زنو نابین» طنز نیست، «زنو نابین» هنر هفتم افرادی است که در محضر مردم به نمایش درمی‌آید، بجای اینکه مردم از بی هنری نمایش گردانان صحنه گریه کنند، می‌خندند!!!

روحانی جدی‌ترین و درست‌ترین گفتار خود را در سمنان در قالب طنز و شوخی گفت، اما مردم فقط خندیدند. 

وی به زبان طنز گفت؛ سرخه ای اگر رئیس جمهور باشد همه مشکلات کشور را می‌داند اما در جهت رفع آن برنمی‌آید و در پایان کار نیز در مقابل خدا، دین، کتاب، حتی فرشته الهی، رهبری و مردم می‌گوید می‌دانم اما نمی‌گویم.
انتهای پیام/