یادداشت/
نه خشتی به بلقیس رسید، نه نانی به عشایر
جشنواره ملی، فرهنگی و ورزشی عشایر کشور درحالی در شهرتاریخی بلقیس از توابع شهرستان اسفراین برگزار و خاتمه یافت، که انتظار می رفت، از مجموع سی و یک استان کشور حداقل دو، سوم استان ها از این رخداد که عنوان « ملی» را یدک می کشید، استقبال کنند.[
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به گزارش عصر اترک، تعداد استان های شرکت کننده در این جشنواره بعضا کمتر از نصف تعداد کل استان های کشور بود و نکته جالب تر حضور کم رنگ عشایر سخت کوش و زحمت کش در آن بود. به نحوی که اکثر قریب به اتفاق غرفه داران و شرکت کنندگان مسابقات ورزشی حتی تجربه یک روز زندگی عشایری را نداشتند.
, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, عصر اترک,این را می شد از پوست لطیف دست ها و عینک دودهای که بر چشم داشتند به خوبی حس زد. از سوی دیگر، اگر چه این جشنواره پسوند فرهنگی و ورزشی را به همراه داشت، اما جنبه اقتصادی آن بر دیگر بخش ها سایه افکنده بود هر چند اگر خود عشایر در جریان این داد و ستد تجاری بودند، باحضور و عرضه مستقیم محصولات دامی و صنایع دستی شان،درآمدی کسب می کردند.
,که اگر چنین می شد، صد البته! که جای احسنت داشت. اما افسوس که این مکان به محلی برای فروش اقلام این عزیزان از سوی دلالان و واسطه ها به قیمت های گزاف به بازدید کنندگان تبدیل شده بود.
,از حق نگذریم،تصویری از زندگی واقعی عشایر جریان داشت نه در این جشنواره، بلکه در دو کیلومتری این گردهمایی در آن سوی شهر بلقیس، چندین خانواده عشایر که ما بین زمین های کشاورزی چادر زده بودند.
,عشایری که شاکی از عدم رسیدگی مسئولین به جامعه عشایری، باصدای نا امید و خسته شروع به ردیف کردن مشکلاتشان از جمله آب آشامیدنی ناسالم، نبود سرویس بهداشتی و حمام سیار، وضعیت نامناسب بهداشتی، کمبود آب و علوفه برای دام ها، عدم حمایت کافی در زمان خشکسالی و خسارت های مالی، قصه ی چراغ های نفتی و دردسر کمیابی نفت، عدم اختصاص سهمیه های کافی جو و آرد، بیماری دام ها در غیاب سرکشی مرتب دامپزشکی، فروش محصولات و دام هایشان باقیمت های پایین به دلالان و صدها مشکل دیگر که گفتنش مثنوی هفتاد من است.
,عشایری که به گفته خودشان دیگر نمی توانند با این شرایط راه و رسم چندین هزار ساله نیاکانان و اجدادشان را ادامه دهند و شاید در آینده نزدیک دام ها را بفروشند، راهی شهرها شوند. حتی اگر شده، با کارگری و حاشیه نشینی در شهرها روزگار بگذرانند.
,عشایری که می گفتند از این همه هزینه و آمد و شد « نه خشتی به بلقیس می رسد، نه نانی به ما » و خلاصه کلام اینکه «پشت آن تصویر آرامش بخش و جذاب زندگی شبانی و عشایری در جشنواره ها و مراسم های مختلف فرهنگی،که به معرض نمایش عموم جامعه می رسد،سختی ها و رنج های فراوانی در نبود امکانات مکفی وجود دارد،که هرگز از آنها رو نمایی نمی شود».
,نویسنده: ایوب کلاته شوری
,انتهای پیام/
]
ارسال دیدگاه