عیار آدم ها در انفاق سنجیده می شود

رسم ابرار ایثار و از خود گذشتگی است. حالا به ما هم فرصت داده اند که به رسم ابرار راهی مسیر انفاق شویم و آن طور که باید بی منت و خالصانه مانند اهل بیت پیامبر سه روز پیاپی( از ۳ تا ۵ شهریور ماه) را روزه بگیریم و افطار خود را به فقیران و یتیمان و آزادی زندانیان اختصاص دهیم تا که شاید ما هم از نعمات ابرار بهره ای ببریم.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از دیار آفتاب؛ گاهی واژگان معانی خود از مصداق ها می گیرند. اگر بخواهیم تعریفی برای انفاق بیابیم مصداقی بهتر از اتفاقات خانه علی (ع) و زهرا (س) پیدا نمی کنیم. صفحه های تاریخ را که ورق بزنیم جز به ۲۵ ذی الحجه، به مرکزیت خانه اهل بیت پیامبر خدا و به آن روز[یا روزهایی] که نان افطار خود و فرزندان خود را به فقیر و یتیم و اسیری دادند، جای دیگری معنای انفاق و انفاق کنندگان را نمی فهمیم و نمی یابیم.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا, دیار آفتاب,

قرآن و اهل بیت هر دو از یک معنا آمده اند یکی مجسم است و دیگری نوشتار. این همان معنای علی با قرآن و قرآن با علی(ع) است. انفاق اهل خانه علی (ع) می شود شان نزول آیاتی و به انفاق آن هاست که نازل می شود بخشی از آیات سوره هل اتی. پس این است که باید معنای انفاق را در صفحه های زندگی خاندان نبوت و کتاب آسمانی جست نه جای دیگر.

انفاق دو وجه دارد. در وجهی از انفاق نجات عده ای از سختی های زندگی نهفته است و در وجه دیگر نجات از خود. این دومی است که از اهمیت برخوردار است. نجات از خودی که بر و نیکی را به دنبال دارد و این جاست که قرآن ماجرا را کامل می کند و می گوید: « لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّی تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ...» اگر نجات خود را در انفاق دنبال می کنی شرطش مما تحبون است. اینجاست که عیار آدم ها مشخص می شود و اینجاست که نتیجه می شود «عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ یُفَجِّرُونَهَا تَفْجِیرًا چشمه‏ اى که بندگان خدا از آن مى ‏نوشند و [به دلخواه خویش] جاریش مى کنند.»

به قول صائب تبریزی

همچو خورشید به ذرات جهان قسمت کُن

گر نصیبِ تو ز گردون، همه یک نان باشد

باید گفت هر چه خلوصش بیشتر عیارش هم بالاتر. به قولی نخ است که به اسکناس ارزش می دهد و خلوص همان نخ اعتبار بخش انفاق است. همین است که خاندان نبوت حتی برای انفاقشان تشکر هم نمی خواهند. «إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُورًا ما براى خشنودى خداست که به شما مى ‏خورانیم و پاداش و سپاسى از شما نمى‏ خواهیم» منت نمی گذارند و آنچه هست را در طبق اخلاص از برای خدا می فرستند و در انفاق رشد و کمال خود را جستجو می کنند.

و همین جاست که پروین هم دست به قلم می شود و می سراید:

بزرگی داد یک درهم گدا را که هنگام دعا یاد آر ما را

یکی خندید و گفت این درهم خرد نمی ارزید این بیع و شرا را

روان پاک را آلوده مپسند حجاب دل مکن روی و ریا را

....

بوقت بخشش و انفاق، پروین نباید داشت در دل جز خدا را

کمال انسان وقتی است که این انفاقِ مما تحبون که برایش اجر و تشکری هم نمی خواهیم در انسان نهادینه شود. در آیات سوره هل اتی فعل مضارع مدام خود نمایی می کند و این است که معنای استمرار دارد و قرآن با مصداقی چون اهل بیت پیامبر خدا سعی دارد که استمرار در انفاق و وفای به نذر را گسترش دهد. پس اگر معتقد به اسوه حسنه هستیم باید انفاق با تمام جزییاتش درون ما استمرار یابد نه اینکه محدود به زمانی خاص شود.

هر چیز رسمی دارد و انفاق رسمش از ابرار است. ابرار همان مردمانی که خوب می دانند معنای «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَاکُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ یَوْمٌ لاَّ بَیْعٌ فِیهِ وَلاَ خُلَّةٌ وَلاَ شَفَاعَةٌ وَالْکَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ اى کسانى که ایمان آورده‏اید از آنچه به شما روزى داده‏ایم انفاق کنید پیش از آنکه روزى فرا رسد که در آن نه داد و ستدى است و نه دوستى و نه شفاعتى و کافران خود ستمکارانند.» همان مردمانی که خداوند متعال در موردشان می گوید: «إِنَّ الْأَبْرَارَ یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْسٍ کَانَ مِزَاجُهَا کَافُورًا به یقین ابرار و نیکان از جامى مى ‏نوشند که با عطر خوشى آمیخته است.»

رسم ابرار ایثار و از خود گذشتگی است. رسمی که شاید هرکس به آن توانا نباشد اما این است نیاز امروز ما. نیاز به ایثار و از خود گذشتگی. نیاز به اینکه منافع جمعی بالاتر از منافع فردی باشد و این است که ما را رشد خواهد داد. باید بیاموزیم که ایثار و از خودگذشتگیمان در عرصه های مختلف بی منت استمرار یابد و بدانیم مطمئنا مسیر همه ما از اینجا می گذرد اگر آگاه باشیم و در این مسیر بهترین الگوها را داریم.

حالا به ما هم فرصت داده اند که به رسم ابرار راهی مسیر انفاق شویم و آن طور که باید بی منت و خالصانه مانند اهل بیت پیامبر سه روز پیاپی( از ۳ تا ۵ شهریور ماه) را روزه بگیریم و افطار خود را به فقیران و یتیمان و آزادی زندانیان اختصاص دهیم تا که شاید ما هم از نعمات ابرار بهره ای ببریم.

انتهای پیام/

]