همه آنچه باید درباره لکنت زبان بدانید؛ از علل بروز تا راهکار‌های درمانی

لکنت زبان عارضه ای است که در سنین ۲ تا ۶ سالگی بروز می‌کند و هرچه روند درمان زودتر انجام شود احتمال بازگشت آن کمتر است.

[

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ لکنت زبان نوعی اختلال گفتاری است که با علائمی مانند ادای کلمات، صدا‌ها یا هجا‌های مکرر و بریده بریده سخن گفتن همراه است. طبق اعلام موسسه ملی ناشنوایی و اختلالات ارتباطی (NIDCD)، لکنت زبان حدود ۵ تا ۱۰ درصد از کل کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد که بیشتر آن‌ها در سنین بین ۲ تا ۶ سالگی هستند.

, شبکه اطلاع رسانی راه دانا,

لکنت زبان در بیشتر کودکان تا بزرگسالی ادامه نخواهند یافت و این عارضه به طور معمول، با رشد کودک، متوقف می‌شود. همچنین درمان سریع می‌تواند به جلوگیری از لکنت زبان در بزرگسالی کمک کند.

اگرچه لکنت زبان در بیشتر موارد همزمان با رشد کودک بهبود می‌یابد، اما طبق اعلام NIDCD، ۲۵ درصد کودکانی که لکنت آن‌ها در کودکی بهبود نمی‌یابد، همچنان در بزرگسالان مبتلا به این اختلال باقی می‌مانند.

انواع لکنت زبان

سه نوع لکنت زبان وجود دارد. در نوع اول که بیشتر در کودکان کمتر از ۵ سال و به ویژه در مردان دیده می‌شود، همچنانکه توانایی‌های گفتاری و زبانی در فرد در حال شکل گیری است ایجاد می‌شود. این نوع معمولاً بدون درمان برطرف می‌شود. نوع دوم با منشا عصبی است و وجود ناهنجاری در انتقال سیگنال بین مغز و اعصاب یا ماهیچه‌ها باعث این نوع می‌شود. در نوع سوم که روان شناختی است از بخشی از مغز سرچشمه می‌گیرد که حاکم بر تفکر و استدلال است.

علائم لکنت زبان

لکنت زبان با کلمات، صدا‌ها یا هجا‌های مکرر و اختلال در روند عادی گفتار مشخص می‌شود. به عنوان مثال، یک شخص ممکن است یک حرف صامت را تکرار کند و یا ممکن است در بیان برخی صدا‌ها یا شروع یک جمله دچار مشکل شود.

استرس ناشی از لکنت زبان می‌تواند به صورت علائمی مانند تغییرات جسمی نظیر لک‌های صورت، لرزش لب، پرش بیش از حد چشم و ناامیدی برای برقراری ارتباط، درنگ یا مکث قبل از شروع صحبت، امتناع از صحبت کردن و تکرار صدا‌های اضافی یا کلمات به جملات بروز کند.

روابط اجتماعی و محیط‌های پراسترس می‌توانند احتمال لکنت زبان را افزایش دهند وسخنرانی عمومی برای کسانی که لکنت زبان دارند می‌تواند چالش برانگیز باشد.

چه عواملی باعث لکنت می‌شود؟

چندین دلیل احتمالی برای بروز لکنت وجود دارد که برخی از آن‌ها شامل سابقه خانوادگی، تنش در محیط خانواده، اختلالات نوروفیزیولوژی و رشد در دوران کودکی، صدمات مغزی که ممکن است در اثر سکته مغزی ایجاد شود و لطمه شدید عاطفی است.

لکنت چگونه تشخیص داده می‌شود؟

یک آسیب شناس زبان گفتار می‌تواند به تشخیص لکنت کمک کند وهیچ آزمایش تهاجمی دیگری لازم نیست.

به طور معمول، شما یا فرزندتان می‌توانید علائم لکنت زبان را توصیف کنید و یک آسیب شناس زبان گفتار می‌تواند میزان لکنت زبان شما یا فرزندتان را ارزیابی کند.

لکنت چگونه درمان می‌شود؟

همه کودکانی که لکنت زبان دارند نیازی به درمان ندارند، زیرا لکنت ناشی از اختلالات رشدی معمولاً با گذشت زمان برطرف می‌شود. گفتار درمانی برای برخی از کودکان گزینه‌ای مناسب است. گفتاردرمانی می‌تواند اختلالات گفتاری را کاهش دهد و عزت نفس فرزند شما را بهبود ببخشد و بر تشویق فرد و نظارت بر میزان گفتار، انجام تمرین‌های تنفس و تقویت حنجره و کنترل الگو‌های گفتاری متمرکز است.

بهترین نامزدها برای گفتاردرمانی افرادی هستند که سه تا شش ماه لکنت دارند، افرادی که به دلیل مشکلات عاطفی دچار لکنت زبان شده اند و افرادی که سابقه خانوادگی دارند. والدین همچنین می‌توانند از تکنیک‌های درمانی استفاده کنند تا به فرزند خود کمک کنند که نسبت به لکنت زبان خودآگاهی کمتری داشته باشد. داشتن صبر و حوصله بسیار مهم است، زیرا گذشت زمان به بهبود این عارضه کمک می‌کند. گفتاردرمانگر می‌تواند به والدین کمک کند در هنگام لزوم اصلاح لکنت کودک را یاد بگیرند. گفتاردرمانگر می‌تواند به والدین کمک کند در هنگام لزوم اصلاح لکنت کودک را یاد بگیرند.

لکنت ارتباطی با هوش ندارد؛ فردی که لکنت دارد فردی کم هوش نیست و هیچ درمان معجزه آسا و یک شبه‌ای برای لکنت وجود ندارد، لکنت قابل درمان است، اما درمان لکنت در سنین پایین، موثر و پایدار است.

همچنین ممکن است از دستگاه‌های الکترونیکی هم برای درمان لکنت استفاده شود. در این روش، کودکان را ترغیب می‌کند تا آرامتر صحبت کنند و سپس با پخش صدای ضبط شده از آنها می‌خواهند درهنگام صحبت سریع، به صدای خود گوش دهند. به علاوه دستگاه‌های دیگری مانند سمعک هم وجود دارند که می‌توانند صدای پس زمینه‌ای را ایجاد کنند که به کاهش لکنت کمک می‌کند.

تا کنون هیچ دارویی که باعث کاهش لکنت زبان شود کشف نشده است. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که بیش فعالی ماهیچه‌ها بر گفتار تأثیر می‌گذارد و دارو‌هایی که برای کاهش سرعت بیش فعالی وجود دارد، می‌تواند مفید باشد. روش‌های درمانی دیگری مانند طب سوزنی، تحریک الکتریکی مغز و تکنیک‌های تنفس مورد بررسی قرار گرفته است، اما به نظر نمی‌رسد چندان مؤثر باشد.

انتهای پیام/

]